Nagising si Luhan at ang unang nakita niya ay ang puting kisame ng hospital. Nilibot niya ang paningin niya at nakita ang mga wires and tubes na nasa kamay niya.
Bumukas ang pinto ng hospital room niya at pumasok dito si Kyungsoo, Kai at Taemin. Nakita niya ang pag-aalala sa mga ng mga ito.
Hanggang mapahawak siya sa tyan niya. "N-nasan yung baby ko?" Tanong niya kaya nagkatinginan sila Kai. "B-buhay.......buhay yung baby ko diba?"
Tiningnan lang siya ng mga ito kaya namuo yung luha sa mata niya. Sinubukan niyang bumangon sa hinihigaan niya.
"B-baby?" bulong ni Luhan at hinawakan yung tyan niya. Umiiyak siya habang madahan na hinahawakan ito. "B-baby mahal na mahal kita"
"Luhan, tama na" sabi ni Kyungsoo at nilapitan si Luhan pero hinawi lang siya nito.
"Y-yung Baby ko eh. B-buhay siya diba. Nandito pa siya sa akin" tiningnan niya si Kyungsoo habang umiiyak. "L-ligtas yung anak ko diba? W-wala namang nangyari sa kanya."
"Lu, listen, okay?" sabi ni Kai habang pinapakalma naman siya ni Kyungsoo. "Be happy that you're fine and healthy. Your baby is gone but it's on the place where is happiness and life is."
Dahil sa sinabi ni Kai napahigpit yung hawak ni Luhan sa damit ni Kyungsoo. Humagulgol na ito ng iyak na nagpalungkot din sa mga kaibigan niya.
"Y-yung baby ko" he sobbed. "A-ang dami kong gusto para sa kanya. Mga pangarap, excited na excited pa ako, Kyung. Y-yung a-anak ko.."
Niyakap siya ni Kyungsoo while saying assuring words. Alam na din nila Baek yung nangyari dahil ibinalita ito kanina ni Minseok. Papunta na rin ng hospital sila Chen. Gustuhin mang umuwi na nila Chanyeol hindi nila magawa, mabuti ngang kasama ni Baek si Chanyeol dahil kung hindi walang magpapatahan at magpapakalma dito.
Upon hearing what happened to Luhan, napaiyak na agad si Baekhyun lalo't nakita niya kung gaano kaexcited si Luhan para sa baby niya.
"K-kyung yung baby ko."
"Ssshhhhh." Pagpapatahan sa kanya ni Kyungsoo at pinat ang likod niya. "Everything will be alright. Calm down. Nag-aalala kami sa'yo. Lalo na si Baek kaya tahan na ha?"
Bumukas ulit yung pinto at pumasok naman ang pawisan pang si Sehun, ginawa lahat ni Kai para pigilan ang sarili niya na huwag suntukin si Sehun. Kaibigan din niya si Luhan at ayaw niyang may masamang nangyayari sa kahit na sino sa kaibigan niya. Si Taemin ay tahimik lang sa gilid at tiim bagang na pinapakalma ang sarili.
Nilingon ni Kyungsoo si Sehun, tumayo siya agad at sinampal ito.
"You're such a jerk, Oh Sehun" napahawak sa pisngi niya si Sehun lalo na't malakas ang sampal ni Kyungsoo. "You're a damn stupid jerk. Tangina mo ah. Sino may sabing iwan mo yung kaibigan namin, ang laki ng tiwala ko sa'yo."
"N-nawalan din naman ako"
Sinampal siya ulit ni Kyungsoo kaya hinila na ni Kai ang kasintahan niya. "Oo gago. Nawalan ka talaga. Huwag na huwag mong lalapitan kaibigan kong sira ulo ka" sabi ni Kyungsoo at tiningnan siya ng masama. "You promised na mamahalin mo yung kaibigan namin, aalagaan, nasan na? Napako na rin ba?"
"Kyung, Kai, Taemin, iwan niyo muna kami"
"Pero, Lu-----"
"Sige na, Kyung" sabi pa ni Luhan. "Iwan niyo muna kami"
Napasigh nalang si Kyungsoo at matalim na tiningnan si Sehun "Hurt our friend again at ako na mananakit sayo" naglakad palabas ng kwarto si Kyungsoo at binangga pa anh braso ni Sehun at sinundan naman nila Kai at Taemin.
Pagsarado ng pinto, namuo ang nakakabinging katahimikan sa loob ng kwarto. Hanggang si Sehun na ang mismong bumasag ng katahimikang yun.
"S-sorry, Lu. Sorry kung hindi kita nasamahan edi sana buhay pa yung anak natin" lumapit si Sehun kay Luhan pero itinaas ni Luhan ang kamay niya signaling Sehun na huwag nang lumapit pa.
"Anak ko, Sehun" bulong ni Luhan at umiiyak na tiningnan si Sehun. "Busy ka diba? Busy ka sa pasyente mo. Busy ka sa trabaho. Hindi ka rin naman handa sa lahat ng to. Kaya anak ko lang Sehun"
"Hindi ko namang sinasadya yun. Hindi ko sinasadyang masabi sayo yun. Nadala lang ako ng stress at ng pagod." Sabi ni Sehun at tiningnan si Luhan. "Nasasaktan din ako"
"Mas nasasaktan ako!" Sagot agad pabalik ni Luhan. "Ako may dala sa bata, ako yung nagbubuhay sa kanya sa loob ng katawan ko."
"Lu, sorry"
"Tama na yang sorry mo, Sehun. Hindi naman niyan mababalik ang anak ko eh. Kapag ang isang plato binato mo at nabasag, hinding-hindi mo na yun mababalik sa dating form niya." Umiwas ng tingin si Luhan at tumingin nalang sa paanan niya. "Sehun, alam mong mahal kita. Sobra." Bulong niya habang hindi tinitingnan si Sehun. "Mahal na mahal kita pero nasasaktan ako. Sehun, tama na muna yung tayo."
"A-anong ibig mong sabihin?" Tanong ni Sehun at tiningnan si Luhan.
"L-let's....let's break up" masakit man, nasabi ni Luhan yung mga salitang yun.
"Hindi lang ikaw nawalan, Luhan!" Sigaw ni Sehun at napasabunot sa buhok niya. "Nawalan din ako ng anak. Hindi lang ikaw ang nawalan, dugo't laman ko rin yun"
"Pero nawalan din ako. At mas masakit at mahirap sa parte ko!" Sigaw niya pabalik at umupo sa higaan niya. "Sehun, alam kong nasaktan ka rin pero kung sinamahan mo ako at sinundan nung nag-away tayo, buhay pa sana yung baby. Kung sana hindi kita nakita sa restaurant na yun na may kasamang iba hindi ako ganitong nasasaktan" napahilamos si Luhan sa mukha niya. "Kung hindi kita mahal hindi ako masasaktan"
"N-nakita mo ako?" Tanong ni Sehun
"Oo. Kitang kita ko. Pero Sehun, mahal mo pa ba ako?"
"Mahal kita, mahal na mahal kita, Luhan"
"Pero bakit ganito ka. Sino yun? Ano yun ha? You're first priority should be me and your child. Ayoko na maging second priority lang." Humikbi pa si Luhan bago magsalita ulit. "Let's end this thing between us. Tutal wala na yung baby. Wala ka nang panghahawakan pa. Wala ka nang hahabulin pa sa akin. Wala na ang sagabal sayo, makakatrabaho ka na ng maayos"
Agad na nilapitan ni Sehun si Luhan at niyakap ito. "Dont do this to me, Bambi." Umiiyak na rin si Sehun habang yakap niya si Luhan pero tinataboy lang siya nito at pilit na tinatanggal ang yakap niya. "Ayusin natin to, Lu. Mahal na mahal kita. Naguguluhan ka lang siguro ngayon"
Napapikit si Luhan ng madiin at tinanggal ang yakap ni Sehun sa kanya. "Tama na, Sehun. Umuwi ka na. Sinasaktan lang natin parehas ang sarili natin. Umalis ka na"
Hinawakan ni Sehun si Luhan ng mahigpit. "No, hindi ako aalis, hindi kita iiwan"
Napahinga ng malalim si Luhan bago gamitin ang lahat ng lakas niya para itulak si Sehun.
"Umalis ka na, Sehun" bulong niya.
"No, Luhan."
"Sabi nang umalis ka na!" Sigaw ni Luhan at umiwas ng tingin. Kinagat niya ang ibabang labi niya para hindi na muli pang himikbi. "Umalis ka na, Sehun"
Napailing si Sehun bago maglakad paalis. Bago niya buksan ng tuluyan ang pinto ay tiningnan niya muna ng ilang segundo si Luhan bago lumabas
Napahagulgol nalang ng iyak si Luhan pagkasaradong pagkasarado ng pinto ng kwarto niya.
Pagkalabas naman ni Sehun ng hospital room ni Luhan isang malakas na suntok naman agad ang sumalubong sa kanya. Napaupo siya sa sahig at naramdaman niya ang pagdugo ng labi
"Kanina ko pa pinipigilan sarili ko para suntukin ka, gulpihin ka at bugbugin ka!" Sigaw ni Taemin habang hawak ni Kai ang mga braso niya para pigilan siya. "Hinayaan ko siya sa'yo kasi akala ko mas sasaya siya. Lumayo ako kasi alam kong mahal ka niya at mahal mo rin siya pero tangina mo anong ginawa mo!"
Wala nang lakas pa si Sehun para sumagot, tumingin nalang siya sa malayo habang umiiyak. Ang daming nga bagay ang umiikot sa utak niya ngayon.
"Mahal ko si Luhan, Sehun. Pero hinayaan ko siyang mahalin mo kasi akala ko sasaya siya sa'yo" nagpumiglas si Taemin sa hawak ni Kai. "Tandaan mo, Sehun. After nito hinding hindi mo na malalapitan pa si, Luhan"
Naglakad na paalis si Taemin habang si Sehun nakaupo parin sa sahig. Napahilamos sa sa mukha niya at napaiyak.
"Alam mo, bro. Gago ka. Isa kang malaking gago. Dahil kung hindi mo hinayaan si Luhan, hindi siya susugurin ni Irene." Sabi ni Kai at halata sa boses nito ang galit. "Ayusin mo buhay mo. Humanda ka kapag umuwi na sila Chanyeol. Umayos ka, bro. Hindi ka naman ganyan dati"
Pumasok na ulit sila Kai sa kwarto ni Luhan at naiwan si Sehun sa labas ng kwarto mag-isa.