Περπατούσα με γρήγορο ρυθμό ανάμεσα στις ρίζες των πανύψηλων δέντρων που με τις φυλλωσιές τους έκρυβαν κάθε ίχνος του ήλιου. Μόνο μερικές θαρραλέες ηλιαχτίδες είχαν καταφέρει να τρυπώσουν ανάμεσα από τα μπλεγμένα κλαδιά προσδίδοντας στο ξέφωτο έναν αλλόκοτο φωτισμό, γεμάτο σκιές που σάλευαν με κάθε μου βήμα. Όπως πάντα προχωρούσα σταθερά κι αποφασιστικά προς μία κατεύθυνση, με προορισμό μία πηγή από την οποία ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό. Ένιωθα το αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο και να πλέκει τα μαλλιά μου σε περίτεχνα σχέδια.
Μετά από πεζοπορία απροσδιόριστου χρόνου αντίκρισα το μικρό ξέφωτο όπου βρισκόταν η κρυστάλλινη πηγή με το δροσερό νερό. Στη βάση της σχηματιζόταν ένα ρυάκι που κατέληγε λίγα μέτρα πιο πέρα στο ξέφωτο, το οποίο πλαισιωνόταν από γέρικα δέντρα με ροζιασμένους κορμούς. Παρά το περίεργο προαίσθημα που είχα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ μπροστά στο θαυμαστό σκηνικό της γαλάζιας λωρίδας του ρυακιού με το διαυγές νερό και τις πολύχρωμες πέτρες στον πυθμένα. Αισθανόμουν πως κάθε πέτρα έκρυβε μέσα της ένα μυστήριο, μια κρυφή αλήθεια προστατευμένη για αιώνες.
Στάθηκα πάνω από το πεντακάθαρο νερό και διέκρινα αμυδρά την αντανάκλασή μου. Μακριά καστανά μαλλιά με μπούκλες πλαισίωναν ένα οβάλ πρόσωπο με δυο τεράστια γκριζοπράσινα μάτια που έλαμπαν.
Και τότε τον είδα... Είδα την αντανάκλασή του στο νερό, τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Για άλλη μια φορά ένιωσα ένα τσίμπημα φόβου μα η περιέργεια υπερίσχυσε. Είχα πλέον συνηθίσει την απρόσμενη εμφάνιση του. Κατέπνιξα την παρόρμηση να γυρίσω πίσω και να κοιτάξω, αφού ήξερα πως δεν θα αντίκριζα κανέναν. Διάβασα στα μάτια του τη νοσταλγία, τον πόνο, το φόβο. Τα ίδια μάτια με εμένα- μεγάλα, ολοστρόγγυλα και φυσικά σε έναν περίεργο συνδυασμό γκρίζων και πράσινων αποχρώσεων.
Η φωνή του μπλέχτηκε με τα κελαηδήματα των πουλιών, το κελάρυσμα από το ρυάκι και το θρόισμα των φύλλων από το απαλό αεράκι. Ζεστή και βαθιά φωνή. Το ίδιο μήνυμα. «Ακολούθησέ με. Έλα να με βρεις». Κι ύστερα εξαφανιζόταν όσο ξαφνικά είχε εμφανιστεί. Κι ενώ αναζητούσα απεγνωσμένα την εικόνα του στην επιφάνεια του νερού, όλα σκοτείνιαζαν κι όταν το φως επανερχόταν στα μάτια μου βρισκόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Ένα ακόμη όνειρο. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη.
Δεν ξέρω τι είναι πιο αλλόκοτο- το γεγονός ότι βλέπω κάθε νύχτα για έξι εβδομάδες το ίδιο όνειρο ή το ότι πρωταγωνιστής του είναι ο δίδυμος αδερφός μου που εξαφανίστηκε πριν δύο μήνες;
______________________________________________________
Τελικά, μετά από μερικές στιγμές δισταγμού, αποφάσισα να αποχωριστώ τη ζεστασιά του κρεβατιού μου, αφού ήξερα πως ο ύπνος ταξίδευε ήδη μακριά μου ταραγμένος από τα περίεργα όνειρά μου. Ήταν Κυριακή κι έτσι το σπίτι ήταν σιωπηλό, καθώς οι γονείς μου δεν εργάζονταν σήμερα- το ροχαλητό του πατέρα μου και οι ρυθμικές ανάσες της μητέρας μου έσκιζαν την απόλυτη σιωπή του σπιτιού.
Φόρεσα τις παντόφλες μου και κατέβηκα την ξύλινη σκάλα για το κάτω πάτωμα. Κατευθύνθηκα στη μεγάλη σάλα με θέα την πίσω αυλή, η οποία συνόρευε με το σκοτεινό δάσος. Το δάσος... Με μάγεψε από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι. Με τράβηξε όπως ένα φανταχτερό λουλούδι ελκύει τις μέλισσες που διψούν για νέκταρ. Πάντα ήθελα να το εξερευνήσω, να περιπλανηθώ ανάμεσα στους αμέτρητους κορμούς του, να παρατηρήσω τις δροσοσταλίδες στις φυλλωσιές των δέντρων του. Ωστόσο, ποτέ δε μου δόθηκε η ευκαιρία όσο κι αν το προσπάθησα.
Το δάσος είχε ανακηρυχτεί «τοξικό» πριν από εικοσιπέντε χρόνια. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, το συγκεκριμένο δασικό οικοσύστημα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης τοξικών ουσιών στο υπέδαφός του. Όταν έγινε η συγκεκριμένη διαπίστωση, στην πόλη κυριάρχησε πανικός. Παρόλο που οι αρχές είχαν διαβεβαιώσει πως εφόσον είχε παύσει η εκμετάλλευση των πόρων του δάσους κι επομένως κανείς στα όρια της πόλης δεν διέτρεχε κάποιο κίνδυνο, οι πολίτες απαιτούσαν δραστικότερα μέτρα.
Έτσι, με κοινή απόφαση της τοπικής κοινωνίας, χτίστηκε ένας ηλεκτρικός φράκτης ύψους δέκα μέτρων που περιέβαλε ολόκληρη την πόλη και παρακολουθούνταν από κάμερες ασφαλείας, ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλειά μας. Έτσι μας μαθαίνουν στο σχολείο. Όμως στα δεκαεφτά χρόνια ζωής μου μόνο μία φορά άκουσα το βόμβο του ηλεκτρικού ρεύματος στη πλευρά του φράχτη που βρίσκεται στην αυλή μου. Και μάλιστα πολύ πρόσφατα... Πριν από δύο μήνες ακριβώς.
_______________________________________________
Ήταν η τελευταία μέρα του Απρίλη. Ο ήλιος βρισκόταν στη δύση του βάφοντας με πορτοκαλί πινελιές τον καμβά του ουρανού. Η φύση βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της. Άνοιξη... Τα μπουμπούκια του χειμώνα έδιναν τη θέση τους σε πλούσια, πολύχρωμα άνθη με μαγευτικά αρώματα. Στραφταλιστό χορτάρι γέμιζε τους λόφους και τα πουλιά κελαηδούσαν ερωτικές μελωδίες στα κλαδιά των πανύψηλων δέντρων. Η πόλη ήταν πιο όμορφη από ποτέ! Μπορεί να είχε αποκοπεί από το κοντινό της δάσος, αλλά και πάλι ξεχείλιζε από τη γοητεία του σα να είχε κλέψει ένα μέρος από την ανοιξιάτικη μαγεία του. Τα αμέτρητα πάρκα της, τα δέντρα που σχημάτιζαν αψίδες στους δρόμους, στις πλατείες, οι κήποι της- απαραίτητο στοιχείο κάθε σπιτιού- αποτελούσαν καταφύγια μιας υπέρτατης ομορφιάς, της ομορφιάς της φύσης.
Βρισκόμουν στο δωμάτιό μου για να ετοιμαστώ για τον ετήσιο ανοιξιάτικο χορό των απόφοιτων του Λυκείου. Φορούσα ένα βαθύ γαλάζιο φόρεμα με δαντελένια μανίκια που μου έφτανε ως τα γόνατα. Τα καστανά μου μαλλιά απλώνονταν λαμπερά με παιχνιδιάρικες μπούκλες ως το μέσο της πλάτης μου. Τελείωσα το μακιγιάζ μου προσθέτοντας μερικές τελευταίες πινελιές ρουζ στα μάγουλά μου. Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Τα γκριζοπράσινα μάτια μου έλαμπαν από ενθουσιασμό.
Άκουσα ένα ανυπόμονο χτύπημα στην πόρτα του δωματίου μου. Χωρίς να περιμένει απάντηση, ο δίδυμος αδερφός μου μπήκε σαν σίφουνας κι ύστερα σταμάτησε απότομα.
«Ουάου!», αναφώνησε.
«Τι;», ρώτησα νιώθοντας τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν και τις γωνίες του στόματός μου να κινούνται αυθόρμητα προς τα πάνω σχηματίζοντας ένα χαμόγελο.
«Μην κουνηθείς!», πρόσταξε. «Θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα για πάντα στο μυαλό μου».
«Αυτό θα το πάρω ως κομπλιμέντο», αποκρίθηκα αιφνιδιασμένη από τα λόγια του. Δεν είχα συνηθίσει τον αδερφό μου σε ξεσπάσματα τρυφερότητας κι αδελφικής αγάπης, καθώς είχε υιοθετήσει ένα σκληροτράχηλο προφίλ. Ήξερα όμως ότι πάντα έκρυβε ευαισθησίες.
«Πρέπει να φύγουμε», ακούστηκε η βαθιά φωνή του που με επανέφερε στην πραγματικότητα.
Τότε μόνο πρόσεξα πόσο νευρικός φαινόταν και τη συχνότητα με την οποία κοίταζε το ρολόι του. Τεράστιοι μαύροι κύκλοι κρέμονταν κάτω από τα μάτια του και σου έδιναν την αίσθηση πως είχε να κοιμηθεί για μέρες.
Παρόλα αυτά δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω την απίστευτη ομορφιά του. Ήταν ψηλός- με περνούσε γύρω στο ένα κεφάλι- και γυμνασμένος, με μυς να ξεπροβάλλουν στα μπράτσα του. Τα ξανθά μαλλιά του σχημάτιζαν στεφάνι από μπούκλες στο κεφάλι του, ενώ τα σαρκώδη χείλη του διέγραφαν ένα ύφος νευρικότητας στο πρόσωπό του.
Μα το πιο συγκλονιστικό χαρακτηριστικό του ήταν τα τεράστια, γυαλιστερά, γκριζοπράσινα μάτια του. Τα ίδια μάτια με εμένα. Ίσως γι' αυτό λάτρευα τόσο τα μάτια του. Γιατί ένιωθα πως μοιραζόμασταν κάτι κοινό, σημάδι της υπέρμετρης αγάπης που έτρεφα για τον αδερφό μου. Διότι μπορεί να ήμασταν δίδυμοι, όμως οι ομοιότητές μας σταματούσαν εκεί- στα μάτια μας. Ξανθός αυτός, καστανή εγώ. Ανοιχτόχρωμος αυτός, πιο σκουρόχρωμη εγώ.
Κατεβήκαμε τις ξύλινες σκάλες για τον κάτω όροφο, όπου οι γονείς μας περίμεναν να μας ξεπροβοδίσουν. Ο ανοιξιάτικος χορός αποτελούσε πολύ σημαντικό γεγονός για την οικογένειά μου- εκεί γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν οι γονείς μου. Γι' αυτό κι από μικρή λαχταρούσα να μεγαλώσω για να γνωρίσω τον πρίγκιπά μου στο χορό. Περίμενα χρόνια γι' αυτή την ημέρα θεωρώντας τη μαγική, παραμυθένια. Μάλιστα έκανα και μαθήματα χορού νομίζοντας ότι όλες οι ερωτικές ιστορίες ξεκινούν με λικνίσματα στο ρυθμό της μουσικής. Φυσικά, όλα αυτά τα όνειρα και οι αντιλήψεις που είχα δημιουργήσει με τα χρόνια, απομυθοποιήθηκαν σε κάποια ηλικία. Ωστόσο ποτέ δεν έπαψα να θεωρώ τον ανοιξιάτικο χορό ένα ξεχωριστώ γεγονός, μια υπέροχη γιορτή. Έστω κι αν δεν περιλάμβανε πρίγκιπες...
«Να προσέχετε, παιδιά», ακούστηκε η φωνή του πατέρα μου. «Ιάσονα, να προσέχεις την αδερφή σου. Κι εσύ, Νεφέλη, τον αδερφό σου».
«Και μην αργήσετε», πρόσθεσε η μητέρα μου προσπαθώντας ανεπιτυχώς να το παίξει αυστηρή.
«Μην ανησυχείτε», αποκρίθηκα. «Ο Ιάσονας θα με προσέχει, έτσι δεν είναι;».
Στραφήκαμε όλοι προς τον αδερφό μου, ο οποίος φαινόταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Τον σκούντησα κι αυτός:
«Εεεε! Τι είναι;».
«Τίποτα! Που να πιεις κιόλας...», του πέταξα γελώντας.
Λίγο πριν φτάσουμε στο χώρο που γινόταν ο χορός, ο Ιάσονας έστριψε το αυτοκίνητό σε έναν έρημο παράδρομο.
«Νομίζω ότι ο χορός είναι από την άλλη κατεύθυνση», είπα.
«Το ξέρω», απάντησε. «Απλά ήθελα να μιλήσουμε λίγο μόνοι». Και τότε πρόσεξα το βλέμμα του. Τα μάτια του δυο σμαραγδένιες λίμνες γεμάτες θλίψη- πάντα έπαιρναν αυτή τη σμαραγδί απόχρωση όταν ήταν λυπημένος.
«Τι συμβαίνει;», ρώτησα ανήσυχη.
Εκείνος αναστέναξε βαθιά και μετά από σιωπή ενός λεπτού η φωνή του ακούστηκε ψιθυριστή:
«Να, απλώς... Δεκαεφτά χρόνια τώρα δε σου έχω πει ποτέ πόσο σε αγαπώ, αδερφούλα! Σ' αγαπώ πολύ, από 'δω ως το φεγγάρι κι ακόμη παραπέρα! Συγχώρεσε με που δε σ' το είπα ποτέ νωρίτερα!»
Με φωνή τσακισμένη από τη συναισθηματική ένταση και με μάτια γεμάτα θλίψη και μετανόηση με κοίταξε με ένα βλέμμα τόσο έντονο που ένιωθα πως μπορούσε να λιώσει ό,τι στόχευε.
Με κυρίευσε ταραχή. Σίγουρα ήταν ο αδερφός μου αυτός που μιλούσε; Γιατί είχε βυθιστεί σε τέτοια θάλασσα απελπισίας; Γιατί εκδήλωνε εξάρσεις αγάπης; Αποκλείεται τα λόγια του να ήταν τυχαία. Ήξερα πως κάτι τέτοιο συνέβαινε μόνο σε μία κατηγορία ανθρώπων: αυτούς που έφευγαν, που χάνονταν. Και πανικοβλήθηκα τόσο πολύ βλέποντας το σοβαρό του ύφος που τον έπιασα από τους ώμους και ταρακουνώντας τον του είπα:
«Αν με αγαπάς τόσο όσο λες, δε θα με αφήσεις ποτέ μόνη. Ποτέ, το ακούς;».
Μια σκιά ενοχής και μετανόησης φάνηκε στα μάτια του. Κι ύστερα διέκρινα ένα ίχνος αποφασιστικότητας τόσο ισχυρής που με τρόμαξε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Μα πριν προλάβω να επεξεργαστώ τα σημάδια των συναισθημάτων του, φόρεσε ξανά το κατευναστικό του χαμόγελο και αγκαλιάζοντάς με ψιθύρισε:
«Πάντα θα είμαι δίπλα σου! Να το θυμάσαι...».
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ!!!