Namatay parents nung bata pa ako, namatay sila sa isang car accident. Wala nakong naging pamilya maliban sa tita ko. Siya ang kumupkop sakin nung nasa alanganin ako. Siya ang tumulong sakin, siya ang bumuhay sakin. Siya ang naging sandalan ko sa buhay ko. Naging parang tunay na magulang ko siya. Masaya ako dahil siya ang kumupkop sakin.
Wala akong naranasan na lungkot nung kasama ko siya, feel lagi ang araw araw ko ay laging masaya, walang lungkot akong nararamdaman pag kasama ko siya. Masaya talaga, sobra talaga. Parang wala nang makakapagpigil sakin sa magiging masaya.
Pero lahat nang ito ay nabago, nang nagkasakit siya ng malubha. Sinugod siya sa hospital nung time nayun. Iyak ako ng iyak dahil hindi ko alam ang gagawin ko pagnawala siya, hindi ko na alam kung paano ipagpapatuloy ang buhay ko.
Pinilit ko paring magisip ng positive thoughts para maging ayos lang ang lahat pero wala itong nagawa. Kinalaunan nawala na si mama. Wala na.
Nawala na siya. Nawala na ang masasayang oras namin, wala na. Nawala na parang bula. Sa kabila nang masasaya naming pagsasama akala ko laging masaya ang mga pangyayare, yun pala may kapalit itong kalungkutan, sobrang kalungkutan.
Ilang taon na ang lumipas simula nung nawala si mama, ako nalang ang tumatayo sa mga sarili kong paa. Natuto akong kumilos sa sarili ko, natuto akong hindi umasa sa ibang tao.
Speaking of tao, wala akong nakakasalimuhang mga tao. Wala akong kaibigan, kahit isa wala. Wala wala wala.
Hindi ko alam kung bakit, pero hindi na mahalaga sakin yun. Basta ang mahalaga maging ayos lang ang takbo ng buhay ko, walang namamakialam sakin. Ok na ako dun.
So by the way, im Park Jimin.
***
This is my first fanfiction. So its Shit. Bahala na kayo kung gusto niyong basahin. I dont care :)
Mahal kayo ni jimin :)
Date Started: April 9 2017 ( yes actually matagal ko natong ginawa. Matagal natong nabubulok sa drafts ko. Eh nakita ko to nung isang araw kaya pinublish ko to para makita niyo ang ka cringeness ko sa pag gawa nito:))