Ah, Veronica. My sweet Veronica. If I knew that everything would end up like this, I wouldn't have made her my mistress in the first place. If only I knew her before I got married.
I remember the day that I met her. Three months after being married and I felt miserable as hell. Ayokong matali sa isang babae, I'm better of alone. But for my business, I did it. Kahit ayoko.
I was sitting alone on a bar counter. Nilululunod ko ang sarili ko sa alak when she approached me.
"Are you alone?" She asked.
Bumaling ako sa kanya at niluwagan ang neck tie ko. She has this straight brunette hair, big expressive eyes and luscious red lips that I want to kiss right there and then. I didn't answer her. Nilaro ko lamang ang yelo sa hawak kong baso ng alak.
"Hey. I am talking to you. Bingi ka ba?" Mulinay nagsalita siya.
Bahagyang tumaas ang isang sulok ng labi ko ngunit hindi ko iyon ipinakita sa kanya. Gotcha.
I looked at her sideways. She's blushing. Maybe because of alcohol? Sinadya ko siyang kunutan ng noo. Let's see how long can you keep up.
"Can you leave me alone, miss? I'm not on the mood to play with you." Sinadya ko rin siyang sungitan.
"Oh, I'm not here to play, Mister. Gusto ko lang makipagkilala." Wow, she is really confident.
Hindi ko siya nilubayan ng tingin. Iyong malagkit na tingin. Lumapit pa siya sa akin hanggang sa nakadikit na ang dibdib niya sakin. Oh, it's soft. How I want to devour those breasts. Nag iwas ako ng tingin sa kanya.
"What do you want?" I asked.
"I just wanna talk to you. My friends are busy dancing, naiwan lang ako mag isa sa table." Utas niya.
Hindi ako kaagad nakasagot sa kanya. I still want to talk to her. I could use some entertainment tonight. But I was afraid that she'll go when I told her I'm married.
"I'm married..." Mula sa mukha ko ay lumipat ang kanyang paningin sa aking kaliwang kamay na may singsing.
Shit! I shouldn't have told her that I'm married. Great, Guideon! You just let a nice opportunity get away!
Binalik ko ang atensyon ko sa alak na iniinom ko at hindi na siya muling tiningnan pa. Sigurado akong umalis na siya.
Nagulat nalang ako nang may kamay na pumulupot sa braso ko at hinaplos ang hita ko. Marahas kong nilingon kung sino iyon. It was her, she was still there and she is playfully smiling at me.
"Even better. It just adds to the thrill."
We talk and drank together that night. Then I brought her to a hotel and took her. I was her first. It was supposed to be a one night thing. Little did I know that she'll become this important to me a year later.
Sinubukan ko naman siyang palayuin sa akin. I didn't want to become an adulterer, but she pursued me. She let's me escape all the crap that I had to deal with everyday. Kaya kahit alam kong mali, kahit alam kong panandalian lang, pinapasok ko siya sa buhay ko.
Siya lang iyong naka tagal sa akin ng ganoon. Alam niya kung papaano i handle ang mood swings ko. Nasasakyan niya ang trip ko, sa kama man o hindi. Ayokong aminin noon pero napapasaya niya ako.
Hindi niya man sabihin sa akin, alam kong insecure siya. Sa tuwing nagtatanong siya tungkol sa asawa ko, sa tuwing tinatanong niya kung kamusta sa bahay. Alam ko, marami nang tumatakbo sa utak niya. Pero hindi ko maibigay sa kanya iyong assurance na gusto at kailangan niya. Dahil alam ko din naman na panandalian lang ang lahat sa amin. Ayoko siyang paasahin. Dahil, oo. Duwag ako. Natatakot akong iwan niya ako pero natatakot din akong iwan ang lahat para sa kanya.
Call me everything you want to call me. Pero ang lalaking katulad ko, mayaman, gwapo, iisipin niyong nasa akin na ang lahat. But I'm lonely, deep down inside I'm just a lost lonely boy.
Oo, nandiyan din si Camille para sa akin. She is a wonderful woman and I'm such a fool to hurt her. Hindi ko rin alam kung bakit hindi tumibok ang puso ko para sa kanya, kahit minsan. She is my wife, yes. But the heart wants what it wants and it wants Veronica.
Camille is the calm after the storm. But Veronica, she's the storm. Not the kind that you run from, but the kind that you chase.
I wasn't sure about my feelings for her when she told me she loves me for the g first time. Hindi ko alam ang isasagot ko. I can't tell her that I love her to because heck, I don't even know what love is. It broke my heart to see her cry, to see her sad expression and it hurts so much that she's drifting far away from me.
Hindi ko man aminin sa sarili ko, kailangan ko si Veronica. Pakiramdam ko ay hindi ko maproseso ng maayos ang sarili ko kapag wala siya. I thought it was just sex. I thought it was just the companionship. But no, as days go by, mas lalo ko siyang hinahanap. Lalo ko siyang kinakailangan. Hanggang sa hindi ko na pala siya kayang mawala.
After she told me she loves me, hindi kami kaagad na nagkita. Tiniisi kong huwag magparamdam sa kanya. Halo halo ang nararamdaman ko, gulat, takot. Paano kung mahal niya ako pero hindi ko pala siya mahal? Mawawala siya sa akin.
Then I saw her at the party. She was with another guys. Galit na galit ako noon. Sasabihin niyang mahal niya ako tapos makikita ko siyang may ibang lalaking kasama?
"Pag-tapos mong sabihin saking mahal mo ako, susulpot ka rito na may kasamang ibang lalaki?" Mariin ang pagkakasabi ko ng bawat salita. Lumunok at mas lalo pang nag igting ang panga ko dahil parang wala siyang pakialam.
"B-bakit? Hindi naman ako ang nakalimot ah! Ikaw ang hindi nag paramdam! Palibhasa, lalapitan mo lang ako pag walang nag papainit sayo!" Pumiyok ang boses niya.
Pinilit ko siyang paharapin sa akin. Hilam na hilam ang mga mata niya sa luha at hindi siya makatingin ng diretso sa mga mata ko. Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili ko.
"Sinong may sabing pwede kang dumikit sa iba? Ha? Ha, Veronica? Sino?" Hindi ko maiwasang tumaas ang boses ko.
"Pinag bawalan ba kita? Bakit pag ikaw pwede? Bakit pag ako bawal? Ang unfair mo! Ang unfair unfair mo!" Alam kong naging unfair ako sa'yo! Pero hindi ko kayang makita kang may iba.
"Sa simula palang, alam mo na ang pinasok mo. Alam mong may asawa ako diba?" Humina ang boses ko at sinubukan kong haplusin ang pisngi niya ngunit iniwas niya iyon sa akin.
"A-ayoko na. Itigil na natin 'to, Guideon."
Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi niya. Ito iyong pinaka kinatatakutan kong mangyari. Napagod na siya. Napagod na rin siya sa akin.
No. I can't let that happen. I can't let her go.
"What did you say?" Iyon ang unang lumabas sa bibig ko.
Nakaka frustrate ka, Veronica. Bakit hindi mo ulitin sa pagmumukha ko ang sinabi mo?
"You want to stop this?" Nang uuyam kong sabi.
"Why, Veronica? May iba ka na?" Tanong ko ulit ng hindi siya nagsalita at nanatiling nakayuko lang.
Diniin ko pa ang katawan ko sa kanya. I made sure that she feels me. All of me.
"O-oo." Sagot niya.
You're not a good liar, V. I know it's just me. Hindi ka aayaw sa akin. Hindi ka aayaw sa atin. I know I'm being unfair to you. Pero bahala na, itatali kita sa akin kahit nakatali pa ako sa iba. Wala na akong pakialam sa kanila.
"Sino? Tell me, sinong pinalit mo sakin?" Suminghap ako ngunit hindi siya natinag. Hindi niya pa din ako sinasagot.
Damn, Girl! Why does she likes to make me feel so damn frustrated! Ano? Totoo? May iba siya? Bakit hindi siya makasagot?
"Sino?!" Sigaw ko. Pinsil ko ang magkabilang pisngi niya gamit ang isang kamay ko.
Doon ko nakita iyong tuloy tuloy na pag iyak niya. Fvck, what did I do? Tangina nasaktan ko nanaman siya.
"I'm sorry, V." Sinubukan kong abutin ang kamay niya pero lumayo siya sa akin.
Nag panic ako nang nagsimula siyang halughugin ang purse niya. Sh!t, aalis na siya. Hindi pwede.
"Veronica. Hindi ka aalis. Mag uusap tayo." Please don't go.
"Isa! I said you're not going anywhere!" Wala na, sumigaw na ako. Mukhang kahit anong sabihin ko ay hindi talaga siya matitinag.
Naestatwa siya at tiningnan ako ng diretso sa mata. Ako naman ang hindi nakatagal dahil ayokong nakikitang umiiyak siya. Bumuntong hininga ako at lumapit sa kanya para punasan ang mga luha niya. Inipit ko rin ang naligaw na buhok niya sa kanyang tenga. Kahit na umiiyak siya, ang ganda niya pa din talaga. Hindi naman siya makatingin sa akin ng diretso ngayon.
"I'm sorry. Nasaktan ba kita? Sorry, sweety. I'm sorry." Binaon ko ang ulo niya sa dibdib ko. I want to make her feel that I didn't mean to hurt her.
"Sshh." Hinaplos ko ang buhok niya hanggang sa tumahan na siya.
"Nasaktan kita..." But please don't go. Please.
"I'm sorry, V. Galit lang ako. Galit na galit." I hate to see you with other guys.
"Hindi pwede, hindi ako papayag na kumalas ka. Ako lang, diba?" Inipit ko ang mukha niya sa dalawang kamay ko para iharap siya sa akin. Sinigurado kong makikita niya ng buong buo ang ekspresyon ko.
Nakahinga lang ako nang maluwag nang unti unti siyang tumango.
"Good girl." Niyakap ko siyang mulinat mas lalo pang sinubsob ang ulo niya sa dibdib ko.
"I- I know I've hurt you. I'm sorry, please patawarin mo 'ko."
"H-hindi ko kayang suklian ang nararamdaman mo and I know how selfish I sound, pero hindi ako papayag na kalasan mo ako." Kung may kasalanan ako, iyon ay ang hindi ko mapag tanto kung ano talagang nararamdaman ko.
"Dito ka lang. Sa'kin ka lang." Yes, right here with me.
"Sige. Tataya ako, tataya ako sa'yo kahit na walang kasiguraduhan ang lahat ng ito." Paos ang boses na sagot niya.
We went straight to my condo unit after the fight. Hindi ko na pala talaga kayang malayo siya sa akin, hindi naman ako ganito sa kanya dati. Pero unti unti na akong nakukulong sa kanya ngayon. This isn't love. Not yet. I'm just so attached to her that I can't afford to lose her.
Pagkatapos ng mga nangyari ay naging mas maayos ang relasyon namin. I just can't make another move. Not until I'm sure what I really feel. Everything was going smooth until she confessed to me that she's pregnant.
Hell, I'm mad! So mad that I said hurtful things to her. Napaka gulo na ng sitwasyon namin at hindi ko maatim na mandamay ng isang kamuwang muwang na bata. I distanced myself from her. Noong nakapag isip na ako ng matino, I was ready to leave everything and everyone behind me. I consulted a lawyer to process my annulment with Camille. Pero bago ko pa man masimulan ang lahat, mayroon nanamang panibagong gulo.
I thought that she was Henry Galico's woman too. Nakita ko kung paano siya minaliit at pinahiya ni Barbara sa harap ng maraming tao. Gusto ko na siyang daluhan noon, but the thought that she has another man made me hate her so much.
The next day, Barbara has set an appoinment with me. I don't know why, but she told me that she knew about my affair with Veronica. I didn't get shocked or scared that time. Wala naman akong pakialam sa kanila eh. My mind was set to fix the mess that I've made and be with Veronica.
"You're not her baby's father." Utas ni Barbara sa akin.
"Ano bang alam mo, Mama?" Nang uuyam kong tanong sa kanya.
"She is my husband's mistress! Hindi ko alam kung ano ba talaga ang sadya niya but that woman is insane." Sumimsim siya sa hawak niyang kopita.
"Look, I don't care about what you say anymore. If this is about your daughter and I, I'm sorry but I'm filing an annulment." Diretsahan kong sabi sa kanya.
"Oh, no you won't. You see, my daughter is pregnant with your baby." Sinadya niyang diinan ang salitang 'your'
"What?" Hindi ako makapaniwala.
How could she get pregnant when I always withdraw when we're having sex?
"Yes. You should visit her. And about that slut, Veronica? Here. You be the judge." Inabot niya sa akin ang isang brown envelope.
Naglalaman iyon ng mga pictures. Pictures ni Veronica at Henry. Hindi ako makapaniwalang nagawa niya sa akin iyon. Niloko niya ako. Niloko niya talaga ako.
Wala na eh, punong puno na ng galit 'yung puso ko. Pakiramdam ko natapak tapakan ang buong pagkatao ko. Ang sakit lang din isipin na handa akong iwan ang lahat para sa babaeng niloloko lang pala ako.
Na guilty ako sa lahat lahat ng pinag gagawa ko kay Camille. For not treating her right, for cheating on our marriage and for not loving her the way she deserves to be. Ngayon ay kailangan kong mag focus sa kanya at sa magiging anak namin.
I tried. I tried so fvckin' hard to fix the marriage. Alang alang sa baby. Tutal ay wala na si Veronica sa buhay ko at ngayon ay may pagkakataon akong itama ang mga mali ko.
I invested so much feelings and emotions to Camille's baby. Sa loob ng ilang buwan ay mas pinalalim ko ang relasyon ko sa kanila. Kay Camille. But it's just not working. Ayokong lokohin 'yung sarili ko dahil kahit anong gawin ko ay hindi ko maibuhos sa kanya ang pagmamahal na natitira sa akin.
Imagine having so much emotions and feelings to someone you haven't even met yet, and later on learning that they're not connected to you in the first place. Iyon ang nararamdaman ko ngayon.
Hindi ko masisisi si Camille kung bakit siya naghanap ng iba. I never treated her right. At hindi rin ako ang para sa kanya. Matagal ko nang alam iyon. What hurts me right know is that she has a chance to tell me the truth but she didn't. Bakit kailangan niya pang hintayin na mas ma attach pa ako sa batang hindi naman pala sa akin?
I don't understand her. We can't be together anymore now that she's pregnant with another man's baby. Why didn't she just tell me? I would've just let her go.
And this? This sh!t of a marriage? It ain't real. Hindi ako nakatali kay Camille. I was mad at her for not telling me but I was relieved that I'm not really married to her.
Napaka rami ko pa palang hindi alam. Alam niyo kung anong pinaka masakit doon? Ngayon ko lang napagtanto kung ano talaga itong nararamdaman ko. Tangina, mahal ko iyon. Iyong babaeng tinaboy taboy ko, yung babaeng kahit minsan ay hindi ko inuna. Mahal ko pala si Veronica pero huli na. Wala na siya.
Siguro karma ko na rin ito, na malayo ako sa babaeng mahal ko at sa magiging anak namin. But I won't give up. Kung kinakailangang halughugin ko ang buong mundo makita ko lang siya, gagawin ko.
Ngayon ay wala nang mali, hindi na kami magiging mali. Siniguro kong tapos ang lahat sa amin ni Camille. Ngayon iyong pagkakataon namin para itama ang lahat sa amin. Please, Veronica. Let me find you, my love.