Toen ze me vonden hebben ze me meegenomen naar het ziekenhuis om te kijken of ik ook gewond was. wanneer ze met me klaar waren werd ik naar het politiebureau gebracht, ze vroegen mij of ik nog wist wat er gebeurt was maar alles wat ik kon zeggen is dat ik iets hoorde en dat de deur van mijn kamer open ging en daar toen een vrouw stond met een kap op en een stokje in haar hand ze zij iets wat ik niet kon verstaan en toen kwam er een paarse gloed op mij af, ze dachten natuurlijk dat ik te veel tv gekeken had. daarna werd ik naar een weeshuis gebracht want mijn ouders waren het enigste wat ik had.
Nu ben ik 11 jaar en ben ik er achter gekomen wat de paarse gloed betekend namelijk een vloek. de vloek geeft mij een soort stemmetje die zegt wat ik moet doen en niet zomaar wat doen nee iets ergs zoals iemand slaan of schoppen het stemmetje zegt ook wel eens wie hij niet mag en zegt dat die er aan gaat. het is niet alleen het stemmetje dat mij dat laat doen, het lijkt soms wel dat ik opgeslokt word door het duister en geen controle meer heb over mijn lichaam. iedereen in het weeshuis is bang voor mij ik heb geen vrienden en lig alleen op een kamer. vandaag is weer een gewone dag ik loop naar beneden om te eten en iedereen kijkt me bang aan, ik kan het ze niet kwalijk nemen ik ben ook bang voor mezelf want ik weet niet wat er met mij gebeurt en alles gebeurt altijd zonder reden. ik heb eten gekregen het eten hier is niet lekker elke maaltijd ziet er ongeveer zo uit, 2 harde stukjes brood met vieze kaas en melk dat al over datum is.
wanneer ik klaar ben met eten loop ik naar boven en hoop ik niemand tegen te komen. maar wanneer ik naar boven loop kom ik Chantal tegen, Chantal is een typische pestkop mooi gezicht, iedereens favoriet, weinig hersencellen en pest iedereen die ze eng of lelijk vindt (natuurlijk hoor ik daarbij), ze beukt me met haar schouder omver, binnen in voel ik het duistere in mij wakker worden ik word er bang van en Chantal denkt dat dat komt door haar dus gaat ze door, "ik ben niet bang voor jou" zegt ze maar ik geloof er niks van "je bent een freak!" schreeuwt ze bijna in mijn oor samen met haar meelopers loopt ze weg en laat ze mij achter op de trap, het duistere in mij laat mij opstaan en loopt naar haar toe "je bent zelf ook niet beter" zeg ik met een iets zwaardere stem daarna geef ik haar een harde klap op haar wang, ze begint hard te huilen zo hard dat de zuster die hier werkt naar boven komt, de zuster heeft mij nooit gemogen en kijkt mij ook meteen met een boos gezicht aan "wat is hier aan de hand!" vraagt ze aan mij "Chantal pest mij mevrouw" zeg ik zo onschuldig mogelijk want de duisternis is nog niet weg, "ze sloeg mij" zegt Chantal verdrietig "is dat zo Elena?" vraagt ze aan mij alsof ze niet heeft gehoord wat ik net zij "ja maar zij lokte het uit" "ga naar je kamer nu je komt er niet uit en je krijgt geen avond eten", ik voel de duisternis groeien en ik heb geen controle meer over mijn lichaam, door dat ik niet meer weet wat ik doe schop ik de zuster tegen haar linker scheen aan "hoe durf je, ga nu naar je kamer je krijgt nu ook geen ontbijt meer, en als je me nog een keer schopt moet je morgen de hele dag zonder eten doen!" schreeuwt de zuster tegen mij. de duisternis wil er niks van hebben dus zeg ik met een zware stem die niet meer van mij is "je kan mij niet zeggen wat ik moet doen" ze pakt me stevig bij mijn pols vast maar dat doet de duistere kant van mij geen zeer in tegen zin van mijn gewone zelf doet het wel zeer maar ik heb geen controle meer over mijn lichaam, "denk je dat dat helpt?" zeg 'ik' terwijl ik mijn pols uit haar grip trek iedereen die om ons heen staat kijkt me bang en verbaasd aan, mijn duistere ik vind dat het genoeg geweest is en loopt uit de cirkel naar mijn kamer.