Ilang araw din ang lumipas,
At ako ngayoy nag-iisa na...
Sa bahay na kinatutuluyan ko.
Di magtatagal, may makakasama din ako dito. Hindi na ako mag iisa.
May iiyak at tatawa na sa bahay na ito.
May lalambingin na ako.
May papagalitan,
May pangangaralan...
Magiging mabuti kaya akong magulang?
Sana naman, lumaking matapang ang anak ko, palaban. At mapagkumbaba. At syempre..
May takot sa Dios.
Sana nga..
******
Nasa kalagitnaan na ako nang pagtulog ko nang maimulat ko ang mata ko sa yabag na narinig ko.
Kahit matapang ako,
Natatakot parin ako...
Lord! Please. Protect me and my baby.
Nakapikit kong dasal habang hawak ang aking tiyan.
*krrriiikk*
Sa sandaling ito kaba na ang nararamdaman ko, sapagkat alam kong pagbukas na nang pinto nang aking silid ang narinig ko.
Naririnig ko ang bawat hakbang nang kung sini mang palapit sa kinahihigaan ko.
"Hmp."—kagatlabing nausal ko nang maramdaman kong may matulis at malamig na bagay sa leeg ko.
"Wag kang magkakamali nang galaw,kundi kayong dalawa nang batang yan ang ihahatid ko sa kamatayan."—wala akong ibang maihiwatig kundi takot lamang ang nanaig.
Ayokong may mangyari samin nang baby ko.
Gusto ko pa siyang bigyan nang buhay.
Dahan-dahang bumaba ang malamig na bagay mula sa aking leeg pababa sa aking dibdib dahilan na mapunit ang aking suot.
Ang kamay koy dahan-dahan kong ipinunta sa ilalim nang unan ko kung saan nakatago ang aking telepono at pinindot ang side button, para matawagan ang naka otomatikong maddadial.
Hinayaan ko nalang iyon.
Hanggang sa maramdaman ko na ang mainit na hininga nang lalaking di ko pa nakikilala, dulot nang dilim sa aking silid.
"Hindi mo ba ko nakikilala?"—may pang-aasar sa kanyang tinig.
Batid kong pamilyar sa akin ang kanyang tinig ngunit hindi ko man maalala kung saan at kailan ko iyon narinig.
"Ipapaalala ko sayo."—patuloy niyang salita na tila naririnig ang aking isip.
Marahas niya akong hinalikan sa akin leeg.
At hawak ang aking dalawang kamay.
Sa pagkakataong iyon wala na akong laban, dahil isa lamang akong babae, may lakas ako, ngunit di kaya ang lakas nang lalaki.
Biglang isang memorya ang aking naalala, at takot af namutawi sa aking isipan, at nginig sa aking katawan.
Hindi maaari.
(Flashback)
"Wag."—pagpupumiglas ko.
Ngunit patuloy parin siya sa kanyang ginagawang pagbaboy sa aking katawan.
Nilimas niya na para niya na para niyang inaari.
Nginudngod ang kanyan nguso na para bang siyay gutom sa katawan ko.
Hindi ko na alam anong gagawin.
Gusto kong umalis, magwala at itulak siya palayu sa akin.
Ngunit ang lakas koy hindi sapat para labanan ang malalakas niyang hawak sa akin.
Walang magawa kundi umiyak at magmakaawang "wag.. Wag mo tong gawin sakin"
Ngunit tanging ungol niya lamang ang aking narinig.
Walang awa...
Walang respeto..
Siya na ay nababaliw.
"Vince tumigil ka!"—sigaw ko habang umiiyak.
Habang siyay nasa aking ibabaw at hawak ang aking dalawang kamay.