Δυο μέρες πριν το τέλος της κατασκήνωσης πλέον. Σε δύο μέρες θα είμαι σπίτι. Αλλά δεν έχει περάσει ούτε η σημερινή ακόμη οπότε καλό θα ήταν να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω τίποτα με τη ζωή μου. Ένιωθα όσο βαριά και κουρασμένη όσο ποτέ αλλά κατάφερα να σηκωθώ. Ήθελα επειγόντως καφέ και βγήκα έξω με τις πιτζάμες. Αναλυτικότερα, μια παλιά μπλούζα μου με τον Μίκη και ένα αθλητικό σορτσάκι που ταίριαζε με αυτήν. Τέλος πάντων βγήκα στο τραπέζι και προς δική μου έκπληξη υπήρχε ήδη ο καφές εκεί πάνω. Είχε ένα χαρτάκι δίπλα και το άνοιξα.
'Φαντάστηκα πως θα σου χρειαζόταν οπότε ορίστε.' Έγραφε και από κάτω 'Χρήστος'. Αχ αυτό το παιδί στην καρδιά μου το έχω. Δεν ασχολήθηκα περισσότερο και αφού πήρα τον καφέ μου έκανα μια βόλτα στην κατασκήνωση έχοντας μόνο τα μάτια μερικών ομαδαρχών να με επιβλέπουν. Πέρασα και από τον Χρήστο αργότερα να τον ευχαριστήσω. Αν και δεν είχαμε πολύ χρόνο να τα πούμε λόγω εργασίας.
Τριγυρνούσα και έφτασα στο δωμάτιο την στιγμή που όλες είχαν μόλις ξυπνήσει. Πλησίασα το κρεβάτι μου και αφού ντύθηκα ξαναβγήκα έξω χωρίς να μιλήσω σε κανέναν.
Μου ήταν όλα τόσο αδιάφορα και χωρίς να δώσω σημασία σε κανέναν ή τίποτα πήγα στο γήπεδο. Μάλλον θα έφταιγε το γεγονός ότι έπρεπε να φύγουμε σε λίγες μέρες. Και δεν μπορούσα ούτε καν να το σκέφτομαι.
Στο γήπεδο λοιπόν.. Οι μπάλες ήταν κλασικά κρυμένες στο γνωστό σημείο και αφού πήρα μια από αυτές άρχισα να βαράω σουτάκια στο απέναντι τέρμα ανενόχλητη. Θυμόμουν όταν ήμουν μικρή έπαιζα μπάλα με τα παιδιά του ορφανοτροφείου μια στο τόσο. Ήταν όμορφες στιγμές. Δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας πράγμα που έκανε λίγο πιο εύκολα τα πράγματα.
Μετά από ένα σουτ η ανάσα μου βάρυνε και πριν το καταλάβω τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο το βάρος του σώματος μου. Έβγαλα ένα σωληνάκι από την τσέπη μου και εκτέλεσα την γνωστή διαδικασία. Η αναπνοή μου επανήλθε αργά όπως πάντα αλλά ένιωθα ακόμη ζαλισμένη. Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα ένα αγόρι απέναντι μου. Δεν μπορούσα να διακρίνω ποιος ήταν και μετά από λίγο έπεσα κάτω ζαλισμένη. Ήρθε αμέσως δίπλα μου και άρχισε να φωνάζει.
"Ζωίτσα τι σου συμβαίνει? Όχι πάλι." Είπε και έκλεισα αργά τα μάτια μου.
...
"Έλα ξύπνα." Τον άκουσα για άλλη μια φορά έξω από το δωμάτιο. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρησα το δωμάτιο του ιατρείου. Η ομαδάρχισσα μου ήταν απ' έξω και η νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο. Κοίταξα το ρολόι δίπλα μου και αφού βεβαιώθηκε ότι είχε ήδη φτάσει 8 το βράδυ λόγω του σκοταδιού που υπήρχε έξω από το παράθυρο αυτή με κοίταξε και μου μίλησε.
"Πώς είσαι μικρή?"
"Τώρα καλά." Απάντησα ξερά και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
"Το ελπίζω. Θα σου συνιστούσα να κάτσεις να ξεκουραστείς αλλά αυτό είναι δική σου απόφαση." Συμπλήρωσε εκείνη.
"Ναι ευχαριστώ πάω." Βγήκα από το δωμάτιο και τον κοίταξα για άλλη μια φορά.
"Είσαι εντάξει?" Δεν τον κοίταξα απλά απάντησα.
"Ναι. Ευχαριστώ." Είπα ξέροντας πως ήταν εκείνος που ειδοποίησε τους άλλους.
"Γιατί δεν με κοιτάς στα μάτια?"
"Γιατί τολμάω να σε κοιτάξω." Μίλησα χωρίς να συνειδητοποιώ τι έλεγα.
"Μα τι λες?" Είπε και το χέρι του σήκωσε το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω.
"Δεν το έκανα επίτηδες. Δεν το ήθελα καν. Ήταν εκείνος. Βγήκε από το γραφείο και απλά με φίλησε." Είπα κλαψουρίζοντας. Δεν ήμουν καλά.
"Δεν με ενδιαφέρει αυτό τώρα. Απλά ήθελα να δω πως είσαι." Είπε εντελώς αδιάφορα.
"Ευχαριστώ." Γύρισε προς την αντίθετη και έφυγε.
Τον κοιτούσα που έβγαινε από το δωμάτιο μέχρι που περπάτησα και εγώ προς τα εκεί. Ήταν όλα άχρωμα εκείνη την ημέρα. Όλα. Η Ειρήνη ήρθε δίπλα μου και με αγκάλιασε. Εγώ την έσπρωξα και αφού της έκανα νόημα με άφησε να φύγω.
"Ζωή μου.."
"Θέλω να κάτσω για λίγο μόνη. Θα έρθω αργότερα." Είπα και απομακρύνθηκα.
Έκατσα στο παγκάκι μου και έβγαλα το κλασικό πακετάκι μου. Πήρα ένα και μετά από μια ανάσα συνήλθα. Το άρωμα του καπνού μου έφερνε στο μυαλό εικόνες από εκείνον και κατευθείαν ένιωσα το σώμα μου να παραλύει στην ηρεμία του. Είμαι σίγουρα περίεργη.
Έσβησα το τσιγάρο στο παγκάκι και πήγα προς το μπαρ. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ μπήκα μέσα και βρήκα τον Χρήστο.
"Καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ για το πρωί και πάλι. Και δεύτερον θέλω κάποιον να μιλήσω." Είπα απελπισμένα. Εκείνος στην αρχή χαμογέλασε αλλά στη συνέχεια με κοίταξε αβέβαιος αν ήμουν καλά.
"Τι έγινε μικρή μου?" Είπε ενώ με έβλεπε προβληματισμένη και άπλωσε το χέρι του στο μάγουλο μου.
"Δεν έχω τίποτα απλα νιώθω άδεια." Είπα και αφού βγήκε από τον πάγκο του ήρθε δίπλα μου.
"Είσαι καλά?"
"Ναι ρε Χρήστο. Δεν έχω τίποτα και αν είχα θα ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιο προφανώς τώρα." Εκείνος έριξε ένα ψεύτικο χαμόγελο και πήγε προς το ψυγείο. Έπιασε ένα παγωμένο τσάι και μου το έδωσε.
"Ελπίζω να μην έχεις κάτι και να μου λες όντως την αλήθεια. Ελπίζω να είναι απλά μια φάση."
"Ευχαριστώ." Είπα και αφού τον αγκάλιασα έφυγα. Άμα πλήρωνα ότι είχα πάρει από εκείνο το μπαρ, θα χρωστούσα τα άντερα μου.
Πήγα πάλι στο αγαπημένο παγκάκι μου. Άρχισα να πίνω το αναψυκτικό μου και μετά από λίγο ένιωθα πως δεν είχε γίνει τίποτα. Όλα είχαν ξεκαθαριστεί και ήταν όμορφα. Η ησυχία που επικρατούσε τριγύρω δεν είχε καμία σχέση με αυτή μέσα στο κεφάλι μου κι όμως κατάφερα να ηρεμήσω.
Καθόμουν στο παγκακι χωρίς να μιλάω ή να κάνω τίποτα. Απλά καθόμουν κοιτάζοντας για άλλη μια φορά τον νυχτερινό ουρανό. Θυμόμουν την κανονική μητέρα μου. Εκείνη ήταν που μου έμαθε τους αστερισμούς και τα άστρα. Ήμουν τριών χρονών κι όμως θυμάμαι με λεπτομέρεια την στιγμή που με είχε αγκαλιά στην ταράτσα του σπιτιού δείχνοντας μου τα αστέρια. Από αυτήν πήρα. Είμαι και εγώ λάτρης της νύχτας.
"Τι κάνεις?" Κοίταξα τότε δεξιά και τον είδα για άλλη μια φορά.
"Πάλι εδώ εσύ?" Κατάφερα να πω κοιτάζοντας τον.
"Ζωή τι κάνεις εδώ?" Είπε κοιτάζοντας με, σε αυτή την κατάσταση.
"Κοιτάω τα άστρα." Είπα χωρίς καμία ειρωνεία.
"Πήγαινε στο δωμάτιο σου." Είπε εκείνος με μια ηρεμία, αναστενάζοντας.
"Μάλιστα πατέρα."
"Μην με ειρωνεύεσαι εμένα."
"Γιατί τι θα μου κάνεις?" Είπα και το χέρι του κατευθύνθηκε στο πρόσωπο μου σταματώντας λίγο πριν από αυτό. Αμέσως μετά το έπιασα και τον κοίταξα.
"Δεν είσαι ικανός ούτε να με χτυπήσεις."
"Ή ίσως απλά δεν θέλω." Κοίταξε το χέρι μου και μετά ξανά εμένα.
"Ζωή τι έχεις κάνει?" Γύρισε το χέρι μου και είδα κάτι κόκκινες γραμμούλες πάνω του.
"Γαμώτο." Τον κοίταξα ανέκφραστη και μετά με αγκάλιασε.
"Όσο είμαι εδώ δεν πρόκειται να ξαναφήσω κανέναν να σε πληγώσει. Έστω και αν αυτός ο ένας είσαι εσύ."
"Τζακ." Είπα και έπεσα πάνω του αδυνατώντας να κρατήσω το βάρος του σώματος μου.
"Ζωή σε παρακαλώ πρέπει να ξεκουραστείς." Τον πλησίασα και δάγκωσε τα χείλια του. Καταλήξαμε να φιλιόμαστε και αυτός να με έχει στην ζέστη αγκαλιά του.
Συνέχιζε αργά το φιλί μας ξέροντας καταβάθος πως είναι λάθος.
Ήμουν χαμένη αλλά ακόμη κι έτσι ήξερα τι ήθελα. Ήξερα πως θα ξυπνούσα αλλά ας κρατούσε άλλο λίγο. Ή ας κρατούσε για μέρες ολόκληρες. Δεν θα με πείραζε καθόλου. Έστω και για τις 2 μέρες που μας έχουν μείνει. Τον ήθελα.
Γιατί όλα τα ωραία έχουν ημερομηνία λήξεως ε?
Και εσύ σαν την μερέντα είσαι ε? Δεν πρόκειται ποτέ να σε χορτάσω και το ξέρεις.
______________________________________
Part 19 δικό σας.. το 20 έρχεται σύντομα
💬+⭐όποιος θέλει γιατί με βοηθάει. Θενξ