"အားရွီ…"
"ဟုတ္ကဲ့မမေလး…"
"နင္သိတဲ့ သခင္မေလးအေၾကာင္း ငါ့ကို ေျပာျပ…"
"မမေလး… မမေလး တကယ္ေျပာေနတာလား…"
"ဟုတ္တယ္…. ငါ့နာမည္ကအစ ငါမသိဘူး…"
မို႔ရန္ လိမ္လိုက္သည္။ ထိုမွသာ ဒီဇာတ္ထဲ သူမ ဝင္ကလို႔ အဆင္ေျပမည္ဟု ထင္မိသည္။ အားရွီကေတာ့ သူမကို မ်က္လံုးျပဴးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ အားရွီက ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။ သူမကိုလည္း ဂရုစိုက္သည္။ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုသျဖင့္ သူမေနရထိုင္ရ ခက္သည္အထိပင္။ ဒီအိမ္ဆီ သူမေရာက္ေနသည္မွာ လက္တစ္ဖက္ရွိ လက္ေခ်ာင္းေတြ မျပည့္ခင္ေလးမွာပင္ အားရွီကို သူမခင္သြားသည္။
"မမေလး… မမေလး နာမည္က ယြမ္မို႔ရန္ ပါ… မမေလးက အမတ္ႀကီး ယြမ္ေကာ္ရဲ႕ သမီးရင္း…"
"သမီးရင္း… ေမြးစားေတြ ရွိေသးလုိ႔လား.."
အားရွီ ေခါင္းကို ပုတ္သင္ညိဳေလးကဲ့သုိ႔ ညိတ္ျပလိုက္သည္။
"မမေလးက သခင္ႀကီးယြမ္ရဲ႕ ပထမဇနီးက ေမြးလာတဲ့ သမီးပါ.."
"ဒါဆို ဟိုတစ္ေယာက္… ယြမ္သခင္ေလးဆိုတာကေရာ…"
"သခင္ေလးက မမေလးရဲ႕ အစ္ကိုရင္း…"
"သူ႕နာမည္က.. ဘာ…"
"ယြမ္… ကြမ္း… ခ်ီ…"
"အင္း ငါသိၿပီ… ဆက္ေျပာ.."
!မမေလးရဲ႕ အေမ… ရွင္းသခင္မႀကီးက မမေလးကိုေမြးၿပီး ၅ႏွစ္အၾကာမွာ ဆံုးသြားတယ္… ၿပီးေတာ့ သခင္ႀကီးက ဒုတိယအိမ္ေထာင္ ထပ္ျပဳလုိက္တယ္… အခုအိမ္တစ္ေဆာင္လံုးရဲ႕ ထိန္းသိမ္းမႈကို သခင္မႀကီးဝမ္ တာဝန္ယူထားတယ္…"
"သူက ဒုအိမ္ေထာင္ဆိုတာလား.."
"ဟုတ္… သူ႔မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ ပါလာတယ္…"
မို႔ရန္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
"အားရွီ… ငါက နင္တို႔သခင္မေလးနဲ႔ အရမ္းတူလို႔လား…"
"မမေလး… ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ… မမေလးက မမေလးပဲေလ… မမေလးမွာ ဒီလက္စြပ္လည္း ရွိတယ္… ၿပီးေတာ့ မမေလးေက်ာေပၚက ဖီးနစ္ငွက္ပံု အမွတ္လည္း ရွိတယ္… အားရွီ ဘာလို႔လူမွားရမွာလဲ…"
လက္စြပ္ဟု ေျပာလာသျဖင့္ မုိ႔ရန္ သူမလက္ကို ေထာင္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေကာက္ရထားၿပီး အမွတ္မထင္ လက္မွာစြပ္ၾကည့္လုိက္သည့္ အရာက သူမကို ယြမ္မို႔ရန္ဟု ထင္သြားေစတာလား။ ဖီးနစ္ငွက္ပံုအမွတ္အသားကေရာ ဘယ္ကေရာက္လာသနည္း။ သူမေက်ာတြင္ ထိုအမွတ္အသား မရွိသျဖင့္ အားရွီ အျမင္မွားေနတာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ လက္စြပ္ေလးဆီမွ ေတာက္ပစြာလင္းသြားေသာ အလင္းေရာင္ကိုေတာ့ မုိ႔ရန္ သတိမထားလိုက္မိပါေခ်။
……………………
"အားရန္…. အစ္ကို မင္းကို အိမ္ဝင္းထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ ကူညီေပးမယ္…."
ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး မွန္တင္ခံုေရွ႕တြင္ ထိုင္မိလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကြမ္းခ်ီ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ မို႔ရန္က ေခါင္းေလွ်ာ္ထားသျဖင့္ ဆံပင္ေတြကို ဒီအတိုင္း ျဖန္႔ခ်ထားသည္။ အားရွီကေတာ့ အဝတ္တစ္ခုကိုယူကာ သူမေခါင္းကို ေျခာက္ေအာင္ သုတ္ေပးေနသည္။ ကြမ္းခ်ီ အားရွီဆီက အဝတ္ကိုယူလိုက္ၿပီး ေခါင္းသုတ္ေပးသည္။
"အားရန္… ညီမေလးဆံပင္ေတြက သိပ္လွတယ္… အနက္ေရာင္ ေစြးေနတဲ့အျပင္ ေကာက္ေကြးသြားတာလည္း မရွိဘူး… တစ္ညီတည္းပဲ… ဒီလိုဆံပင္နဲ႔ ဒီေလာက္လွတဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္ထားတဲ့ ငါ့ညီမေလးကို သေဘာမက်တဲ့သူက အရူးပဲ…"
မို႔ရန္ မ်က္ႏွာေလးကို မဲ့လိုက္သည္။ ဘာတစ္ညီထဲလည္း… ဒီက ဆံပင္ေျဖာင့္ထားတာကို… ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ…!
ကြမ္းခ်ီက ဆံပင္ေရစိုေနသည္ကို ေျခာက္ေအာင္သုတ္ၿပီးေနာက္ ဘီးကိုယူကာ ၿဖီးေပးသည္။ ကြမ္းခ်ီ၏ အျပဳအမူမ်ားကို ျမင္ေတာ့ မို႔ရန္ သူမအစ္ကိုကို သတိရသြားသည္။ အစ္ကိုခ်န္လည္း သူမကို ဒီလုိအၿမဲလုပ္ေပးသည္။ သူမက ေခါင္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေျခာက္ေအာင္ မသုတ္။ ဒီအတိုင္းျဖန္႔ထားတတ္သည္မို႔ အစ္ကိုခ်န္က ေခါင္းကိုက္ေရာဂါ ျဖစ္ေနဦးမယ္ဟု အၿမဲေျပာကာ သူပဲ ဒီဆံပင္ေတြကို ဂရုစိုက္ေပးသည္။ အဲဒီ ယြမ္မို႔ရန္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးမွာ ဒီလုိအစ္ကို ရွိတာ ကံေကာင္းသည္ဟု ျမင္မိသည္။ ကြမ္းခ်ီဆိုသည့္လူက သူ႕ညီမကို အေတာ္ခ်စ္ပံုေပၚသည္။ အလိုလိုက္မည့္ပံုလည္း ရွိမည္။
ေခါင္းၿဖီးေပးၿပီးေနာက္ ကြမ္းခ်ီက မုိ႔ရန္၏ ဆံပင္ကို ဆံထံုးထံုးေပးၿပီး ပန္းပံုစံေငြဆံထိုးေလးကို ထုတ္ယူလုိက္ကာ ဆံထံုးတြင္ ေသခ်ာထိုးစိုက္လုိက္သည္။
"ဒီေလာကမွာ င့ါညီမ အလွဆံုးပဲ…"
သူမ ကြမ္းခ်ီကို ေယာင္ေယာင္ေလးသာ ၿပံဳးျပလုိက္သည္။ ညီမကို ေျမွာက္ေျပာေနသည့္ အစ္ကိုပံုစံက ရင္းႏွီးေႏြးေထြးလြန္းလွသည္။ ယြမ္မုိ႔ရန္အစစ္သာဆိုရင္ စကားေတြ တြတ္တီးတြတ္တာနဲ႔ အစ္ကိုကို ခၽြဲေနေလာက္မည္။
ယြမ္မို႔ရန္… ေတာင္းပန္ပါတယ္… င့ါကို နင့္ေနရာ လူမွားၿပီး ေခၚထားၾကတာကို ငါ အခြင့္အေရးယူမိသလို ျဖစ္သြားတယ္…!
ထုိ႔ေနာက္ သူမကို အခန္းဝထိ ကြမ္းခ်ီ တြဲေခၚသြားကာ တံခါးဝတြင္ ခ်ထားသည့္ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚ တင္ေပးသည္။ သူမက ေပြ႔ခ်ီတာကို မႀကိဳက္ဘူးဟု တစ္ခါ ေျပာထားၿပီးကတည္းက ကြမ္းခ်ီ သူမကို တြဲေပးတာပဲ လုပ္ေတာ့သျဖင့္ မုိ႔ရန္ ေက်နပ္သြားမိသည္။
အခန္းကေန အိမ္ေတာ္ဝင္းရွိ ပန္းၿခံအငယ္ေလးေတြရွိရာ၊ ၾကာပန္းေရကန္ရွိရာအျပင္ အနီးအနားရွိ နားေနေဆာင္အခ်ိဳ႕အထိ ေခၚသြားကာ ကြမ္းခ်ီက တစ္ခုခ်င္းရွင္းျပသည္။ ဒါမွ သူ႔ညီမ အားလံုးကို သိသြားမွာ မဟုတ္လား။
"အားရန္… မင္း အစ္ကို မရွိခ်ိန္ ဒီလိုျဖစ္သြားတာ စိတ္မေကာင္းဘူး… ကိုယ့္ညီမေလးကိုေတာင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္တဲ့ အစ္ကိုက ဘယ္မွာ အသံုးက်ပါေတာ့မလဲ…"
"ယြမ္သခင္…. အဲ… အ… အစ္ကို…. အမ္…"
သူ႔ကို ဘယ္လုိေခၚရမွန္း မသိေနသည့္ မုိ႔ရန္ကို ၾကည့္ၿပီး ကြမ္းခ်ီမ်က္ႏွာ မိႈင္းသြားသည္။ ညီမေလးက သူေခၚေနက် နာမ္စားေတာင္ မမွတ္မိျပန္။
"မင္းႀကိဳက္သလိုေခၚလို႔ရတယ္… အားရန္…"
"အင္း… အဲဒါဆို အစ္ကိုယြမ္လို႔ပဲ ေခၚမယ္…"
ကြမ္းခ်ီေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ၿပီး ကုလားထုိင္ကို အိမ္ေရွ႕တံခါးဝနားထိ တြန္းသြားလိုက္သည္။ ဧည့္ေဆာင္နားေရာက္ေတာ့ မုိ႔ရန္က
"ခဏ… ခဏရပ္ဦး… ဒါက ဘာ.. ဘာႀကီးလဲ… ဒီတံခါးက…"
သူမမ်က္လံုးတို႔ ျပဴးက်ယ္လာၿပီး ထိတ္လန္႔သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ ဒီတံခါးကို သူမေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိသည္။ ၿမိဳ႕ပ်က္ထဲ ေလွ်ာက္ေလ့လာတုန္းက သူမသေဘာက်ခဲ့သည့္ နဂါးပံုထြင္းထားသည့္ တံခါး။
"ဒါက ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး…"
"အားရန္… ဒါ အစ္ကို႔ကို မင္းႀကီးခ်ီးျမွင့္ထားတဲ့ နဂါးတံခါးေလ… ညီမေလး သေဘာက်တယ္ဆိုလို႔ ညီမေလးရဲ႕ အိမ္ဝင္းမွာ အစ္ကို ထားေပးထားတာ… မႀကိဳက္လုိ႔လား…"
သူမ အထိတ္ထိတ္အျပာျပာျဖင့္ အိမ္ေရွ႕တံခါးဝကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အနီးအနားရွိ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ၾကည့္သည္။ သစ္ပင္ပန္းမာန္တို႔ေၾကာင့္ အိမ္ဝင္းက သပ္ရပ္လွပေနေပမယ့္ သူမျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ အၿပိဳအပ်က္မ်ားၾကားက အိမ္ဝင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ အေတာ္ႀကီး နီးစပ္သည္။
ဘုရားေရ… ငါ နာနာဘဝေတြနဲ႔ လာေတြ႕ေနတာလား…!
ႏွလံုးက ရင္ဘတ္ထဲကေန အျပင္ကို ခုန္ထြက္ေလာက္ေတာ့မတတ္ တုန္ခါသြားသလို ေခြ်းစီးတို႔ျပန္လာေလသည္။ သရဲမေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ တကယ္အေျခာက္ခံရသျဖင့္ ႏွလံုးတုန္ ရင္ခုန္သြားသလိုလို။ အာေစးတို႔ ေျခာက္ကပ္လာေလၿပီး တံေတြးကို အႏိုင္ႏိုင္ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။
ဂလု…!