Melis'in durumunu haber vermek için dedesini aradım. Hemen yola çıkacaklarını belirterek telefonu kapattı. Tüm çabalarımıza rağmen bir organ bulamadığımızdan aileden birisinden alınması planlanıyordu.
Dedesi, Banu Hanım ve Sinem'den alınan örnekler Melis ile uyuşmayınca organ nakli olamadı. Son olarak Efsun, Tülin ve ben kalmıştık. Efsun ve Tülin'den alınan örnekler de uyumsuz çıkınca son olarak ben kalmıştım. Test yapmak için içeri çağırdılar. Test sonucunun çıkması için bir süre dışarıda bekledik. En sonunda içeriden bir görevli çıktı ve "Son yaptığımız test sonucu Melis'in test sonucu ile uyuştu. Hemen ameliyata alabiliriz sizi." dedi.
Ameliyathaneye geçtim ve yüzüme tutulan narkozla uyumaya başladım.
Bembeyaz bir yerin ortasında buldum kendimi. Etrafımda hiçbir şey yoktu. Yavaş yavaş ve sessizce ileriye doğru ilerlemeye başladım. Bir elin omzuma dokunmasıyla adımlarımı durdurdum.
Arkama doğru döndüğümde Melis "Teşekkür ederim." dedi. Sesi her yerde yankılanıyordu. "Ne için ?" diye sorunca parmağını dudağıma götürüp beni susturdu ve hiçbir şey söylemeden yanıma yaklaştı. Bir anda yavaşca etrafımda dönmeye başladı. O dönerken ben olduğum yerde durmuş, onu izliyordum. Biraz daha döndükten sonra durdu ve arkasına baktı.
Tülin ve Efsun'da arkasında belirmişti. Etrafımda beyazlık bir anda ağaç ve çimenlerle dolu bir bahçeye dönüştü. Önümüzde yan yana dizilmiş tam dört sandalye vardı. Herkes sırayla oturunca bende oturdum. Birbirimize doğru bakarken gözümü kırpmamla beraber herkes bir anda yok oldu.
Ani bir acıyla ve çığlıkla uyandım. Cerrah doktora "Narkozu çoğaltın." diye tembihledi.
Tekrar gözümü kırptığımda eski yerimize dönmüştük. Efsun ve Tülin Melis'e sarılmaya başladılar. Sarılma faslı bittikten sonra ikisi de kayboldu. Daha sonra Melis tekrardan yanıma gelerek "Ben onlarla vedalaştım. Artık sadece birimiz buradan kurtulabiliriz. Benim için bu fedakarlığı yaptığın için çok teşekkür ederim. Benim yüzümden ölmene izim veremem." dedi.
"Ne ölmesi Melis ? Sen yaşayacaksın."
"Senden bir parça koparılmasına izin veremem. Bir parça eksik yaşayamazsın. Benim için bunu yapma. Belki de benim için bu yolun sonu gelmiştir. Elveda!"
Melis, Gitme!" diye çağırışlarıma aldırmadan bahçeden gidiyordu. Benim için hayat hâla bahçe gibiydi. Ben bu bahçede durmaya devam ederken, Melis artık bu bahçede değildi.
Hafiften gözlerimi açarken karşımda sadece hemşireyi gördüm. Arkadaşlarımın nerede olduğunu sorunca "Bir şey olmadı. Kantindeler." diye cevap verdi.
Koridordan yankılanan Tülin'in çığırışlarını duyunca yavaşca yataktan kalkıp yanına doğru gitmeye başladım. Hemşire her ne kadar engel olmaya çalışsada başaramadı. Çığırışların geldiği yere doğru gittiğimde Tülin ve Efsun bir odanın camına yapışmış ağlıyorlardı.
Yavaş yavaş yanlarına doğru giderken bir andan da cama doğru bakıyordum. Melis, hiçbir şey yapmadan yatakta yatıyordu. Efsun'un yanına gidip "Ne oluyor ?" diye sordum. Cevap vermeyince "Efsun ne oluyor ? Söylesene." diye bağırdım.
"Melis ö-ölüyor!"
"Hayır, ölemez ki ben ona organımı verdim."
"Melis'in ameliyatı sırasında beklenmeyen bir şey olmuş. Acilen ameliyatı yarıda kesmişler. Şu an nabız alınamıyor."
"Hayır, Melis uyan!"
Doktorlar müdahale ederken içeriye girdim. Doktorlardan biri yanıma gelip çıkarmaya çalışsa da çıkarmasına izin vermedim.
"Melis ne olur uyan!"
Benim odamdaki hemşire de gelip Melis'e müdahale etmeye başladı. Hemşire doktora "Hocam, son kez deneyelim mi ?" dedi.
Doktor "Gerek kalmadı, ölüm saatini yazabiliriz." dedi ve Melis'in başına bez örttü.
"Hayır ya son bir kez deneyin."
"Bir şey değişmeyecek maalesef, başınız sağ olsun!"
Melis'in yanına gidip "Uyan hadi, bak herkes uyanmanı bekliyor." dedim.
Dışarıya baktığımda Necat Bey, Banu Hanım ve Sinem'in geldiğini gördüm. Necat Bey, aniden yere yığıldı. Hemşire yanına koşarken ben de son kez Melis'in elini tuttum.
- Bölümü nasıl buldunuz ? -
Finale bir kaldı! Büyük olaylarla dolu final bölümü 6 Nisan Cuma Wattpad'de