Morgen word ik zestien.
Morgen ga ik naar Oostenrijk.
Hoe bang moet ik zijn? Ik weet het niet. Mam kan niet stoppen met huilen, pap probeert haar tevergeefs te troosten. Ik weet niet wat ik zou doen als mijn enige kind naar de cirkel werd gestuurd, waarschijnlijk hetzelfde.
Hoe zou het voelen? Dood gaan? Ik neem aan dat ik net zoals Jonathan meteen het loodje leg. Jonathan was zo zelfverzekerd, zo stoer. Ik heb het hem nog steeds niet vergeven.
Ik weet nog hoe hard mam schreeuwde toen ze zag dat hij van de berg werd geduwd door Eva, die zichzelf daarna neer stak. Begrijp me niet verkeerd, mijn hart was ook gebroken, hoor, maar die van mam viel een lange tijd niet meer te maken.
Hoe zal ze reageren als ik eenmaal dood ga? Hetzelfde, neem ik aan. Maar mam heeft daarna geen kinderen meer. Zal ze zichzelf de schuld geven? Dat zou ik wel gedaan hebben. Maar ik zal nooit de kans hebben om een kind te krijgen.
Hoe gaat het eigenlijk met Sophie? Ze zit er nu precies één maand, en heeft al drie mensen neergestoken. Sophie is stoer vergeleken met mij. Ik kan haar morgen weer in mijn armen sluiten. Sophie heeft Eva afgemaakt nadat Eva zichzelf neerstak. Dat zou ik ook gedaan hebben, het is tenslotte Sophies vriendje die Eva van de berg duwde.
Ik zal je meenemen morgen, en hopelijk genoeg schrijven.
Dankjewel voor het bewaren van mijn geheimen,
Noor.