Şehirde en sevilen spor olan "Duvar Topu" ile ilgili bir federasyon kurulmasını ve düzenli maçlar yapılmasını içeren fikrim, şehir sakinleri için tamamen motivasyon amaçlı ve dolayısı ile psikoloji merkezli bir düşünce. Yönetim tarafından, hayatta kalma odaklı bir yaşam biçiminin yıpratıcı etkilerini gidermekle ilgili çok fazla bir şey yapılmadığını fark ettiğimden beri, bu konuyla ilgili ne yapılabileceğini araştırıp böyle bir fikir geliştirmiştim.
Beşer kişilik takımlar tarafından oynanan duvar topu, aslında çok basit bir oyun. İki kişilik savunma, ortalama otuz santimetre çapındaki topu rakip takımın almasını engellemeye çalışırken, bir oyun kurucu ve iki saldırı oyuncusu, topu duvarlardan sektirerek paslaşıp yaklaşık kırk beş santimetre çapındaki delikten geçirmeye çalışıyor. Eğer atak yapan takım, oyunun amacını başarıp gol yapamadan herhangi bir rakip takım oyuncusu topa dokunmayı başarırsa atak sırası onlara geçiyor.
Yirmi metre çapındaki altıgen bir sahada oynanan oyunun en keyifli yanı ise, topun sekme özelliğinin çok yüksek olması ve oyuna skor olarak yaptığı etki. Golü atan oyuncu, pası almadan önce top kaç defa sekerse, takımın hanesine yazılan puan da aynısı oluyor. Pasın sayı değeri kazanması için duvarlardan en az bir defa sekmesi gerekiyor. Gaia'da, özellikle genç kitlenin favori sporu olan duvar topu eğer bir federasyona dönüşürse, birçok insanın bekleyeceği ve dolayısıyla hayatta kalmak dışında geçirdikleri zamanı anlamlandıracak bir sosyal paylaşım oluşur diye düşünüyorum.
Christina'ya konuyla ilgili sunumumu yaparken, projemden çok ona odaklıyım ve dış görünüşünün arkasındaki kişiyi görmeye çalışıyorum. Bu durum arada kekelememe, bazen duraksamama, hatta söyleyeceklerimi unutmama neden oluyor. Öğretmenim bu halime anlam veremezken Mert, Jake ve Irinda dışındaki sınıf arkadaşlarım aralarında fısıldaşıp kıkırdıyor. Böyle güzel bir fikri dedektifçilik oynayarak rezil ettiğime inanamayarak sunumumu bitiriyorum. Bugün, akademi hayatımdaki en utanç verici gün olarak tarihin yapraklarında yerini alıyor.
Okul çıkışında biraz ağır davranıp Christina'yı takip etme niyetindeyim. Dört kişi çok dikkat çekeceğinden sadece Mert benimle kalıyor. Gaia'da, bir yerden bir yere giderken genelde asansörler kullanılıyor ve bu da öğretmenimizle aynı asansöre binmek zorunda olduğumuz anlamına geliyor. Yirmi kişi sınırına kadar taşıma kapasitesi olan şehir asansörüne önce Christina'nın binmesini bekleyip, ardından kendimizi içeri atıyoruz. Kalabalıkta dikkat çekmemeye çalışsak da, güzel kadın bizi hemen fark ediyor. Bugünlük amacımız sadece hangi katta ineceğini öğrenmek ve bunun için düğmesine bastığı katı görmemiz yeterli.
Adanmışların katı mı? Şehir adaletinden sorumlu olan Adanmışlar'ın bizim okul çıkış saatimizde mesaisi bitiyor. Fazla mesai yapanlar dışında bu saatte herkes evlerine gidiyor ve Gaia'da çok olay çıkmadığı için genelde o katta kimse fazla mesai yapmıyor. Ayrıca güvenlik görevlileri, mesai saati bittikten sonra o kata kimsenin girmesine izin vermiyor. Bu işte gerçekten bir gariplik var ama ne yazık ki onu takip etmemiz imkansız. Zaten bu bilmeceyi kesinlikle dikkat çekmeden çözmeliyiz.
Eve gelip küçük kardeşimle biraz zaman geçirdikten sonra, anneme ödevlerimi bahane edip erkenden odama geçiyorum. Bulduğumuz görüntüleri defalarca izleyip Christina ile ilgili fazladan bir şeyler öğrenmeye çalışsam da, elimde hala koca bir sıfır var. Genelde kimsenin sevmediği, aşırı kuralcı insanlardan oluşan Adanmışlarla öğretmenimin o saatte ne işi olabilir ki?
Son birkaç gündür olduğu gibi, dün akşam da huzursuz uyuduğum için sabah uyandığımda kendimi pek dinlenmiş hissetmiyorum. Belli ki küçük şapşal benden önce uyanmış ve gözlerimi açtığımı gördüğü gibi gelip üzerime atlıyor. Kardeşimin hayat dolu hali, adeta bedenime yapışmış olan ağırlığın bir süre de olsa uzaklaşmasına neden oluyor.
Her ne kadar ufaklıkla yatağımda bezginlik yapıp güzel bir hafta sonu sabahının tadını çıkartmak istesem de, yapmam gerekenler bu fikre engel oluyor. Yüzümü yıkama bahanesiyle küçük kardeşimden kurtulup banyoya gidiyorum ve ilk iş Jake'i arıyorum "Hey, günaydın. Bir saat sonra spor katında olacağım. Bizimkilere de söylersin. Orada buluşalım."
Ailemle kahvaltı ettikten sonra hızlıca hazırlanıyorum ve kapıya doğru yöneliyorum. Evden çıkmak için dışarıya adımımı attığım sırada annem beni durduruyor "Bir şey unutmadın mı Lara?" Anlaşılan ben hazırlanırken annem de Lena'yı benimle beraber göndermek için hazırlamış ve yine Dr. Sophie kimliğine bürünerek bana soruyor "Senin için sorun olmaz değil mi? Hastanede halletmem gereken bazı işler var ve senin için de bugün tatil olduğuna göre kardeşinle beraber zaman geçirirsiniz diye düşünmüştüm."
Onu tanımayan biri bu cümlelerden bir soru anlamı çıkarabilir ama aslında annem kibarca ne yapmam gerektiğini söylüyor. Bana sorulan ama aslında bir soru olmayan yönlendirmeyi onaylayıp Lena'nın elini tutuyorum ve tam kapıdan çıkmak için adım atıyorum ki, annem başka bir şey daha söylemesi gerekiyormuş gibi beni yeniden durduruyor -Ama yeter artık Anne!- "Lara, dikkatli olun tamam mı? Kardeşini gözünün önünden ayırma!" İçimden ona artık kocaman bir kız olduğumu hatırlatmak ve uyarısının ne kadar gereksiz olduğunu söylemek geçse de "Merak etme anne," demekle yetiniyorum.
Spor katına vardığımda, arkadaşlarımın asansörün çıkışında beni beklediklerini görüyorum. Elimi bir an olsun bırakmayan kardeşimi fark ettiklerinde biraz şaşırmalarına rağmen, bu konuda ne kadar çaresiz olduğumu gözlerimden okuyabiliyorlar.
Gaia'nın bu katına gösterilen ilgi hafta sonları artıyor. Düzenli spor yapmayanlar bile, şehirde çok fazla zaman geçirecek bir şey olmadığından, hafta sonu gelip burada ter atıyorlar. Spor katında yapabilecekleriniz, ne yapmak istediğinizle doğru orantılı olarak değişiklik gösteriyor. İster fiziğinizi geliştirmek için hazırlanmış aletleri kullanıyorsunuz, isterseniz de popüler oyunları oynayarak sağlığınıza faydalı bir şeyler yapıyorsunuz. İnsanlık tarihinin en önemli oyunlarından basketbol, voleybol, masa tenisi ve tamamen Gaia'a özel bir oyun olan duvar topu, yapabileceğiniz sporlardan bazıları. Bu katın arkadaşlarımla rahatça konuşmamı sağlayacak bir başka özelliği ise, ailelerin rahatça spor yapabilmesi için çocuklarını bırakabilecekleri, tamamen ufaklıklara özel oyun alanı.
Lena'yı zaman geçirmesi için oyun alanına bıraktıktan sonra, hem onu rahatlıkla takip edebileceğim, hem de kimse bizi duymadan konuşabileceğimiz bir banka arkadaşlarımla beraber oturuyorum. Mert söze girerken çok sıkıntılı olduğu her halinden belli oluyor "Bu şehirdeki garipliklerin ardı arkası kesilmiyor, farkındasınız değil mi? Offf canım çok sıkkın. Sanki bize inat, bir sorun bitmeden yenisi başlıyor." Derin bir nefes aldıktan sonra sözüne devam ediyor "Dün akşam Christina'yı takip ettik biliyorsunuz. Bilin bakalım asansörde hangi katın düğmesine bastı?"
Jake ve Irinda nefeslerini tutmuş, beraberce gelecek cevabı bekliyorlar. Mert bir nefes daha alıyor ve takındığı ciddiyeti daha da arttırıyor "Adanmışlar! Kim niye o saatte adanmışların katına gider? O katta ne işi olabilir? Bunlar gerçekten bana fazla gelmeye başladı. Bazen bütün her şeyi unutup hayatımıza devam mı etmeliyiz diye düşünüyorum. Sizden bir şey gizlemek istemiyorum. Hepiniz yakın arkadaşlarımsınız. Bu nedenle nasıl düşündüğümü bilmeye hakkınız var. Unutmayın, biz daha on yedi yaşındaki akademi öğrencileriyiz ve bana, bütün bunlar bizi aşıyor gibi geliyor."
Ona hak vermeden edemiyorum. Yaşadığım son bir kaç günü düşündüğümde, sanki kanyondaki o parlamayı görmeden önce alışık olduğum hayat yalanmış gibi geliyor. Normal geçirdiğimiz, normal hissettiğimiz günler yerini, birçok sorunla uğraştığımız günlere bıraktı. Bir yandan da, -kendimi daha yeterince tanımadığımı düşünsem de- bildiğim bir gerçek var ki, o da bir şeyi asla yarım bırakamıyor olmam. Ayrıca aydınlatmaya çalıştığımız gizemlere artık babam da dahil olduğundan, bundan sonra benim için geri dönüş yok "Haklısın ama ne yazık ki ben her şeyi unutabilecek biri değilim. İşin doğrusu senin de öyle biri olduğunu düşünmüyorum."
Mert onunla ilgili yaptığım kısa analizden etkilenmiş olacak ki, bana cevap vermek yerine derin düşüncelere dalıyor. Bu durumu fırsat bilen Jake bir fikir öne sürüyor "Açıkçası bu noktadan sonra benim de geri dönmeye niyetim yok. Peki doğrudan gidip Christina'ya sorsak. Ne dersiniz?"
Irinda, Jake'in elinde tuttuğu zaman ayarlı patlayıcının telini kesmek konusunda benden hızlı davranıyor "Aklını mı kaçırdın sen? Ya Christina kötü biriyse. Ya bu nedenle Lara ve ailesinin başı belaya girerse. Onu ne kadar tanıyoruz ki? Böyle bir şeyi nasıl düşünebilirsin? Christina ve Lara'nın babasının bir ilişkisi olma ihtimalini saymıyorum bile -kusura bakma Lara-. Bu ihtimal bile Dr. Sophie'nin itibarını ne kadar zedeler biliyorsun değil mi?"
Duyduklarıma inanamıyorum. Akademi'de onlarla tanıştığımdan beri, Irinda ilk defa Jake'le aynı fikirde değil. Üstüne üstlük kız, ona aşık olduğundan en ufak bir şüphemin olmadığı çocuğu acımasızca azarlıyor. Belki de bu patlama, bunca zaman duygularına karşılık alamadığı içindir ama sanırım gelecekte Irinda'yla ilgili bakış açım değişecek gibi duruyor. Çünkü tanıdığım pasif, içine kapanık ve korkak kız belli ki kozasından çıkıyor.
Kendisine karşı Irinda'dan gelen bu tepkiyi hiç beklemeyen Jake, bir süre afalladıktan sonra gözle görülür bir şekilde geri adım atıyor "Tamam canım, sadece bir fikirdi. Büyütmeye gerek yok. O zaman bundan sonraki plan bence mümkün olduğunca Christina'yı takip etmek olmalı. Aynı babanın yaptığı gibi Lara. Belli ki bunun bir nedeni vardı ve o nedeni, öyle ya da böyle, bir şekilde bulmalıyız. Ama mezuniyete de çok az kaldı. Bu nedenle günlük sorumluluklarımızı da ihmal etmemeliyiz diye düşünüyorum. Bence biraz ağırdan alalım ama kesinlikle peşini bırakmayalım. Ne dersiniz?"
Bilinmezliğin içimde yaratacağı merakın her geçen gün artacağını, uykularımı kaçıracağını bilsem de ona katıldığım gerçeği değişmiyor. Çünkü belli ki herkesin biraz uzaklaşmaya ihtiyacı var. Günün geri kalanını spor yaparak ve Lena'nın şirinliklerine ortak olarak geçiriyoruz. Eskisi gibi normal olmaya çalışarak...