တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးစက္မ်ားသည္ အခန္းထဲမွ အျပင္မထြက္ဖို႔ တားေနသလို။ စြတ္စိုထိုင္းမွုိင္းမွုက ျပတင္းမွန္မ်ားၾကားမွ တိုး၀င္လာေနသည္လားဟု အထင္မွားရသည္။ ဟိုတယ္ခန္းမ၏ စားေသာက္ခန္းတြင္ မနက္စာစားေနေသာ ဒီမိုးယံတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ားက မသာယာ။
"ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ဘယ္မွသြားလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။"
ဒီမိုးယံေလသံက အားမရွိ။ ဒီမွာက မိုးရြာသည္ဆိုလ်ွင္ စိုရံုသာမဟုတ္။ အရိုးကြဲေအာင္ ေအးေသးသည္။ ေလကလည္း ၾကမ္းေနသည္ကို အခန္းျပင္မွ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ သစ္ကိုင္းမ်ားယိမ္းထိုးေနသည္ကို ၾကည့္လိုက္ရံုႏွင့္ သိႏိုင္သည္။ ပင္စည္ေရာ၊ အကိုင္းေတြပါ ေလအရွိန္ႏွင့္ တျခမ္းေစာင္းေနသည္မွာ ျပန္မတ္မလာႏိုင္။ ဒီေလႏွင့္သာဆိုလ်ွင္ ထီးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကိုင္းက်ိဳးလ်ွင္က်ိဳး၊ မဟုတ္လ်ွင္ ေျပာင္းျပန္ပက္လက္ျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာသည္။
"မသြားဘဲေတာ့ မေနႏိုင္ပါဘူးကြာ။ လည္ဖို႔က သံုးရက္ပဲအခ်ိန္ရတာ။ ဒီေန႔က ဒုတိယေန႔။ သဘက္ခါဆို မင္း rehearsal ေတြစျပီး မအားဘူးဆို။"
"အင္း။ အဲဒါေတာ့ဟုတ္တယ္။"
ဒီမိုးယံ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ရင္း ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာျဖင့္ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ေပမယ့္ ေလတိုက္ႏွုန္းသည္ သူ ေမ်ွာ္လင့္ေနသလို ေလ်ာ့မသြားပါ။
"ျပတိုက္ပဲသြားရေအာင္ကြာ။"
ပါရီျမိဳ႕မွာ သူ အေရာက္ခ်င္ဆံုးျပတိုက္ႏွစ္ခုရွိသည္။ အင္ပရက္ရွင္းနစ္ပန္းခ်ီကားမ်ား စုေ၀းတည္ရွိရာ Orsay museum ႏွင့္ Lourve ျပတိုက္ၾကီးျဖစ္သည္။ ကမၻာ႔သမိုင္း၀င္ပန္းခ်ီမ်ား၊ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္မ်ား၊ ရုပ္တုမ်ားကို ထိန္းသိမ္းထားရသည့္ေနရာမ်ားျဖစ္၍ သူ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္။ ေနာက္ျပီး ပန္းခ်ီအေၾကာင္းကို နကန္းတစ္လံုးမွ နားမလည္ေပမယ့္ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။ မိုးရြာကာ လည္ပတ္ရန္ခက္ခဲေသာ ဒီလိုေန႔ရက္မ်ားအတြက္ မိုးလံုေလလံုေနရာတစ္ခုျဖစ္ေသာ ျပတိုက္သည္သာလ်ွင္ သြားေရာက္လည္ပတ္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရွိဳင္းထြဋ္ကိုတိုက္တြန္းျဖစ္ျခင္းျဖစ္သည္။
"အင္း။ ျပတိုက္ျဖစ္ရင္ျပီးေရာမဟုတ္လား။"
"ေအးေလ။ အဲဒါဆို ဘယ္ေလာက္မိုးရြာရြာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။"
"အိုေက။"
အလြယ္တကူသေဘာတူျပီး မနက္စာ croissant မုန္႔တစ္ခုကို အားရပါးရ ကိုက္စားေနသည့္ ထြဋ္ထြဋ္ကို နညး္နည္းေတာ့ သံသယ၀င္မိသည္။ မေန႔ညက လည္မည့္ေနရာမ်ားကို ျငင္းခံုရင္း သူတို႔ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ၾက။ ဒီမိုးယံက orsay နဲ႔ lourve ျပတိုက္ကို သြားခ်င္သလို ရွိဳင္းထြဋ္က ေျခေညာင္းခံေလ်ွာက္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ရမည့္ ျပတိုက္မ်ားမွလြဲလ်ွင္ အျခားဘယ္ေနရာကိုမဆို သြားခ်င္သည္။ အခုမွ ထူးထူးျခားျခားသေဘာတူေနသည္မွာ အနည္းငယ္ အံ့ၾသစရာေတာ့ ေကာင္းသည္။ အျငိဳးၾကီးျပီး ရြာေနသည့္ မိုးကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမည္လားမသိ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုးယံ တြက္ကိန္းမွားသြားသည္ကို တကၠစီေပၚေရာက္မွ နားလည္သည္။
ရွိဳင္းထြဋ္ သြားခ်င္သည့္ျပတိုက္က Orsay လည္း မဟုတ္သလို Lovurve လည္း မဟုတ္ပါ။
ငါးျပတိုက္ျဖစ္ေနသည္။
တည္ရွိေနရာက Eiffel Tower ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ရန္ အေကာင္းဆံုးေနရာဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ Marine Museum ေဘးနားမွာျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ Eiffel Tower ကိုေနာက္ခံျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကေသာ ခရီးသြားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနတတ္သည့္ ျပတိုက္ေဘး ကြက္လပ္ေနရာမွာပင္ ဘယ္သူမွ ရွိမေန။ ဇြဲေကာင္းလြန္းသည့္ ကမၻာလွည့္ခရီးသြား သံုး၊ေလးေယာက္ေလာက္ကိုသာ မိုးကာအက်ီၤမ်ားျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာလည္း ထီးမပါပါ။ ကုတ္အက်ီၤလက္ရွည္ကိုသာ ေခါင္းစြပ္ကိုမတင္ကာ မိုးစက္မ်ားၾကား ေလ်ွာက္ခဲ့ၾကသည္။ မိုးကသည္းသည္ေတာ့မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလျပင္းႏွင့္ ခ်မ္းေအးမွုၾကားမွာ မ်က္စိပင္ ေကာင္းေကာင္းဖြင့္လို႔မရခ်င္။ Eiffel Tower ၾကီးကိုေတာင္ အျဖစ္သေဘာ ဓါတ္ပံုရိုက္ရံုသာ တတ္ႏိုင္သည္။
"ဒီဒီ။"
"ဟင္။"
"ဟိုမွာ။"
ရွိဳင္းထြဋ္ညႊန္ျပရာက ျပင္သစ္တြင္ နာမည္ၾကီး လမ္းေဘးအစားအစာဟု ေျပာ၍ရမည့္ crepe မုန္႔ငယ္မ်ားေရာင္းသည့္ ဆိုင္ခန္းငယ္ျဖစ္သည္။ မုန္႔ႏွစ္မ်ားကို အပူေပးထားေသာ မီးဖိုေပၚအ၀ိုင္းပံုျဖစ္ေအာင္ ျဖန္႔ဆြဲျပီး ေခ်ာကလက္ရည္ျဖစ္သည့္ Nutella အႏွစ္ကိုထည့္ကာ ေခါက္ေပးသည့္ မုန္႔ျဖစ္သည္။ ပူပူေလးစားရလ်ွင္ ေခ်ာကလက္အႏွစ္မွာ လ်ွာေပၚတြင္ေပ်ာ္ကာ အလြန္အရသာရွိသည္။ မုန္႔သားခံထားေသာေၾကာင့္ အရမ္းလည္းမအီ။ သူေရာ၊ ထြဋ္ထြဋ္ပါ မိုးေအးေအးထဲမွာ စားဖူးသည္ရွိေအာင္ ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္းဆင္းျပီး လမ္းေလးအတိုင္းဆက္ေလ်ွာက္ကာ ရွိဳင္းထြဋ္ေရာက္ခ်င္သည့္ Aquarium ေရွ႕အေရာက္မွာေတာ့ ဒီမိုးယံေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။ သူတို႔ေရွ႕မွာကတန္းစီေနေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည္။
"ဒီေနရာလားကြာ ထြဋ္ထြဋ္။"
"ေအးေလ။ ဒါလည္းျပတိုက္ပဲ။"
"တျခားေနရာမွာ ၾကည့္စရာ မရွိလို႔လား။ ဒါမ်ိဳးေတြက ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္လို႔ရေနတာပဲ။"
သူ ၾကည့္ခ်င္သည့္ ျပတိုက္မ်ိဳးကေတာ့ ပါရီမွလြဲလ်ွင္ ဘယ္မွာမွမရွိ။ ဒါကို ဒီေကာင္ေလး နားမလည္ဘူးလားမသိ။ ႏွုတ္ခမ္းမွာ ေခ်ာကလက္ရည္ေတြေပသည္အထိ မုန္႔ကိုသာကိုက္စားရင္း သူ႔ကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားသည္။
တကယ္တမ္း Aquarium ထဲေရာက္ေတာ့လည္း တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာ ေျပာင္းၾကည့္ရသည္မွာ မလြယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ေခါင္းမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသလို မွန္တံခါးေနာက္မွ သတၱ၀ါငယ္မ်ားကို ျမင္ရသည္မွာလည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာမရွိ။
လွတာကေတာ့ လွပါသည္။ ကေလးငယ္မ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ရန္၊ အၾကည့္လွေစရန္ ေနရာအားလံုးကို မလွ လွေအာင္လည္း တန္ဆာဆင္ထားၾကသည္။ ၎သတၱ၀ါငယ္တို႔ေနထိုင္က်က္စားခဲ့ရာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္တူေအာင္လည္း ေက်ာက္ေဆာင္၊ ပင္လယ္ေမွာ္၊ သဲမ်ားႏွင့္ တန္ဆာဆင္ထားရံုမက လိုအပ္ေသာ အပူခ်ိန္ျဖစ္ေအာင္လည္း ေသခ်ာျပဳျပင္ေပးထားသည္။
သို႔ေပမယ့္ အတုအေယာင္ကေတာ့ အတုအေယာင္ပဲျဖစ္သည္။ ဆယ္ေပပတ္လည္ မွန္ေလွာင္ကန္ျဖစ္ျဖစ္ ေပ ၁၀၀ ပတ္လည္ မွန္ေလွာင္ကန္ျဖစ္ျဖစ္ နယ္နမိတ္ဆိုတာကို တိက်ေသခ်ာစြာ သတ္မွတ္ထားျပီးသားျဖစ္သည္။ သဘာ၀အရ အုပ္ဖြဲ႔သြားလာတတ္ေသာ ငါးမ်ိဳးမ်ားကို ေကာက္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ထိုေနရာေလးထဲမွာပင္ အထပ္ထပ္အခါခါ ကူးခတ္ေနရသည္ကို ျမင္ရတာႏွင့္ သူ ရင္ေလးမိသည္။ ေျခရာသာထင္ႏိုင္မည္ဆိုလ်ွင္ ငါးေကာင္ေလးမ်ား၏ ေျခရာႏွင့္ပင္ မွန္သားျပင္ေတြအားလံုး ေပါက္ကြဲျပိဳပ်က္သြားႏိုင္ပါသည္။
လိေမၼာ္ေရာင္၊ ဆည္းဆာေရာင္ ေတာက္ပေနေသာ သႏၱာေက်ာက္တန္းငယ္မ်ားကို မွန္ေဘာင္ထဲမွာ ျပသထားသလို ေက်ာက္ပုစြန္၊ မိုးေရးငါးရွဥ့္၊ ေရငန္ငါးရွဥ့္၊ ေရနဂါး၊ nemo ငါး ဟု အားလံုးကအလြယ္မွတ္ထားေသာ clownfish၊ starfish အစရွိသျဖင့္ ရွားပါးေရသတၱ၀ါမ်ားကိုလည္း မွန္ေဘာင္ကန္အသီးသီးမွာ ထည့္သြင္းျပသထားသည္။
"သြားမယ္ေလ ေဟ့ေကာင္။ ဘာငိုင္ေနတာလဲ။"
"ျပီးျပီလား။"
"ေအး။"
လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွဳေနၾကသည္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က တစ္ပတ္ျပည့္သြားမွန္း သူ မသိလိုက္။ သူတို႔၀င္လာခဲ့ရာေနရာကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိေနျပီျဖစ္သည္။ ျပတိုက္စားေသာက္ခန္းတြင္ပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔လယ္စာ စားျဖစ္ၾကသည္။ တစ္မနက္ခင္းလံုးအခ်ိန္ကုန္ရန္ ဒီေနရာကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ရွိဳင္းထြဋ္ကိုေတာ့ သူ အျမင္မၾကည္။ မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္ရင္း မေက်နပ္ေၾကာင္း ေပၚေအာင္ျပျဖစ္သည္။
"မင္းမ်က္ေစာင္းမထိုးနဲ႔ ဒီဒီ။"
"ဒါ မ်က္ေစာင္းထိုးတာမဟုတ္ဘူး။"
"ေအးပါ။ မ်က္ေစာင္းထိုးတာမဟုတ္ဘူး။ ငါ႔မ်က္ႏွာကို မင္းႏွာေခါင္းရိပ္မေက်ာ္ေအာင္ ၾကည့္တာ။ ဟုတ္လား။ ဆက္လုပ္ကြာ။။ ႏွုတ္ခမ္းစူျပီး ေျခေဆာင့္ဖို႔ပဲလိုေတာ့တယ္။"
"မင္းကဘာျဖစ္လို႔ ဒီေနရာကိုေရြးရတာလဲ။ သတၱ၀ါေတြထည့္ပိတ္ခံထားရတာကို ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလို႔လား။"
"ေပ်ာ္စရာေကာင္းလား မေကာင္းလားေတာ့ မသိဘူး။ ဗိုက္ေတာ့ဆာလာတာပဲ။"
"ဘာဆိုင္လဲ။"
"ေတြ႔သမ်ွငါးေတြကို အကင္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေတြးေနမိလို႔။"
လွမ္းျမင္ေနရသည့္ မွန္ေဘာင္ကန္ထဲမွ ကူးခတ္ေနေသာ ငါးမ်ားကို ရွိဳင္းထြဋ္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ လ်ွာကိုသပ္ရင္း ဗိုက္ကိုပြတ္ျပေနသည္မွာ တကယ္ပင္ ဆာေလာင္ေနသည့္ဟန္။ ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ ကန္ထဲ၀င္ဖမ္းျပီး ကင္စားခ်င္ပံုရသည္။
"ေက်ာက္ပုစြန္ေတြျပထားတဲ့ေနရာေရာက္တုန္းကဆိုရင္ကြာ။ သားရည္ေတာင္က်တယ္။"
မ်က္စိကိုေမွးကာ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္၊ တမ္းတမ္းတတေျပာေနသည့္ ရွိဳင္းထြဋ္ကို ဒီမိုးယံ က်ိန္ဆဲရံုမွလြဲ၍ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
...................................................................................
"ဒီဒီ..."
"......."
"ဒီေလး"
"......"
"ဒီမိုးယံ..ေဟ့ေကာင္..."
ဒီမိုးယံ ေဘးဘက္သို႔ လွည့္မၾကည့္။ မိုးေရထဲမွာ တန္းစီေနသည့္ လူတန္းၾကားမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း အသံတိတ္ေနသည္။ အခု သူသြားခ်င္ေနသည့္ Orsay ျပတိုက္အတြက္ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ တန္းစီေနေပမယ့္ စိတ္က သိပ္ျပီးၾကည္တာမဟုတ္။ ရွိဳင္းထြဋ္ေၾကာင့္ တစ္မနက္လံုး ဘာမဟုတ္သည့္ငါးျပတိုက္မွာ အခ်ိန္ကုန္သြားရသည္။ မနက္ေစာေစာသာလာလ်ွင္ ဒီေနရာကိုလာခြင့္ရလ်ွင္ ဒီေလာက္တန္းစီရမွာမဟုတ္။ အခုေတာ့ လူတန္းၾကီးက နည္းတာမဟုတ္သည့္အျပင္ ျပတိုက္က ညေနေျခာက္နာရီဆိုလ်ွင္ပိတ္ျပီျဖစ္သည္။ သူ စိတ္၀င္စားလြန္းသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို အေျပးအလႊားၾကည့္ရမည္ကို ေတြးမိလ်ွင္ သူ႔ေဘးကေကာင္ေလးကို ေဒါသကအလိပ္လိုက္ထြက္သည္။
"ငါ မင္းကို ေမးခြန္းေမးမယ္။ မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ ဆုခ်မယ္။"
ဒီမိုးယံ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရံုသာၾကဳတ္ကာ အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။ ဒီေလာက္ေလးႏွင့္သာ စိတ္ဆိုးေျပရလ်ွင္ မ်က္လံုးစိမ္းႏွင့္ အသည္းမာသည္ဟု နာမည္ၾကီးသည့္သူ႔အတြက္ ရာဇ၀င္ရိုင္းလိမ့္မည္။
"ငါ ေခြးတစ္ေကာင္ ေမြးခ်င္တယ္ဆိုပါေတာ့ကြာ။ အဲဒီ့ေခြးကို ဘယ္ေခြးကိုမွ မေပးဖူးတဲ့ နာမည္မ်ိဳးေပးခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္မလဲ။"
ရွိဳင္းထြဋ္ ဟူေသာနာမည္ကို သူေတြးမိသည့္အတိုင္း ေျဖလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ လ်ွာကိုသာနာနာကိုက္ရင္း စကားမေျပာျဖစ္။ ခရုသြားသလို တေရြ႕ေရြ႕ တိုးေနေသာ လူတန္းၾကားမွာ စိတ္ရွဳပ္ရသည့္ၾကားထဲ စကားအမ်ွင္မျပတ္သည့္ ရွိဳင္းထြဋ္ကို တတ္ႏိုင္သမ်ွ သည္းခံရံုမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။
"ဟင္ ဒီဒီ။ ဘာနာမည္ျဖစ္မလဲ။"
"..........."
"ဒီဒီလို႔။"
"ဟာကြာ။ မသိဘူး။"
သူေအာ္ေတာ့ ရွိဳင္းထြဋ္ရယ္သည္။
"ေခြး.."
"ဘာ.."
"ေခြးလို႔ေခၚမယ္လို႔ေျပာတာပါကြာ။ ေခြးကို နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေပမယ့္ ေခြးလို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ နာမည္မေပးဘူးမဟုတ္လား။ အဲဒါေျပာတာ။"
ဒီမိုးယံ က်စ္တစ္ခ်က္ ေရရြတ္ရင္း လူတန္းၾကားမွာ ေရွ႕ဆက္တိုးသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ အမိုးအကာရွိေသာေနရာေအာက္မွာ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးစိုမွာကိုေတာ့ မပူရေတာ့။
"ေနာက္တစ္ခုေမးဦးမယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေနမင္းက shopping ထြက္တယ္တဲ့။ အ၀တ္အစားေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ လက္ကိုင္အိတ္ေတြ ေတြ႕သမ်ွ အကုန္၀ယ္တယ္ဆိုပဲ။ သူ မ၀ယ္တာဆိုလို႔ တစ္ခုပဲရွိတယ္တဲ့။ ဘာလဲ။"
"ဆြဲၾကိဳး.."
"မဟုတ္ဘူး။"
"နားကပ္.."
"မဟုတ္ဘူး။"
"အလွျပင္ပစၥည္းေတြ.."
"ေနမင္းက အထီးကြ။"
"မင္းပဲ လက္ကိုင္အိတ္၀ယ္တယ္ဆို။"
"ေယာက္်ားသံုးလက္ကိုင္အိတ္ကိုေျပာတာ။"
သူတို႔ျပတိုက္ထဲသို႔၀င္ခြင့္ရျပီျဖစ္သည္။ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းက သူတို႔ကို စစ္ေဆးခါနီးမို႔ ရွိဳင္းထြဋ္ကို အရွံဳးေပးကာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"ဒါဆို မသိေတာ့ဘူးကြာ။ ဘာလဲ။ ဘာကိုမ၀ယ္တာလဲ။"
"ေနကာမ်က္မွန္။"
လံုုုျခံဳေရး၀န္ထမ္းေရွ႕မွာ သူ ခြီးခနဲ ထရယ္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးက အူေၾကာင္ေၾကာင္လွည့္ၾကည့္သည္။ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းကလည္း သူ႔ကိုမသကၤာေတာ့။ metal detector ျပားၾကီးျဖင့္ အေပၚဆြဲလိုက္၊ ေအာက္ဆြဲလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ စစ္ေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျပီးေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူ ရွိဳင္းထြဋ္ကို ၾကာၾကာစိတ္ဆိုးလို႔မရတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ျပတိုက္ထဲသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေျမညီထပ္ေရာ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္မ်ားျပသရာ ေျမေအာက္ထပ္ကိုပါေက်ာ္ကာ ဒုတိယထပ္သို႔ သူတက္လာခဲ့သည္။ ျပတိုက္မပိတ္ခင္ အရင္ဆံုး သူ စိတ္အ၀င္စားဆံုးျဖစ္သည့္ impressionist ပန္းခ်ီျပခန္းကို လိုက္ရွာျဖစ္သည္။
ေတြ႔ပါျပီ။
Vicent Van Gogh, Monet, Gauguin, Manet တို႔၏ပန္းခ်ီကားမ်ားကို သူ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒီေနရာမွာပင္ လူေတြအားလံုး စုျပံဳေနသလားလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနၾကသည္။ ေျခတစ္လွမ္းေရြ႕ဖို႔ကိုေတာင္မလြယ္။ ေတြ႔သမ်ွပန္းခ်ီကားေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေနသူမ်ားေၾကာင့္ပိုဆိုးသည္။ Flash မပါဘဲသာ ရိုက္ခြင့္ရွိသည္ကို ေသခ်ာရွင္းလင္းစြာ သတိေပးတာပါလ်က္ မီးေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနသူမ်ားကိုေတာ့ သူ အမုန္းဆံုးျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပင္ လူရွဳပ္ပါေစ။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေရွ႕သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဒီမိုးယံ မိမိကုိယ္ကို ျပန္လည္ရွာေဖြဖို႔ပင္ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည္။
လွပလြန္းသည့္ စုတ္ခ်က္ေတြ..
လိုက္ဖက္လိုက္သည့္ အေရာင္စပ္ဟပ္မွုေတြ..
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွမရွိဘဲ ဟိုသည္ေဆးသုတ္ထားသလို စုတ္ခ်က္ေတြက ေပါင္းစည္းလိုက္ေတာ့ အလွပဆံုး ပန္းခ်ီကား ျဖစ္လို႔ေနသည္ေလ။
သူ တကယ္ကို ၾကည့္မ၀ႏိုင္တာပါ။
Vicent Van Goh ရဲ႕ Bedroom in Arles ဆိုသည့္ ပန္းခ်ီကားေရွ႕မွ သူၾကာျမင့္စြာ ရပ္တန္႔ေငးေမာမိသည္။ ဒီပန္းခ်ီကားႏွင့္ပတ္သက္ျပီး Vicent က အစ္ကိုျဖစ္သူ Theo သို႔ ပို႔ျဖစ္ခဲ့သည့္ စာထဲမွ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို ျပန္လည္အမွတ္ရမိသည္။ ထိုစာထဲမွာ Vicent ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္ပံုစံကို ထည့္ေရးခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔အခန္းထဲမွာ ေလးေထာင့္ပံုျဖစ္ျပီး က်ယ္၀န္းတဲ့ ပရိေဘာဂေတြ ရွိေစခ်င္ေၾကာင္း ထည့္ေရးခဲ့သည္။ ကုတင္၊ ထိုင္ခံု၊ စားပြဲအားလံုးကို အေရာင္ေဖ်ာ့တဲ့သစ္သားျဖဴေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာမ်ိဳး လိုခ်င္ျပီး အိမ္ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ပန္းခ်ီခန္းရွိေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ပန္းခ်ီခန္းလည္းဟုတ္ မီးဖိုခန္းလည္းဟုတ္တဲ့ အခန္းတစ္ခန္းလည္း ရွိေစခ်င္ေၾကာင္းေတြပါခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္ေလးဟာ တန္ဖိုးၾကီးစရာမလိုေပမယ့္ အႏုပညာရွင္အိမ္ပီသျပီး အိမ္တစ္အိမ္လံုး ေနရာလပ္မက်န္ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ျပည့္ေနရမယ့္အျပင္ ထိုင္ခံုကအစ ပန္းခ်ီကားေတြအဆံုး ကိုယ္ပိုင္မူဟန္ပံုစံမ်ိဳးေတြ ရွိေနရပါမည္တဲ့ေလ။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ဒီပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ရွဳရသည္မွာ Vicent ရဲ႕ အခန္းငယ္ထဲ သူကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္သြားရသလိုပါ။ Vicent အေနနဲ႔ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကို မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားထဲက သူ႔ရဲ႕အခန္းေလးကေတာ့ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း လာေရာက္ၾကည့္ရွဳသူအားလံုးကို ေအးခ်မ္းစြာ အနားယူေစခဲ့ပါသည္။ အေရာင္ေတြကေျပာေနေသာ စကားလံုးေတြကို ရွာေဖြရင္း ဒီမိုးယံ ရင္ထဲနင့္ေနသည္အထိ။
သူ႔လက္ကို လာေရာက္ဆုပ္ကိုင္လာေသာ ရွိဳင္းထြဋ္ကို သူ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း ဒီမိုးယံ နာက်င္စြာ ျပံဳးမိသည္။
"ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေသျခားတရားကို ဘယ္သူမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူးေနာ္ ထြဋ္ေလး.."
"ဟင္.."
"ဘယ္ေလာက္ပဲ ပါရမီထူးပါေစ။ ရာထူးဂုဏ္အင္ၾကီးပါေစ။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အားလံုးေသသြားၾကတာခ်ည္းပဲ။"
သူ နာက်င္စြာ ေျပာမိလို႔လားမသိ။ ရွိဳင္းထြဋ္ သူ႔လက္ဖ၀ါးကို ဆြဲယူျပီး လက္ဖမိုးကို နမ္းရွိဳက္လိုက္သည္။
"မင္းေျပာတာေတာ့ မွန္ပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္..."
ေနာက္ထပ္ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့။ စကားကို အဆံုးမသတ္ဘဲ သူႏွင့္အတူ ပန္းခ်ီကားရွိရာသို႔ ေငးၾကည့္ေနေသာ ရွိဳင္းထြဋ္သည္ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလိုပါပဲ။
အဆံုးမသတ္သည့္ ဒါေပမယ့္... ဆိုသည့္စကားတစ္လံုးကိုသာ သူ ၾကားျဖစ္ခဲ့သည္။