ကိုယ္ဟာ မင္းနဲ႔ ထပ္တူက်ေအာင္
အပင္းထည့္ျပဳစားထားတဲ့ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ လို
မင္းနာက်င္ရင္ ကိုယ္လည္းနာက်င္သလို
မင္း ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ ကိုယ္လည္းေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္
^^^^^^^^^^^^^^^
ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ ဆင္ ေနရင္း
ဖုန္း လာ ေနေသာေၾကာင့္
အက်ီ ၤကိုလက္ တစ္ဖက္က ထိုးထည့္ရင္း
ဖုန္း ေခၚသူကို ၾကည့္လိုက္ ေတာ့
မမ ဖုန္းဆက္တာပဲ ။ မနက္ ေစာေစာ
ဘာမွာစရာ႐ွိလို႔ပါလိမ့္ ။
" ဟဲလို မမ "
" ငယ္ေလး. ေက်ာင္းသြားေနၿပီလား "
" ကြၽန္ေတာ္ အေဆာင္မွာ ျပင္ဆင္ေနတုန္း "
" ငယ္ေလး မမေျပာတာ ေသခ်ာ နားေထာင္ေနာ္ "
ဘာပါလိမ့္ ။ မမ အဲ့လို ေျပာမွ ရင္ထိတ္လာရသည္ ။
" ငယ္ေလး မမတို႔အခု ရန္ကုန္ ေရာက္ေနတယ္"
" ဗ်ာ ဘယ္တုန္းက "
" တိတိက်က်ေျပာရရင္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ
ညကတည္းက ေရာက္တာ ငယ္ေလး ကို လာေစခ်င္
္တယ္ "
" မမ တစ္ခုခု မ်ား
ဟင္ .! ေမေမ တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္လို႔လား "
" ေရာက္ရင္ မမေျပာျပမယ္ေနာ္ ငယ္ေလး
အင့္"
ဘုရား ။ ဖုန္းထဲမွာၾကားလိုက္တာ မမ ရဲ႕ ႐ိႈက္သံ လိုလို ။
ငိုခ်င္စိတ္ကို ထိန္းၿပီးေျပာေနရသလို ။ စကား
အဆံုးသတ္မွာ လိႈက္ခါသြားသလို ။
ဟင့္အင္း နားၾကားလြဲတာေနမွာ ။
တစ္ခုခုမ်ား မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ။
မုန္းခန္႔ထည္ ကတုန္ကရင္ျဖစ္ေနၿပီး ေနရာမွာပင္
ရပ္ တန္႔ေနမိသည္။ ဖုန္းက က်သြားၿပီ ျဖစ္ကာ
မမရဲ႕ စိတ္သိပ္မလႈပ္႐ွား ပါနဲ႔ ေျဖးေျဖးပဲလာ ငယ္ေလး
ဟုသာ ၾကားလိုက္သည္ ။ ေနာက္ မွာ ဘာေတြေျပာ
မွန္းမသိေတာ့ ။
လြယ္အိတ္ထဲ ပိုက္ဆံအိတ္ရယ္ဖုန္းရယ္ ေကာက္ထည့္
ကာ ကား.ဂိတ္ကို အေျပး လာ မိသည္ ။
ကားဂိတ္ေရာက္သည္အထိ စိတ္က မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေသး။
ကေယာက္ ကယက္ျဖစ္ေနကာ စိတ္ထဲ ထင့္ေနေသာ
တစ္ခုခုကို ရင္ဆိုင္ရမွာေၾကာက္ေနမိသည္ ။
ကား ဆိုက္လာေတာ့ လူမ်ားၾကားထဲ တိုးတက္ၿပီး
ေနရာယူ ဖို႔ လည္း သတိမရ။ မတ္တပ္ၾကီး ရပ္ၿပီး
ေမေမ့ကို စိတ္ထဲ ေမတၱာ ပို႔ ဆုေတာင္းေပးမိသည္။
ေဆးရံုႀကီး ေရာက္ မွ မမ ကို အေဆာင္မေမးရေသး
တာသတိရသည္။ ဖုန္းခ်ကာနီး မမ ေနရာကို လွမ္း
ေျပာတာ ေနမွာ ။ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ေတာ့သတိမထားမိ။
ေမေမ က ကင္ဆာ ဆိုေတာ့ ကင္ဆာ အေဆာင္သာ
တန္းသြား လိုက္ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ေနရင္း
မမကို ဖုန္းဆက္လွမ္းေမးရသည္။
ဖုန္းခ် ၿပီး ေလ်ွာက္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ လမ္းေလ်ွာက္
လာ ရင္း ေဘးဘီက တအီးအီး နဲ႔ ေဝဒနာ ခံစား ကာ
ၿငီးညဴေနေသာ လူနာမ်ား ၊ လူနာအတြက္ စိတ္ပူပန္
ေနရေသာ လူနာေစာင့္မ်ား နဲ႔ ျပည့္သိပ္ေနေသာ
ျမင္ကြင္း ကို မၾကည့္ခ်င္ဘဲ ျမင္ေနရသည္။
လူနာေဆာင္မွာ မေလာက္သည့္အတြက္
အျပင္ဘက္ ခံုတန္းေလးမ်ားမွာသာ ထိုင္ရင္း
ေဆးပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ ေဆးသြင္းေနရေသာ လူနာ
ေတြကအမ်ားအျပား ။ ဓာတ္ကင္ရန္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ လူနာ မ်ားကလည္း ထပ္ေနသည္။ ေလ်ွာက္လမ္း
အနည္းငယ္သာ က်န္႐ွိၿပီး ေဘးပတ္လည္မွာ
လူနာမ်ားနဲ႔ ျပည့္ေနေသာ ေဝဒနာ ေတြ ခံစားေနရေသာ
ျမင္ကြင္း မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေမေမ ခံစားေနရတဲ့
ေဝဒနာက ဒီ ထက္ မဆိုးေတာင္ ဒီေလာက္ေတာ့
မေလ်ာ့ႏိုင္ ။ မၾကည့္ခ်င္ မျမင္ ခ်င္ေတာ့သည့္
အတြက္ မ်က္ႏွာ လႊဲ ၿပီး မမ ေျပာေသာ အေဆာင္
သို႔သာ ခပ္ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္လာမိသည္ ။
သားအိမ္ ကင္ဆာ အေဆာင္ကို ေရာက္ ေတာ့
ခံုတန္း လ်ားေလးမွာ ႏြမ္းလ်စြာ ထိုင္ေနေသာ
မမ ကို ေတြ႔ ၿပီး ငို ခ်င္စိတ္ကို ထိန္း ထားရသည္။
မမ ပံုစံက အေတာ္ပင္ ႏြမ္းနယ္ေနကာ
ငိုထားသျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားပင္ ေဖာင္းမို႔ေနသည္ ။
" မမ "
ကြၽန္ေတာ့္ ေခၚသံ ေၾကာင့္ မမ လွမ္းၾကည့္ကာ
ႏြမ္းလ်စြာ တစ္ခ်က္သာ ျပံဳး ျပ ၿပီး
မ်က္ရည္ စီးက်လာေတာ့သည္။တစ္ေယာက္တည္း
ျဖစ္သည္မို႔ အားတင္းကာ ႀကိတ္မွိတ္ ေနသမ်ွ
ေမာင္ ျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့ကိုေတြ ့ေတာ့ မွ စိတ္ေလ်ွာ့
ကာ ငိုေတာ့သည္ ။
" မမ ဘာျဖစ္လည္း ကြၽန္ေတာ့ကိုေျပာပါဦး
ရင္ပူရတာ ေသေတာ့မယ္ "
" ငယ္ေလး ေမေမကေလကင္ဆာဆင့္၄ ေရာက္ေနၿပီ
အခု ေဆးသြင္းတာ မေအာင္ျမင္ရင္
မမ တို႔ လက္လႊတ္ လိုက္ရလိမ့္မယ္ "
" ဗ်ာ "
ကြၽန္ေတာ့ေခါင္းထဲ မိုးႀကိဳး ပစ္ခ်လိုက္သလို
ထူပူသြားေတာ့သည္ ။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေမေမက
ကြၽန္ေတာ့ ကို ဖုန္းထဲမွာ ေျပာေတာ့
ေနေကာင္းပါတယ္တဲ့ ။ ေဆး သြင္း ေနတာ
ေဆးပတ္ျပည့္ၿပီးရင္ ေကာင္း သြားမယ္တဲ့ ။
ေနာက္ႁပီး ေမေမက သားအိမ္ထုတ္ၿပီး
တစ္လ ခြဲ ေလာက္ ဓာတ္ကင္ေသးတယ္ေလ ။
အခုလိုအေျခ အေနက ဘယ္လို မွ
ဟား ဘယ္လို မွ မျဖစ္ႏိုင္တာ ။
" မမ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာ ေျပာျပပါဦး
ေမေမ က ေဆးပတ္ျပည့္ ၿပီး မဟုတ္လား
ဓာတ္လည္း ကင္ထားတယ္ေလ
ဒီတစ္ေခါက္ ေဆးသြင္းၿပီးရင္
ေကာင္း ၿပီဆို "
" တကယ္ေတာ့ ငယ္ေလး ရယ္
ေမေမက ငယ္ေလး စိတ္ညစ္မွာ စိုးလို႔ မေျပာခိုင္းထား
တာ အဆင့္ ေလးမွန္း သိတာ ၾကာၿပီ
ေဆးသြင္းေနတာလည္း ေဆးပတ္ျပည့္ခါနီးၿပီေလ
ဒါေပမဲ့ ေဘးက ေရာဂါ ေတြ လိုက္ဝင္ လာ
ေတာ့ "
ေျပာရင္းမမ အသံ တိမ္ဝင္သြားၿပီး တစ္ခ်က္ ႐ိႈက္ငိုသည္ ။
ၿပီး မွ
" ေမေမ့ က ေက်ာက္ကပ္လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ့
အခု အေျခ အေနက ေက်ာက္ကပ္ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္
ေတာ့ ဆီးကို ဓမၼတာအတိုင္းစြန္႔လို႔မရေတာ့ဘူးတဲ့
ဆီးအိမ္ကို ေဖာက္ၿပီးအျပင္ဘက္ကို ပိုက္နဲ႔ ထုတ္
ရမယ္တဲ့ "
" မမရာ အဲ့ ေလာက္ အေျခ အေနဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္္ ကို
ေျပာရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလား ကြၽန္ေတာ္လည္း
သားတစ္ေယာက္ေလ သိခြင့္႐ွိ တယ္ မဟုတ္လား"
မုန္းခန္႔ထည္သည္ငိုခ်င္စိတ္ကို အံႀကိတ္ကာ ေျပာသည္ ။
တကယ္ေတာ့ မမကို အျပစ္မတင္ သင့္ ။
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနၿပီး
ဒီေရာဂါ ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြကို သိထားသင့္သည္ ။
ဖုန္းဆက္တိုင္းေမေမ့ရဲ့ စိတ္မပူဖို႔ ေျပာတာေတြကို
ကြၽန္ေတာ္ မယံုသင့္ ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က
ေမေမ့ကို သာမန္ကာလွ်ံကာ ေမးၿပီး ပစ္ထားသလို
ျဖစ္သြားတာ ။ အားလံု း ကြၽန္ေတာ့္အမွား ။
ကိုယ့္အေမ ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာကို
ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္လ်က္ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈခဲ့မိတာ ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ထိုက္တန္ရဲ႕လား။
" အခု ေမေမဘယ္မွာလဲမမ "
" ေဆး သြင္းေနတယ္ ငယ္ေလး "
" မမတို႔ ညက ဘယ္မွာတည္းၾကလဲ "
" ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ "
အေျခ အေန ေတြက ဆိုးရြားလိုက္တာ ။
ကြၽန္ေတာ္သာ သိဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရင္ သာမန္ကာလွ်ံကာ
မေနခဲ့ ရင္ ဒီလိုေတြျဖစ္မွာမဟုတ္ ။
သဲဆီက ဖုန္း လာသျဖင့္
အေဆာင္ အျပင္ထြက္ ခဲ့သည္။
" ဟဲလို "
" မုန္း ေက်ာင္း မလာဘူးလားခုထိမုန္းကိုမေတြ ့လို႔
ဒီမွာ EC ေခၚခိုင္းေနလို႔ "
" Sorry သဲ ရယ္ ကိုယ္ဒီေန႔ေက်ာင္းမလာေတာ့ဘူး
ခြင့္တစ္ခ်က္တိုင္ေပးပါေနာ္ "
" မုန္း အသံလည္း မေကာင္းပါလား ဘာကိစၥျဖစ္လို႔လဲ "
သဲ ေမး လိုက္ကာမွ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ လိႈက္တက္
လာသည္ ။ ငိုေႂကြးခ်င္ေသာ ကေလး မိခင္နဲ႔ေတြ႔သလို ။
ဖုန္း ကို လက္နဲ႔ ပိတ္ကာ မ်က္ရည္ ေတြေတြက်မိသည္။
ဖုန္းထဲမွ သဲ က စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းေမးေနတာမို႔
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ိႈက္သြင္းကာ
ဖုန္းကို နားနားမွာ ျပန္ကပ္၍ ေမေမ့ အေျခ အေနကို
ေျပာျပ မိသည္။
" ဟင္ ဒါဆို သဲ ေန႔လည္ ေန႔တစ္ဝက္ ခြင့္ယူၿပီး
လာခဲ့မယ္ေနာ္ "
" မလာပါနဲ႔ သဲ ရပါတယ္ ကိုယ္႐ွိတာပဲ "
" ဟင့္အင္းသဲလာခဲ့မယ္ ဘယ္အေဆာင္လဲ ေျပာျပ
ေနာ္ "
သဲကို အေဆာင္ ေျပာျပကာ ဖုန္းခ် လိုက္ၿပီး
မမဆီ ျပန္ သြား ရသည္။
မိန္းမသား ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီ အပူကို ဘယ္လိုမ်ား
မ်ွေဝခံစားခဲ့ ၾကသလဲ ။
" ငယ္ေလး မမ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔သြားေတြ ့ရမယ္
ငယ္ေလး ေမေမထြက္လာတာ ေစာင့္ ေနေပးေနာ္ "
မုန္းခန္႔ထည္ေခါင္း အသာ ၿငိမ့္ျပကာ ခံုတန္းလ်ားေပၚ
အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ထိုင္ခ် လိုက္သည္။
ခနၾကာေတာ့မမ ျပန္ေရာက္လာသည္။
ေမေမ့ကို ဆီး အိမ္ ေဖာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္
တဲ့ ။ကြၽန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ခုထိ မေတြ႕ရေသး ေခ် ။
ေမေမဘယ္လို ေနမွာလဲ ။ ပိန္ေနမလား
ဝေနမလား ။ ေမေမ့ရဲ႕ ယခင္က လွပခဲ့ေသာ ႐ုပ္ကေလး
ေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမလဲ ။
" မုန္း "
" သဲ ေရာက္လာၿပီလား"
" အင္း အန္တီေရာ "
" ေဆးသြင္းေနတယ္ ဒါက မမေလ "
" ဟုတ္ မမ စိတ္မပူပါနဲ႔ ေနာ္
ညီမေလးမွာ ဆရာဝန္ ႀကီးေတြ နဲ႔ အဆက္အသြယ္႐ွိ
တယ္ အန္တီ ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူးေနာ္ "
" ေက်းဇူးပါ ညီမေလးရယ္ "
ေန႔လည္စာ ကို သဲယူလာေပး၍
ေတာ္ ေတာ့သည္ ။ ေမေမ့အနားက
တစ္ဖဝါးမွ မခြာခ်င္ ။
ေဆးသြင္းခ်ိန္ ၿပီးေၾကာင္း လာေျပာၿပီး
ေမေမ့ကို တြန္းလွည္း ႏွင့္ ေခၚထုတ္လာသည္။
ေမေမ
မ်က္ႏွာ ေတြေရာ ေျခလက္ေတြေရာ
ေက်ာက္ကပ္ မေကာင္းတာေၾကာင့္
ေဖာ ေနကာ ဝမ္း ဗိုက္က
ပူေနသည္ ။ တြန္းလွည္း ကုတင္ေပၚမွာ
မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ ေမေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့
ၾကင္နာစြာ အျပံဳးတစ္ပြင့္ေတာ့ ေပး ေနေသး၏။
အရင္က က်က္သေရ ႐ွိခဲ့ေသာ ေမေမ့ မ်က္ႏွာ သည္
အခုေတာ့ ေရာဂါဒဏ္ေၾကာင့္ ေခ်ာင္က်ကာ
ေခ်ာေမာမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုး.ကုန္သည္။
ေဆး႐ွိန္ေၾကာင့္ ဆံပင္ နက္နက္ထူထူေတြ
က်ဲ ပါးခဲ့ ၿပီ။
ေမေမ့ကို ျမင္လိုက္ရေသာ အခိုက္အတန္႔ ရင္ထဲမွာ
စို႔နစ္လာ ကာ တင္းၾကပ္ေနသည္ ။
ဝဲ တက္ လာေသာ မ်က္ရည္စ ေတြကို
မ်က္ေတာင္ျဖင့္ပုတ္ခတ္သိမ္းဆည္းကာ
ေမေမ့အနားကို အေျပးသြားၿပီး
" ေမေမ ေနလို႔အဆင္ေျပလား ဘယ္နားနာေနလဲ "
ေနေကာင္းပါတယ္ လို႔ ေမေမျပန္ေျပာတာေတာင္
ေမေမ့အသံက တိုးလ်လ် ။
"ဟင့္ "
မမ ကေတာ့ အေနာက္မွာငို ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
သဲက ကြၽန္ေတာ္ ့ လက္ေမာင္းကိုဆုပ္ကိုင္ကာ
အားေပး႐ွာသည္။
ငိုလို႔မရ ။.ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ငိုလို႔မျဖစ္ ။
ကာကြယ္ေပးရမည့္ ေမေမေရာ မမ ေရာ ႐ွိေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ့ညံ ့လို႔မျဖစ္ ။
သဲရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ေမေမ လူနာေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရသည္။
ဒီညေန ေမေမ့ကို ဆီး လမ္း ေၾကာင္း ေဖာက္ၿပီး
အျပင္ထုတ္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပင္ဆင္စရာ႐ွိတာ
ျပင္ဆင္ရသည္။
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
မုန္းခန္႔ထည္သည္အျပင္ကခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနစဥ္
ေႏြဦးေရာက္လာသည္။ဒီေကာင္ေလး ဘယ္က ဘယ္လိုသိပါလိမ့္။
" Sir အန္တီ အဆင္ေျပလား ကြၽန္ေတာ္
ကိုရဲမင္းကိုဖုန္းဆက္ေမးလိုက္တာ "
".ေအာ္
အဆင္ေျပပါတယ္ ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ ေဆးရံု
မွာ အနံ ့အသက္ ေတြ မေကာင္းတာနဲ႔ "
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး Sirကိုအားေပးဖို႔ လာတာ "
ေႏြဦး မုန္းခန္႔ထည္ကို ၾကည့္ မိေတာ့ အေတာ္ေလး.ပင္ပန္းေနပံုရသည္။ မ်က္ႏွာ တို႔က ႏြမ္း လ်လ် ။
သနား.စိတ္ဝင္ကာ ပုခံုးေလးကို အသာဖက္ ၿပီး ႏွစ္သိမ့္
ေပးေတာ့ မုန္းခန္႔ထည္က ေႏြဦးပုခံုးနားတိုးဝင္ကာ
႐ိႈက္ငိုေတာ့သည္။
" ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အသံုးမက်တဲ့ သားမ်ိဳးလဲ
ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမဲ့လူက
ကိုယ့္အေမ အေျခ အေနကို မရိပ္မိရေလာက္ေအာင္
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနခဲ့ မိတယ္ "
ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးထက္ သူ႔မ်က္ရည္ေတြစို လူး
ကုန္၏။ ငို ပါေစ ။ ငို႐ိႈက္လိုက္မွ သက္သာ မယ္ဆို
ရင္ မ်က္ရည္ကုန္သြားေအာင္ ငို လိုက္ပါ။
မ်က္ရည္ သုတ္ေပးမဲ့ ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္ရသူက
အသင့္႐ွိေနတာမို႔ ။
ခင္ဗ်ားနာက်င္ ေနရတာထက္
ခင္ဗ်ားကိုခုလိုျမင္ေနရတဲ့ သူက အဆမတန္
ပိုနာက်င္ ခံစားေနရလိမ့္မယ္ ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ား.ေနရာမွာ
သူသာ အစားဝင္ ၿပီး နာက်င္ ခ်င္ေနလိမ့္မည္။
အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္ ေနရသူမို႔ သူက
ခင္ဗ်ားကို အထိအခိုက္ေလးေတာင္ ခံ ႏိုင္မွာမဟုတ္
တာ ခင္ဗ်ား.သိရင္ ေကာင္းမယ္ ။
ၾကယ္ေလးေရာ။ ၾကယ္ေလးသာဒီေနရာမွာဆိုဒီလို ခံစား
ေနရမွာလား။ နာက်င္ ေၾကကြဲေနမွာလား ။
ေနထိတဲ့ေနေလာင္ပန္းလို ညႇိဳးႏြမ္းေနမွာလား။
ဟုတ္တယ္။.သူေလး အရမ္းခံစားေနရမွာ ။
သူခံစားေနရတာထက္ပိုၿပီးကြၽန္ေတာ္လည္း
နာက်င္ရမွာ ။ ၾကယ္ေလးသာ ဒီေနရာမွာဆို ေပြ ့ဖက္
ႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီး သူ႔နာက်င္မႈေတြ ကိုယ္သာ
ယူပစ္လိုက္မွာ။
မုန္းခန္႔ထည္ ခႏၶာကိုယ္က တစ္မနက္အတြင္း အားျပတ္
ခဲ့ပံု ရ၏။ ခႏၶာကိုယ္က ေဖ်ာ့ေတာ့ေန့ ၿပီး
မ်က္လံုး မ်ားက ေတာက္ပမႈမ႐ွိေတာ့ ။
ေႏြဦး မုန္းခန္႔ထည္နဲ႔အတူ ထိုင္ေနစဥ္
အခန္းထဲမွ မမသဲနဲ႔ Sir ရဲ႕ အမ ျဖစ္ဟန္တူေသာ
အမတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။
" မမကို သဲ အိမ္ေခၚသြားလိုက္မယ္
ေရခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီးရင္ ျပန္ေခၚလာ ခဲ့ေပးမယ္ေနာ္
မမ တအားပင္ပန္းေန ၿပီ "
" အင္း သဲ ေခၚသြားလိုက္ပါ ဒီမွာ ကိုယ္႐ွိေနမယ္ "
" ငယ္ေလး မမျပန္လာရင္ ငယ္ေလးကအေဆာင္ျပန္
လိုက္ေနာ္ "
" ဟုတ္မမ "
သဲ နဲ႔ မမ အိမ္ ျပန္သြားမွ မုန္းခန္႔ထည္ ေမေမ့ အခန္း ထဲ
ဝင္ ခဲ့ သည္ ။ ေႏြဦး အေနာက္က လိုက္ဝင္လာတာ
ေတြ ့ေတာ့
" ေႏြဦး မင္းမျပန္ဘူးလား
ဒီေနရာက ကေလးေတြ ႐ွိသင့္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူးေလ"
" ရတယ္ Sirကို အတူေစာင့္ေပးမယ္ "
မုန္းခန္႔ထည္ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔ေမေမေဘးနားက
ခံုမွာ ထိုင္ကာ သူ႔ေမေမကိုသာတစိုက္မတ္မတ္ စိုက္
ၾကည့္ေန၏။
ေႏြဦးကအလိုက္တသိပင္
ခံုတစ္ခံုယူထိုင္ကာ တိတ္တဆိတ္ေနေပးမိသည္။
မုန္းခန္႔ထည္ သည္ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေနသည္မသိ သူ႔ေမေမ လက္ကိုင္ကာ ကုတင္ေပၚ ေခါင္းေလးေမွာက္တင္ၿပီး အိပ္ ေပ်ာ္ေနေလ သည္ ။
ေႏြဦးက ေစာင္ေလး.အသာျခံဳေပးကာ ေဘးနားမွာ
ေစာင့္ၾကည့္ေပးေန၏။
မမ သဲ တို႔ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မုန္းခန္႔ထည္ကို
ႏိႈးၿပီး ျပန္လိုက္ပို႔ေပးရန္လုပ္ရသည္။
" Sir ကြၽန္ေတာ့အိမ္ပဲလိုက္ခဲ့ေတာ့
ဟိုမွာ ေရမိုးခ်ိဳး အစာစားၿပီး ခနနားလိုက္ ေလ
ကြၽန္ေတာ္ ေဆးရံုကို ျပန္လာပို႔ေပးမယ္ "
" ရတယ္ ကိုယ္ အေဆာင္ပဲ ျပန္ လိုက္မယ္
ယူစရာေလးေတြ႐ွိလို႔ "
" ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အေဆာင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ "
အင္း တစ္လံုးသာမုန္းခန္႔ထည္ေျပာၿပီး ၿငိမ္က်သြား ၏။
ေႏြဦးလွၫ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကူ႐ွင္ေပၚေခါင္းမွီကာ မ်က္လံုးမွိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။
နာက်င္မႈေတြရယ္ ေဝးလြင့္ပါေစကြယ္ ။
သူနာက်င္ ေနရင္ သူ႔ကို ခ်စ္ရသူလည္း နာက်င္
ရတာမို႔ ။
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Unicode
ကိုယ်ဟာ မင်းနဲ့ ထပ်တူကျအောင်
အပင်းထည့်ပြုစားထားတဲ့ အရုပ်တစ်ရုပ်လို
မင်းနာကျင်ရင်ကိုယ်လည်းနာကျင်သလို
မင်းပျော်ရွှင်ရင်ကိုယ်လည်းပျော်ရွှင်ရတယ်
^^^^^^^^^^^^^^^
ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်ဆင်နေရင်း
ဖုန်း လာနေသောကြောင့်
အကျီ င်္ကိုလက်တစ်ဖက်က ထိုးထည့်ရင်း
ဖုန်းခေါ်သူကို ကြည့်လိုက်တော့
မမ ဖုန်းဆက်တာပဲ ။ မနက်စောစော
ဘာမှာစရာရှိလို့ပါလိမ့်။
" ဟဲလို မမ "
" ငယ်လေး.ကျောင်းသွားနေပြီလား "
" ကျွန်တော်အဆောင်မှာ ပြင်ဆင်နေတုန်း "
" ငယ်လေး မမပြောတာသေချာ နားထောင်နော်"
ဘာပါလိမ့်။ မမ အဲ့လိုပြောမှ ရင်ထိတ်လာရသည်။
" ငယ်လေး မမတို့အခု ရန်ကုန်ရောက်နေတယ်"
" ဗျာ ဘယ်တုန်းက "
" တိတိကျကျပြောရရင်ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာ
ညကတည်းကရောက်တာ ငယ်လေး ကို လာစေချင်
်တယ်"
" မမ တစ်ခုခု များ
ဟင်.!မေမေ တစ်ခုခုများဖြစ်လို့လား "
"ရောက်ရင်မမပြောပြမယ်နော်ငယ်လေး
အင့်"
ဘုရား ။ ဖုန်းထဲမှာကြားလိုက်တာ မမ ရဲ့ ရှိုက်သံ လိုလို ။
ငိုချင်စိတ်ကို ထိန်းပြီးပြောနေရသလို ။ စကား
အဆုံးသတ်မှာ လှိုက်ခါသွားသလို ။
ဟင့်အင်း နားကြားလွဲတာနေမှာ ။
တစ်ခုခုများ မဖြစ်ပါစေနဲ့ ။
မုန်းခန့်ထည်ကတုန်ကရင်ဖြစ်နေပြီးနေရာမှာပင်
ရပ်တန့်နေမိသည်။ ဖုန်းက ကျသွားပြီ ဖြစ်ကာ
မမရဲ့စိတ်သိပ်မလှုပ်ရှား ပါနဲ့ဖြေးဖြေးပဲလာ ငယ်လေး
ဟုသာ ကြားလိုက်သည်။နောက်မှာ ဘာတွေပြော
မှန်းမသိတော့ ။
လွယ်အိတ်ထဲ ပိုက်ဆံအိတ်ရယ်ဖုန်းရယ်ကောက်ထည့်
ကာ ကား.ဂိတ်ကို အပြေး လာ မိသည်။
ကားဂိတ်ရောက်သည်အထိ စိတ်က မတည်ငြိမ်နိုင်သေး။
ကယောက်ကယက်ဖြစ်နေကာ စိတ်ထဲ ထင့်နေသော
တစ်ခုခုကို ရင်ဆိုင်ရမှာကြောက်နေမိသည်။
ကား ဆိုက်လာတော့ လူများကြားထဲ တိုးတက်ပြီး
နေရာယူ ဖို့ လည်း သတိမရ။ မတ်တပ်ကြီး ရပ်ပြီး
မေမေ့ကို စိတ်ထဲမေတ္တာ ပို့ ဆုတောင်းပေးမိသည်။
ဆေးရုံကြီးရောက်မှ မမ ကို အဆောင်မမေးရသေး
တာသတိရသည်။ ဖုန်းချကာနီး မမနေရာကို လှမ်း
ပြောတာနေမှာ ။ စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်တော့သတိမထားမိ။
မေမေ က ကင်ဆာ ဆိုတော့ ကင်ဆာ အဆောင်သာ
တန်းသွား လိုက်ပြီး လမ်းလျှောက်နေရင်း
မမကို ဖုန်းဆက်လှမ်းမေးရသည်။
ဖုန်းချ ပြီးလျှောက်လမ်းတစ်လျှောက်လမ်းလျှောက်
လာ ရင်းဘေးဘီက တအီးအီး နဲ့ဝေဒနာ ခံစား ကာ
ငြီးညူနေသော လူနာများ ၊ လူနာအတွက် စိတ်ပူပန်
နေရသော လူနာစောင့်များ နဲ့ ပြည့်သိပ်နေသော
မြင်ကွင်း ကို မကြည့်ချင်ဘဲ မြင်နေရသည်။
လူနာဆောင်မှာ မလောက်သည့်အတွက်
အပြင်ဘက်ခုံတန်းလေးများမှာသာ ထိုင်ရင်း
ဆေးပိုက်တန်းလန်းနဲ့ဆေးသွင်းနေရသော လူနာ
တွေကအများအပြား ။ ဓာတ်ကင်ရန်စောင့်ဆိုင်းနေသော လူနာ များကလည်း ထပ်နေသည်။လျှောက်လမ်း
အနည်းငယ်သာ ကျန်ရှိပြီးဘေးပတ်လည်မှာ
လူနာများနဲ့ ပြည့်နေသောဝေဒနာတွေ ခံစားနေရသော
မြင်ကွင်း များကို ကြည့်ရင်းမေမေ ခံစားနေရတဲ့
ဝေဒနာက ဒီ ထက်မဆိုးတောင်ဒီလောက်တော့
မလျော့နိုင်။ မကြည့်ချင်မမြင်ချင်တော့သည့်
အတွက်မျက်နှာ လွှဲ ပြီး မမပြောသော အဆောင်
သို့သာ ခပ်မြန်မြန်လျှောက်လာမိသည်။
သားအိမ်ကင်ဆာ အဆောင်ကိုရောက်တော့
ခုံတန်း လျားလေးမှာ နွမ်းလျစွာ ထိုင်နေသော
မမ ကိုတွေ့ ပြီး ငို ချင်စိတ်ကို ထိန်း ထားရသည်။
မမ ပုံစံက အတော်ပင်နွမ်းနယ်နေကာ
ငိုထားသဖြင့်မျက်လုံးများပင်ဖောင်းမို့နေသည်။
" မမ "
ကျွန်တော့်ခေါ်သံကြောင့်မမ လှမ်းကြည့်ကာ
နွမ်းလျစွာ တစ်ချက်သာ ပြုံး ပြ ပြီး
မျက်ရည်စီးကျလာတော့သည်။တစ်ယောက်တည်း
ဖြစ်သည်မို့ အားတင်းကာ ကြိတ်မှိတ်နေသမျှ
မောင်ဖြစ်သော ကျွန်တော့ကိုတွေ့တော့ မှ စိတ်လျှော့
ကာ ငိုတော့သည်။
" မမ ဘာဖြစ်လည်း ကျွန်တော့ကိုပြောပါဦး
ရင်ပူရတာသေတော့မယ်"
"ငယ်လေးမေမေကလေကင်ဆာဆင့်၎ရောက်နေပြီ
အခုဆေးသွင်းတာ မအောင်မြင်ရင်
မမ တို့ လက်လွှတ်လိုက်ရလိမ့်မယ်"
" ဗျာ "
ကျွန်တော့ခေါင်းထဲ မိုးကြိုး ပစ်ချလိုက်သလို
ထူပူသွားတော့သည်။ မဖြစ်နိုင်တာမေမေက
ကျွန်တော့ ကို ဖုန်းထဲမှာပြောတော့
နေကောင်းပါတယ်တဲ့ ။ဆေး သွင်းနေတာ
ဆေးပတ်ပြည့်ပြီးရင်ကောင်း သွားမယ်တဲ့ ။
နောက်ပြီးမေမေက သားအိမ်ထုတ်ပြီး
တစ်လ ခွဲလောက်ဓာတ်ကင်သေးတယ်လေ ။
အခုလိုအခြေ အနေက ဘယ်လို မှ
ဟား ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်တာ ။
" မမ ကျွန်တော့်ကိုသေချာပြောပြပါဦး
မေမေ ကဆေးပတ်ပြည့်ပြီး မဟုတ်လား
ဓာတ်လည်း ကင်ထားတယ်လေ
ဒီတစ်ခေါက်ဆေးသွင်းပြီးရင်
ကောင်း ပြီဆို "
" တကယ်တော့ ငယ်လေး ရယ်
မေမေက ငယ်လေး စိတ်ညစ်မှာ စိုးလို့ မပြောခိုင်းထား
တာ အဆင့်လေးမှန်း သိတာ ကြာပြီ
ဆေးသွင်းနေတာလည်းဆေးပတ်ပြည့်ခါနီးပြီလေ
ဒါပေမဲ့ဘေးကရောဂါတွေ လိုက်ဝင်လာ
တော့ "
ပြောရင်းမမ အသံ တိမ်ဝင်သွားပြီး တစ်ချက်ရှိုက်ငိုသည်။
ပြီး မှ
"မေမေ့ ကကျောက်ကပ်လည်း မကောင်းတော့ဘူးတဲ့
အခု အခြေ အနေကကျောက်ကပ်အလုပ်မလုပ်နိုင်
တော့ ဆီးကို ဓမ္မတာအတိုင်းစွန့်လို့မရတော့ဘူးတဲ့
ဆီးအိမ်ကိုဖောက်ပြီးအပြင်ဘက်ကို ပိုက်နဲ့ ထုတ်
ရမယ်တဲ့ "
" မမရာ အဲ့လောက်အခြေ အနေဆိုရင်ကျွန်တော့်် ကို
ပြောရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလား ကျွန်တော်လည်း
သားတစ်ယောက်လေ သိခွင့်ရှိ တယ်မဟုတ်လား"
မုန်းခန့်ထည်သည်ငိုချင်စိတ်ကို အံကြိတ်ကာပြောသည်။
တကယ်တော့ မမကို အပြစ်မတင်သင့်။
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ဆေးကျောင်းတက်နေပြီး
ဒီရောဂါ ရဲ့ ဆိုးကျိုးတွေကို သိထားသင့်သည်။
ဖုန်းဆက်တိုင်းမေမေ့ရဲ့ စိတ်မပူဖို့ပြောတာတွေကို
ကျွန်တော်မယုံသင့်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က
မေမေ့ကို သာမန်ကာလျှံကာမေးပြီး ပစ်ထားသလို
ဖြစ်သွားတာ ။ အားလုံး ကျွန်တော့်အမှား ။
ကိုယ့်အမေ ခံစားနေရတဲ့ဝေဒနာကို
ဆေးကျောင်းသားဖြစ်လျက်လျစ်လျူ ရှုခဲ့မိတာ ။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင်ခွင့်လွှတ်ဖို့ ထိုက်တန်ရဲ့လား။
" အခုမေမေဘယ်မှာလဲမမ "
"ဆေး သွင်းနေတယ်ငယ်လေး "
" မမတို့ ညက ဘယ်မှာတည်းကြလဲ "
" ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ "
အခြေ အနေတွေက ဆိုးရွားလိုက်တာ ။
ကျွန်တော်သာ သိဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရင်သာမန်ကာလျှံကာ
မနေခဲ့ ရင်ဒီလိုတွေဖြစ်မှာမဟုတ်။
သဲဆီက ဖုန်း လာသဖြင့်
အဆောင်အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။
" ဟဲလို "
" မုန်းကျောင်း မလာဘူးလားခုထိမုန်းကိုမတွေ့ လို့
ဒီမှာ ECခေါ်ခိုင်းနေလို့ "
" Sorry သဲ ရယ်ကိုယ်ဒီနေ့ကျောင်းမလာတော့ဘူး
ခွင့်တစ်ချက်တိုင်ပေးပါနော်"
" မုန်း အသံလည်း မကောင်းပါလား ဘာကိစ္စဖြစ်လို့လဲ "
သဲမေး လိုက်ကာမှ ဝမ်းနည်းစိတ်တို့ လှိုက်တက်
လာသည်။ ငိုကြွေးချင်သော ကလေး မိခင်နဲ့တွေ့သလို ။
ဖုန်း ကို လက်နဲ့ ပိတ်ကာ မျက်ရည်တွေတွေကျမိသည်။
ဖုန်းထဲမှ သဲ က စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းမေးနေတာမို့
သက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်သွင်းကာ
ဖုန်းကို နားနားမှာ ပြန်ကပ်၍မေမေ့ အခြေ အနေကို
ပြောပြ မိသည်။
" ဟင်ဒါဆို သဲနေ့လည်နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူပြီး
လာခဲ့မယ်နော်"
" မလာပါနဲ့ သဲ ရပါတယ်ကိုယ်ရှိတာပဲ "
" ဟင့်အင်းသဲလာခဲ့မယ်ဘယ်အဆောင်လဲပြောပြ
နော်"
သဲကို အဆောင်ပြောပြကာ ဖုန်းချ လိုက်ပြီး
မမဆီ ပြန်သွား ရသည်။
မိန်းမသား နှစ်ယောက်ထဲ ဒီ အပူကို ဘယ်လိုများ
မျှဝေခံစားခဲ့ ကြသလဲ ။
" ငယ်လေး မမ ဆရာဝန်ကြီးနဲ့သွားတွေ့ ရမယ်
ငယ်လေးမေမေထွက်လာတာစောင့်နေပေးနော်"
မုန်းခန့်ထည်ခေါင်း အသာ ငြိမ့်ပြကာ ခုံတန်းလျားပေါ်
အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်ချ လိုက်သည်။
ခနကြာတော့မမ ပြန်ရောက်လာသည်။
မေမေ့ကို ဆီး အိမ်ဖောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်
တဲ့ ။ကျွန်တော်မေမေ့ကို ခုထိ မတွေ့ရသေးချေ ။
မေမေဘယ်လိုနေမှာလဲ ။ ပိန်နေမလား
ဝနေမလား ။မေမေ့ရဲ့ ယခင်က လှပခဲ့သော ရုပ်ကလေး
တွေ ဘယ်လို ဖြစ်နေမလဲ ။
" မုန်း "
" သဲရောက်လာပြီလား"
" အင်း အန်တီရော "
"ဆေးသွင်းနေတယ်ဒါက မမလေ "
"ဟုတ်မမ စိတ်မပူပါနဲ့နော်
ညီမလေးမှာ ဆရာဝန်ကြီးတွေ နဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိ
တယ်အန်တီ ဘာမှ မဖြစ်စေရဘူးနော်"
"ကျေးဇူးပါ ညီမလေးရယ်"
နေ့လည်စာ ကို သဲယူလာပေး၍
တော်တော့သည်။မေမေ့အနားက
တစ်ဖဝါးမှ မခွာချင်။
ဆေးသွင်းချိန်ပြီးကြောင်း လာပြောပြီး
မေမေ့ကို တွန်းလှည်း နှင့်ခေါ်ထုတ်လာသည်။
မေမေ
မျက်နှာတွေရောခြေလက်တွေရော
ကျောက်ကပ်မကောင်းတာကြောင့်
ဖောနေကာ ဝမ်း ဗိုက်က
ပူနေသည်။ တွန်းလှည်း ကုတင်ပေါ်မှာ
မလှုပ်နိုင်တော့သောမေမေက ကျွန်တော့်ကို မြင်တော့
ကြင်နာစွာ အပြုံးတစ်ပွင့်တော့ပေးနေသေး၏။
အရင်က ကျက်သရေ ရှိခဲ့သောမေမေ့ မျက်နှာ သည်
အခုတော့ရောဂါဒဏ်ကြောင့်ချောင်ကျကာ
ချောမောမှုတွေပျောက်ဆုံး.ကုန်သည်။
ဆေးရှိန်ကြောင့်ဆံပင်နက်နက်ထူထူတွေ
ကျဲ ပါးခဲ့ ပြီ။
မေမေ့ကို မြင်လိုက်ရသော အခိုက်အတန့်ရင်ထဲမှာ
စို့နစ်လာ ကာ တင်းကြပ်နေသည်။
ဝဲ တက်လာသော မျက်ရည်စတွေကို
မျက်တောင်ဖြင့်ပုတ်ခတ်သိမ်းဆည်းကာ
မေမေ့အနားကို အပြေးသွားပြီး
"မေမေနေလို့အဆင်ပြေလား ဘယ်နားနာနေလဲ "
နေကောင်းပါတယ်လို့မေမေပြန်ပြောတာတောင်
မေမေ့အသံက တိုးလျလျ ။
"ဟင့်"
မမ ကတော့ အနောက်မှာငိုနေပြီ ဖြစ်သည်။
သဲက ကျွန်တော့် လက်မောင်းကိုဆုပ်ကိုင်ကာ
အားပေးရှာသည်။
ငိုလို့မရ ။.ဒီနေရာမှာ ကျွန်တော်ငိုလို့မဖြစ်။
ကာကွယ်ပေးရမည့်မေမေရော မမရော ရှိနေသည်။
ကျွန်တော်ပျော့ညံ့ လို့မဖြစ်။
သဲရဲ့ အကူအညီနဲ့မေမေ လူနာဆောင်မှာနေခွင့်ရသည်။
ဒီညနေမေမေ့ကိုဆီး လမ်းကြောင်းဖောက်ပြီး
အပြင်ထုတ်မှာ ဖြစ်တဲ့အတွက်ပြင်ဆင်စရာရှိတာ
ပြင်ဆင်ရသည်။
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
မုန်းခန့်ထည်သည်အပြင်ကခုံတန်းမှာ ထိုင်နေစဉ်
နွေဦးရောက်လာသည်။ဒီကောင်လေး ဘယ်က ဘယ်လိုသိပါလိမ့်။
" Sir အန်တီ အဆင်ပြေလား ကျွန်တော်
ကိုရဲမင်းကိုဖုန်းဆက်မေးလိုက်တာ "
".အော်
အဆင်ပြေပါတယ်ဘာလို့လိုက်လာတာလဲဆေးရုံ
မှာ အနံ့ အသက်တွေ မကောင်းတာနဲ့ "
" ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး Sirကိုအားပေးဖို့ လာတာ "
နွေဦး မုန်းခန့်ထည်ကို ကြည့်မိတော့ အတော်လေး.ပင်ပန်းနေပုံရသည်။ မျက်နှာ တို့က နွမ်း လျလျ ။
သနား.စိတ်ဝင်ကာ ပုခုံးလေးကို အသာဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်
ပေးတော့ မုန်းခန့်ထည်ကနွေဦးပုခုံးနားတိုးဝင်ကာ
ရှိုက်ငိုတော့သည်။
" ကိုယ်ဘယ်လောက်တောင်အသုံးမကျတဲ့ သားမျိုးလဲ
ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်လာမဲ့လူက
ကိုယ့်အမေ အခြေ အနေကို မရိပ်မိရလောက်အောင်
တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်နေခဲ့ မိတယ်"
ကျွန်တော့်ပုခုံးထက်သူ့မျက်ရည်တွေစို လူး
ကုန်၏။ ငို ပါစေ ။ ငိုရှိုက်လိုက်မှသက်သာ မယ်ဆို
ရင်မျက်ရည်ကုန်သွားအောင်ငို လိုက်ပါ။
မျက်ရည်သုတ်ပေးမဲ့ ခင်ဗျားကို ချစ်ရသူက
အသင့်ရှိနေတာမို့ ။
ခင်ဗျားနာကျင်နေရတာထက်
ခင်ဗျားကိုခုလိုမြင်နေရတဲ့ သူက အဆမတန်
ပိုနာကျင်ခံစားနေရလိမ့်မယ်။
ဖြစ်နိုင်ရင်ခင်ဗျား.နေရာမှာ
သူသာ အစားဝင်ပြီး နာကျင်ချင်နေလိမ့်မည်။
အသည်းနင့်အောင်ချစ်နေရသူမို့ သူက
ခင်ဗျားကို အထိအခိုက်လေးတောင်ခံ နိုင်မှာမဟုတ်
တာ ခင်ဗျား.သိရင်ကောင်းမယ်။
ကြယ်လေးရော။ ကြယ်လေးသာဒီနေရာမှာဆိုဒီလို ခံစား
နေရမှာလား။ နာကျင်ကြေကွဲနေမှာလား ။
နေထိတဲ့နေလောင်ပန်းလို ညှိုးနွမ်းနေမှာလား။
ဟုတ်တယ်။.သူလေး အရမ်းခံစားနေရမှာ ။
သူခံစားနေရတာထက်ပိုပြီးကျွန်တော်လည်း
နာကျင်ရမှာ ။ ကြယ်လေးသာ ဒီနေရာမှာဆိုပွေ့ ဖက်
နှစ်သိမ့်ပေးပြီး သူ့နာကျင်မှုတွေ ကိုယ်သာ
ယူပစ်လိုက်မှာ။
မုန်းခန့်ထည်ခန္ဓာကိုယ်က တစ်မနက်အတွင်းအားပြတ်
ခဲ့ပုံ ရ၏။ ခန္ဓာကိုယ်ကဖျော့တော့နေ့ ပြီး
မျက်လုံး များကတောက်ပမှုမရှိတော့ ။
နွေဦး မုန်းခန့်ထည်နဲ့အတူ ထိုင်နေစဉ်
အခန်းထဲမှ မမသဲနဲ့ Sir ရဲ့ အမ ဖြစ်ဟန်တူသော
အမတစ်ယောက်ထွက်လာသည်။
" မမကို သဲ အိမ်ခေါ်သွားလိုက်မယ်
ရေချိုး ထမင်းစားပြီးရင်ပြန်ခေါ်လာ ခဲ့ပေးမယ်နော်
မမ တအားပင်ပန်းနေ ပြီ "
" အင်း သဲခေါ်သွားလိုက်ပါ ဒီမှာ ကိုယ်ရှိနေမယ်"
" ငယ်လေးမမပြန်လာရင်ငယ်လေးကအဆောင်ပြန်
လိုက်နော်"
" ဟုတ်မမ "
သဲ နဲ့ မမ အိမ်ပြန်သွားမှ မုန်းခန့်ထည်မေမေ့ အခန်း ထဲ
ဝင်ခဲ့ သည်။နွေဦး အနောက်က လိုက်ဝင်လာတာ
တွေ့တော့
"နွေဦး မင်းမပြန်ဘူးလား
ဒီနေရာက ကလေးတွေ ရှိသင့်တဲ့နေရာမဟုတ်ဘူးလေ"
" ရတယ်Sirကို အတူစောင့်ပေးမယ်"
မုန်းခန့်ထည်ပြန်မပြောတော့ဘဲသူ့မေမေဘေးနားက
ခုံမှာ ထိုင်ကာသူ့မေမေကိုသာတစိုက်မတ်မတ်စိုက်
ကြည့်နေ၏။
နွေဦးကအလိုက်တသိပင်
ခုံတစ်ခုံယူထိုင်ကာ တိတ်တဆိတ်နေပေးမိသည်။
မုန်းခန့်ထည်သည်ဘယ်လောက်ပင်ပန်းနေသည်မသိ သူ့မေမေ လက်ကိုင်ကာ ကုတင်ပေါ်ခေါင်းလေးမှောက်တင်ပြီး အိပ်ပျော်နေလေ သည်။
နွေဦးကစောင်လေး.အသာခြုံပေးကာဘေးနားမှာ
စောင့်ကြည့်ပေးနေ၏။
မမ သဲ တို့ပြန်ရောက်လာတော့ မုန်းခန့်ထည်ကို
နှိုးပြီး ပြန်လိုက်ပို့ပေးရန်လုပ်ရသည်။
" Sir ကျွန်တော့အိမ်ပဲလိုက်ခဲ့တော့
ဟိုမှာရေမိုးချိုး အစာစားပြီး ခနနားလိုက်လေ
ကျွန်တော်ဆေးရုံကို ပြန်လာပို့ပေးမယ်"
" ရတယ်ကိုယ်အဆောင်ပဲ ပြန်လိုက်မယ်
ယူစရာလေးတွေရှိလို့ "
" ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်အဆောင်လိုက်ပို့ပေးမယ်"
အင်း တစ်လုံးသာမုန်းခန့်ထည်ပြောပြီး ငြိမ်ကျသွား ၏။
နွေဦးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့
ကူရှင်ပေါ်ခေါင်းမှီကာ မျက်လုံးမှိတ်ငြိမ်သက်နေ၏။
နာကျင်မှုတွေရယ်ဝေးလွင့်ပါစေကွယ်။
သူနာကျင်နေရင်သူ့ကို ချစ်ရသူလည်း နာကျင်
ရတာမို့ ။
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^