Όπως δηποτε να ακούτε το τραγούδι όταν το διαβάζετε. Καλη ανάγνωση. 🌸
Harry's POV.
Εχει περάσει ακριβώς 1 χρόνος από την μέρα που μας άφησε μόνους. Εμένα και την Hope. Την κόρη μας. Είναι 1 μισή χρόνων πια.
Κάθομαι για ακόμα μια φορά μπροστά από τον τάφο της.
"Μωρό μου. Less μου. Μου λείπεις. Δεν ξέρω τι να κάνω. Προσπαθώ. Μωρό μου προσπαθώ πραγματικά. Το κάνω για την κόρη μας. Αλλά μου είναι τόσο δύσκολο. Γιατί έπρεπε να φύγεις; Εχθές η Hope είπε την λέξη μαμά. Ήταν η πρώτη της. Άργησε λίγο να μιλήσει αλλά είπε μαμά. Της έλεγα συνέχεια "Η μαμά αυτό... Η μαμά το άλλο" και σε φώναξε. Μας λείπεις. Μας λείπεις πολύ. Μωρό μου. Συγνώμη που δεν τα κατάφερα . Συγνώμη που δεν σε έσωσα."
1 χρόνος πριν.
Την έχει απαγάγει ο μαλακας ο Zayn. Εδώ και δύο μέρες. Προσπαθώ να τους βρω αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Η Hope κλαίει στην κούνια της και αμέσως πάω και την παιρνω στην αγκαλιά μου. Με το που την παίρνω στην αγκαλιά μου το κινητό μου χτυπάει.
Αφήνω απαλά την Hope και το σηκώνω.
"Γειά σου Harry. Τι κάνεις φίλε μου;"λεει ο Zayn.
"Στο ορκίζομαι. Θα σε σκοτώσω. Με τα ίδια μου τα χέρια."φωναζω δυνατά.
"Έλα στην παλιά αποθήκη στο τέλος του δρόμου" λεει ενώ γελάει. "Μόνος σου."
Κλείνω το κινητό μου και αμέσως φωνάζω την Rose.
"Πρέπει να φύγω. Κράτα την μικρή."
"Τι έγινε την βρήκες;"
" Αν πάθει κάτι να ξέρεις πως θα φύγεις αμέσως από την ζωή μου. Αμέσως όμως. Δειλή."λεω ενώ τρέχω προς την αποθήκη.
Η Rose δεν βρήκε ποτέ το θάρρος να μιλήσει στην Less. Ο πατέρας της όμως το έκανε. Είναι ο Geoff. Το παλιό της αφεντικό. Στην αρχή η Less δεν του μιλούσε αλλά μετά οι σχέσεις τους έφτιαξαν απίστευτα πολύ.
Φτάνω έξω από την αποθήκη και ανοίγω την μεγάλη πόρτα.
Στην μέση του μεγάλου χώρου είναι ο Zayn και η Lessie μου είναι δεμένη σε μια καρέκλα ενώ το πρόσωπο της είναι γεμάτο μολωπες.
Τρέχω προς το μέρος την και ο Zayn με αφήνει χωρίς να πει τίποτα. Τα μάτια της είναι κόκκινα και κλαίει την ξεδενω και την αγκαλιάζω. Ο Zayn γελάει και τεντωνει το χέρι του προς το μέρος μας.
"Πείτε ότι έχετε να πείτε ο ένας στον άλλο. Δεν έχετε πολύ χρόνο. Ξέρετε έχω ένα ραντεβού." λεει και η Less γυρνάει και με κοιτάει με τα όμορφα πράσινα μάτια της.
"Σε ακούμπησε;" την ρωτάω ενώ εξετάζω με τα δάκτυλα μου το πρόσωπο της.
Γνέφει καταφατικά.
Αρχίζω και κλαίω και εγω." Πόσες φορές."
"Πανω από 3"λεει και κλαίει ακόμα πάρα πάνω.
"Θα τον σκοτώσω μωρό μου. Συγνώμη" λέω ενώ κλαίω τόσο πολύ που δεν μπορώ να αναπνεύσω.
"Ειμαι έγκυος" λεει και σοκάρομαι . Ξανά είναι έγκυος. Στο παιδί μας.
"Όλα θα πάνε καλά. Σε παρακαλώ μην απελπίζεσαι."λεω ενώ φιλαω απαλα τα χείλη της.
"Θέλω να ξέρεις πως σε αγαπάω. Με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Σε αγαπαω όσο δεν έχω αγαπήσει τίποτα. Αν γίνει κάτι θέλω να μου προσέχεις την Hope. Σε αγαπω τόσο πολύ Harry που με ποναει τόσο πολύ το ότι θα σε αφήσω. Μην με ξεχάσεις αλλά να με θυμάσαι πάντα χαρούμενη. Να με θυμάσαι όπως ήμασταν μαζί. Ευτυχισμένη. "λεει και με φιλάει. Κλαίμε και οι δύο τόσο πολύ.
"Όλα θα πάνε καλα"λεω ενδιάμεσα στο φιλί μας.
" Όχι Harry. Δεν ήμαστε ταινία για να πάνε όλα καλά. Θα σε αγαπαω για παντα. Και εσένα και την Hope. Να της μιλάς για εμένα. " με αγκαλιάζει." Πριν φύγεις από την αποθήκη δες κάτω από την καρέκλα." λεει και κάνει ένα βήμα πίσω.
Μου χαμογελάει απαλά. Σαν άγγελος.
Πάω να την πλησιάσω αλλά σηκώνει το χέρι της και με σταματάει.
Και τότε το χάος. Ένας πυροβολισμός και μετά ακόμα ένας. Η Less πέφτει κάτω. Τρέχω δίπλα της. Αίμα. Πολύ αίμα. Σηκώνω το κεφάλι μιυ βλέπω τον Zayn κάτω. Αιμορραγει και αυτός. Λίγο πιο πίσω βλέπω τον Geoff.
Με το που βλέπει την Less κάτω τρέχει δίπλα μου.
...
Έχουν περάσει δύο μέρες. Ακόμα δεν έχω βρει την δύναμη να ανοίξω το μικρό χαρτί που μου άφησε κάτω από την καρέκλα σε αυτή την γαμημενη αποθήκη.
Ο Zayn πέθανε.
Αλλά το ίδιο και αυτη.
Κάθομαι στην αυλή του σπιτιού μας.
Ανοιγω το χαρτί.
"Harry,
Αυτό το κομμάτι είναι πολύ μικρό για να σου εξηγήσω τι ακριβώς έγινε και την στιγμή που το διαβάζεις είμαι νεκρή. Απλά θέλω να ξέρεις ότι έκανα συμφωνία με τον Zayn να μην σε ακουμπήσει ούτε εσένα ούτε την Hope.
Δεν θέλω να έχεις τύψεις. Ο Zayn ήταν ψυχοπαθείς. Δεν φταις για τίποτα. Και αν δεν ήσουν στην ζωή μου πάλι θα γινόταν το ίδιο.
Σε αγαπώ.
Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη φορά στο αεροδρόμιο. Δεν το ήξερα αλλά σε ερωτεύτηκα.
Ερωτεύτηκα τα μάτια σου,όχι γιατί είχαν αυτή την ασυνήθιστη απόχρωση του πρασίνου αλλά γιατί με κοιτούσαν λες και ήμουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν δει.
Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να σε αγαπώ ή να αναπνέω, θα χρησιμοποιούσα την τελευταία μου ανάσα για να σου πω οτι σ'αγαπώ.
Να προσέχεις την μικρή μας. Πάντα. Είναι ένα κομμάτι μου. Είναι εγώ.
Για πάντα δική σου, Alessia. Xx"
...
Ένας χρόνος μετά.
Φεύγω από το νεκροταφείο και πάω στην παραλία που συνήθιζα να πηγαίνω μαζι της. Και εκεί λέω δυνατά τις σκέψεις μου.
Άλλη μια μέρα λοιπόν. Σε περίμενα, μα εσύ δεν εμφανίστηκες όπως συνήθως. Κοιτάω τον ορίζοντα και σε σκέφτομαι . Κοιτάω την θάλασσα και ελπίζω να βγεις απο μέσα της μια και την λατρεύεις τόσο όσο και εγώ. Ειρωνεία. Μεγάλη αντίθεση η όψη μου με αυτήν της θάλασσας. Εκείνη γαλήνια ενώ μέσα μου επικρατεί φουρτούνα. Ξέρεις ότι η θάλασσα ειναι το στοιχείο μου. Όμως την μισώ για ενα πράγμα . Μου έχει πάρει μακρυά αυτό που αγαπώ . Σε αγαπάω ."
Τελος
Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω.
Θέλω να σας πω πως ο Harry συνέχισε να ζει και να προστατεύει την κόρη τους. Δεν μου κολλούσε στο τέλος να το γράψω οπότε σας το λέω εδώ.
Εκλαψα για περίπου μια ώρα ενώ το έγραφα. Όμως μου αρέσει. Ελπίζω να αρέσει και σε εσάς. Αν δεν έχετε διαβάσει την άλλη μου ιστορία" all these years " να πάτε να την διαβάσετε.
Και εδώ είναι τα Instagram μου για όποιον ενδιαφέρεται.
@aftermovies
Αντίο από εδώ τα λέμε στην άλλη μου ιστορία 💔
All the love, A. Xx