Λέων POV ❤🔫
Καθόμαστε στο σαλόνι με τον Περικλή και βλέπουμε παιδικά... Η Κρίστη και η Αλεξάνδρα είναι πάνω και παίζουν με τις κούκλες...
Από τη μέρα που γεννήθηκαν τα παιδάκια μου, νιώθω σαν τον πιο ευτυχισμένο άνδρα στον κόσμο... Θέλω να μάθω στον Αλέξανδρο να οδηγάει μηχανή...
Και η Κρίστη το θέλει αυτό... Κατεβαίνει με την Αλεξάνδρα στην αγκαλιά της... Ήρθαν και έκατσαν δίπλα μου... Άλλαξα το κανάλι και έβαλα να δούμε ένα ντοκιμαντέρ για τις μηχανές...
Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα... Πηγαίνω να ανοίξω και είναι τα παιδιά! Παίρνανε μέσα και καθόμαστε όλοι στο σαλόνι...
Περ- Μπαμπά, γιατί οι άνθρωποι που οδηγούν μηχανές φαίνονται τόσο χαρούμενοι?
Λ- Κοίτα γιε μου, κατά τη γνώμη μου είναι τρελοί. Επίσης έχουν μια παράξενη φιλοσοφία. Νομίζουν πως είναι ελεύθεροι, πιστεύουν στο να απολαμβάνουν τον άνεμο στα πρόσωπα τους, τη βροχή,τον ήλιο και οτιδήποτε άλλο. Αποκαλούν τους φίλους τους αδερφούς, βοηθάνε ο ένας τον άλλο, χαιρεταν ο ένας τον άλλο κι ας είναι ξένοι. Όταν κατέβουν από τις μηχανές τους αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο σαν να μην έχουν ειδωθεί εδώ και χρόνια. Ζουν για τη μέρα... Είναι πιθανό να πεθάνουν ανά πάσα στιγμή,αλλά προφανώς δεν τους νοιάζει...
Περ- Μπαμπά, μπορείς να μου αγοράσεις μια μηχανή?
Λ- Πολύ ευχαρίστως...
____________________________________________
Τριτοπρόσωπη αφήγηση
Τα παιδάκια μεγάλωσαν... Ο Περικλής έγινε 23 χρόνων και η Αλεξάνδρα 21... Η Χριστίνα κι αυτή 23... Αγόρασαν τις δικιες τους μηχανές...
Ο Λέων, η Κρίστη και γενικά όλη η παρέα είναι περήφανοι για αυτούς... Ο Έντι και η Μέλανι παντρεύτηκαν... Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...
Και η ιστορία μας τελειώνει κάπου εδώ... Τα λέμε aliens 👽👽...
Υ.Γ. Αν σας άρεσε πατήστε το 🌟 και γράψτε ένα 💬