"နည္းနည္းေတာ့ ေအးေနျပီ။ မိုးရြာမလားမသိဘူး။"
ဒီမိုးယံေဘးနားသို႔ ေရာက္လာေသာ မမက စိတ္ပူသလိုေျပာေပမယ့္ သူ႔ကို အခန္းထဲ အတင္း၀င္ခိုင္းျခင္းေတာ့မရွိပါ။ ေအးေနျပီလားသိခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ပါးျပင္ကို လွမ္းကိုင္ေသာ မမ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွ ေမတၱာဓါတ္သည္ ေႏြးေထြးပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေလ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတိုင္း ျပန္ႏိုးမလာေတာ့မွာကို သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။"
သူ႔လက္ဖ်ားေအာက္မွ အုတ္တံတိုင္းငယ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားရင္း ဒီမိုးယံ ခက္ခက္ခဲခဲ ေျပာျဖစ္သည္။ အခုေနာက္ပိုင္း ေန႔အခ်ိန္မ်ားတြင္ပါ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ သတိလက္လြတ္ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။ ျပန္ႏိုးလာတိုင္း ႏိုးထလာရမွာကို သူေၾကာက္မိသလို မႏိုးထႏိုင္ေတာ့မွာကိုလည္း အရမ္းေၾကာက္ေနမိသည္ဟုဆိုလ်ွင္ စိတၱဇဆန္ေနမည္လားမသိ။
"ေဆာရီးမမ။ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေျပာမိျပန္ျပီထင္သည္။"
သူ႔စကားကို မမ ျပံဳးျပီး ေခါင္းခါသည္။
"မင္း ေျပာသမ်ွကို နားေထာင္ခြင့္မရေတာ့မွာကိုလည္း မမက သိပ္ေၾကာက္တာပဲ ဒီဒီေလးရဲ႕။"
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔ လူျဖစ္လာတာလဲ မသိဘူး မမရာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္ေတာ့မွ မေမြးလာခဲ့ရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။"
မမရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ခြန္အားမရွိေသာေၾကာင့္ သဲပြင့္မ်ားကို ေျခဖ်ားျဖင့္ ထိုးေကာ္ကစားရင္း သူ အၾကည့္လႊဲျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုခ်စ္ရသူတိုင္းကို ၀မ္းနည္းေစဖို႔ သူေမြးဖြားလာခဲ့သည္လားမသိ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မမုန္းမိေပမယ့္ စိတ္နာမိသည္။
"မမလည္း အဲဒီ့လိုအေတြးမ်ိဳးကို အရင္က ခဏခဏ ေတြးဖူးတယ္။ ဒီဒီ့ကို မမ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ မမက ငယ္ငယ္တုန္းက မိန္းကေလးမဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆိုတာေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘာသတၱ၀ါမွန္း မသိႏိုင္တဲ့ ခံစားမွုမ်ိဳးက အရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒီလို လူတိုင္းက လက္မခံတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လူ ျဖစ္လာမယ့္အစား တစ္ခါတည္း မေမြးျဖစ္ခဲ့ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို မမ အခ်ိန္တိုင္း ေမးေနခဲ့တာ။"
"မမလည္း အရမ္းစိတ္ညစ္ခဲ့မွာပဲေနာ္။"
"အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ေၾသာ္ ငါ အဲဒီ့လို ေတြးခဲ့မိပါလားဆိုျပီး ျပံဳးမိရံုပါပဲ ဒီဒီရာ။ တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ တျခားလူေတြ ကိုယ့္ကိုလက္ခံဖို႔ထက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လက္ခံဖို႔ပဲ လိုတာမဟုတ္လား။ အဲဒါကို မမ သတိထားမိတဲ့ေန႔ဟာ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလးဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြထက္ လင္းလက္ဆိုတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ မမကို ခင္ပါတယ္လို႔ မင္းေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ေလ။"
ပင္လယ္ေလက ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္ေနေသာေၾကာင့္ မမ ဆံပင္ေတြလည္း ေတာင္ပံခတ္ေနေသာ လိပ္ျပာငယ္လို လြင့္ပါးေနသည္။ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေနသည့္ မမ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွ အျပံဳးမ်ားသည္ ႏူးညံ့ေနသည္။မမသည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ျဖဴစင္သည့္ ၾကာပန္းတစ္ပြင့္၊ ႏူးညံ့သည့္ လိပ္ျပာေတာင္ပံေလးတစ္စံုျဖစ္သည္။
"အဲဒီ့ေန႔က မမ ငိုျဖစ္တယ္။ ငိုတာမွ ႏွလံုးသည္းေျခပ်က္တဲ့ အရူးမေလးတစ္ေယာက္လို ငိုျဖစ္တာ။ အဲဒီ့ေန႔ကစျပီး မမဟာ လင္းလက္ျဖစ္လို႔ မရွက္ေတာ့ဘူး ဒီဒီ။ မမကို ဘယ္သူလဲ၊ ဘာၾကီးလဲဆိုျပီး ေမးလာခဲ့ရင္လည္း လိုက္ရွင္းျပမေနေတာ့ဘဲ သူတို႔ဘာသာ စဥ္းစား ေခါင္းရွုပ္ဖို႔ မမ ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ မမ ေမြးဖြားလာခဲ့ရတာကို ေပ်ာ္တယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေက်နပ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ရမယ္။ မင္းနားမွာ ရွိခြင့္ရတိုင္း၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသးငယ္တဲ့ အရာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအတြက္ လုပ္ေပးခြင့္ရတိုင္း လင္းလက္ဆိုတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးဖြားလာခဲ့ရတာကို ေက်နပ္မိတယ္။"
"မမရာ။"
ဒီမိုးယံ ေကာင္းကင္ေပၚ မ်က္ႏွာေမာ့ရင္း တီးတိုးေရရြတ္မိသည္။ ေကာင္းကင္ထက္မွ ခုန္ဆင္းလာေသာ မိုးဖြားေလး တစ္စက္က သူ႔ပါးျပင္ထက္မွာ အနမ္းတစ္စက္ ေျခြခ်ထားရစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မိုးစက္ေလးေနာက္တစ္စက္က သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားထက္မွာ လာေရာက္နားခိုျပန္သည္။
မိုးစက္မ်ား၏ အနမ္းသည္ ခ်ိဳျမိန္ေအးခ်မ္းလြန္းပါသည္။
"ဘ၀ဆိုတာ ေနမင္းလိုပဲ ပူေလာင္လြန္းတယ္ဆိုရင္ အခ်စ္ဆိုတာကေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္လို ေအးျမပါတယ္ ဒီဒီေလးရယ္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ေနမင္းကို ဘယ္သူမွ ေမာ့မၾကည့္ႏိုင္ေပမယ့္ သစ္ပင္ရိပ္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ေတြၾကားက ေနေရာင္ေလးေတြဟာ လွလြန္းတယ္ေလ။ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေနမင္းၾကီးကို အခ်စ္ဆိုတဲ့ သစ္ပင္ရိပ္က မင္း ေမာ့ၾကည့္ ၾကည့္ပါလား ကေလးရယ္။"
ဒီမိုးယံ မမ စကားကိုနားေထာင္ရင္း ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းျပံဳးတတ္ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာကာ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ထိုေကာင္ေလးႏွင့္အတူ ရွိခဲ့ရသည့္ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေလးမ်ားကို ျပန္လည္အမွတ္ရလာေတာ့ ၾကည္ႏူးမွုႏွင့္အတူ ၀မ္းနည္းမွုေၾကာင့္ ရင္ေတြနာလာျပန္သည္။
"ကိုယ္က တျခားလူေတြအေပၚ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊ ကိုယ့္ကို တျခားလူေတြက ခ်စ္တဲ့အခ်စ္။ ဒီအခ်စ္ေတြကသာ ဘ၀ကို လွေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလား ဒီဒီရယ္။ တစ္ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ႏွစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္သက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္မရွိတဲ့ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရတာက ေနမင္းကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ မင္း ပင္ပန္းမွာေပါ႔။"
ေရစိုေသာ ညွို႔မွုိင္းေနသည့္ အညိုေရာင္ သဲေသာင္ျပင္ႏွင့္ သူ႔ေျခဖ၀ါးေအာက္မွ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ သဲေသာင္ျပင္ အျဖဴေရာင္။ သဲေသာင္ခ်င္းတူေပမယ့္ အေရာင္ကြဲေနသည္မွာ ယံုခ်င္စရာပင္ မရွိပါ။ ဘ၀ဆိုတာသည္လည္း အတူတူေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အျမင္ကေတာ့ ကြဲျပားမွာပါ။ မမရဲ႕ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ဒီမိုးယံ ရင္ထဲ ေလးလံလာသည္။
"ဒါေပမယ့္ မမရာ။ အဲဒီ့ အခ်စ္ဆိုတာၾကီးေၾကာင့္ ပိုျပီး ခံစားရတယ္ဆိုရင္ေရာ။"
"ဘယ္အရာမဆို ညွိုယူလို႔မရတဲ့အရာမွန္သမ်ွေၾကာင့္ ခံစားရမွာပဲေလ။ အခ်စ္မွာလည္း အတူတူပဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္သေလာက္ ျပန္မရရင္၊ ကိုယ္ေပးသေလာက္ သူက ျပန္ မယူရင္ ပူေလာင္ရမွာပဲ။ မမလည္း ကိုကို႔ ကို ခ်စ္မိတုန္းက လူးလွိမ့္ေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရတာပဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္သေလာက္ သူကမွ ျပန္မခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲေလ။"
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့ေရာ မမ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ရတဲ့အတြက္ေရာ မမ မခံစားရဘူးလား။"
ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ၾကားမွ ပြင့္အန္ထြက္လာေသာ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ သူ ေနာင္တ မရျဖစ္။ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနေသာ မမရဲ႕ မ်က္၀န္းမ်ားကို မညွာတာမိတဲ့ သူ႔ကို မမ မုန္းသြားလ်ွင္လည္း သူ ေက်နပ္ႏိုင္ပါသည္။
"ခံစားရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ၀မ္းနည္း နာၾကည္းမွုေတြ မဟုတ္ဘူး ကေလးရယ္။ မင္း ျပန္ေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြအတြက္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ရတဲ့ ခံစားမွုေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မင္း မမကို ခ်စ္တာပဲေလ။ မင္း ေပးႏိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔ မင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်စ္ေပးခဲ့တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။"
မမရဲ႕စကားမ်ားေၾကာင့္ သူ အံ့ၾသရသည္။ မမ ေက်နပ္သည္တဲ့လား။ သူ မမကို ျပန္မခ်စ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဂရုစိုက္မွုေတြ အျခားေမတၱာေတြအတြက္ မမ ေပ်ာ္ခဲ့သည္တဲ့လား။
ဟုတ္မွာပါ။
သူ မမကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဂရုတစိုက္ ဦးစားေပးဆက္ဆံခဲ့တာပဲ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေပးခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မထားခဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းရင္း အံၾကိတ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္ႏွာက သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ေပၚလာျပန္ေတာ့ ရင္ညႊန္႔ထဲက ေအာင့္တက္လာသည္။ ၀မ္းဗိုက္တစ္ေနရာကို ဓါးထက္ထက္ျဖင့္ ထိုးခံရသလို နာက်င္ရသည္။
"ငါ မင္းကို အေရးၾကီးတဲ့ စကားေျပာစရာရွိတယ္။"
ပင္လယ္ျပင္မွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေအးတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ေ၀းလံေသာအတိတ္တစ္ခုမွ ရွိဳင္းထြဋ္အသံသည္ အတူလိုက္ပါလာသလို သူ ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ နားရြက္ဖ်ားမ်ားပင္ နီရဲေနကာ မသိမသာ ေခါင္းငုံ႔ထားေသာ ပံုရိပ္ငယ္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ဒီစကားတစ္ခြန္းေျပာထြက္ရန္ ရွိဳင္းထြဋ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကိဳးစားအားယူခဲ့ရမည္ကို ေတြးမိေတာ့ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ရစရာမရွိေအာင္ ဆုတ္ျဖဲခံရသလို နာက်င္မိသည္။
သူ အတၱၾကီးခဲ့တာ။
နားေထာင္ရဲသည့္သတၱိမရွိခဲ့တာ။
သူ႔အတြက္ မမ စိုးရိမ္ေနတာကို ျမင္ရဲေပမယ့္ ရွိဳင္းထြဋ္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနမွာကိုေတာ့ မျမင္ရဲခဲ့။ သူ႔ေရာဂါအတြက္ မမ ၀မ္းနည္းေနတာကို လက္ခံႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ရွိဳင္းထြဋ္ ခံစားနာက်င္ေနရမွာကိုေတာ့ မျမင္ရက္ႏိုင္ခဲ့။ သူလိုလူတစ္ေယာက္ကို မမ ခ်စ္ေနတာကို မထူးျခားသလိုေနႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူခ်စ္ရသည့္ရွိဳင္းထြဋ္ သူ႔ကိုခ်စ္ေနမွာကိုေတာ့ သူ မလိုလားခဲ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္ကမ်က္လံုး၀ိုင္းမ်ားမွ နာက်င္မွုေတြကို သူ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွင္းသန္႔ေသာမ်က္ႏွာထက္မွ ရွက္ရြံ႕မွုေတြကိုလည္း သူ လ်စ္လ်ဴရွုျဖစ္ခဲ့သည္။
ေဘာလံုးပြဲ အားေပးစင္မွာ သူ႔ကိုျမင္ရသည့္ခဏ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားေသာ မ်က္လံုးမ်ား၊ ေဘာလံုးပြဲကို လံုးလံုးဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ တျခမ္းေစာင္းထိုင္ကာ သူရွိရာသို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ မသိမသာေခါင္းငဲ့ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာတျခမ္း၊ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုးမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးျပီး ရင္ခြင္ထဲျပန္ထည့္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရိပ္ကို ဖံုးမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပံဳးေနသည့္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ား။ အရာအားလံုးက သူ ခံစားဖူးသည့္ ေ၀ဒနာမ်ားစြာထက္ ဆိုးရြားစြာ နာက်င္ေစခ်င္ပါသည္။
"ငါ မင္းကို ရေအာင္ မုန္းမယ္။"
ဒီစကားတစ္ခြန္းသည္ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ က်ဆင္းေနေသာ မိုးစက္ေလးမ်ားကိုလည္း အက္ဆစ္အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္သလို သူ႔ကို ေထြးေပြ႔ႏွဳတ္ဆက္ေနေသာ ပင္လယ္ေလညွင္းကိုလည္း အဆိပ္ေငြ႔ျဖစ္ေစပါသည္။
အခုေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ အခ်စ္ရဆံုးသူရဲ႕ အမုန္းမ်ားသာ က်န္ရွိေတာ့သည္။
၀မ္းနည္းမိေပမယ့္ ေက်နပ္မိပါသည္။
သူကိုယ္တိုင္က ရွိဳင္းထြဋ္ကို ခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ရွိဳင္းထြဋ္ သူ႔ကို ျပန္လည္ခ်စ္ခြင့္ကိုေတာ့ မေပးခဲ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရက္စက္ခဲ့တာပဲေလ။