Description: "Walang sino man ang may gusto sa sitwasyon ko ngayon. Kahit sino pa man, ikaw, ako, o sila. Wala ni isa"
Why: This is my first time to write a story na may pag ka fantsy or whatsoever. Tapos, are you watching Wansapanatym ba? Doon ko nakuha yung ibang idea doon. But I try to make it different pa rin naman.
How: Actually, this story is dedicated to my brother who fell in love with his batchmate. Hahaha siya ang nag bigay sa'kin ng idea na 'to and since tinulungan niya ako, I use his name for the male character. Yung girl? Hahaha secret.
———
"Nandito na po tayo, Sir" Bumaba ako sa kotse namin, isa itong limousine. Ini-specialize lamang ito para sa akin dahil allergic ako sa tao. Hindi naman sa allergic na as in pero sa tuwing nakakakita ako ng tao, bigla na lang akong nagagalit.
Noong ten years old ako, bigla na lang akong naging ganito. Kaya mula noon, hindi na ako nakakita pa ng tao. Kahit ang mga magulang ko, hindi ko rin sila na kikita, ngunit naririnig ko lang sila. May sarili din akong telebisyon na ang mga palabas lamang ay puro cartoons. Kaya kahit doon, hindi ako nakakakita ng totoong tao.
Oo nga pala, ang paborito kong cartoon character ay si Ben 10, hindi si Ben kundi yung mga alien. Share ko lang.
Sinuot ko ang aking I.D. at nakalagay doon ang pangalan ng poging 'di pa nakikita ng buong mundo, Dennis Hwang.
Papasok na ako sa hallway na ini-speciallize lang din para sa akin, pinagawa ito ni Papa dahil kami naman ang may ari ng paaralang ito. Ako lang ang pwedeng pumasok dito, wala nang iba.
Halos wala akong makitang liwanag galing sa labas at ang nag bibigay liwanag lamang ay ang mga lamparang naka sabit sa dingding.
Binuksan ko ang kulay puting pintuan, ito ang pintuang patungo sa classroom ko—Ah oo nga pala, ang classroom ko ay meron ding estudyante, ngunit hindi ko sila nakikita dahil sa loob ng classroom na ito, meron pang isang kwarto na para lang sa akin. Walang sinuman ang pwedeng pumasok dito.
Lahat ng kailangan ko, nandito na sa room na ito. Kaya hindi ko na kailangang lumabas.
Baka hindi niyo naintindihan, ang hallway na pinasukan ko kanina, yun ay patungo sa sinasabi kong room na ako lang ang pwedeng pumasok.
Narinig ko galing sa speaker dito sa loob ng room ko ang malakas na tunog ng bell, hudyat na mag sisimula na ng klase.
Palagi kong naririnig na nag hehead count ang mga kaklase ko, kabisado ko na nga ang bilang nila.
Palaging 48 ang naririnig kong bilang nila, ngunit laking gulat ko noong narinig kong may nagsabi ng 49 bilang panghuling numero sa head count.
"Students, meet Ms. Park. Your new classmate" Naiirita na nga ako sa mga tao, tapos may dumagdag pa. Anak ng tipaklong!
"Hi, everyone. I'm Djoanna Park. I hope we can be all friends" Narinig ko ang malakas na hiyawan at sipol ng mga lalaki kong classmates.
Ang mala anghel na boses iyon, ay napaka pamilyar sa aking tenga...
Djoanna?
Flashback
Nakita ko sa camping ang anak ng ninong ko na kasing edad ko lang din. Siya si Djoanna. Naging close kami dahil malapit na mag kaibigan ang mga magulang namin.
Habang busy sila mom at dad, pati sila ninong at tita na nag aayos para sa aming bonfire at hapunan na rin namin. Naisipan namin ni Djoanna na mag laro muna ng habulan.
Hanggang sa hindi namin namalayan na nawawala na pala kami at hindi lang 'yon! Gutom na gutom na rin kami!
Habang hinahanap namin ang daan pabalik, may nakita kaming isang puno ng saging na mayroong iisang bunga. Nakakapag taka na iisa lang ang bunga nito pero gutom na kami kaya wala kaming pinalagpas na oras para kunin iyon.
Dali dali naming nilapitan iyon at inabot hindi naman ito kataasan. At noong binuksan namin, akala ko iisa lang ang laman pero dalawa pala ito.
Noong kinain ko, biglang umikot ang aking paningin at unti unting nagdilim ang aking paningin. Ang huling boses na aking narinig ay ang boses ni Djoanna.
Pag bukas ng aking mga mata, bumungad sa akin ang puting kisame at doon ko nalaman na nasa ospital ako.
"Dennis, are you alright dear?" Nakita ko si Mommy na kasunod lamang ni Daddy, at sa hindi ko malamang rason bigla na lamang akong nagalit sa kanila.
"I DON'T WANT TO SEE YOU, MOM! AND ALSO YOU DAD! AAAAAAH! I HATE THE BOTH YOU!"
"Son! Calm down!"
"Daniel, what is happening to our son?" Naramdaman ko na bigla akong yinakap ni Daddy, at sinubukan ko siyang itulak ngunit maliit lamang ang aking katawan at hindi ko kinaya ang lakas ng katawan ni Daddy.
"I don't know! Call the nurse, Lorna!" Dali daling umalis si Mommy at mukhang sinunod niya ang sinasabi ni Daddy.
Biglang bumukas ang pintuan at doon nag sunod sunurang pumasok ang mga nurses.
Lumapit sila sa pinaghihigaan ko at naramdaman kong meron silang itinusok sa akin at bigla na lang bumigat ang mga talukap ko.
- -
Kakalabas ko lang sa ospital at masasabi kong parang akong galing sa impyerno. Bigla akong napabangon ng marinig ko ang boses ni mommy na nang gagaling sa labas.
"That's not true! Hindi nasumpa ang anak ko!" Bumaba ako at sumilip ng konti sa sala. Naka suot ako ng helmet.
"Maniwala ka sa sinasabi ko, Misis! Kung hindi kinain ng dalawang bata ang saging, hindi siya magiging ganon ang batang lalaki! Isinumpa ang bunga ng saging na iyon!" Sabi ng matanda.
"Do you think we will believe in that kind of statement? You're not helping. Umalis na kayo dito, Manong. Bago ko pa ipatawag ang guards"
"Ito lang ang lagi niyong tandaan, ang tanging makakapag kalma sa inyong anak ay ang kumain ng hati sa saging" Nag kusang umalis ang matanda. Umiiyak naman si Mommy habang si Daddy, pinapatahan siya.
Hindi ko naman maintindihan ang pinag usapan nila kaya bumalik na pang ulit ako sa aking kwarto.
- -
"Dear, Djoanna wants to talk to you" Biglang nabuhay ang sistema ko noong narinig ko ang pangalan ng babae na noong isang araw ko pang hinahanap.
"Tell her, Mom. I'm coming" Sinuot ko ulit ang helmet na binili sa'kin ni Dad.
Pababa na ako ng hagdan at may naririnig akong nag uusap.
"Tita Lorna, why is he wearing a helmet?"
"Uhm, you won't understand Djoanna. Someday... you will understand his situation—oh he's here, come here son" Naramdaman ko ang pag hawak ni Mommy sa aking braso.
Inalalayan niya ako hanggang sa makarating ako sa sofa. Umupo na ako at hinintay na mag salita si Djoanna.
"D-dennis... what happened to you last time when we have our camping? Are you alright? How is your feeling right now? I guess you fainted because of that banana!" She's still so loud. But I like hearing her voice...
"Uhm, by the way, we will be leaving tomorrow. Maninirahan na kami sa London" Masayang sambit niya.
W-what?
"Y-you're not serious, are you?"
"No, I'm not. I hope when we comeback here after many years, you will still remember me! hihi" Hindi ako halos makapag salita at makagalaw dito sa pwesto ko.
"Hey! You're not that Dennis that I've known. Bakit ang tahimik mo?" Hindi ko na lang sinagot ang tanong niya dahil tulirong tuliro pa rin ako sa nalaman ko.
Ano pang silbi ng pakikipag usap ko kung aalis din naman pala siya?
Tumayo na ako at nag simulang umakyat muli papunta sa aking kwarto.
"Yah! I'm still talking to you!"
Ngunit hindi talaga ako nakinig at dumiretso na lang ako sa aking silid. Muli ko siyang sinilip sa huling pag kakataon... at umiiyak pa siya.
"T-tita! Why is he like that? I don't know him anymore tita!"
I'm sorry...
End of Flashback
"Okay, Ms. Park. You can now take your sit" Pagkarinig ko ng kanyang boses, bigla akong nangangati na lumabas sa kwartong ito.
Hindi ako makapag focus sa tinuturo ng teacher dahil kanina ko pa iniisip ang bago naming classmate na si Djoanna. Sigurado akong siya yung anak ni ninong na childhood friend ko.
Natapos pa ang ilang subjects namin at katulad ng ginawa ng adviser namin kanina, kinilala nila si Djoanna.
Nag ring na ang bell, tapos na ang klase namin ng umaga, it's lunch time.
Akala ko, lumabas na lahat ng estudyante. Pero nagtataka ako kasi may kumakanta na nanggagaling sa labas...
"Do you remember when I said I'll always be there?
Ever since we were ten baby"
She? She will be always be there?
Lair.
Nang iwan nga siya eh.
Pinag patuloy niya ang pag kanta hanggang sa marating niya ang chorus, hindi naman siya magaling kumanta pero maganda ang boses niya.
She's still the same Djoanna, feeling singer.
"But I fell in love with my bestfriend..." Natigilan ako noong binanggit niya ang huling linya ng kinakanta niya.
Bakit parang may pinaparating siyang mensahe..
Tumigil na din siya sa pag kanta. Asan na siya?
"Ano ba itong room na'to?" Kinakatok katok niya ang pintuan.
"CR ba 'to o Bodega?" Tsk! Pabo Djoanna! The hanseum Dennis is here inside this room!
"Teka, wala namang door knob." Sambit niya, narinig ko na lang ang kanyang yapak papalayo.
Makalipas ng ilang minuto, akala ko umalis na siya. Bumalik pa pala siya. Napatingin ako sa door knob dahil gumagalaw galaw ito.
Nanlaki ang mga mata ko.
NASA KANYA BA ANG SUSI?!
Dali dali akong nagtago sa ilalim ng mesa ko at tama nga ako... nakapasok siya. Sh*t.
"Sinong baliw naman ang mag lalagay ng ganitong klase ng pintuan?—Oh daebak~ Parang maliit na apartment lang 'tong kwartong 'to ah." Nakikita ko ang paa niya at nag tungo siya papunta sa mini sala ko.
Pinapag dasal ko na sana hindi niya makikita ang mga litrato ko doon...
"Sino naman kaya ang nag iistay dito? Ang weird" So... hindi niya alam?
Nag aaral siya sa school namin tapos 'di niya alam tungkol dito?
Nataranta ako noong nakita ko siyang papalapit sa pinagpwepwestuhan ko.
Sh*t! Delikado!
"Eto yung nilesson namin kanina ah... teka! Baka naman multo ang nandito sa loob?! Gosh!" Nabitawan niya yung notebook ko at nahulog sa harapan ko.
At sa kamalasmalasan nga naman, bigla niyang na apakan ang mga kaliwang daliri ko!
"ARAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAY!" Napatayo ako ngunit na untog din ako dahil 'di ko na naisip na nasa ilalim pa ako ng mesa.
Hinihipan ko ang kamay ko dahil masakit ang pag kakaapak niya. Namumula tuloy yung mga daliri ko, damay pati noo ko.
"I-ikaw..."
"IKAW! IKAW BAKIT MO INAPAKAN ANG MGA DALIRI KO?!" Hindi pa rin ako naka tingin sa kanya dahil busy akong hinihipan ang mga daliri at hinihimas ang nauntog kong noo.
"P-pasensya na! H-hindi ko alam!" At sa oras na iyon, napatingin na ako sa kanya kasi narealize ko na kaharap ko na pala ang babaeng matagal ko nang hinihintay...
"D-djoanna..." Napa angat siya ng tingin. Nanlaki ang mga mata niya at mukhang gulat na gulat siya.
"D-dennis? Dennis!" Bigla kong nabitawan ang hinihimas kong noo dahil bigla niya akong niyakap. Naramdaman ko na lang na basa na sa may balikat ko.
"Yah! Bakit ka u-umiiyak?"
"Pabo! Namiss kita ng sobrang sobra!" Ganon pa rin ang posisyon naming dalawa hanggang sa natigil siya sa kakaiyak.
"B-bakit ganito? B-bakit ka nag kukulong?" Humiwalay siya sa yakap at tumingin siya ng diretso sa akin.
Nakakapanibago... kadalasan nagagalit ako sa tuwing nakikita ako ng tao
Ngunit ngayon... ngayong nandito na siya sa harapan ko, hindi man lang ako maka ramdam ng galit, kahit konti man lang.
"Hindi mo maintindihan, mahirap maintindihan ang sitwasyon ko" Na kahit ako hindi ko maintindihan kung anong klaseng tao ako. Hindi ko nga alam kung ano ang sakit ko.
"Then I will try to understand it. Kahit gaano pa kahirap intindihin 'yan" Napapikit ako doon sa sinabi niya. Why does my heart beating so fast?
"NO!" Bigla akong napahawak sa ulo ko dahil biglang sumakit ito. Parang pinupukpok ang ulo ko sa sakit!
"A-anong nangyayari sa'yo?! Yah!" Hindi ko naririnig ang sinasabi ni Djoanna at puro sigaw ko lang ang umaalingaw dito sa kwartong ito.
"UMALIS KA NA DJOANNA! UMALIS KA NA!" Nakita ko ang takot sa mukha niya at dali dali siyang lumabas ng kwarto at sinarado ito. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa'kin.
Nababaliw na ata ako!
Hindi ako umattend ng afternoons class ko, lumabas ako ng school at tumakbo papalabas ng campus. Hindi ko na alam kung saan ako dinala ng paa ako at sobrang layo ko na sa pinanggalingan ko.
Tumingin ako sa paligid at mukhang pamilyar ang gubat na ito. Oo, nasa kagubatan ako nakarating. Dito ako palaging dinadala ng mga paa ko sa tuwing hindi ko nakakalma ang sarili ko.
"Hijo! Sa wakas ay napadpad ka na muli dito!" Mag kahalong gulat at galit ang nararamdaman ko ngayon noong nakita ko ang matandang nag salita na nagmula sa kung saan. Parang namumukhaan ko siya... hindi ko lang matandaan kung saan ko nakita ang mukha niya.
"SINO KA?!" Sabi ko ng may mataas na tono ng aking boses.
"Kumalma ka, hijo. Hindi mo ba ako natatandaan?" Kahit na mukha akong galit ngayon, naka ngisi pa rin siya sa akin na tila meron siyang pinapahatid.
"H-hindi... HINDI! ANO BANG PAKAY MO DITO?! UMALIS KA NA LANG! BAKA IBA PA ANG MAGAWA KO SA'YO!" Tumalikod na ako at handa na akong umalis ulit ngunit napatigil ako sa pag lalakad noong narinig ko ang sinabi niya.
"Hijo, nahanap mo na ang gagamot sa'yo. Nahanap mo na ang mag papawalang bisa ng iyong sumpa" Sumpa? Anong sumpa?
"SUMPA?! NABABALIW KA BA?! SA PANAHONG ITO, HINDI NA USO ANG GANYAN! 'WAG MO NA AKONG LINLANGIN!"
"Hindi kita nililinlang, hijo. Totoo ang mga sinasabi ko." Unti unti akong humarap sa kanya at mukhang hindi siya nakikipag lokohan.
Napaisip ako ng sandali at ilang minuto pa ang lumipas, bigla ulit siyang nag salita.
"Nag tataka ka kung bakit ganyan ang pag katao mo? Kung hindi niyo ba naman kasi kinain noon ang Saging ni Narcissa, hindi magiging ganyan ang sitwasyon niyo ngayon"
Saging?
"Naparusahan kayo o mas mabuti kung sasabihin kong isinumpa kayo ng kasama mong batang babae noon dahil sa pag kain niyo ng Saging ni Narcissa. Nakalaan iyon sa anak niyang malapit nang namatay ngunit sa hindi inaasahang pag kakataon, napadpad kayo doon sa pinagtaniman niya ng puno ng saging at kinain niyo 'yon. Tuluyan ngang namatay ang anak niya at ngayon, ang sitwasyon niyo ng babae ang inyong parusa. Nagagalit ka kapag nakakasalamuha ka ng tao, ngunit ang makakapag pakalma lamang sa'yo ay ang babaeng nagpapatibok ng iyong puso" Ngayon ko lang siya na alala at siya pala yung matandang pumunta sa bahay namin noong bata pa ako.
"PAANO MABUBURA ANG SUMPA?! SABIHIN MO SA'KIN!" Gusto kong mag wala dito ngunit wala sa oras para gawin ko 'yon ngayon. No, not now.
"Tanging ikaw at ang babae lamang ang makakahanap sa tanong mo, hijo. Tinutulungan lamang kita"
"ANO?! PINAGLOLOKO MO TALAGA AKO! BAKIT BA AKO NANINIWALA SA MGA TAONG TULAD NIYO!" Humalakhak ang matanda at nakarinig ako ng sigaw, boses babae.
"Dennis! Anong ginagawa mo dito?"
"Anong ginagawa mo dito, Djoanna?"
Sabay naming sambit. Nakatingin lang siya sa aking mata at ganon din ako. Parehas kaming naka school uniform pa rin, halatang pagod siya dahil sa tumatagaktak na pawis sa kanyang noo.
"Hinahanap kita kasi bigla ka na lang umalis. Naintindihan ko na ang lahat, Dennis. Ipinaliwanag na sa akin ni tita Lorna."
"A-anong sinabi niya sa'yo?"
"Na... na isinumpa tayo. Sorry! Sorry kung hindi dahil sa'kin hindi ka mapupunta sa sitwasyong ito!" Ako dapat ang nagsasabi non.
"Ako ang may kasalanan ng lahat ng ito, Djoanna. Huwag mong sisihin ang sarili mo"
"Hindi! Hindi maaring ikaw lang ang mag dusa sa sumapang ito. Sabay nating pag hirapan ito at hanapin ang makakaalis ng sumpa" Sa bawat salitang binabanggit niya, kasabay non ang pag lakas ng tibok ng puso ko.
Abnormal na ba ang puso ko?!
"Hoy! Ano mag salita ka naman! Mag tutungangaan na lang tayo dito?! Akala ko ba kabisado mo na lahat yung linya mo?"
Napatingin ako sa babaeng napakasungit at epal ng buhay ko. Nag vivideo kasi kami para sa aming project. At heto kami, nag tutungangaan sabi nga niya.
Yamot na yamot na din mga kagroupmates ko, pero wala akong pake. Ginusto nila 'to eh!
"Eh hindi ko pa nga kabisado eh! Kasalanan ko ba kung bakit napakarami kasi ng nilagay mong linya ko? Lul" Pag katapos kong sabihin 'yon, bigla niya akong binatukan at nakita kong na iirita na siya.
"Eh bakit kasi puro ka computer?! Gusto mo sirain ko yung desktop mo?!"
"Ayos lang mayaman naman ako. Kaya ko kayang bilihin bahay niyo para sa akin ka na tumira"
"Leche ka! Diyan ka na nga! Tara na guys, let's take our lunch first"
"Bye, Mrs. Hwang! See you later! Mwuah!"
———
Written by: daneigha