"Τζακ." Είπα το όνομα του χαϊδεύοντας απαλά τα κρύα μάγουλα του. Ανησυχούσα αρκετά αλλά τώρα ήταν καλύτερα.
"Φοβήθηκα." Είπα και αυτός εγυρε προς το χέρι μου.
"Τι έπαθες?" Κοιτούσε προς τον σπασμένο αγκώνα μου.
"Δεν είναι τίποτα. Το μόνο που με νοιάζει είναι αν είσαι καλά. Είσαι?"
"Πονάς?" Είπε αυτός αγνοώντας εντελώς την απάντηση μου.
"Όχι." Ψέματα.
"Ξέρω πως πονάς. Τέλος πάντων αρκεί που δεν έπαθες τίποτα άλλο." Ώστε δεν τον ενημέρωσαν.
"Ναι. Θα βγεις και εσύ σύντομα και θα πάμε σπίτι."
"Αυτό είναι το θεμα. Θα πάμε σπίτι. Ο καθένας στο δικό του. Και άντε μετά να σε ξαναδώ."
"Δεν είναι έτσι. Για την ακρίβεια.. " είχε δίκιο. Ξεκάθαρα.
"Είδες?"
"Σε παρακαλώ μην στενοχωριέσαι. Όχι τώρα." Είπα και ένιωσα άλλο ένα κομμάτι από μέσα μου να σπάει. Τελευταία νιώθω λες και καταστρέφομαι. Εσωτερικά. Δεν ξέρω πως ή γιατί το νιώθω αλλά πονάω αρκετά.
Βλέποντας την αντίδραση μου πλησίασε πιο κοντά και με ένα ανήσυχο βλέμμα με ρώτησε.
"Τι έπαθες?"
"Τι εννοείς." Ναι δεν είμαι πηστική καθόλου.
"Ζωή?" Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά έπεσε πίσω αφού ήταν αδύναμος για να στηριχτεί στο σώμα του ακόμη.
"Ξεκουράσου." Είπε και βγήκε από το δωμάτιο αργά.
"Μην φεύγεις." Τον άκουσα να λέει όμως η πόρτα έκλεισε και βγήκα έξω από τον διάδρομο γρήγορα.
Κι όμως έχει δίκιο. Εκείνες οι ενοχλητικές σκέψεις επανήλθαν και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν για το μετά. Τι θα γίνει όταν βγούμε? Θα χωρίσουμε πάλι? Θα φύγει μακρυά και δεν θα αντέξουμε. Κανείς από τους δύο μας. Κάθισα και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Δεν ήταν κανείς εκεί για να μου συμπαρασταθεί και ένιωθα αδύναμη.
...
Ο ύπνος με πήρε εχτές το βράδυ νωρίς χωρίς να το καταλάβω. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν πεσμένη στο πάτωμα με το κεφάλι ακουμπισμένο στο κάθισμα που καθόμουν εχτές. Πήγα προς τον διάδρομο και αφού είδα τον γιατρό τον έπιασα για να του μιλήσω.
"Ποτέ βγαίνει?" Ρώτησα απειλητικά.
"Αύριο. Δεν είναι καλά. Έχει συνέλθει αλλά χρησιμοποιεί πολλές ουσίες. Αν με καταλαβαίνετε." Είπε εκείνος και εγώ τον κοίταξα απορημένα.
"Δηλαδή?" Είπα τελικά.
"Ναρκωτικά. Δεν είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Το αίμα του έχει μολυνθεί αρκετά και τα όργανα του έχουν σαπίσει. Πράγμα που αν δεν σταματήσει και αν δεν καταφέρουμε να φτιάξουμε μπορεί και να..." Η πρόταση του σταμάτησε εκεί. Δεν ήθελα να ακούσω παρακάτω.
"Μπορώ να τον δω?"
"Βεβαίως." Άνοιξε την πόρτα μπροστά μου και με άφησε ένα περάσω μέσα.
"Τζακ." Ήταν γυρισμένο προς την πλευρά του παραθύρου και έβλεπε την θέα. Μόλις άκουσε την φωνή μου γύρισε και με κοίταξε.
"Πρέπει να σου μιλήσω." Η έκφραση του απέκτησε ένα σοβαρό ύφος αλλά καταλάθος φοβόταν. Το ένιωθα.
"Είσαι σε άθλια φυσική κατάσταση. Και αν δεν σταματήσεις το τσιγάρο και.. συγκεκριμένα τα ναρκωτικά.. " έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου και το δάκρυ δεν άργησε να βγει από τα μάτια μου.
"Ζωούλα μην ανησυχείς δεν είναι τίποτα. Μαλακίες λένε. Μου το έχουν πει αρκετές φορές απλά και μόνο για να σταματήσω."
"Γιατί δεν ακούς για μια φορά κάποιον άλλο?" Είπα στενοχωρημένη.
"Μην φοβάσαι. Εδώ θα είμαι."
"Κι όμως όχι. Αν δεν Είσαι? Αν τελικά.." Το κενό στην πρόταση μου ήταν σαν βέλος στην καρδιά. "Τότε Τι? Θα με αφήσεις μόνη μου?"
Συμπλήρωσα μετά από το ξέσπασμα μου.
"Ποτέ. Θα είμαι πάντα εδώ. Στο υπόσχομαι."
"Σε παρακαλώ. Τουλάχιστον προσπάθησε."
"Ζωή είπαμε.. "
"Κάντο για εμένα." Σταμάτησε και με κοίταξε. Έπιασε τα χέρια μου και αφού τα φίλησε με ξανακοίταξε.
"Δεν θέλω να προβληματίζεσαι για εμένα. Σου υποσχέθηκα κάτι. Και όταν υπόσχομαι εγώ κάτι το τηρώ." Είπε τονίζοντας το εγώ. Δεν είπα κάτι άλλο και ξάπλωσα πάνω του.
"Θα σου κάνουν εξετάσεις." Είπα και δεν τον ένοιαξε και πολύ.
"Το ξέρω." Ήταν η απάντηση του και μετά από λίγο ο γιατρός χτύπησε την πόρτα.
"Θα τα πούμε μετά." Του ειπα πριν κλείσω.
"Ζωή." Η φωνή του με σταμάτησε λίγο πριν φύγω εντελώς. Τον κοίταξα και συνέχισε.
"Σ' αγαπώ." Του χαμογέλασα ναζιάρικα και βγήκα έξω.
Είναι ο πιο ανώριμος μαλάκας που έχω γνωρίσει ποτέ. Κι όμως συνεχίζω να τον θέλω. Τελικά είμαι και εγώ λίγο ανώριμη.
Παρατήρησα τους γιατρούς που έμπαιναν στο δωμάτιο του και έπειτα βγήκα από τον διάδρομο. Το κινητό μου χτύπησε και το όνομα της Ειρήνης έλαμψε στην οθόνη.
Βασικά ήταν ο Άγγελος. Ανησυχούσε για τον φίλο του. Τελικά ίσως τα αγόρια να έχουν καρδιά. Κατά πολύ βάθος. Χαμογέλασα με τις βλακείες που σκεφτόμουν και κοίταξα το ρολόι. Κόντευε 11.
Είχαν περάσει τόσες ώρες και εγώ καθόμουν σε μια καρέκλα μόνη μου χωρίς να το καταλάβω. Wasted. Χαραμείζομαι.
Αφού έκανα μια βόλτα περιμένοντας νέα ο γιατρός βγήκε έξω βιαστικά αρκετά ανήσυχος.
"Μικρή. Έλα μαζί μου." Έτρεξα δίπλα του και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο. Μόλις κοίταξα την οθόνη με τους χτύπους παρατήρησα την ευθεία γραμμή με τους ελαφρούς σπασμούς μια στο τόσο. Φοβήθηκα και έκατσα δίπλα του. Οι γιατροί δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν. Κάθισαν πίσω όσο εγώ του μιλούσα.
"Τζακ. Σε παρακαλώ άκουσε με. Για μια τελευταία φορά." Εκείνος ηταν χλωμός ξανά. Καμία αντίδραση, τίποτα.
"Σε παρακαλώ. Τζακ." Συνέχιζα να φωνάζω σπαράζοντας στο κλάμα.
"Κάνε αυτό που θα σου πω. Το ξέρω πως με ακούς. Είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να φανείς δυνατός. Πρέπει να ξυπνήσεις. Εκείνες οι στιγμές που το έπαιζες νταής ή έδερνες τους άλλους στην κατασκήνωση δεν ήταν τίποτα. Τώρα θα φανείς δυνατός. Και πίστεψε με ξέρω πως είσαι." Οι γιατροί με κοιτούσαν γεμάτοι απαισιοδοξία. Δεν έδινα σημασία και τελικά έσκυψα το κεφάλι μου πάνω στο σώμα του.
"Τζακ. Ξύπνα. Μου υποσχέθηκες." Μια από τις νοσοκόμες ήρθε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι.
"Λυπάμαι κοπέλα μου." Είπε και με πήρε μια φιλική αγκαλιά. Οι γιατροί μαζεύτηκαν πάνω από το σώμα του και εκείνη με οδηγούσε προς τα έξω. Ήταν οριστικό. Ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν τα πράγματα. Εκείνη άνοιξε την πόρτα και πριν βγω έξω άκουσα τον κλασικό θόρυβο εκείνου του μηχανήματος.
Γύρισα απότομα και οι παλμοί άρχισαν να ανεβαίνουν σταδιακά όλο και περισσότερο. Δάκρυσα και πάλι αλλά αυτή τη φορά ήταν δάκρυα χαράς. Οι γιατροί κοιτούσαν ανήξεροι τι έγινε γεμάτοι έκπληξη.
"Θα πρέπει να βγείτε έξω." Μου είπε εκείνη η νοσοκόμα όμως την έσπρωξα και αφού της αντιμίλησα πήγα δίπλα του.
"Είναι ζωντανός. Μετά από όλο αυτό. Και θέλετε να φύγω? Εδώ θα μείνω. Δεν πρόκειται να ξαναφύγω." Της είπα αυστηρά και παρατηρούσα την διαδικασία που εκτελούσαν, μέχρι που το γαλάζιο χρώμα που είχα ερωτευτεί αντίκρισε τα μάτια μου.
______________________________________
Πείτε μου ποτε θέλετε το επόμενο..
💬+⭐ όποιος θέλει γιατί με βοηθάει
Θενξ