Πήγαμε στα δωμάτια και ντυθήκαμε βιαστικά. Η Ειρήνη με έβαψε όπως πάντα και μου έφτιαξε τα μαλλιά. Έβαλα μια μπορντό μεταξωτή μπλούζα και ένα άσπρο τζιν παντελόνι που είχα και πήγα στο μπαρ για να βρω τον Χρήστο.
Μπήκα στο μπαρ και τον είδα. Ήρθε γρήγορα προς το μέρος μου και σταμάτησε λίγα βήματα μακριά μου.
"Ζωή συγγνώμη δεν μπόρεσα ούτε για σήμερα. Εχω κάτι δουλειές στην αποθήκη και σε έψαχνα για να στο πω. Δεν ήσουν στο δωμάτιο ούτε σε κανένα γήπεδο οπότε σταμάτησα να ψάχνω."
"Καλά δεν πειράζει ρε Χρήστο καταλαβαίνω ότι έχεις δουλειά. Θα βρεθούμε σε άλλη φάση." Είπα και με αγκάλιασε.
"Πραγματικά συγγνώμη σήμερα το έμαθα και.."
"Ντάξει μην απολογείσαι δεν έγινε τίποτα."
Του χαμογέλασα και έφυγα. Μα δεν πήγα πίσω στο δωμάτιο. Κρίμα θα ήταν ενώ έχω ντυθεί τόσο ωραία να μην περάσω καλά. Πήγα προς το δωμάτιο των 18χρονων και χτύπησα την πόρτα. Ένα άγνωστο αγόρι άνοιξε την πόρτα και όλοι κοίταξαν προς το μέρος μου.
"Νομίζω μπερδεύτηκες." Είπε και με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.
"Τι λες ρε μαλάκα αν είχε μπερδευτεί δεν θα χτύπαγε." Είπε ο Χάρης και ήρθε προς το μέρος μου.
"Με έψαχνες?" Είπε και έκανε στην άκρη τον ξανθούλη που μου άνοιξε.
"Ναι. Θες να πάμε βόλτα?" Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του και αφού άρπαξε την ζακέτα από το κρεβάτι του ήρθε δίπλα μου και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
"Πώς και μου ζήτησες να βγούμε?" Είπε ενώ κοίταζε μπροστά του.
"Ούτε εγώ δεν ξέρω. Απλά ήρθα στην πόρτα σου χωρίς να το σκεφτώ πολύ και σε πήρα."
"Οκευ. Που θες να πάμε?"
"Αποδυτήρια?" Του είπα αδιάφορη κοιτάζοντας τον δρόμο στον οποίο περπατούσαμε.
Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Στηρίχτηκα στον τοίχο και αυτός έφερε τα χέρια του δίπλα στους όμως μου. Με κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω ώσπου το βλέμμα του ξανασυνάντησε το δικό μου. Είχε αυτό το βλέμμα του νικητή πάντα στα μάτια του. Άγριο αλλά και πονηρό. Το χαμόγελο του χαράχτηκε στα χείλια του και ήρθε πιο κοντά μου.
Ήταν καιρός να απομακρυνθώ από τον Τζακ. Έτσι και έκανα. Τα χείλια μας ενώθηκαν και αυτό το συναίσθημα ξανά άναψε μέσα μου. Όχι τόσο δυνατό όσο το δικό του αλλά ήταν εξίσου όμορφο. Ένιωθα τα χείλια του καυτά πάνω στα δικά μου και το άρωμα του ήταν έντονο αρκετά για να μην το θυμάται κάποιος.
Η γλώσσα του άρχισε για άλλη μια φορά να εισχωρεί στο στόμα μου και ένιωσα την καρδιά του να χτυπάει όσο γρήγορα όσο και η δική μου. Σταμάτησε για λίγο και με κοίταξε. Μου έριξε ένα από εκείνα τα χαμόγελα και τότε συνέχισε.
Με ακούμπησε στον πάγκο και άρχισε να κατεβάζει τα χέρια του πιο χαμηλά στη μέση μου. Σταμάτησε να με φιλάει και άφηνε απαλά φιλιά στο λαιμό μου.
Τότε έγινε αυτό που δεν ήθελα. Στο μυαλό μου άρχισαν να τριγυρνάνε σκέψεις με εκείνον. Ήταν παντού. Άνοιξα τα μάτια μου και φαντάστηκα πως ήταν εκείνος στην θέση του Χάρη. Όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν. Εκείνος δεν θα έκανε τίποτα παραπάνω μαζί μου. Συνήλθα απότομα και τον σταμάτησα την επόμενη στιγμή.
"Χάρη." Είπα χαμένη στις σκέψεις μου και αυτός με κοίταξε.
"Ζωή. Όσο χαζός κι αν είμαι καταλαβαίνω ότι τον θες." Και εγώ το ήξερα. Ήξερα πως ήταν απλά ανοησία και πως δεν δούλευε αυτό.
"Χάρη δεν θέλω να παρεξηγηθείς ή κάτι. Δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή και..."
"Μην κάνεις βλακείες που θα μετανιώσεις. Πήγαινε και πηγαίνετε μαζί μια βόλτα. Και το καλό που του θέλω να σε προσέχει. Δεν βρίσκεις εύκολα κοπέλες σαν και σένα." Μου είπε και τον αγκάλιασα.
"Είσαι τόσο καλός μαζί μου και εγώ το μόνο που κάνω είναι να..."
"Δεν έκανες τίποτα. Πήγαινε βρες τον τώρα και πείτε τα άντε μην χαζολογάς. Χωρίς παρεξήγηση αλλά εκείνος έχει μεγάλο κόλλημα μαζί σου, εγώ έχω ακόμα επιλογές. " Είπε και αφού έσκασα ένα χαμόγελο πήγα στο δωμάτιο του Τζακ.
Μπήκα μέσα με φόρα και όλοι ήταν με τα μποξεράκια. Ωστόσο δεν έδωσα καθόλου σημασία και συνέχισα προς αυτόν. Τον πήρα από το χέρι και βγήκαμε έξω. Αυτός δεν αντέδρασε απλά με ακολουθούσε. Σε αντίθεση με τους άλλους γύρω του.
Πήγα σε έναν τοίχο και τον έφερα μπροστά μου να με κοιτάει. Όχι δεν ήμουν ούτε μεθυσμένη ούτε μαστουρωμένη. Ήξερα για πρώτη φορά τι ακριβώς ήθελα. Και αυτή τη φορά σκόπευα να το πάρω.
"Ζωή σου είπα.. " τον σταμάτησα κατευθείαν ενώνοντας τα χείλη του με τα δικά μου. Αυτός με έσυρε στην αγκαλιά του και συνέχισε το φιλί μας. Άνοιξα περισσότερο το στόμα μου και η γλώσσα του περιπλανήθηκε σε αυτό.
Ένιωθα την καρδιά του να χτυπάει πιο δυνατά κι από την προηγούμενη φορά. Σταμάτησα για λίγο και τον κοίταξα.
"Θάρρος." Είπε και με κοίταξε πιο έντονα, κάτι ζητούσε.
Αυτό το βλέμμα υπήρχε ακόμη στα μάτια του και η πράσινη απόχρωση τους τα έκανε πιο έντονα και προκλητικά.
Συνέχισε και με φιλούσε. Κατεβαίνοντας αργά και προσεκτικά στο λαιμό μου. Απολάμβανα το κάθε δεύτερο και δεν ήθελα να σταματήσει ποτέ. Με πήρε αγκαλιά χωρίς να σταματήσει να με φιλάει και αφού τύλιξε τα πόδια μου γύρω του πήγαμε σε κάτι άλλα δωμάτια που δεν είχα ξαναδεί. Απ' έξω είχε ένα άλλο όνομα μιας παλιάς ομάδας οπότε υπέθεσα ότι ήταν η οικία της.
Με ξάπλωσε σε ένα παλιό κρεβάτι και αυτός ήρθε από πάνω μου. Τα φιλιά γινόντουσαν πιο άγρια με τα λεπτά και ήταν αρκετά διαπεραστικά.
Έφερε τα χέρια του πίσω από την πλάτη μου και μου ξεκούμπωσε το σουτιέν. Μου έβγαλε την μπλούζα αργά και έπειτα ξεντύθηκε ο ίδιος. Οι κυλιακοί του ήταν καλοσχυματισμένοι όπως τους θυμάμαι από την πρώτη μέρα που ήρθα. Τα τατουάζ του φάνηκαν αμέσως και ήρθε από πάνω μου.
"Ζωή δεν θέλω να προχωρήσω άμα δεν το θες εσύ." Είπε και παρόλο που ξενέρωσα λίγο του απάντησα.
"Νόμιζα σε άκουσα να λες θάρρος." Είπα και έβγαλε ένα σακουλάκι από την τσέπη του. Το φόρεσε προσεχτικά και αφού έβγαλε και τα δικά μου εσώρουχα μπήκε αργά μέσα μου.
...
Ήταν τόσο υπέροχο. Επώδυνο αλλά υπέροχο. Προσπάθησε να μην με πονέσει και ένιωθα για πρώτη φορά τόση ευχαρίστηση μέσα μου. Το ίδιο και αυτός. Το χαμόγελο του εμφανίστηκε στο τέλος στο πρόσωπο του και άρχισε να με ξαναφιλάει μέχρι που αποκοιμήθηκα και με σκέπασε με τη ζακέτα του.
Γαμώτο Τζακ.
Γιατί μου το δημιουργείς όλο αυτό?
______________________________________
Παρτ 14..