"Που είμαι?" Το κεφάλι μου γύριζε γύρω γύρω και δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου συνειδητοποίησα πως ήμουν στο δωμάτιο των αγοριών. Σηκώθηκα γρήγορα όρθια και πριν προλάβω να πέσω κάτω δύο χέρια τυλίχτηκαν γύρω μου και το απέτρεψαν.
"Ήρεμα. Μην κάνεις απότομες κινήσεις θα χτυπήσεις." Είπε εκείνος και τον κοίταξα με απορία.
"Γιατί είμαι εδώ? Μήπως έκανα τίποτα τρελό εχτές? Ήπια? Τι συνέβη?" Ρώτησα τρομοκρατημένη με τον φόβο ότι άρχισαν οι παλιές μου συνήθειες.
"Μην ανησυχείς. Δεν έγινε τίποτα. Απλά κάτι έπαθες και ζαλίστηκες. Σε είδα που έπεσες και σε μάζεψα." Πάλι λιποθύμησα?
"Όταν λες έπεσα? Σαν την άλλη φορά? Πες μου γιατί μπορεί να είναι κάτι σοβαρό να ξέρω." Μπορεί να έγινε κάτι και να μην λιποθύμησα μόνη μου σωστά? Αυτός σταμάτησε λίγο για να σκεφτεί. Με κοίταξε άβολα και προχώρησε αργά αργά στο θέμα.
"Για την ακρίβεια πήρες κάτι. Και όχι δεν εννοώ ότι ήπιες ή κάτι τέτοιο." Είπε τελικά.
"Τι εννοείς τότε?" Άργησε να μου απαντήσει ενώ τα μάτια του περιπλανήθηκαν στο δωμάτιο φανερώνοντας την άβολη κατάσταση που βρισκόταν πιο πολύ.
"Ζωή ήσουν μαστουρωμένη. Και θα θυμηθείς σύντομα τα πάντα οπότε προτιμώ να στο πω εγώ και να το μάθεις από τώρα."
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα το δοχείο που έπεσε από την τσέπη του. Εκείνο το μικρό δοχείο με τα χάπια. Ήταν ναρκωτικό. Πώς και δεν το κατάλαβα. Στηρίχτηκα μόνη μου στα κάγκελα και άρχισα να παραπατάω προς την πόρτα κοιτάζοντας τον. Γιατί να παίρνει ναρκωτικά? Τι τον έκανε έτσι? Η αλήθεια ήταν πως πλέον φοβόμουν να τον πλησιάσω αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω εκείνη τη στιγμή παρά από το να φύγω.
"Ζωή περίμενε. Θα σου τα εξηγήσω όλα απλά μην φύγεις." Είπε αλλά ήταν ήδη αργά. Ο ήχος της πόρτας ακούστηκε και βρισκόμουν ήδη έξω από το δωμάτιο. Έφυγα γρήγορα πριν προλάβει να πει οτιδήποτε αφού είχε ήδη ανοίξει την πόρτα και φώναζε το όνομα μου. Προσποιήθηκα πως δεν άκουσα και μπήκα στο δικό μου δωμάτιο ενώ 16 μάτια με κοίταζαν επίμονα.
"Ζωίτσα που πας και μπλέκεις?" Ακούστηκε η Ειρήνη και αμέσως μετά αναγνώρισα το πρόσωπο της ανάμεσα σε όλα όσα με κοιτούσαν.
"Ειρήνη συγγνώμη." Ήταν το μόνο που κατάφερα να πω ενώ δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο μου και έπεσα πάνω στο κρεβάτι μου αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι. Ένιωθα αηδία. Πώς έκανα κατι που δεν διορθώνεται. Μαστουρώθηκα. Πήρα δόση. Και μάλιστα φοβάμαι μήπως εθιστώ. Μα δεν γίνεται από τη πρώτη φορά έτσι? Όχι δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο τέλος. Σκεφτόμουν και το χέρι της Ειρήνης βρέθηκε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
"Ηρέμησε Ζωίτσα. Δεν έγινε και τίποτα. Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω." Η Ειρήνη ήταν τόσο καλή φίλη και την εμπιστευόμουνα αφού μου συμπαραστεκόταν οπότε το χρειαζόμουν. Γύρισα πλευρά και κοίταξα προς αυτή. Όλες κοιτούσαν προς το μέρος μου. Άλλες με ένα βλέμμα αηδίας και άλλες με μια ανησυχία.
"Θα σου πω αργότερα." Είπα αφού της έκανα νόημα για τα κορίτσια και αυτή κατάλαβε. Έγνεψε και με σκέπασε καλύτερα ενώ μου έφερε τα ρούχα μου για να αλλάξω.
Με πρόσεχε μέχρι την ώρα που έπρεπε να πάμε για φαγητό. Με βοήθησε να σηκωθώ και αφού όλες βγήκαν από το δωμάτιο βρήκα την ευκαιρία να της πω για αυτό που έγινε εχτές. Της εξήγησα όσα θυμόμουν όχι μόνο για το χάπι αλλά και για τον Τζακ και στο τέλος βγήκαμε από το δωμάτιο.
"Ζωή σου είπα προτιμώ να απομακρυνθείς και να μην κινδυνεύεις. Τώρα είναι δική σου απόφαση αν θες να ασχολείσαι μαζί του."
"Μα δεν φταίει αυτός. Μόνη μου πήρα το δοχείο από κάτω και μόνη μου επέλεξα να πάρω αυτή τη χαζομάρα." Προσπάθησα να τον δικαιολογήσω.
"Ναι αλλά άμα δεν είχατε βρεθεί τίποτα δεν θα είχε γίνει τώρα." Είχε ένα δίκιο αλλά αρνιόμουν να το παραδεχτώ. Ήξερα πως έπρεπε να συμφωνήσω αλλά κάτι μέσα μου ήθελε να είμαι μαζί του. Και ξέρω ότι στο τέλος θα μου μείνει απωθημένο αν δεν τον έχω.
Δεν της έδωσα απάντηση και το σκεφτόμουν σε όλη τη διαδρομή για την τραπεζαρία. Μπήκαμε μέσα και βάλαμε φαγητό στα πιάτα μας. Έπειτα κάτσαμε και τον παρατηρούσα. Πάντα στην ίδια θέση με το ίδιο ακριβώς βλέμμα. Γύρισα προς την αντίθετη πλευρά και έπιασα κουβέντα με τα κορίτσια από το δωμάτιο μου.
...
Η ώρα είχε πάει ήδη 6 το απόγευμα. Τελευταία δραστηριότητα σήμερα βόλευ. Μια χαρά.Δεν ήξερα και πολύ καλά αλλά το προτιμούσα γιατί είχε ένα ενδιαφέρον σε σχέση με το μπάσκετ. Οι προβολείς του γηπέδου άναψαν και μπήκαμε μέσα. Εκείνη τη στιγμή παρατήρησα την παρέα του Χάρη λίγο πιο δίπλα στο δασάκι. Δεν τους πλησίασα αλλά θυμήθηκα ότι θα βρισκόμουν με τον Χρήστο το βράδυ. Έτσι του είχα υποσχεθεί.
Στην προπόνηση ήταν χαλαρά. Στην αρχή παίξαμε λίγο και μετά η Ειρήνη και εγώ καθίσαμε και συζητούσαμε. Και αφού ιδρώσαμε τόσο πολύ για να καταλάβετε.. πήγαμε για ντουζ αμέσως μετά. Εγώ έπρεπε ούτως ή άλλως να κάνω γιατί το τσιγάρο είχε γίνει το πλέον καθημερινό άρωμα μου.
Περπατήσαμε μέχρι τις γυναικείες ντουζιέρες και μπήκαμε μέσα. Ήταν αργά για αυτό και είπαμε να σπάσουμε λίγη πλάκα. Η Ειρήνη ήρθε προς το μέρος μου γεμάτη σαπουνάδα και αφού άρχισα να γελάω μόνη μου αυτή μου έφερε έναν κουβά με νερό στο κεφάλι. Έσκασε αμέσως στα γέλια και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πάρω εκδίκηση. Μπήκε μέσα στην μπανιέρα και άρχισε να ξεπλένετε. Τραγουδούσε μόνη της σε κάποια φάση. Α καλαα έχουμε χαζέψει τελείως. Πήγα σε όλες τις ντουζιέρες και άλλαξα το νερό σε καυτό. Περίμενα ένα λεπτό και την επόμενη στιγμή μια Ειρήνη ακούστηκε να ουρλιάζει μέσα από το μπάνιο.
"Μωρή τρελή τι έκανες γαμώτο μπελά μου μέσα." Άρχισε να φωνάζει αφού είχε παγώσει ξεκάθαρα.
"Είσαι ηλίθια. Μωρή καημένη ελα εδώ να σου πω εγώ." Είπε και κατάλαβα πως ήρθε η στιγμή να τρέξω έξω όμως με σταμάτησε και αφού μου έπιασε τα χέρια με έλουσε με το παγωμένο νερό της ντουζιέρας που βρισκόταν πριν.
Γελούσαμε αρκετή ώρα και μετά από λίγο κλείσαμε όλες τις βρύσες που είχα ανοίξει από πριν. Είχαμε δακρύσει γιατί ήταν από τις καλύτερες στιγμές που είχαμε και αφού βάλαμε τις πετσέτες γύρω από την μέση μας βγήκαμε έξω και πήγαμε στο δωμάτιο.
Δεν μπορούσα να είχα διαλέξει πιο τρελό άνθρωπο να κάνω παρέα. Αλλά βέβαια αυτός είναι και ο λόγος που την έχω. Αλλιώς με ποιον θα ξεχνιόμουν εγώ εε? Με ποιον θα μαλακιζόμασταν στα μπάνια?
______________________________________
Αποτελείς έμπνευση... 12Fotaa12
Παρτ 13 δικό σας.