[Ryoichi]
I was dumbfounded by the fact that Aether still remembers where she was kept captive. "Paano ka nakatakas noon?" Pagtatanong ko. Napansin ko ang panginginig ng kamay niya sa takot.
"I escaped, they left the room security open kaya nakatakas ako at nakatawag ng tulong," mahinang wika niya. "Why didn't you sue them?"
"I can't, I'm too scared lalo pa at alam kong maaari nilang patayin ang mga kapamilya ko," she said. Tears running down her cheeks. "Kaso ngayon si Reed naman ang kinuha nila." Hinawakan niya ang mata niya na may eyepatch. "Hindi lang ganito ang aabutin niya sa kamay nila, baka mapatay nila si Reed." Her voice croaked as she say the last part.
"Hindi nila magagawa 'yon," wika ko. Ikinuyom ko ang kamay ko at agad na bumaba. Biglang nagdilim ang paningin ko at nawalan ng balanse.
"Ichi!" Narinig ko ang boses ni Ryosuke sa malayo. "Baka! You're too reckless," wika niya at inalayan ako tumayo.
"Hindi ako makakita," bulong ko. I tried so hard to blink over and over again. But my sight didn't came back from what it's like before. "You're to stress, baka otouto," bulyaw niya sa akin. Nag-echo ang boses niya sa parking.
My eyes are too cloudy, bahagya lang ang nakikita ko. "Magpahinga ka, tsaka natin hahanapin si Reed," wika ni Kuya. "Hey, long-haired guy, tulungan mo naman ako akayin ang kapatid ko."
"Magkapatid nga kayo," inis na wika ni Amari. Kinuha niya ang isang braso ko at iniangkla sa batok niya. "Stupid, Hiroto, you should rest your shit."
Narinig ko ang mahinang tawa ni Kuya sa gilid ko. "He's right, otouto, you barely rest."
Pinikit ko ng mariin ang mata ko. I tried to calm myself by breathing slowly and deeply. Ilang minuto ko pang inulit 'yon at unti-unti nang bumalik sa dati ang paningin ko.
Tinignan ko si Aether na naglalakad sa likod namin. Nakayuko siya at tinitignan ang lapag habang tahimik na sumusunod sa amin.
"Aether, you'll help us to track them down, right?" Tumingala siya sa akin at ngumiti. "Oo," mahinang wika niya.
Nakaramdam ako ng mumunting pag-usbong ng pag-asa sa dibdib ko. Hang in there, Reed. We'll save you.
"Hanase," (Let go) I whispered. Kuya immediately understood what I said and I removed my arm around Amari's nape.
"Kaya mo na ba?" Nag-aalalang tanong ni Amari. "Nababakla ka na ba sa akin?" I smirk as I looked towards him. "Okay ka na nga, bumalik ka na sa pagiging cocky mo."
I sigh and waited for the elevator to stop at the right floor. "Nii, help Aether to locate kung saan siya kinulong ng mga abductor noon."
"Amari, contact Dieve if he saw something strange towards Janice, let him tail her."
Nagtiim ang panga ko sa isipin na baka isang sandali pa ay mahuli kami at malamig nang bangkay ang datnan namin. We cannot waste any moment right now especially Reed's life is at risk.
My hands curled into fist. "Once na natrack na kung saan 'yong lugar, let's hack their security system." Tumingin ako kay Kuya at ngumisi siya. "Masyadong nahahasa ang hacking skill ko rito, after all of these Ichi babalik ka na ng Yokohama, promise that." Tumango ako sa kanya.
I felt my palms sweating as I feel my heart pounding loudly. Praying to all gods we believe in I pray na makisama ang katawan ko.
These past few days I felt like my body is slowly getting weaker than it used to be. Simula nang mawala si Kuya Dino ay hindi ko na nagawa pang magpacheck up.
Nang makarating kami sa unit ko ay agad namang pumunta si Kuya sa computer set doon, si Amari naman ay dumiretso sa terrace at ako ay pumasok sa kwarto ko.
Kumuha ako ng isang tablet ng gamot ko and propped it to my mouth. Ang mapait na lasa na para bang bakal ay nanunuot sa buong bibig ko at nais ko na iluwa ito. Tiniis ko ang lasa at tinungga ang tubig na nasa bedside table.
Agad akong umupo sa kama ko at tinanggal ang jacket ko. Isinapo ko ang kamay ko sa ulo ko na para bang sasabog na sa kakaisip.
Inabot ko ang laptop ko at binuksan 'yon. Agad akong gumawa ng mga algorithm na ginagamit ko sa paghack ng isang system.
Nareceive ko agad ang email ni Kuya kung nasan ang location na sinabi ni Aether. Tinignan ko ang location at ikinagulat ko na isa 'yong ordinaryong dorm.
Lumabas ako sa kwarto ko dala ang laptop at umupo sa sofa na nasa likod ng computer set. Tumitipa na si Kuya sa keyboard ng computer at kapansin-pansin ang mga algorithm at binary codes na ginagamit niya.
"Sure ka ba na ito 'yon?" Pagtatanong ko kay Aether. "Believer her, otouto," Kuya said at may pinindot siya sa keyboard kasabay noon ang pagreveal ng mga data ng namumuno sa dorm na iyon.
"By the use of my connections nalaman ko kung sino ang may-ari ng dorm," he clicked another key on the keyboard and I nearly dropped my laptop when I saw the picture of a familiar man. He can't be, right?
"Rich Lourd Tyler, he studied chemistry and now taking up medicine. Isa rin siyang OJT noon sa ospital na pinupuntahan mo," he again clicked and may lumabas na clip. "I guess you know him. Nangielam ako sa mga file mo rito and guess what? Their system is hacked the time you hack it. Gumawa sila ng paraan para maalis ang video ni Rich na kumukuha ng dalawang bote ng potassium and sodium sa lab."
Kitang-kita sa clip na habang walang tao sa lab ay kumuha siya ng dalawang bote at ibinulsa ito. "What the hell?" Narinig ko ang boses ni Amari sa malayo.
"This one is interesting, ito naman ay sa hallway malapit sa room ng kapatid niya na si Rin Wendolyn who died last year, right?" My jaw almost drop sa mga nalalaman ko.
He played the other video clip at kitang-kita na pumasok si Rich sa hospital room ni Rin. "He killed Rin!" I exclaimed. Hindi ako makapaniwala nang makita ko ang litrato ni Rich nang ilabas ito ni Kuya ngunit mas lalo akong di makapaniwala na nagawa niyang patayin ang kapatid niya.
Kumuyom ang aking mga kamao. How can he do such thing? Tinignan ko si Amari na frustrated na sa kausap niya sa telepono.
"Aether, siya ba 'yon?" Tanong ko kay Aether. "Kuya do you somehow manage to find any information? Tulad ng pag-aari niya bukod sa dorm na 'yan?"
A cocky smile came out from Kuya's lips. "You mean the blue Chevrolet Cruze?" Tumango ako. "He have one."
Mariin kong naipikit ang mga mata ko. The information is too much. Isinandal ko ang ulo ko sa backrest ng sofa at nag-isip. "What the hell happened!"
"Dieve trailed Janice," wika ni Amari na papalapit na sa amin. Tumingin siya sa screen ng computer. "Kuya 'yan ni Reed ah," he said. He looks at me and Kuya then to Aether.
"Keep in tact with Dieve, he might lead us the way. "Kuya, connect with the authority."
"Amari, sumunod ka sa akin," wika ko. Tumango siya at sumunod sa akin. Pumasok ako sa kwarto ko at kinuha ko sa isang drawer ang sulat na ginawa ko sa bahay nila Reed.
"I already saw what's coming for Reed, I hope the very worst will be the time I'll find her blind." Mahigpit ang hawak ko sa mga sulat na nakatiklop. "Give these to her," tinignan ko nang mabuti ang mga mata niya.
"Ano ang balak mo?"
"When something came up, make sure to give those to her, and even these," his eyes staring against mine and with that he understood what I mean. "Stay here, we need you here, stay with Aether."
Nang makalabas ako sa sala ay nagdidial na si Kuya. "All set?" I asked. Tumango siya.
"Here!" Inihagis niya sa akin ang isang earpiece. "I'll help you," nakangiting wika niya, but his smile didn't reach his eyes.
"Don't worry, I'll come back."
[Reed]
Hindi ko mapigilan ang mapaungol sa sakit nang may may ininject nanaman sila sa akin. Lalong nanlalabo ang mata ko at namamanhid ang katawan ko.
"Kunan niyo ulit siya ng test sample," narinig kong wika ni Kuya. "Sorry, Reed. This will be helpful for the medicine field after."
"S-sa p-aanong paraan?" Malat kong tanong. Bumaling sa 'kin si Kuya at inihagod ang kamay niya sa ulo ko. "Your eyes will help us develop more medicine on how to make a person live more, hindi na rin mamamali pa ang mga doktor sa taning ng buhay and they can make a solution to prevent it, and it'll be all thanks to you."
A single tear escaped my eye. "W-wala kang p-puso," nahihirapang wika ko. Tumawa lamang si Kuya at bumalik sa ginagawa niya.
Lalong lumalabo ang mga nakikita ko, wala na ako halos maaninag at bawat minuto ay unti-unti itong dumidilim.
Pumikit ako at nagdasal na sana may dumating na tulong. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko at nang muling idilat ko ang mga mata ko ay wala na akong makita pa.
Unti-unti nang gumuho ang mundo ko nang tuluyan ko nang hindi maaninag ang nasa paligid ko, ni ang liwanag ay hindi ko na makita.
May mga mumunting hikbi ang tumakas sa aking mga labi kasabay ng patuloy na pagbagsak ng mga luha ko. Hindi ko maikilos nag katawan ko na tila ba ito ay paralisado na.
Halos tawagin ko na ang lahat ng diyos para tulungan ako. Hindi ko siya matawag pa na kapatid. Hindi ko na maisip pang galangin siya bilang kapatid.
Naalala ko lahat. Naalala ko lahat ng sinabi niya at ipinangako niya sa amin ni Rin.
"Someday your Kuya will be a doctor," masayang wika ni Kuya habang nagbabasa ng libro tungkol sa siyensya.
"Bakit gusto mo maging doctor, Kuya?" The seven-year-old Rin asks our brother. She's looking up towards him. "Halika nga rito," kinalong ni Kuya si Rin at nginitian ito. "Para magpapagaling ako ng mga tulad mo," he pinched her nose and tickles her while Rin struggles to get out of his arms.
Asan na ang Kuya ko na 'yon? Nasaan na siya na pilit nagsumikap para mapagaling si Rin just to know na siya rin ang pumatay rito.
"I'm doing this for Rin, Ma." Kuya said while packing his things to go to a medical school. "Pero, Rich. Sandali na lang ang ilalagi ni Rin, tanggapin mo na 'yon." He shook his head. "No! Rin still can live further. She'll be with us longer."
Hindi, hindi namin siya nakasama ng mas matagal dahil sa kanya. She was supposed to live until now. She was supposed to celebrate her tenth birthday. But instead we're going go celebrate her first death anniversary.
Sa kadiliman ay patuloy na nagflashback lahat ng alaala namin ni Kuya. Lahat ng mga ngiti niya, lahat ng mga sinabi niya na pinaniwalaan ko.
All of them are lies, hindi ko na alam kung ano ba roon ang totoo. Hindi ko alam kung talaga bang naging mahalaga si Rin sa kanya.
It breaks my heart into a million pieces thinking that he even had the gut to kill his own sister with his own hands.
"Kuya, will always be there for you,"
Hindi. That's a lie. He's here not for me but for his insane damn research.
I want to clench my fist but I'm too weak to move. Humihiling na lamang ako ng himala na sana, sana may dumating para iligtas ako.
"Tumigil ka riyan, Dieve!" Janice voice echoed inside the room. "What the!?"
"Pawalan niyo si Reed!" Dieve's voice echoed, dama ko ang galit but the betrayal laced on his voice is evident. "Hayaan mo siya riyan, Dieve, riyan siya nararapat," Janice voice is like venom towards me.
I can feel his gaze towards me. "Magsisisi ka, Janice."
And a gunshot echoed inside the room gayon na rin ang pagtunog ng mga alarms.