"Είμαι μαλάκας ναι. Αν και είναι μεγάλη βλακεία σε θέλω." Είπε και τον κοίταξα άφωνη.
"Αντρέα δεν.." Έχω άλλον στο μυαλό μου όσο και να θέλω δεν μπορώ.
"Το περίμενα. Δεν πειράζει άστο Ζωίτσα θα τα πούμε." Γύρισε για να φύγει όμως τον έπιασα γρήγορα και τον γύρισα προς την πλευρά μου. Ένιωθα πολύ άβολα αφού δεν ήθελα να γίνει κάτι μεταξύ μας όμως ένιωθα και άσχημα για εκείνον.
"Δεν ξέρω πως έγινε μέσα σε δύο μέρες. Βασικά όταν σε είδα στην αρχή τότε στην πίσω αυλή ήταν ευκαιρία για να σου μιλήσω. Ήθελα καιρό απλά τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ξέρεις.. "
"Ρε Αντρέα σου έχω πει.."
"Άστο Ζωή. Ξέρω απλά ήθελα να σου πω. Άντε τα λέμε." Έφυγε και με άφησε μόνη μου. Ουάου. Πάλι σκατά τα έκανα. Αλά δεν φταίω εγώ έτσι? Φταίω?
Αν ήμουν τώρα με τον Τζακ όλα θα ήταν τέλεια. Ούτε προβλήματα ούτε τίποτα. Φόρεσα την ζακέτα μου και βγήκα βόλτα. Είχα μάθημα αγγλικών εκείνη την ώρα αλλά αντί αυτού πήγα στην παλιά παιδική χαρά δίπλα στο πάρκο. Κάθισα στην κούνια και περίμενα να γίνει κάτι. Οτιδήποτε.
Μια παρέα με παιδιά που δεν είχα δει ξανά εμφανίστηκε στο οπτικό πεδίο μου. Κοίταξα αδιάφορα και ήρθαν προς το μέρος μου.
"Γιατί μόνη?" Είπε η κοπέλα με τα τατουάζ.
"Γιατί να έχω κάποιον? Μπορώ και έτσι." Απάντησα και τους Κοίταξα έναν έναν παρατηρώντας τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους.
"Σε κόβω του στυλ μας. Ψήνεσαι να έρθεις μαζί?" Είπε δείχνοντας προς την αντίθετη πλευρά του δρόμου.
"Για πού?" Το χέρι της βγήκε από την τσέπη και άναψε τον αναπτήρα.
"Μια τζούρα μόνο." Είπε και αφού κατάλαβα τι εννοούσε ακολούθησα.
"Αθηνά. Από εδώ η Γεωργία, ο Σπύρος και ο Ραφ. Ραφαήλ αλλά τον φωνάζουμε έτσι για συντομία.
"Ζωή χάρηκα." Και κάπου εδώ άρχισε πάλι η ρουτίνα μου να αποκτάει νόημα.
Καθίσαμε σε ένα παγκάκι και εκείνοι έβγαλαν το πράγμα. Άρχισαν να παίρνουν ο καθένας από λίγο και εγώ με τη σειρά μου. Δεν είχα συνηθίσει κι έτσι κατέληξα να κάνω μαλακιες του τύπου να φωνάζω να τρέχω μόνη μου και οτιδήποτε άλλο. Χωρίς να το καταλάβω είχα απομακρυνθεί από τα παιδιά και ήμουν ανάμεσα σε κάτι δέντρα. Άρα λογικά στο πάρκο. Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε από δίπλα μου και μια θολή φιγούρα εμφανίστηκε στο πεδίο μου για άλλη μια φορά.
"Ζωή? Τι έχεις?" Φώναζε ανήσυχος ο Αντρέας πιάνοντας το πρόσωπο Μου με τα χέρια του.
"Ζωούλα?" Η φωνή του μετατράπηκε μέσα από τη μια στιγμή στην άλλη παίρνοντας τον τόνο του Τζακ και μετά από λίγο η μορφή του άλλαξε επίσης βλέποντας εκείνον. Ο Τζακ ήταν εδώ. Ήταν μπροστά μου.
"Είσαι εδώ." Είπα μέσα από την ζάλη και τον αγκάλιασα. Μου είχε λείψει. Και τον κοιτούσα στα μάτια με ένα χαρούμενο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου.
"Τι λες Ζωή?" Τι εννοεί?
"Κι εσύ τι περιμένεις? Φιλά με." Του είπα αρχίζοντας να ανησυχώ πως κάτι συνέβαινε.
"Ξυπνά. Τι έχεις πάρει?" Αυτό μου έλεγε πάντα. Δεν μπορεί να μην είναι αυτός. Χωρίς να πω τίποτα παραπάνω ένωσα τα χείλη μας. Αυτός έπιασε τη μέση μου και συνέχισε αργά το φιλί μας. Προσπαθούσα να το κάνω πιο βίαιο αλλά και πάλι τίποτα. Πώς γίνεται να μην νιώθω τίποτα? Δεν γίνεται. Ήταν στα αλήθεια Αυτός? Συνέχισα να φιλάω παθιασμένα ελπίζοντας πως θα ανταποδώσει όμως τίποτα.
Τον έσπρωξα από πάνω μου και τον κοίταξα παράξενα. Ή θα μπορούσε να πει κανείς πληγωμένα.
"Τι έγινε? Δεν με θες τώρα?" Ρώτησα.
"Εγώ? Μα δεν.. εσύ δεν με ήθελες." Φρικαρα. Τα είχα παίξει τελείως.
"Γαμώτο Τζακ φύγε."
"Ζωή δεν.." Πριν ακούσω την απάντηση του γύρισα από την άλλη και έτρεξα σπίτι. Όχι δεν έπρεπε να γυρίσω εκεί. Τι θα μου πουν αν με δουν έτσι? Άλλαξα αμέσως πορεία και πήγα κάπου αλλού. Δεν ήξερα που. Απλά έτρεχα χωρίς προορισμό υπό την επήρεια του ναρκωτικού. Δεν μπορεί να μην ένιωθα τίποτα.
Τζακ.
Τζακ POV
Γαμω τα σχολεία. Γαμω τα πάντα. Φιλίες, αγάπες, παπαριές. Που είναι όλα αυτά όταν θες ε? Ακούγομαι κάφρος? Ποιος νοιάστηκε?
Ανέβηκα στην μηχανή που είχα πρόσφατα αγοράσει και έφυγα. Στην αρχή δεν αποφάσισα για που αλλά τη στιγμή που ακούμπησα το γκάζι ήξερα ακριβώς που ήθελα να βρεθώ.
Οι ταχύτητες ανέβαιναν με τέτοια ταχύτητα που τα νούμερα ήταν θολά για τα μάτια μου. Έτρεχα σαν μανιακός στους δρόμους τέτοια ώρα όμως δικαιολογούμουν. Τα φανάρια ήταν όλα πράσινα για εμένα.
Και δεν σταμάτησα πουθενά. Ευτυχώς για εμένα δεν είχε κίνηση και έφτασα πιο γρήγορα στον προορισμό μου. Η μηχανή είχε ξεμείνει πλέον από καύσιμα οπότε κατέβηκα και συνέχισα με τα πόδια. Ήθελα να την δω. Αν έστω να μην της μιλήσω να την δω για λίγο.
Το σπίτι της ήταν γεμάτο φώτα. Πράγμα που σήμαινε πως όλοι ήταν εκεί. Κοίταξα προς το δωμάτιο της. Άδειο. Σκοτάδι και καμία φιγούρα να φαίνεται μέσα από την κουρτίνα. Κοίταξα γεμάτος περιέργεια και έκατσα στην στάση που υπήρχε λίγο πιο δίπλα. Περίμενα με τις ώρες μπας και βγει στο μπαλκόνι όπως έκανε ή αν έβγαινε από το σπίτι. Μάταια. Δεν ήταν καν εκεί.
Προχώρησα προς την άλλη πλευρά του δρόμου. Και ακολούθησα ένα μικρό μονοπατάκι που έβγαζε στο πάρκο. Άναψα ένα από τα τσιγάρα μου και κάπνιζα ελεύθερα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Θα περίμενα ακόμη και μέχρι το πρωί για να τη δω.
Ε ρε μαλάκα έχεις γίνει όντως πολύ φλώρος. Γαμώ. Μια παρέα με παιδιά σαν και εμένα ήταν πιο δίπλα κάθισα απέναντι τους και παρατήρησα μια από τις κοπέλες να σηκώνεται από την θέση της και να περπατάει προς την άλλη πλευρά μόνη της. Δεν έδωσα πολύ σημασία και σηκώθηκα να φύγω. Περπάτησα από εκεί που είχα έρθει όμως την βρήκα μπροστά μου. Εκείνη η κοπέλα ήταν, η Ζωή μου.
Δεν ήταν μόνη. Ένιωσα τα κομμάτια μέσα μου. Όλα τα πράγματα είχαν σπάσει τη στιγμή που την είδα με έναν άλλο να φασώνεται. Τόσο λίγο σε άφησα γαμώτο. Γιατί και πως μπόρεσες τόσο γρήγορα? Πούστη. Εγώ φταίω που νόμιζα πως θα γινόταν όντως κάτι μεταξύ μας. Εγώ φταίω που ερωτεύτηκα.
Πλησίασα βιαστικά προς το μέρος τους και αφού την κοίταξα παίρνοντας πίσω μια ουδέτερη μάτια τους έσπρωξα και έφυγα.
Γιατί να το κάνει Αυτό? Γιατί η δική μου Ζωή? Δική μου. Επανέλαβα αυτές τις δύο λέξεις συνεχώς στο κεφάλι μου. Δεν ήξερα τι έπρεπε να σκεφτώ. Όλα ήταν περίπλοκα. Μετά από λίγο θολωσαν και αντιλαμβάνοντας ότι έχω ήδη χρησιμοποιήσει το ένα από τα πακέτα με τα τσιγάρα μου έσυρε τη μηχανή προς το κοντινότερο βενζινάδικο και έπειτα έτρεξα.
Πάλι χωρίς προορισμό. Αρκεί που ήμουν μακρυά της πλέον.
______________________________________
Σορυ...
💬+⭐όποιος θέλει γιατί με βοηθάει
Θενξ