Ήταν η δεύτερη μέρα που ήταν εδώ. Μαζί μου. Ήμουν πλέον χαρούμενη ξέροντας ότι είναι επιτέλους οριστικό το ότι είμαστε μαζί. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι ώστε να μην τον ξυπνήσω και κατέβηκα στην κουζίνα. Ο Άγγελος είχε ήδη ξυπνήσει και χάιδευε τα μαλλιά της Ειρήνης που κοιμόταν.
"Καλημέρα." Του ψιθύρισα.
"Καλημέρα." Μου απάντησε και αφού του χαμογέλασα πονηρά μπήκα στο αγαπημένο μου δωμάτιο.
Κάθισα στον πάγκο της κουζίνας και αφού έφαγα το πρωινό μου ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν. Γύρισα και του έδωσα ένα φιλί.
"Τι θες να φας?"
"Εσένα." Είπε για να γελάσω και αφού κοκκίνισα τον κοίταξα.
"Για πρωινό εννοώ βλάκα." Του είπα και γύρισα από την άλλη.
"Α δεν με κατάλαβες. Τεσπα καφέ. Θα φτιάξω μόνος μου άσε." Κάθισα σε μια καρέκλα και αφού του έδειξα που βρίσκεται το κάθε τι που χρειαζόταν τον περίμενα.
"Λοιπόν τι θες να κάνουμε σήμερα?"
"Θα πάμε βόλτα?" Ρώτησα ενθουσιασμένα.
"Με την Ducati. Ξέρεις αυτές τις μηχανές..."
"Φυσικά και ξέρω τι είναι Ducati. Είναι υπέροχες." Τον αγκάλιασα από πίσω και αφού έπιασε τον καφέ του έγυρε προς τον πάγκο και με κοίταξε.
"Παραλία?"
"Ναι εννοείται."
"Ωραία θα σε δω πάλι μετά από καιρό με το μαγιό." Τον σκούντηξα και βγήκα από την κουζίνα. Ανέβηκα τις σκάλες και ετοίμασα κάποια πράγματα. Πήρα το μαγιό μου και το φόρεσα. Καλά τι γκομενάρα είμαι εγώ ρε. Όχι ούτε καν πλάκα κάνω. Τέλος πάντων βγήκα έξω και ο Άγγελος μαζί με εκείνον με κοίταξαν με υπερήφανο ύφος.
"Τι λες?" Τον ρώτησε ο Τζακ.
"Ένα οχτώ το παίρνει άνετα." Τι λένε τα βλαμένα?
"Για οχτώ μόνο Είναι? Εγώ της βάζω 11." Του χαμογέλασα και τον φίλησα.
"Και μετά λες για εμάς πούστη." Τον έσπρωξα ο Άγγελος και πήγε προς την Ειρήνη που είχε μόλις ξυπνήσει.
"Πάω να ντυθώ και έρχομαι."
"Που θα βρεις το μαγιό?"
"Να σου θυμίσω εγώ είχα σχεδιάσει να έρθω. Εσύ δεν το ήξερες. Αυτό σημαίνει πως έχω φέρει πράγματα." Κοίταξε τον Άγγελο και αυτός του έδειξε προς την τσάντα. Πήρα το μαγιό του και μπήκε στο μπάνιο. Βγήκε μετά από δύο λεπτά. Οι κυνικοί του ήταν γυμνασμένοι για άλλη μαι φορά και τα τατουάζ είχαν γίνει περισσότερα από όσα θυμάμαι.
"Καινούρια σχέδια?" Ρώτησα.
"Α ναι δεν είναι κάτι απλά τα έφτιαξα."
"Για κακή σου τύχη μου είχες πει πως είναι από αναμνήσεις οπότε λέγε." Τότε παρατήρησα ένα κορίτσι με ένα τσιγάρο στο στόμα ζωγραφισμένο στο πλευρό του.
"Ναι εσύ είσαι." Είπε και τον κοίταξα κάπως στενοχωρημένα.
"Δεν θα γίνω ποτέ ανάμνηση. Πάντα εδώ θα είμαι να ξέρεις." Του είπα τελικά και αφού μου έδωσε ένα κράνος ανεβήκαμε στην Ducati του.
Ο δρόμος ήταν ατελείωτος. Είδε περάσει μια ώρα από όταν αρχίσαμε μέχρι που άκουσα τη μηχανή να σβήνει. Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα από πάνω του. Ουαουυυυ. Ήταν μια παραλία χωρίς ίχνος ανθρώπου. Ήταν πανέμορφα και τα νερά φαινόντουσαν γαλάζια λόγω της λευκής άμμου που υπήρχε κάτω.
Αφήσαμε τα πράγματα στην άκρη και αφού ξεντυθήκαμε βούτηξε πρώτα εκείνος και εγώ σιγά σιγά πλησίαζα το παγωμένο νερό.
"Άντε μωρέ." Φώναξε εκείνος.
"Είναι κρύα." Είπα σαν παιδάκι δημοτικού και άρχισε να μου πετάει νερά.
"Ιιιιι σταματά θα μπω θα μπω σκασεεεε." Φώναξα και έπεσα μέσα νιώθοντας λες και παίζω στο ice age. Μαλάκας.
Εκείνος με πήρε αγκαλιά και αφού τον έβρεξε στο πρόσωπο μου χαμογέλασε και κάναμε ήσυχα το μπάνιο μας.
"Εγώ βγαίνω."
"Εγώ ούτε καν." Χαμογέλασα και κάθισα άλλη μια ώρα μέσα μην θέλοντας να βγω έξω σε καμία περίπτωση.
"Άντε τελείωνε μικρή." Με έχει ξαναπεί έτσι. Και αν θυμάμαι Όχι για καλό. Βγήκα έξω και ξάπλωσα δίπλα του. Εκείνος με κοιτούσε και εγώ τον κοίταζα πίσω. Ξάπλωσα πάνω του και κοιμήθηκα ασυνείδητα.
...
"Άντε ξύπνα θα βραδιάσει. Ζωή?" Έλεγε εκείνος και άνοιξα τα μάτια μου.
"Έλα τι έγινε?"
"Βγήκαμε και εσύ κοιμήθηκες πάνω μου."
"Ωχ συγγνώμη, οι αϋπνίες φταίνε των τελευταίων δύο μηνών."
"Δεν κοιμόσουν δύο μήνες?"
"Δεν μπορούσα." Του είπα και με κοιτούσε με ένα ανήσυχο βλέμμα στα μάτια του.
"Ζωίτσα μου. Καλά άντε σήκω πάμε να φύγουμε και θα κοιμηθούμε σπίτι." Είπε μετά από μια παύση και αφού με έντυσε ανεβήκαμε στην μηχανή.
Βράδιασε και όλα ήταν τόσο υπέροχα. Το χρώμα του ουρανού ήταν σχεδόν ροζ αλλά είχε μέσα του όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Φαινόταν γαλήνιο και η διαδρομή ήταν απλά τέλεια. Τον είχα πάρει αγκαλιά και τρέχαμε με μεγάλες ταχύτητες. Όλα ήταν γαμάτα μέχρι που όλα σκοτείνιασαν και ένιωθα έναν οξύ πόνο μέσα μου.
Ειρήνης POV
YEAH that's a new pov I know
Μόλις έμαθα τι έγινε έτρεξα κατευθειαν προς την έξοδο του σπιτιού. Έψαξα για τα κλειδιά πρώτα και αφού είπα στον Άγγελο τι είχε συμβεί τρέξαμε προς την στάση του λεωφορείου για να φτάσουμε σε ένα νοσοκομείο κάτι χιλιόμετρα από εδώ. Κατεβαίναμε από στάση σε στάση μέχρι που φτάσαμε. Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.
Μπήκαμε μέσα και πήγαμε απευθείας στην γραμματέα που υπήρχε κοντά στη είσοδο.
"Χατζιλαμπρου και Γεωργίου."
"Δεν αναφέρονται τέτοια ονόματα εδώ πέρα συγγνώμη." Είπε αφού έψαξε έναν κατάλογο στον υπολογιστή της.
"Δύο παιδιά στην ηλικία μας ήρθαν περίπου πριν 3 ώρες εδώ μετά από τροχαίο." Είπε από δίπλα μου ο Άγγελος ανήσυχος.
"Α μάλιστα είστε συγγενείς?"
"Κάτι τετ.."
"Ναι." Είπε ο Άγγελος κόβοντας με.
"Καθίστε δίπλα στον κύριο. Εκείνος μας κάλεσε και βρίσκετε από εκείνη την ώρα εδώ. Θα σας ενημερώσουμε σύντομα." Είπε η στρίγγλα και πλησιάσαμε τον άνθρωπο που μας είπε.
"Γεια σας." Είπε ο Άγγελος.
"Γεια σου Νεαρέ."
"Τι σχέση έχετε με τα δύο παιδιά που φέρατε εδώ πέρα?"
"Είσαι φίλος Του?"
"Μάλιστα." Είπε εκείνος.
"Άρα με εσένα μίλησα." Είπε και έδειξε προς το μέρος μου δίνοντας μου το κινητό του Τζακ.
"Πώς το πήρατε?" Ρώτησα.
"Του είχε πέσει κάτω και αφού το άνοιξα είδα ότι δεν είχε κωδικό και κάλεσα τον πρώτο αριθμό που βρήκα στον κατάλογο." Στην ουσία είχε καλέσει στον του Άγγελου αλλά ήμουν η άτυχη που απάντησα και τα έμαθα όλα πρώτη.
"Είμαι ο άτυχος που τράκαρε με τα παιδιά και λυπάμαι." Ο Άγγελος ήταν έτοιμος τότε να του χώσει μπουνιά αλά συγκρατήθηκε.
"Έχουμε κάνα νέο μέχρι στιγμής?" Ρώτησα για να αποφύγω να μιλήσει εκείνος.
"Δεν με έχουν ενημερώσει." Είπε και καθίσαμε λίγο πιο δίπλα για να μπορέσουμε να συζητήσουμε.
______________________________________
Σορυυυ έπρεπε.
Παρτ 27 δικό σας
💬+⭐όποιος θέλει γιατί με βοηθάει
Θενξ