Oh no! Calm down Calvin! May anger management issue ka pa naman! >,<
Hope you guys like it😭
I'm doing everything I can☠️
_________~*~__________
-Calvin's POV-
WHAT THE FVCK!?
-Unregistered number-
Babe
——
Hoy!
——
Mag reply ka naman!
——
Wag paasa babe ;)
——
Babe naman ehh! Busy ka sa iba na naman.
——
Hey!
——
Oii, K joke lang.
——
Hey! I got your number from Lala. Don't get mad at her XD
——
Dawn! I'm sorry! Di ko sinasadyang mabangga kita!😭
——
May padala pala akong fav. mong pagkain. Hope you like it.
——
Another kamote :) eat well, may sakit ka daw
——
Answer my calls pls :'(
____
Miss you already, K
——
You like the bouquet of tulips? Text me back if you like it.
——
Then I scrolled up. There's more! At ang awa, pag aalala at takot para sa sitwasyon ngayon ni Dawn ay napalitan ng galit, puot at pang gigigil.
Why did she deleted her replies? Para ipalabas na from anonymous na naman ba? Na galing na naman ba to sa 'fans' niya? So I don't have to worry like what she always tell me?
Meron pang nalalamang nickname, "K" tss.
"For fuck's sake! Bat di nalang niya i-save ang number ng kabit niya?!" I mentally told myself.
I can't believe what Dawn just did to me! At ito naman akong si tanga tiwalang-tiwala sa kanyang mga kaartehan?!
Napahigpit naman ang hawak ko sa cellphone niya nung maalala ko ang sabi ni Rubie sakin noon.
"—Tapos di mo namamalayang pinaikot-ikot ka na pala niya."
GAGO CALVIN!
Habang palapit ng palapit kami sa kwarto niya meron kaming napansing lalake na nakatitig sa labas sa bintana ng kwarto ni Dawn.
I scrutinized him. From head to toe. He's wearing a hoodie at kahit na nakasuot siya ng hood ay di ako pwedeng magkamali.
I'm sure this is Khalil, di kami magkaibigan pero sa maka-ilang beses ko siyang naaabutang nagbibigay ng mga regalo kay Dawn ay di ko namalayang na-isaulo ko nalang ang kanyang pagmumukha and besides, who can forget a guy like him?
Right, not to mention malapit lang din pala ang kwarto rito ni Tita Kyla.
WHEN Kevin was about to hold the doorknob bigla itong bumukas galing sa loob kaya napahinto kami sa labas upang paunahin sa paglabas ng taong yun, maya maya biglang merong nagsilabasan na dalawang lalakehan. If I'm not mistaken, those are Khalil's best friends. Naalala ko pa sila nung time na nabangga ng kanilang kaibigan si Dawn.
It seems they're very good friends.
"Isa rin kaya sila sa mga nagkokonsinte kay Khalil na yan?"
"Let's go bud—" Ani nung isang lalake na napahinto nung nakita kami ni Kevin, samantalang ang isa naman ay napatikhim at nagbaba ng tingin. Agad agad naman silang naglakad papalayo ng mabilis at hinila si Khalil na nagugulohan sa inaakto ng kanyang mga kaibigan.
"Who are those?" Pabulong kong tanong kay Kevin kahit na alam ko na ang sagot.
"Uhm, di ko kilala eh." May pag alinlangan niyang tugon sa tanong ko. Cause he knows I'm a ticking bomb right now.
"Pasok na tayo" Bigla niyang wika at naunang pumasok.
When we went inside, nakita kong narito rin pala sila Keith, Mara at iba pang facilitators na nakatingin na ngayon samin. Kevin immediately greeted them but me? I stayed silent.
Wala akong balak kausapin o lapitan manlang si Dawn, not after I've figured out everything. Rubie was right all along.
I suspected things but magtagal. Dawn has been acting weird. She wouldn't even give me her cellphone number cause she told me nawawala yung phone niya but here it is, second is, I bet dinadahilan lang niya yung fans niya para di ako mag assume na may malisya yung mga pinapadala ni Khalil sa kanya. She knows kung gano ang selos at galit ko kay Khalil but she didn't do anything!
She let him! And now its fvcked up!
Ayokong paniwalaan lahat lahat ng kwenento sakin ni Rubie but as days passed, the truth is slowly coming out. The third party is real. I've been played all along.
Why Dawn? Why do you have to act like you want me?! Like you love me?!
"Uhm, I'm hungry. You hungry too right guys?" Biglang basag ni Keith ng katahimikan. Simula kasi nung pumasok kami ay bigla silang naging tahimik.
Nagsitinginan naman silang lahat bago nag react.
"Y-yeah sure"
"Good idea! Sobrang gutom na rin ako."
"Agree, I'm craving for tacos!"
"Oo nga, gutom ka na rin diba Kevin? Kakasabi mo palang na gutom ka."
"H-huh? I'm full—" di na natapos ni Kevin ang sasabihin nung bigla siyang sikmurain ni Keith.
"Okay! were all hungry. Uhm, punta lang kami ng cafeteria. Bye" paalam ni Keith kay Dawn at nagsilabasan silang lahat na nandito sa kwarto maliban sakin at kay Dawn.
Maya maya nung nagtagal na silang nagsilabasan napansin ko namang tumingin sa gawi ko si Dawn.
"Calvin..."
-3rd Person's POV-
GULAT NA GULAT si Dawn nung biglang bumukas ulit ang pinto at pumasok sila Kevin at Calvin. She did not expected that Calvin would pay a visit after what happened to her.
Merong parte sa kanya na naging masaya dahil nandito siya, she can now tell herself that Calvin still cares after all.
"I-i didn't know you wou—" Dawn didn't get the chance to finish it when Calvin interjected.
"I didn't, sinamahan ko lang dito si Kevin." Ngunit ang konting pag-asa na magkaayos silang dalawa ay nawala dahil sa pakikitungo niya sa kanya ngayon palang.
Napayuko naman si Dawn habang nilalaro ang mga daliri, mukhang mahihirapan ito ngunit sinubukan parin niyang magsalita ulit.
"Look, I'm very sorry Calvin. I really am." Dawn sincerely said hoping na bibigyan siya ng pagkataong magpaliwanag ngayo'y wala nang ibang tao rito. They have all of their time to themselves.
"No, no, stop" panimula ni Calvin habang tinaas ang kamay upang patigilin si Dawn sa pagsalita.
"Listen Calvin! This is just one of her drama!" Calvin told his self while shaking his head.
"Calvin please, magsalita ka naman. How can we solve the problem if we kept on dodging it." Nauuyam na wika ni Dawn nung nagtagal na silang nagtitigan.
"Solve the problem?" Biglang sambit ni Calvin with full sarcasm in his voice.
"Dawn it is already solved. I knew all along. Ikaw rin mismo ang nagbigay ng lahat ng sagot sa mga katanungan ko." Ani Calvin, na nagtitimpi.
"Wh-what? H-how?" Nagugulohang tanong ni Dawn sa kanya. "J-just! Let me explain, take it from me Cal—" Pagmamakaawa ni Dawn sa kanya na tumayo upang lapitan si Calvin ngunit bigla itong nagsalita rason para mapahinto ito.
"Explain what Dawn?! Are you gonna explain from the start huh? For pete's sake! Iisa-isahin ba natin yun lahat!? No! Cause Im well aware from the very beginning Dawn!" Bulyaw ni Calvin na kinagulat ni Dawn kaya napahawak siya sa kanyang bibig upang pigilan ang pag umpisa ng kanyang paghikbi.
"Khalil always brought something for you right? You know how much I hate him and how jealous person I am but I let it kasi sino ba naman ako para pigilan ka noon. I'm just your ex boyfriend!"
"I hate watching you from afar na masaya sa piling ni Khalil! Dahil ayoko ng kahati pero sino nga ba ako!? You're not mine Dawn, you're not mine to begin with! Kaya wala akong magawa! I hate watching you so fucking happy and YOU'RE HAPPINESS IS NOT FUCKING ME!!" Panunumbat ni Calvin habang dinuro duro ang sarili.
Napailing-iling naman si Dawn sa sinabi ni Calvin, hindi niya ito maintindihan. 'masaya sa piling ni Khalil?' what does he mean by that?
Ni hindi nga niya kilala si Khalil nung mga panahong yun. What made him think that were doing something behind his back?
"It's been killing me ever since." and from that statement, Calvin broke down into tears.
"C-calvin.." Dawn said, trying hard to construct the words she's longing to say.
"Dawn, do you know how it feels na iwan nalang sa ere noon? Akala mo ikaw lang ang nahihirapan nung mga panahong yun? You left without telling me the reason why you have to do that. Kinailangan ko pang magmakaawa sa ibang tao para malaman lang ang katotohanan." Aniya habang sunod sunod ang patak ng kanyang luha at nagtagal ay mas nahihirapan na rin siyang magsalita dahil sa kakahikbi.
"Minahal pa rin kita kahit na mas pinili mong sumuko sa relasyon natin! Inintindi naman kita kahit na nasasaktan ako sa desisyon mong iwan ako na dapat mas pinili mong magpakatatag para satin! Cause Dawn I will not hesitate to be with you in every step pero wala akong nagawa kundi panghawakan yung sinabi nilang ginawa mo yun para sa kabutihan ko dahil ikaw na rin mismo ang tumapos ng 'tayo'."
"What else can I do when you already left, but I waited for you to take back what you said to me that night. I waited Dawn, for hours— even months! I waited for you, hoping you will take back everything you said! Kahit nasasaktan na ako kakaasa at kahit na alam kong malabo na.." Sobrang puot ang maririnig mo sa kada salita na lumalabas sa baba ni Calvin.
"You know why I courted you again?" Calvin asked seconds after.
"So we can finish what we started. So we can continue our story. Pero bat ganon? Bat nag iba ang ihip ng hangin? Di na kita maabot Dawn, ang labo mo na. I thought, may nagawa ba ako? Saan ako nagkamali? May pagkukulang ba ako?! Tell me cause I don't want us to fight over the bare minimum shit! But the war I was preparing, already ended." Calvin chuckled humorlessly.
A minute of silence, Dawn attempted to speak when suddenly Calvin spoke again.
"I've always watched you from afar, every single day just to make sure you'll be okay, just to make sure walang aagaw sayo sakin, pero bakit?! Bakit Dawn?! Ano bang meron siya na wala ako? Ano bang ginagawa niya na di ko nagawa sayo? Sa dinami dami bat si Khalil pa? Bat kailangan mo pa kaming pagsabayin?!" Pagtaas ng boses ni Calvin. Ngayon lang kasi niya ito na-ilabas kaya masyado siyang nahirapang kontrolin ang kanyang emosyon na para bang nasa isang roller coaster ride.
"Minahal mo nga ba ako? Mahal ko?" Biglang tanong ni Calvin, sinusubukang hindi humikbi sa magiging sagot ni Dawn.
"Dawn.. please answer me!" Di nagtagal, nag angat si Dawn ng tingin, then she saw Calvin's eyes were pleading for answer. Di rin niya masabi kung anong uri ng emosyon ang nakikita sa mga mata nito maliban sa pagsusumamo.
Hinay hinay namang tumango si Dawn at yumuko.
"Pero bat ganon?" Naiiyak na tanong ni Calvin.
"Ang sakit mo namang magmahal" Pagak siyang tumawa kahit humihikbi.
"Sana 'hindi' nalang yung sinagot mo. Kasi mas masakit pala yung 'oo' na mahal mo pala ako pero ni katiting di ko manlang naramdaman mula sayo." Calvin said bitterly making Dawn's heart broke into billion pieces.
PINUNASAN NI CALVIN ang kanyang mga luhang di niya inaasahang lalabas. Akala niya mapipigilan niya ang sarili sa pagkakataong ito na hindi umiyak dahil lang sa pisteng pag ibig na yan, pero heto siya, awang awa sa sarili dahil di niya akalaing durog na durog na pala siya sa kaloob-looban, di inaakalang lubos siyang masasaktan.
"Naging akin ka nga. Pero iba naman ang bukang-bibig mo. Nasa akin ka, nakakasama kita pero parang walang silbi rin lahat ng pinagsamahan natin. Baliwala rin ang lahat. Ganon mo lang tinapon yung lahat, ganon kadali para sayo tapunin ang lahat." Calvin said when his tears subsided.
Dawn can't form even a single word. Lahat ng lumalabas sa bibig ni Calvin ay puro hinanakit ng dahil sa kanya. Madaming tanong ang gusto niyang batuhin sa kanya ngunit mukhang mahihirapan siya dahil meron na itong pinapaniwalaan iba.
"I'm right. He now believes that I cheated on him, he thinks pinagsabay ko sila where in fact I didn't know that it was Khalil."
Ngunit kahit na ganoon, hindi pa rin mapigilan ni Dawn na di sisihin ang sarili. Kung sana hindi lang siya naging makasarili, hindi sana hahantong sa ganito ang kanilang relasyon.
Sinusubukan ni Dawn sumingit at ipaliwanag sa kanya ang lahat but he always cut her off, she knows she will have a hard time making him believe but it doesn't matter to her, ang kanya lang ay marinig ni Calvin ang mga ito galing mismo sa bibig niya.
Ngunit habang nasa kalagitnaan ng pagmumuni muni, napahinto ito dahil merong binaggit si Calvin na pangalan.
"What d-did you say?" Tanong ni Dawn while holding her anger.
"Bakit? Totoo naman diba? Si Rubie lang naman yung nasa gilid ko imbis na ikaw. She helped me open my eyes. She told me everything Dawn! All this time kailangan ko lang pala lumapit sa kanya para masampal sa katotohanan. Siya ang rason kung bakit namulat ako sa katotohanan." Aniya, making Dawn clinched.
"Sana siya nalang pinatulan ko imbis na ikaw. I can't believe you played me well. You truly are a player just like what Rubie sa—" But Calvin didn't had the chance to continue what he was saying when Dawn's palm touched his cheek.
"I can't believe you! Mas naniwala ka pa sa kanya! So ano? Mas naniniwala ka na pinaglaruan lang kita?! Mas naniwala ka pa sa kanya imbis na alamin ang buong storya!? Oo aaminin kong naging makasarili ako, mas pinili kitang sukuan noon! I was being selfish for not thinking of how it feel affect you. Oo na! I took you for granted! I was self —" Bulalas ni Dawn nung nagkataong makapagsalita ngunit bago pa man niya matapos ito ay bigla siyang tinulak ni Calvin at hinawakan ng mahigpit sa braso.
For sure it will leave a mark because of how tight Calvin is holding her right now.
"A-aray Calvin ano ba!" Sigaw ni Dawn nung mas humigpit ang hawak nito sa kanya.
"Oo ikaw! ikaw ang rason kung bakit ako nagkakaganito!" Calvin exclaimed with gritted teeth while anger can be seen in his eyes.
And just like a snap of a finger, Calvin's emotion changed. Hindi na nito naisip ang sitwasyong pinaglagyan niya sa kanyang sarili dahil sa galit na kanyang nararamdaman ngayon. It's like his emotions took control of him where it should be the other way around.
"Aray! nasasaktan ako Calvin ano ba!" Pagpupumiglas ni Dawn sa dakmal ni Calvin.
"Let go Calvin!" Pag pupumilit niya at sinusubukang kumawala rason para matamaan niya, siya sa mukha.
At ang naging maingay na kwarto na puno ng sigawan at pagpupumiglas ay napalitan ng katahimikan nung biglang sinampal ni Calvin si Dawn ng napakalakas.
Dawn just found herself sitting on the floor with a hand on her swelling cheeks while looking at Calvin who's shock as well because of what he did to her.
"I-Im sorry Dawn, I—" gulat niyang sabi at humakbang papalapit kay Dawn upang tulongan siyang makatayo ngunit di na nagpumiglas o umimik pa si Dawn dahil sa pagkabigla.
"Dawn.. I-Im sorry, I didnt—"
"No" Dawn said while looking in his eyes, shaking her head then took a step backwards when Calvin tried to get near her again.
"I need you to leave." She said while looking away, palihim na iniinda ang sakit sa pisngi, braso at sinusubukang hindi humikbi ng tuloyan. Wala namang nagawa si Calvin kundi ang umalis sa kwarto ni Dawn.
Maya maya nung makalabas si Calvin sa kwarto ay kinuyom ni Dawn ang kanyang dalawang kamao at marahas na hinugot ang nakabaong karayom sa kanyang kamay rason para pumatak ang dugo nito sa malamig na sahig at madaling naglakad papuntang CR upang hugasan ito ngunit sa kanyang paglalakad ay biglang nanhina ang kanyang tuhod rason para masagi niya ang isang baso at aksidenteng nasugatan ang sarili sa may bandang pulsohan.
"AHH! Fuck!" Malutong na mura ni Dawn habang pinipilit na hugutin ang bubog na nakabaon sa kanyang may pulsohan.
"I-i can't breathe." Naiiyak na wika ni Dawn habang ang kanyang dibdib ay mabilis na nagtaas baba dahil nagsisimula na siyang mahirapang huminga. She needs air. She needs to get out of there or else mawawalan siya ulit ng ulirat.
Dahil sa kasanayan, nagawa pa niyang makalabas ng kwarto kahit na sunod sunod pa rin ang patak ng kanyang dugo sa may pulsohan ay di niya ito inalintana. Ang nasa isip lang niya ay kung pano siya makakalanghap ng sariwang hangin.
Ito ang nangyayari kapag napupuno si Dawn. Whenever the pain is too much to bear, she feels like her chest tightens rason para kapusin siya ng hangin.
NANG MAKALABAS nahagip ng mga mata ni Andrea ang kanyang ate na pagiwang giwang na naglalakad papalayo sa kwarto nito.
"Ate?" Pag sigurado ni Andrea sa babaeng naka hospital dress na pagiwang giwang sa paglakad. Akmang lalapitan na sana ni Andrea ang babae na naglalakad papalayo nung bigla siyang pinigilan ni Faith.
"Saan ka pupunta? Nasa loob lang ang ate mo, nag uusap pa yata sila ni kuya Calvin mo." Sagot ni Faith habang ini-abut sa kanya ang isang baso ng mainit na kape kaya walang nagawa si Andrea kundi bumalik na lamang sa pagkakaupo.
"WHAT ARE YOU DOING HERE?" Tanong ni Khalil sa isang bulto na naglalakad ng nakayuko ang ulo rito sa rooftop ng hospital.
Walang ibang tao rito maliban sa kanilang dalawa.
"Ikaw, anong g-ginagawa mo r-rito?" Tanong ni Dawn pabalik kay Khalil na para bang inaasahan niya itong makikita rito habang nahihirapan pang huminga.
"Dawn? Ikaw pala." Nakahingang wika ni Khalil nung masinagan ng ilaw si Dawn na paika-ikang naglalakad palapit sa kinaruruonan niya.
Tiningnan lang ni Khalil ang dalaga na paika-ika ng paglakad palapit sa reles ng rooftop ng hospital at don napakapit dahil napansin niyang bahagyang nanhina ito.
May halong pagtataka ito habang di inaalis ang tingin sa dalaga. "What made her come up here?" Tanong ni Khalil sa kanyang sarili, knowing na merong injury si Dawn sa kanyang paa.
Habang tinitingnan ang dalaga napunta ang kanyang titig sa dumudugong kamay nito kaya mabilis na napatayo si Khalil sa kanyang pagkakaupo.
"Your hands! What happened to your hands?!" Khalil exclaimed while looking at her bloody hands.
Umiling iling lang si Dawn habang nasa malayo ang tingin, concentrating on her breathing.
"Ikaw? Kanina ka pa ba rito?" Pag iba ni Dawn ng usapan habang di pa rin inaalis ang titig sa tanawin.
Nag alinlangan namang tumango si Khalil. Nanibago ito dahil di manlang nagkaroon ng violent reaction ang dalaga. Mukhang wala itong pakialam sa kanyang sugat.
"O-oo, hmm. Kanina pa ako rito. Hinihintay na tuluyang lumubog yung araw at mapalitan ng buwan" Sagot ni Khalil at napatingin sa kulay kahel na kalangitan dahil golden hour na.
Lumipas ang ilang minuto na walang nagkibuan sa kanilang dalawa. Parehas silang malalim ang iniisip habang nakatulala sa tanawin na nasa unahan nila.
Sinubukang tumikhim ni Khalil nung nagsisimula na siyang mailang dahil mukhang walang balak ang dalaga na magsalita ulit.
"Ah K este, Dawn.." Panimula nito pero walang reaksyon ang dalaga, ngunit mas minabuti na niyang sabihin ito dahil maririnig naman siya nito.
"Since nandito na naman tayo." Aniya habang kinakabahan sa magiging reaksyon ni Dawn.
"I just wanted to say sorry for acting childish." Paghingi nito ng tawad at napayuko. Hindi rin kasi niya aakalaing sumumbra na pala ang kagagohang ginawa niya. It was supposed to be funny but it happened the other way around.
Mabilis siyang nag angat ng tingin nung marinig niyang merong kumawalang hikbi sa bibig ni Dawn.
"S-sorry?" Mapait na wika ni Dawn na nakaharap na ngayon kay Khalil habang ang kanyang mga luha ay sunod sunod na naglabasan sa namumugto nitong mata.
"Sa tingin mo may magagawa yang sorry na yan?" Pagpatuloy niya habang pinipigilan ang paghikbi.
"Ganon ba kahirap para sayo na—"
"—I WAS THINKING A LOT. And I came up with my decisions na mag hiatus muna sa pagvvlog. I know y'all are updated and yes, it's one of the reasons why..." Ani Dawn na nakaharap ngayon sa camera niya. Di niya masabi ng derikta sa kanyang mga viewers na sinking na ang relasyon nila ni Calvin. And no, what happened to her is not mainly the reason why she decided to stop for the meantime sa pag vvlog.
Masyado kasi siyang na aapektohan sa problema niya ngayon sa relasyon nila ni Calvin, dagdag mo pa ang acads niya kaya napag isipan niyang mag hiatus muna dahil nararamdaman niyang babagsak na naman ang kanyang emotional at mental health. Which is not good at di rin matutuwa ang therapist nito.
"..I hope you guys respect and accept my decision. But don't worry! I will be back soon! That's all! Lovelots! And again 'Its me Kourtny' see you when I see you! tiddles!" Masiglang wika ni Dawn at mabilis na sinara ang camera at inupload ang video sa YouTube.
Humiga na ng maayos si Dawn matapos kumuha ng video. Kaninang umaga ay nakita nalang niya ang sarili na nasa loob na ng kwarto at meron nang bandage sa kamay niyang may sugat. Di niya masyadong naaalala ang nangyari kahapon maliban nalang sumbatan nila ni Calvin.
"Ugh!" Namilipit si Dawn sa sakit nung masagi niya ang kanyang kamay na may sugat.
"Oh ayan! Yan ang nangyari sayo kasi lumalabas ka ng kwarto ng di nagpapaalam! Mabuti nalang at merong nakakita sayo at tinext si Andrea kaya nalaman namin." Pagsermon ni Faith sa kanya at lumapit para tulongan siyang hugasan ang kamay niya.
Akmang hahawakan na sana ni Faith ang brasong merong marka ng mga daliri ng dahil kay Calvin nung biglang bumukas ang pinto rason para mapahinto si Faith sa kanyang balak kaya agad na naiwas ni Dawn ang kanyang braso.
"Buti nalang." Ani Dawn sa kanyang sarili, dahil alam niyang di siya tatantanan ni Faith kakatanong kung bakit meron siyang pasa sa kanyang braso.
"Apples! What you requested." Nakangiting sambit ng mommy ni Dawn na siyang pumasok sa kwarto ni Dawn. Kakarating palang nila kagabi galing Sicily at agad na nagtungo rito.
"By the way, tumawag na ba ang kuya mo?" Tanong ng kanyang ina habang naghihiwa ng mansanas.
"Opo, kanina" sagot ni Dawn at kumain ng mansanas na binigay ng kanyang ina.
"Uhm Tita, Dawn.." biglang sambit ni Faith kaya napatingin silang dalawa sa kanya.
"Aalis lang po ako saglit ah, puntahan ko lang sila Chloe." Paalam ni Faith.
"Sure sure, nandito naman ako. Salamat sa pag alaga kay Dawn ha." Nakangiting ani ng mama ni Dawn na nginitian din ni Faith at nagsimula nang humakbang paalis ng kwarto ni Dawn.
Kumawala ng malalim na hininga si Dawn nang makaalis ni Faith. It's gonna be boring as hell now that her friends are not here! Pati rin kasi si Andrea ay umuwi muna upang makapagpahinga.
"Just sleep, and I'll wake you up pag may dumating na bisita." Wika ng ina niya ng marinig ang paghikab ni Dawn kaya agad siyang nagpadala sa antok.
HINAY HINAY na minulat ni Dawn ang kanyang mga mata at bumungad sa kanya ang kanyang inang nakangiti habang may kausap.
"Yes! Next time punta tayo ng Sicily for family vacation naman, hindi na puro trabaho lang pinupunta natin don." Rinig niyang sambit ng kanyang ina.
"Right, di natin masyadong na aappreciate yung lugar kasi focus talaga tayo sa work." Natatawang ani nung isang babae.
"Kaya nga. Oh Mija, your tita is here!" Anang kanyang ina nung mapansing minulat na niya ang kanyang mga mata. Nilingon naman ni Dawn ang kausap ng kanyang ina na nasa paanan niya nakatayo.
"Ohh, honey how are you?" Malambing na wika ni Tita Chloe.
Bumangon naman siya bago nagsalita. "Okay naman po." At tipid na ngumiti sa kanya.
Nilibut ni Dawn ang paningin at napansing wala roon ang kanyang daddy at ang asawa ng kanyang tita. .
"Asan na kaya yung mga asawa natin?" Biglang singit ng tita Chloe ni Dawn sabay tingin sa pinto.
"Ay naku! Nandon yun sa cafeteria for sure." Tugon ng ina ni Dawn.
"Pupunta naman dito si Calvin noh?" Bahagya namang nagulat si Dawn nung marinig ang tanong ng kanyang ina.
"Oo, kinukuha yung mga prutas na binili ko para kay Dawn. He'll be here in no time." Saad ng ina ni Calvin.
Hinarap naman si Dawn ng kanyang ina matapos magsalita ang kanyang tita.
"Mija, pupunta naman dito si Calvin. Okay lang ba na siya muna magbantay sayo? Pupunta lang kami ng cafeteria tapos bibisita na rin kami kay Tita Kyla mo." Her mom said, bigla namang nakaramdam ng pagkakapos ng hininga si Dawn dahil sa sinabi ng ina. But before she answered she look at her mom and her tita back in forth, they're smiling of course. No one knew about the physical assault.
They thought everything is okay.
"Oh nandito na si Calvin." Her mom exclaimed when the door opened at pumasok doon si Calvin na may dalang paper bags full of foods.
"Oh son, were going to visit your tita Kyla. Ikaw muna magbantay kay Dawn okay? Bye!" At mabilis na iniwan silang dalawa sa kwarto.
___________~*~___________
Anuebayan Calvin😩
Bat ba kasi nananakit ng babae! Hmp!
P.s THERE ARE STILL MISTAKES!
Pps ITS HARD TO EDIT STORIES CAUSE WE SUMTIMES EXPERIENCE BLINDNESS. Sa sobra mong edit di mo na minsan nakikita yung ibang mali kaya bear with me! Kahit ilang beses kong i-check, meron parin akong mamimiss or namimiss na part or dialogue na mali ang grammar, spelling, etc.
THANK YOU!!!