Τζακ POV
Ήταν επιτέλους δική μου. Ήξερε πως θα πληγωθεί αλλά επέμενε. Δεν σταμάτησε να με θέλει δεν σταμάτησε ακόμη κι όταν έμαθε τι είμαι αλήθεια.
Τώρα είναι στην αγκαλιά μου και κοιμάται. Είναι πανέμορφη. Τα μαλλιά της είναι ανακατεμένα και το κραγιόν έχει φύγει από τα χείλη της όμως δεν παύει να είναι όμορφη. Είναι σαν προσελάνινη κούκλα, μπορεί και πιο γλυκιά. Και επιτέλους την έχω στην δική μου αγκαλιά.
Δεν μπορούσα να την χορτάσω. Τα μάτια μου είχαν γίνει κόκκινα από το ξενύχτι αλλά ήταν το λιγότερο που με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Σηκώθηκα αργά για να μην την ξυπνήσω και βγήκα έξω αφού ντύθηκα πρόχειρα. Το φως του ήλιου με τύφλωσε και τότε ξαναμπήκα μέσα.
Είχε ξυπνήσει και καθόταν στο παλιό κρεβάτι του δωματίου γυρισμένη από την άλλη. Έβαζε την μπλούζα της και μόλις την φόρεσε χωρίς να καταλάβει πως την παρατηρούσα γύρισε προς το μέρος μου. Κοίτα μούτρο.
"Καλημέρα." Της είπα και πήγα κοντά της ,την φίλησα και εκείνη χαμογέλασε.
"Μμμμ.. Καλημέρα." Είπε ενώ κοιμόταν όρθια.
"Σήκω πρέπει να επιστρέψουμε πριν την επιθεώρηση." Αυτή σηκώθηκε αργά αργά και βγήκε έξω από το σπίτι.
"Τζακ?" Ρώτησε και γύρισα προς το μέρος της.
"Τι Είναι?"
"Και τώρα τι θα γίνει?" Η πρώτη μου σκέψη ήταν μακάρι να ήξερα αλλά μετά το σκέφτηκα και απάντησα. Πήγα κοντά της και την αγκάλιασα. Απομακρύνθηκε λίγο και της χάιδεψα τα μάγουλα της.
"Τώρα είσαι δική μου. Και άσε τους υπόλοιπους να κοιτάνε."
"Τζααακ." Είπε ναζιάρικα και με φίλησε. Εγώ συνέχισα και μετά την έσπρωξα για να πάμε στα δωμάτια.
Ζωή POV
Επιτέλους. Ένιωθα χαρούμενη. Ναι πραγματικά ένιωθα ευτυχισμένη μέσα μου. Ένιωθα.. συμπληρωμένη.
Μόλις μπήκα στο δωμάτιο δεν ήταν καμία τους. Μονο η δική μου βλαμμένη. Με περίμενε.
"Πώς με ξέρεις." Της είπα και χαμογέλασα.
"Πολλά χαμόγελα έχεις εσύ σήμερα." Είπε και πήρε μια γελοία έκφραση. Χωρίς να κρατηθώ άλλο άρχισα να γελάω και αυτή ούρλιαξε.
"Οοοο τι έγινε?" Τσίρηξε.
"Σκάσε σκάσε. Και εμμ." Της είπα ενώ προσπαθούσα να την κάνω να μην ακουστεί στη μισή κατασκήνωση.
"Λεγε. Θέλω λεπτομέρειες."
"Πίστεψε με δεν θες. Το μόνο που θα σου πω ήταν ότι ...Ουάου."
"Άντε πάμε από την τραπεζαρία. Θα περάσουμε και από το μπαρ να τα πείτε." Ωχ αυτή δεν κατάλαβε τα πάντα.
"Ειρήνη μου.." Άρχισα και της το πήγα σιγά σιγά.
"Γιατί σταμάτησες να ενθουσιάζεσαι?" Είπε και το χαμόγελο εξαφανίστηκε.
"Λοιπόν εεε κοίτα... πως να στο πω.. Εγώ εχτές δεν βγήκα και τελικά ξέρεις με τον Χρήστο αλλά με τον..Τζα γκουχου γκουχου." Ξερόβηξα.
"Θες να το μεταφράσεις κιόλας?" Είπε με πιο αυστηρό τόνο.
"Δεν πήγα με τον Χρήστο αλλά με τον Τζακ." Με κοίταζε ακίνητη για κάποια δεύτερα ,έκπληκτη από αυτό που άκουσε.
"Είσαι ηλίθια?" Είπε αλλά συμπλήρωσε...
"Ξέρεις τι δεν κάθομαι να ασχοληθώ άλλο. Μπλέξε οσο θες. Έχεις την άδεια μου." Είπε τελικά και την αγκάλιασα.
"Για αυτό σ' έχω μωρή γουρούνα." Της είπα και αφού έβαλα αποσμητικό παντού και άλλαξα ρούχα έφυγα για την τραπεζαρία.
...
Με κοιτούσε όλη την ώρα στο τραπέζι με ένα έντονο βλέμμα. Η παρέα του του μιλούσε αλλά τους έγραφε κανονικότατα. Ξαφνικά ένιωσα ένα σκούντηγμα στον ώμο μου, που μετά από λίγο μετατράπηκε σε σπρώξιμο. Έπεσα κάτω από το κάθισμα και ένα μπαμ ακούστηκε στην αίθουσα.
"Ουπς. Κοπελιά μου πρέπει να ξεκολλήσεις. Έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα άσχημα." Είπε η Ειρήνη και όλη η τραπεζαρία είχε γυρίσει προς το μέρος μου ακούγοντας τον θόρυβο. Ακόμη και εκείνος γελούσε.
"Ευχαριστώ ρε. Τώρα νομίζω έγινα πιο γνωστή από πριν στην κατασκήνωση." Είπα και της έδειξα όλα τα παιδιά που κοιτούσαν προς το μέρος μου και γέλαγαν.
"Και γω σ' αγαπώ." Είπε εκείνη και συνέχισε αδιάφορα το φαΐ της ενώ εγώ μάζεψα τα χάλια μου από κάτω και σηκώθηκα συνεχίζοντας το πρωινό μου.
Μετά από αρκετή ώρα αφού τελειώσαμε και οι δύο σηκωθήκαμε και βγήκαμε έξω. Είχαμε κολύμπι νωρίς σήμερα και αφού φορέσαμε τα μαγιό μας στο δωμάτιο πήγαμε στην πισίνα. Σήμερα ήταν που τα αγόρια είχαν πάλι μπάσκετ και βρίσκονταν απέναντι μας. Παρόλο που όλοι κοιτούσαν προς το μέρος μας δεν έδωσα καμία σημασία σε κανέναν εκτός από τον Τζακ. Του χαμογέλασα και αμέσως μετά ένιωσα το νερό να μπαίνει μέσα στο στόμα μου. Βγήκα αμέσως από το νερό πριν πνιγώ και την κοίταξα.
"Καλά πόσο ρεζίλι σκοπεύεις να με κάνεις σήμερα?" Είπα χαμογελώντας.
"Πολυυ. Ειδικά μπροστά σε αυτόν ουυυυ ακόμη δεν έχεις δει τίποτα." Είπε κοροϊδευτικά κάνοντας νόημα με το χέρι της.
Αυτή γύρισε από την άλλη και πήγε να αφήσει την πετσέτα στο πάγκο. Εκείνη τη στιγμή βγήκα γρήγορα από την πισίνα και πριν το καταλάβει την έσπρωξα μέσα και πέσαμε μαζί μέσα στην πισίνα σηκώνοντας ολόκληρα κύματα. Όταν λέω εγώ ότι είμαστε βόδια αυτό ακριβώς εννοώ.
Βγήκε και άρχισε να με βουτάει στο νερό εμποδίζοντας με να αναπνεύσω. Τότε ένιωσα ξανά αυτόν τον πόνο στον θώρακα και η αναπνοή μου λιγόστευε όλο και περισσότερο. Της φώναζα αλλά δεν με άκουγε. Ξαφνικά ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν και αφού δεν μπορούσα να αντισταθώ άλλο το κορμί μου βούλιαξε μέσα στο νερό και εκείνη με κοίταξε. Πριν προλάβω να κλείσω τελείως τα μάτια άκουσα φωνές από την επιφάνεια και μετά τίποτα.
Είχα λιποθυμήσει για άλλη μια φορά. Και πάλι λόγω του αναπνευστικού προβλήματος μου. Μα γιατί να επαναλαμβάνεται. Αφού τώρα είμαι χαρούμενη και δεν έχω κατάθλιψη.
Κι όμως αυτά τα έλεγα για εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Δεν ήξερα αν ήμουν ικανοποιημένη με τις επιλογές μου ή όχι.
Μακάρι να ήξερα τι ήθελα.
Μακάρι.
Αφηγητής:
Ήταν επιτέλους μαζί. Ο ένας αγαπούσε τον άλλο και νόμιζαν ότι όλα θα πάνε καλά.
Εκείνη τον ήθελε όσο τίποτα άλλο. Ήταν εθισμένη σε αυτόν παρά τα προβλήματα που της είχε δημιουργήσει.
Εκείνος ήθελε να την προστατέψει και να την κρατήσει δική του για πάντα. Την ήθελε αλλά ήξερε πως ήταν άθλιος για εκείνη.
Όταν επιτέλους κατάφεραν να ενωθούν, κάτι συνέβη. Η Ζωή πλέον βρίσκεται στο νοσοκομείο της περιοχής με σωλήνες που την βοηθούν να αναπνέει. Είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο εδώ και 11 ώρες και δεν έχει ξυπνήσει ακόμη. Οι γιατροί είναι μαζεμένοι από πάνω της και η οικογένειά της ειδοποιήθηκε και ήρθε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Μα δεν ήταν εκείνοι που ανησύχησαν περισσότερο. Εκείνος έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνα κάθε μισή ώρα περιμένοντας την να απαντήσει. Άδικα όμως, η ώρα είχε πάει τέσσερις τα ξημερώματα και αυτός ήταν ξύπνιος περιμένοντας απάντηση της. Α ρε Τζακ.
Καψούρες?
Μα εκείνος δεν καψουρευόταν απλά ανησυχούσε για εκείνη. Εξάλλου το είχε πει κιόλας. Αν πάθαινε τίποτα..
______________________________________
Δικό σας...
Ευχαριστώ για τις προβολές