Οι γιατροί έκαναν στην άκρη και με άφησαν να πλησιάσω το αγόρι με τους σωλήνες. Έβγαιναν έξω και όταν έμεινα μόνη μου με εκείνον μου μίλησε.
"Σου είπα. Πάντα τηρώ τις υποσχέσεις μου." Έπεσα πάνω του προσέχοντας τα καλώδια και τους σωλήνες που τον περικύκλωναν, και του χάρισα την πιο ζεστή αγκαλιά μου.
"Αυτό ήταν. Τελείωσε." Είπα σιγουρη αυτή τη φορά γνωρίζοντας πως θα γυρνούσαμε σπίτι σύντομα.
"Αν είναι να είσαι δίπλα μου έτσι, θα μείνω άρρωστος για πάντα." Είπε και χαμογέλασε ενώ εγώ αντίγραψα την αντίδραση του.
"Κοιμήσου." Του είπα χαϊδεύοντας τα μαλλιά του.
"Ετοιμάσου και θα φύγουμε το πρωί."
"Μα δεν έχεις πάρει άδεια ακόμη." Τον κοίταξα γνωρίζοντας ήδη την απάντηση του. Ένα προβληματισμένο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου αφού με κοίταξε με εκείνο το βαθύ γαλάζιο κούνησε το κεφάλι του και μου απάντησε.
"Δεν παίρνω άδειες. Έπρεπε να το ξέρεις τόσο καιρό μαζί μου."
"Το ήξερα." Του είπα και αφού χαμογέλασα σίγουρη και έτοιμη για να την πάω από εδώ τον φίλησα και βγήκα έξω.
"Καληνύχτα." Είπα και έφυγα.
...
Όλα πήγαν όπως συνήθως. Κάθισμα ,μπαλκόνι ,ύπνος. Πλέον ξημέρωσε και ήταν 8 το πρωί. Πήγα προς την πόρτα του διαδρόμου και τον περίμενα. Μετά από λίγο ένας γιατρός με άρπαξε και με πήγαινε προς τα έξω. Πήγα να τον βαρέσω αλλά μόλις τον κοίταξα κατάλαβα το σχέδιο και δεν αντιστάθηκα.
Μας έβγαλε έξω. Όλα κομπλέ μέχρι που...
"Τώρα? Πως γυρνάμε?" Ρώτησα αφού δεν είχε σκεφτεί το πιο σημαντικό.
"Λεωφορεία. Το μόνο που μας μένει." Είπε και τρέξαμε προς την στάση για να προλάβουμε το λεωφορείο που έφτανε εκείνη ακριβώς την στιγμή. Τρέξαμε και οι δύο και προλάβαμε πριν ακριβώς κλείσουν οι πόρτες. Τον κοίταξα και μετά από τόσο καιρό ένιωθα πάλι πως το διασκέδαζα.
Χαμογέλασε πονηρά και αφού πήραμε όλα τα λεωφορεία για το προορισμό μας φτάσαμε στο σπίτι μου.
"Τώρα?" Γύρισα προς την πλευρά του και τον κοίταξα. Άρχισα να σκέφτομαι σενάρια που θα παίζονταν ανάλογα με την επόμενη απάντηση μου. Τελικά μετά από μια δύσκολη αλλά γρήγορη απόφαση του απάντησα.
"Δώσε μου μια ώρα." Του είπα και χωρίς να πει τίποτα έγνεψε.
"Θα σε δω στο πάρκο στο σημείο που βρεθήκαμε τότε." Του είπα και ενώ εγώ μπήκα στο σπίτι μου εκείνος απομακρύνθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Οι γονείς μου περίμεναν σαν μπάτσοι στο σαλόνι σταματώντας με πριν καν προλάβω να κάνω ένα βήμα μέσα στο σπίτι.
"Μικρή είσαι τιμωρία." Είπε απευθείας η μητέρα μου.
"Για ποιό ακριβώς λόγο?" Είπα ειρωνικά εγώ.
"Έλειπες τέσσερις μέρες από το σπίτι χωρίς να μας ειδοποιήσεις και θες και λόγο?"
"Όπα καταρχάς σας ειδοποίησα από το κινητό και δεύτερον ήμουν στην Ελευθερία όπως σας είχα πει." Με κοίταξε γεμάτη μίσος και μετά περίμενα την αντίδραση του πατέρα μου.
"Λυπάμαι αλλά η μητέρα σου έχει δίκιο. Αν παθαίνεις Κάτι?" Να σημειωθεί παρακαλώ η τραγική ειρωνεία. Αν πάθαινα? Τι άλλο να πάθαινε ξέρω εγώ εκτός από το να είμαι σε κόμμα? Δεν αναφέρθηκα σε αυτό το θέμα και αφού το παρέλειψα έδωσα μια απάντηση.
"Μάλιστα. Είναι σχεδόν 18 χρόνων. Κοντεύω να ενηλικιωθώ. Δεν πρόκειται να με βιάσει κάποιος μην ανησυχείτε. Ούτως ή άλλως σε σπίτι ήμουν." Δεν απάντησαν και ανέβηκα στον πρώτο του δωματίου μου.
Μόλις μπήκα στο δωμάτιο κατάλαβα πως όλα ήταν άνω κάτω. Παντού υπήρχαν πεταμένα ρούχα, σκουπίδια και γενικά ήταν λες και μπήκα σε μια ζούγκλα. Δεν έδωσα σημασία και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου ξέροντας πως έπρεπε να βιαστώ.
Έβαλα μέσα στην τσάντα αρκετές μπλούζες αν όχι όλες και παντελόνια. Πήρα τα τσιγάρα και τον αναπτήρα του και αφού φόρεσα την ζακέτα και τα βανς μου βγήκα έξω από το παράθυρο.
Όταν ήμουν πιο μικρή συνήθιζα να πηδάω από εκεί για να το σκάω το βράδυ. Το είχα συνηθίσει και έτσι βγήκα έξω χωρίς ζημεια ή κανέναν να με καταλάβει. Δεν άφησα τίποτα πίσω σημαντικό. Πήρα μαζί και τα ακουστικά μου για να ακούω την μουσική μου σε όποια κατάσταση και αφού τα φόρεσα πήγα στο σημείο που με περίμενε.
"Τι κάνεις?" Με ρώτησε βλέποντας το σακίδιο που είχα στην πλάτη μου.
"Δεν κάνω. Κάνουμε. Φεύγουμε." Του είπα και γύρισα από την άλλη για να φύγουμε αλλά με τράβηξε από τον ώμο.
"Δεν φεύγεις τόσο εύκολα. Αυτή δεν είναι απόφαση που μπορείς να πάρεις σε μια ώρα Ζωή."
"Ήθελα καιρό να φύγω. Και τώρα έχω και αφορμή. Πάμε σε παρακαλώ." Το χέρι του με αγκάλιασε και το πρόσωπο του είχε μια ουδέτερη έκφραση.
"Λυπάμαι Ζωή δεν μπορείς να τους το κάνεις αυτό." Γύρισε από την άλλη και άρχισε να περπατάει μόνος του προς την δική του κατεύθυνση.
"Τι απέγιναν αυτά τα σ αγαπώ και δεν θέλω να φύγεις? Αυτά τα θα είμαι πάντα εδώ? Ε? Και τώρα που θέλω να έρθω εγώ σε εσένα τι έγινε έπαψες να με θες ξαφνικά?" Γύρισε αποστομωμένος από τις λέξεις μου.
"Ακούς τι λες? Τι έπαθες?"
"Βαρέθηκα να πληγώνομαι Τζακ. Βαρέθηκα να κάνω πάντα αυτό που όλοι οι άλλοι θέλουν. Δεν θέλω να ζήσω την δική μου ζωή μέσα στα δικά τους όρια. Άσε με για μια φορά να κάνω ότι θέλω εγώ. Άσε με μια φορά να το ευχαριστηθώ πραγματικά." Πέταξα το σακίδιο κάτω και ήρθε για άλλη μια φορά δίπλα μου. Το χέρι του αγκάλιασε τους ώμους μου και αφού μάζεψε το σακίδιο μου από κάτω με πήγε προς την ίδια κατεύθυνση που κατευθυνόταν πριν.
"Είσαι η πιο περίεργη κοπέλα που έχω γνωρίσει. Αλλά νομίζω για αυτό μ αρέσεις." Χαμογέλασα και απάντησα.
"Ισχύει και για εσένα αυτό."
"Ποιο? Το είπα δυνατά το προηγούμενο?" Χαχ Τζακ ποτέ δεν σταματάς να με εκπλήσσεις.
"Μπορεί." Με φίλησε στο κούτελο και συνεχίσαμε την διαδρομή με τα μέσα συγκοινωνίας.
Λεωφορεία, μετρό, ταξί. Μονο αεροπλάνο δεν πήραμε ακόμη. Φτάσαμε σε μια πόλη αρκετά μακριά και με πήγε μπροστά από ένα σπίτι. Ήταν ενός ορόφου αλλά ήταν τεράστιο. Απ έξω φαινόταν σαν αυτές τις βίλες που έχουν πισίνα αλλά μόλις είδα το εσωτερικό σιγουρεύτηκα.
Ήταν γεμάτο ολοκαίνουρια έπιπλα. Η αφέλεια ήταν υψηλής τεχνολογίας και στην πίσω αυλή, που μπορούσε να πει άνετα κανείς πως είχε το μήκος χωραφιού υπήρχε μια πισίνα. Ουάου. Κοιτούσα τα πάντα με εντυπωσιασμό. Μέχρι που η φωνή του με απογείωσε από τις σκέψεις μου.
"Μικρό. Ξύπνα." Τον κοίταξα και εκείνη τη στιγμή άφηνε το σακίδιο μου πάνω στον πάγκο της κουζίνας.
"Είναι υπέροχα." Του είπα.
"Χάλια είναι."
"Μα τι λες?" Ήταν το πιο ωραίο σπίτι που έχω δει πραγματικά.
"Όσο τεράστιο κι αν είναι, όσο μοντέρνο δεν αξίζει αφού μένω εδώ μόνος μου και δεν είναι τίποτα παρά κάτι άψυχοι τοίχοι που αποτελούν στέγη μου." Ήταν βαθύ πάντως δεν λέω.
"Τώρα έχεις και εμένα. Αν δεν σου είμαι κόπος Δηλαδή, αλλιώς θα βουλευτώ και σε κανένα ξενοδοχείο."
"Πας Καλά? Σε έχω δίπλα μου και θα σε αφήσω?" Κάθισε στον καναπέ και με έβαλε πάνω στα γόνατα του. Άρχισε να φιλάει στην αρχή στο λαιμό και μετά σε ολο το σώμα μου και αφού με πήρε αγκαλιά ξαπλώσαμε και οι δύο στον λευκό καναπέ του βλέποντας ταινία.
______________________________________
Είπα να χαλαρώσω λίγο την φάση
💬+⭐ όποιος θέλει γιατί με βοηθάει