69.
«Και οι τέσσερις από ότι φενεται»
«Γελάς»της λέω.
Εχεις να χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
«Ηβη...!»λέει και σηκώνει τα χέρια στο ταβάνι.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και πάω στο δικό της.Μου κάνει ακρη ξαπλώνω διπλα της και σκεπαζομαι με το σεντονι της.
«Ακούω»λέω.
«Ηβηδενξερωτιναπωπρωταειμαιτοσοχαρουμενηκαιευτυχισμενηειναιγλυκασκαιπωσδεντοειδατοσοκαιροκαι...»
«Εεεει!!!»λέω και σταματάει.
Δεν κατάλαβα Χριστο!
«Θα πρέπει να περνεις και καμία ανάσα που και που»της λέω.
«Έχεις δίκαιο»λέει και κλεινει τα μάτια της με τα χέρια της.
«Είμαι χαρούμενη...»λέει.
«Το βλέπω.Τα μάτια σου λάμπουν!»λέω.
«Αλήθεια;»λέει.
«Ναι..»
Αναστενάζει.
Αλλά δεν είναι ο κακός αναστεναγμός.
Είναι ο καλός.
Αυτός ο -επιτελους όλα πάνε καλά-αναστεναγμός.
«Γιατί δεν το είδα τόσο καιρό;»με ρωτάει.
«Δεν ξέρω Σοφία»λέω.
«Ξέρεις τι μου είπε ο Δημήτρης;»της λέω.
«Τι;»
«Ότι την μαμά του Μάρκου την λένε Αλεξια και μόνο αυτός πάλια στο σχολειο την έλεγε Λεξι.Και εκνευριζοταν.Σαν και σένα!»λέω.
«Αλήθεια;»λέει.
«Ναι.Και τώρα είναι μαζί τόσα χρόνια και ακόμα ερωτευμένοι όσο τότε»λέω
«Οι γονείς του Μάρκου ακούγονται γαματοι...»λέει.
«Λες να είμαστε και εμείς ποτέ έτσι;Να είμαστε τόσο τυχεροί;»λέω.
«Δεν ξέρω....»λέει.
Και για λίγο δεν μιλάμε.
Σκεφτόμαστε πως θα είναι το μέλλον μας.
Θα κάνουμε παρέα ακόμα ή θα χαθούμε;
Θα είμαι με την Δημήτρη;
Θα είναι με τον Μάρκο;
«Μας φαντάζεσαι μαμάδες;»λέει.
Γελάω.
«Την αλήθεια;Ναι!»λέω.
«Αλήθεια;»
«Ναι.Ανυπομονω να σου πω την αλήθεια.Φυσικα έχουμε μέλλον,πρώτα θα γίνω γιατρός,μετά θα παντρευτώ αλλά το έχω σκεφτεί.Θελω πολλά παιδία.Οπως η μαμά μου»λεω.
«Φυσικά και θες.Και σίγουρα θα κανείς.Θα γινεις τέλεια μαμά»λέει.
Μακάρι.
«Φαντάζεσαι να είμαστε εγώ με τον Μάρκο και εσυ με τον Δημήτρη;»λέει.
«Λες;»λέω.
«Δεν ξέρω.Θα είναι ωραίο.Ετσι θα τηρήσουμε σίγουρα αυτό το «Κάτι παραπάνω από φίλοι»που είπαμε στην θάλασσα τότε»
Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν τα αγόρια.
Και τα δυο.
Με Πιζαμες.
«Τι κάνετε εδώ;»λέω.
«Δεν είχαμε υπνο»λέει ο Μαρκος.
«Και οι δυο;»λέει η Σοφία.
«Και οι τέσσερις από ότι φενεται»λέει ο Δημήτρης.
Βάζει τα χέρια του στην μέση μου και στα πόδια και με σηκώνει ψηλά.
Γελάω.
«Στο κρεβάτι σου εσυ!!»μου λέει και με βάζει στο κρεβάτι μου και ξαπλώνει διπλα μου.
Ο Μαρκος ξαπλώνει διπλα στην Σοφία.
«Γεια σου όμορφη»της λέει.
«Γεια»λέει αυτή και την φιλάει.
Βάζω το κεφάλι μου στη στήθος του και σηκωνω τα μάτια μου να δω τα μάτια του Δημήτρη.
«Μου ελειψες...»λέει και με φιλάει στο μέτωπο.
«Και εμένα...»λέω.
«Τι λέγατε;»λέει ο Μαρκος.
Εγώ και η Σοφία γελάμε.
«Τίποτα...»λέω.
Και τελικά όντως.
Τους νιώθω σαν κάτι παραπάνω από φίλους.