Pagpapatuloy...
JOHNSER SY POV:)
"Tito, bakit si Clive? Bakit siya ang pinili ni Daddy imbes ako na matagal na at katulong niya sa kompanya namin at ako ang panganay. Bakit si Clive pa rin?!!" Malungkot na sabi ko kay Tito Andrew, kapatid ni Papa.
Nasa bahay ako ngayon ng oras na 'to habang nasa Study room ako kasama si Tito Andrew na binisita ako ngayon. Sinasabi ko lahat sa kanya ang pagtatampo ko sa aking ama dahil di ko matanggap at galit na galit ako sa naging desisyon ni Daddy.
"Bakit napapatunayan ko na mas mahal niya si Clive kaysa sakin? Di ba niya ako anak?" Sabi ko sabay napa-face palm. Halo-halo ang nararamdaman ko, isa na roon ang inggit sa kapatid ko.
Di ko alam, bakit lagi nalang si Clive ang gusto nila. Pati si Lola, mas love na love niya si Clive. Kaysa sa akin na di man lang niya ako pinapansin. Kahit nung bata pa ko, di niya ako sinasama papunta sa States para bisitahin ko rin si Clive pero hindi. Di niya ako pinapansin at mas maraming oras siya dito kaysa sakin.
Kaya mula noon, nakaramdam na ako ng pagtatampo sa kanila. Nagtanim ako ng galit at poot na di ko matanggap yung ginawa nila sa akin. Napaka-unfair nila! Napakasama nila! Pamilya at kadugo naman nila ako pero bakit tinatrato nila akong parang wala lang.
Si Tito Andrew lang ang kakampi ko. Siya lang nakakaintindi sa akin. At siya lang nagparamdam sakin ng pagmamahal na di sakin pinaramdam nila Daddy at Lola. Siguro kung nandito pa rin si Mama, may kakampi pa rin ako.
"Tito, tell me! Bakit mas mahal nila si Clive kaysa sakin? Kahit ni katiting, di ba nila ako tinuring na isang pamilya?" Naluluhang tanong ko kay Tito. Napayuko ako dahan-dahan at doon tumulo ang luha sa mga mata ko.
Tumabi sakin si Tito sa sofa at hinaplos-haplos niya ang likod ko para patahanin.
"Di ka lang nag-iisa, anak. Isa rin ako, naranasan ko na din yan tulad samin ng Papa mo. Ako ang may mas tinulong at ako ang panganay saming dalawa, pero kanino napunta ang kompanya? Kundi sa ama mo. Kaya di ka nag-iisa, anak." Pagku-kwento rin ni Tito Andrew sa naranasan din niya noon.
Napatigil naman ako sa pag-iyak at dahan-dahan sinulyapan si Tito Andrew.
"Ganoon rin nangyari sayo, Tito Andrew?" Di makapaniwala na tanong ko ulit.
"Oo, kaya kung ayaw mo magaya ka sakin, gumawa ka ng aksyon. Kailangang mapasayo ang kompanya kaysa mapunta iyon sa bobo mong kapatid. Kundi, magagaya ka rin sakin." Pagbibigay nito ng babala at ideya sa kailangan kong gawin para mapasaakin ang kompanya.
"P-paano, Tito Andrew?" Nautal na tanong ko.
Hinawakan nito ang kabilang balikat ko at tinitigan ako ng seryoso sa mga mata.
"Destroy him." Saad nito na kinanlaki ng mga mata ko.
MANDY YU POV:)
"Ano kaya itsura ng bunsong anak ni Mr. Sy?"
"Siguro, ang guwapo rin tulad ni Sir Johnser? Kyah! Sana nga!"
"Ang bata pa niya. Lagkakabasa ko sa isang article, bente-dos palang yun. Matanda tayo ng tatlong taon sa kanya."
"Sayang! Okay lang. Pag guwapo yun, re-rape-in ko yun."
Tumawa naman ang mga ito.
Yan ang naririnig kong usap-usapan sa kabilang table sa canteen ng Uphone Building. Ang topic na pinag-uusapan sa buong building ay tungkol sa bunsong anak ni Mr. Sy. Hindi lang excited ang lahat na makita ang heir ng Uphone pati na rin ako na sobrang excited na na makita ang mapapangasawa ko.
"Coffee please. Vanilla." Order ko habang nasa counter ako.
By the way, I'm Mandy Yu. The daughter of the owner of Sumex Company, ang partner sa negosyo ng Uphone Company.
Kilala at sikat ang mga anak ni Tito Cedric pero mas interesado ako sa bunsong anak nito dahil ito ko pa ito nakikita. Ano nga ulit ang pangalan nun? Clive ata? Jayson Clive Sy. That's right!
Kahit kailan di ko pa nakikita yang Clive na yan kahit bata pa ko. Saka pinapipili ako ni Daddy kung sino sa anak ni Tito Sy ang gusto kong mapangasawa. Makakapili ako sa dalawa if nakita ko na yung bunso. Si Johnser ba o si Clive?
"Ito na po, Ma'am." Sabi nung babae at binigay ang coffee na inorder ko.
Binayaran ko naman siya ng 200 pesos.
"Thanks. Keep the change." Sabi ko sabay ngiti sa babae.
Naglakad na ako paalis sa food court. Nang mapadaan ako sa table ng nagchi-chismis-an kanina, may isang babae na tumatakbo at lumapit sa kanila.
"Narinig nyo yung chismis ngayon dito?" Sabi ng babaeng lumapit sa kaibigan niya.
"Ano ba yun?" Tanong ng mga ito.
"Yung anak ni Mr. Sy na galing States at tagapagmana nitong Uphone company, patay sa isang car accident habang papunta dito!" Pagbabalita nito sa mga kasama.
"Ah?!" Bulalas ng mga ito.
Napatigil naman ako sa paghakbang dahil sa narinig. Nilapitan ko kaagad sila kung saan ang table na kinaroroonan nila at kinuwelyuhan ko agad ang babaeng nag-chismis nun.
"Totoo ba yung sinabi mo? Na-aksidente ang bunsong anak ni Mr. Sy?" Paniniguradong tanong ko rito.
Nagulat naman ito sa ginawa ko sa kanya pati ang mga kaibigan niya.
"Si Mandy! Ang anak ng nagmamay-ari ng Sumex." Bulong-bulungan ng kasama nito nang makilala ako.
"O-oo! Kakabalita lang kanina sa TV." Kinabahan na sagot naman ng kinuwelyuhan ko.
Binitiwan ko na ito. Tumakbo kaagad ako papunta sa office ni Tito Cedric halos naiwan ko na yung coffee ko sa table ng mga chismosa na iyon.
Pagkalipas ng limang minuto, nakarating naman kaagad ako. Naabutan kong nandodoon si Tito Cedric at si Kuya Diego, ang tagapag-alaga ni Clive. Kilala ko na si Kuya Diego dahil minsan na siya umuwi dito para magbigay ng balita tungkol kay Clive sa States.
"Sir, si Clive na-aksidente. Nandodoon ang katawan niya sa kotse niyang sumabog. Sorry dapat pinigilan ko siya at di hinayaang magmaneho." Hinging patawad ni Kuya Diego kay Tito Cedric.
Gulat na napatayo naman sa pagkakaupo si Tito dahil sa binalita nito.
"What?!"
Doon na nagsimulang magkagulo ang mga tao sa building sa nangyari kay Clive.
JOHNSER SY POV:)
Nasa office ako nung oras iyon. Kalat na sa buong media at sa buong mundo ang nangyari sa kapatid ko. Di ko mapigilang mapangiti dahil sa wakas ay mapapasaakin na rin ang pinapangarap kong kompanya.
Nakatanaw ako sa labas ng bintana habang may hawak na basong naglalaman ng tequila nang may pumasok nalang sa office ko. Di ko na kailangan lumingon pa dahil kilala ko kung sino ang pumasok.
"Sigurado ka bang kasabay sa pagsabog sa kotse ang kapatid ko?" Tanong ko sabay lingon dito.
"Opo. Lahat nalinisan ko na po. Wag kayong mag-alala, Sir Johnser. Tinapos ko na ang pinapatrabaho nyo po sa akin." Sagot ng alaga ko, si Dylan Lorenzo, ang butler ni Clive na di nila alam, traydor siya at isa siya sa nagtatrabaho sa akin.
Nakangiting demonyo na pinagtataptap ang balikat nito.
"Good job!" Sabi ko na may ngiting pang-demonyo.
ELIZABETH VILLATORTE POV:)
"What? You don't know your name?" Gulat na bulalas ko.
Nag-nod naman siya at parang di talaga niya alam ano pangalan niya. Seryoso ba siya? May pulubing nagka-amnesia at englishero? Weh? Di nga?
"Taga saan ka ba?" Tanong ko pa rin dito.
"What?" Tanong nito habang may laman ang bunganga nito.
Oo nga pala! Ingleshirong hilaw pala ito. Hayst!
"I mean, where are you live?" Pag-translate ko sa english.
"I don't know, I don't know where I live nor my family. I don't know who I am." English pa rin na sagot niya sa akin.
Di ko alam kung bata ito o binata na. Di ko matukoy kasi ang dumi nya saka puro itim ang mukha niya. Uling ata ito pero matangkad siya, medyo maganda ang pangangatawan at childish siya magsalita at kumilos.
"Kahit ni isa, wala ka naaalala?!" Tanong ko pa rin.
"What?!"
Natampal ko nalang ng palad ko ang ulo ko. Nagtagalog na naman ako. Dapat speaking english ako.
"I said, even one? You...y-you don't remember?" Translate ko sa English. Di ko alam kung tama ini-english ko. Bahala na. Sya nalang mag-adjust, sa pinas siya e kaya bahala sya mag-intindi ng english ko.
"I wake up on the place full of charcoals. When the owner saw me, he immediately envict me to go out. I run so fast until I reach this place." Kwento niya.
Kahit paano, naiintindihan ko pa rin siya. Pero may ibang words ang di ko naintindihan. Envict? Pinoy Big Brother? Not sure. Mahina ako ng kaunti sa English. Nosebleed ako nito!
Siguro, kailangan ko na umalis. Mali-late na ako sa trabaho ko. Saka mano-nosebleed lang ako nito. Marunong naman ata siya mag-tagalog, pa-sosyal pa.
Baka magnanakaw sya? At nagpapanggap na walang alam? Kailangan ko na nga itong iwasan. Magnanakaw ata ito o mamamatay tao. Di naman siya kano para magsalita siya ng English. Halatang pinoy siya. Itsura at physical palang niya, pinoy na pinoy na.
"Bye, I will leave you." Pagmamadaling paalam ko at iniwan na siya.
Naglakad na ako paalis. Di pa ko nakakalayo, napalingon ulit ako sa likuran ko. Napatalon nalang ako sa gulat nang makitang nasa tabi ko yung hilaw na englishero na ito at sumasabay din sa paglalakad sakin.
Ngumiti ito sakin habang may tinapay sa bunganga nito dala ang supot na may laman pang tinapay.
"Go! Shoo! You! Don't go on me please, I don't know you. I'm not a babysitter." Pagpapaalis ko sa kanya.
Tumigil naman siya sa paglalakad. Naglakad na ako ulit pero nakita ko na naman na sumusunod siya sakin. Pag tumitingin ako sa likuran, tumitigil siya sa paglalakad at kunyari titingin siya sa ibang lugar. Pag maglalakad ulit ako, susundan na naman niya ako.
"T*ng-*na! Di kita kilala, layuan mo na ko!" Sa loob-loob ko at binibilisan ko na ang paglalakad ko.
Tumakbo na ako at tumakbo rin ang pulubing englishero na iyon na tila sinusundan ako.
Halos napasigaw na ako ng...
"Wah!"
T*ng-*na! Para tuloy ako sa horror movie at nakikipaghabulan sa zombie. Chacks! Kakatakot! Anong gulo ngayon ang pinasok ko. Hayst!
Nang nahihirapan na ako tumakbo, dahan-dahan na ako tumigil sa pagtakbo hanggang napatigil na ako at napatungkod ang kamay ko sa may tuhod ko. Panay hingal ko sa sobrang pagod sa kakatakbo.
"Time first. Ah! Ah! Time first..." Sabi ko dito sabay nag-ekis sign sa kamay na akala mo talaga naglaro kami ng habul-habulan.
Umayos na ako ng tayo pero humihingal pa rin ako. Nasa harapan ko siya at parang di napagod o pinawisan man lang sa pagtakbo.
"Are you okay?!" Tanong niya sa akin.
"Kala mo, okay ako? Please, Mr. Stranger, don't english me! Wala tayo sa America, nasa pinas tayo! Okay? Okay! OKAY?!!" Sabi ko dito halos pinandilatan ko pa siya ng mata.
Hindi ito umimik bagkus nakatingin lang siya sa akin habang bahagyang naka-pout siya. Sabi na nga! Di niya naintindihan sinasabi ko.
"You! Po--poor? You beggar, don't follow follow me. I had work to do. You work to like what other beggar did if you want to life you. You sit there and say hungry, okay?! Bye! You stay there, don't follow follow me." Naiinis nang sabi ko sa kanya habang paatras papalayo dito. Di ko alam kumg tama pagkaka-English ko. Aba! Di nga siya kano pero pag umi-english siya ang galing. Tae! Baka magnanakaw nga ito? Nagpapanggap lang na pulubi?!!
Pagkatalikod ko para maglakad na, napatigil ako sa paghakbang nang maramdamang nakahawak siya sa damit ko sa likuran. Dahan-dahan ako lumingon dito at nakita kong parang nagmamakaawa na wag ko siyang iwan.
"Can I come to you? I don't know where I go even where I can sleep. Can I live on your house temporarily? If I remember anything, I will leave." Pagmamakaawa nito sa akin.
Wala akong magawa. Ako yung taong maawain kaya mahirap tanggian ang tulad niyang parang walang uuwian na pamilya. Lalo akong naaakit at naaawa dito dahil para siyang aso na nagpapa-cute tapos nagti-twinkle pa ang mga mata.
Naku! Bahala na kung mapagalitan man ni Landlady kung bakit dalawa na kami sa iisang kuwarto.
"Okay, okay. But you behave." Payag ko at kondisyon ko sa kanya.
"Yehey!" Masayang pahayag nito.
Isa sa sabi ni Mama, tulungan ang mga nangangailangan dahil isa itong bukod tangi sa lahat. Magkakaroon ka ng isang gantimpala galing sa panginoon.
To be continued....
How's my story? Maganda po ba?