"Both life and death is scary and I don't know which one to chose." -Anonymous
¬
Gabi na at pareho kaming nasa kwarto niya.
Siya na nakikita ko.
Ako na hindi niya nakikita.
Siya na nakatulala sa laptop.
Ako na nakaupo sa tabi ng kama niya.
Hindi ko lubusan maisip na sa ganung estado ko siya unang makikita.
Mahina at umiiyak.
But it only lasted for about 5 minutes and after that, she went out of the cr and pretended like everything's normal again.
Na parang hindi siya umiyak at hindi ako nag-alala.
Now, I'm sitting at the end of her bed and I don't know why but I just can't stop staring at her.
"Ba't ka umiyak kanina? Anong nangyari sayo?" sabi ko.
Funny. Nagsasalita ako dito na parang naririnig niya ang lahat ng sinasabi at sasabihin ko.
Tumayo ako at nilapitan ko siya. Nakapambahay siya at naka-salamin rin. I guess, malabo ang mga mata niya. Nakatali rin ang buhok niya.
"Babae ka naman pero bakit ang baboy mo? Kita mo 'tong kwarto at buong bahay mo, ang gulo at ang dumi! Anong oras ba darating ang parents mo? Wala ba kayong katulong?" sabi ko.
I crossed my arms and stared at her again.
Mahirap siyang basahin. Hindi ko alam kung may problema ba siya o ano.
Pero yung pag-iyak niya kanina — Halatang meron.
Anong meron sa babaeng 'to at bakit naging isang crantica siya? — bakit naging Crantica ko siya?
¬
Nasa bahay siya buong araw at ngayon ay nagbabasa ng libro.
"Wala ka bang ibang gagawin kundi ang magbasa ng libro buong araw?" sabi ko.
Tinaasan ko siya ng kilay at kahit alam kong 'di niya ako naririnig ay gusto ko pa rin siyang pagsabihan.
"Ang boring ng buhay mo! Urgh!" sabi ko. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa tabi niya at lumabas muna sa magulo niyang bahay. Tumungo ako sa may garden at nagpahangin.
"Kamusta ang pagiging Guardian, Kyros? Heto, okay lang. Nakakaimbyerna maging guardian ng isang baboy na weird na hindi ko maintindihan!" sabi ko sa sarili ko. "Sinasabi ko na nga ba, hindi magandang ideya 'tong pagiging Ghost Guardian eh." umiling ako at tumingala sa kalangitan.
"Hanggang kailan ba ako dito?"
¬
Ilang linggo ko nang binabantayan si Alexa. At sa mga linggong iyon, walang ibang nangyari.
Bukod nalang sa nalaman kong mag-isa lang siya sa bahay niya at nasa ibang bansa ang mga magulang niya. Na babalik ang mga ito sa pasko at pansamantala siyang mananatiling mag-isa.
Nalaman ko rin na may kuya siya na nag-aaral rin sa ibang bansa.
Paano ko nalaman? Sa long distance calls na natanggap niya nung nakaraan -_-
Base sa narinig kong pag-uusap nila ng mga magulang niya at ng kuya niya, mukhang okay naman sila. Mukhang close naman sa isa't isa.
Kaya nakakapagtaka lang kung bakit ni isang letrato, wala rito sa bahay nila.
Nalaman ko 'ring may tatlo siyang kaibigan na lalake at isang bakla. Sina Noah, Callum, Josh. At Luke naman ang pangalan nung bakla.
Sa iilang linggo kong pananatili rito, wala akong nakitang problema kay Alexa. Masayahin naman siya, WAGAS tumawa, laging lumalabas kasama ng mga kaibigan niya.
Hindi ko pa rin lubos maisip na naging Crantica siya. May mabibigat at kakaibang aura kasi ang mga crantica. Unang kita mo palang sakanila, malalaman mo agad na sila yung tipo na kailangan mong gabayan, alagaan at bantayan.
Cranticas are always lonely, suicidal and depressed.
Pero sa kaso nitong si Alexa?
NI ISA SA MGA CRITERIA NG PAGIGING CRANTICA, WALA SAKANYA! >___< Mukhang nag-aaksaya lang ako ng oras dito eh.
Nakaupo ako sa bakanteng upuan na isa o dalawang metro rin ang layo mula sa natutulog na si Alexa. Madaling araw na at kauuwi lang niya. Hinatid siya nina Luke rito.
"Baboy ka na nga, lasengga ka pa. Nakakadiri ka talaga." sabi ko. "Wala namang mali sayo. Mukhang happy go lucky ka naman at motto mo ata ang YOLO. Siguro naman ay okay ka na, well, sa kung anumang problema na meron ka?" tumayo ako. "It was so nice meeting you, Alexa. Hinding hindi ko makakalimutan ang nagiisang babaeng baboy na tulad mo." sabi ko.
Aalis na sana ako nang..
"Lintek naman oh! o(〒﹏〒)o 'Di pa pala ako pwedeng umalis dahil wala akong kapangyarihan para bumalik. Urgg! Sir Decimus namaaaan! Normal naman 'tong babaeng 'to eh! Hindi na niya kailangan pa ng Guardian! Ano bang problema niya? Wala akong magagawa kung baboy at lasengga siya. Ugali na niya yun. Hindi ko kontrolado yun. Naman oh! — "
Natigil ako sa kakatantrums dito nang narinig ko ang maingat at mahinang hikbi galing kay Alexa.
Diba tulog na 'to? Diba lasing 'to? Eh ba't biglang humikbi? -_-
Nilapitan ko siya at nakaramdam muli ako ng pag-aalala nang makita ko kung gaano kahigpit ng yakap niya sa unan niya.
"Alexa.." sabi ko. Hindi ko siya magawang patahanin dahil hindi ko siya mahawakan at 'di rin niya ako marinig.
Kaming mga Ghost Guardian ay may kapangyarihang basahin ang naiisip ng Crantica namin pero nung una palang, hindi ko na mabasa ang iniisip niya.
Kaya mahirap para sakin ang malaman kung ano ba talaga ang problema sakanya.
Patuloy pa rin siya sa paghikbi. Hindi ko nga namalayan na humiga ako sa kama niya at niyakap siya mula sa likod kahit hindi niya ramdam.
"Alexa, tahan na. Wag ka nang umiyak." sabi ko.
Hindi ko alam kung bakit nag-aalala ako sa tuwing iiyak si Alexa. Nakakainis siya pero kahit ito pa lamang ang pangalawang beses na nakita ko siyang umiiyak, pakiramdam ko, sasabog ako pag 'di ko siya napatahan.
Siguro, parte ang emosyon na 'to sa pagiging Ghost Guardian ko.
O siguro, ayoko lang makakita ng babaeng umiiyak.
Lumapit pa ako at niyakap ko siya ng mahigpit mula sa likuran. Oo, nagmumukha akong tanga dahil hindi ko naman siya mahawakan, pero ito lang ang kaya ko.
Dahil kaluluwa lang ako. Hindi ako tao. Patay na ako.
¬
Kinabukasan, pinatawag ako ni Sir Decimus. Ang buong akala ko nga ay tapos na ang trabaho ko dahil inakala ko na kahit papano ay gumana ang pagyakap ko kay Alexa kagabi (Kahit ang totoo ay nakatulog siya dahil sa pag-iyak at sa kalasingan). Masayang masaya ako nang makabalik ako dito sa in between dahil ang ibig sabihin nito ay makakatawid na kami ng mga kasama ko sa langit at nagampanan ko na ang pagiging Ghost Guardian (dahil hindi ako basta basta makakabalik rito hangga't walang pahintulot ni Sir Decimus dahil siya lang ang may kakayahang magpabalik sakin)
"Kyros, babalik ka. Mabubuhay kang muli upang bantayan si Alexa."
Death's pretty scary. You don't know what happens after you die.
Life and being alive isn't that scary, but for me, it is, much scarier than death and being dead.