SUMILIP si Jeremy sa viewfinder ng camera na hawak sa sinimulang kunan si Kim. Kasalukuyan silang nasa isang bahagi ng manggahan ng hacienda at nagpapakuha ito ng litrato sa kanya para sa blog nito. Anito, naubos na kasi ang nakaimbak nitong mga outfit post at kailangan na nitong kumuha ng mga litrato.
Matapos ang isang anggulo ay ipinakita niya dito ang mga kuha niya. Hindi siya eksperto ngunit dahil sa pagpupumilit ni Kim na turuan siya ay mukhang may natutunan naman siya. He was never techie, but when he saw how Kim's eyes lit up when she viewed the photos, parang gusto niya matutunan ang bawat paraan ng pagkuha ng litrato para makita ang ngiti nito.
He sounded like a love struck fool, but to hell with that.
"These are good shots Jeremy!" she beamed at him and smacked his lips. Hindi niya mapigilang mapangiti dahil sa ginawa nito. Simula noong unang beses niyang mahalikan si Kim, pakiramdam niya ay unti-unti siyang naaaddict sa matamis na labi nito and he couldn't believe that this... was actually happening. Ilang taon nga ba niyang pinangarap ang mahawakan ang kamay nito at mahalikan ang labi nito? He lost count of it all because when he finally held her warm hands in his and devoured her sweet lips he knew everything was practically worth it.
"Hey, nakakadami ka na sa'kin ha?" nagbibiro niyang saway sa dalaga. He would never ever get enough of her lips, or perhaps, her. She pouted and he had the sudden urge to pull her close and kiss the hell out of her until they ran out of breath. Which, he practicaly did. Pareho silang nagkangiting nagtitigan matapos ang makaubos hiningang halik na kanilang pinagsaluhan.
Sa araw-araw hinihiling niyang sana ay manatili lamang silang ganoon—masaya at nagkakaintindihan. Alam niyang wala pa silang pormal na pag-uusap kung ano kanilang opisyal na estado ng kanilang relasyon, ngunit ayaw niyang madaliin ang dalaga. Kagagaling lamang nito sa isang relasyon at alam niyang hindi naging maganda ang kinahihinatnan niyon. Hahayaan muna niyang tuluyan na nitong makalimutan si David. He would not rush her; he can always wait patiently for her. Hindi ba't iyon naman ang matagal na niyang ginagawa?
Maya-maya ay pareho na silang nakaupo ng dalaga sa veranda ng mansion. Abala ito sa pagta-type ng blog post sa computer nito samantalahang siya ay abala sa panunuod dito.
He really loved her doe like eyes framed with thick black lashes, her cute proud nose was an asset but it was less appealing than her lovely sweet lips. Nagustuhan rin niya ang maikling buhok nito ngayon, she looked fierce and innocent at the same time.
Marahil ay napansin ng dalaga ang panunod niya dito kaya naman nilingon siya nito. "Why are you looking at me that way?"
"I really love looking at you. Hindi mo pa rin ba alam iyon?"
He could swear his heart glowed when her cheeks flushed. Gustong gusto niya ang pamumula ng pisngi nito. He tucked a few strands of her hair behind her ear. Oh, he must've done something right to have her beside him now.
"M-may itatanong pala ako sayo," maya-maya ay sabi sa kanya ng dalaga. Huminto na ito sa pagtipa sa laptopn nito sa halip ay nakatingin lang ito sa kanya.
"Ano yun?"
"Where's your dad?" Sa pagkakabanggit nito sa kanyang ama ay tila awtomatikong nagtagis ang bagang niya. Ngunit hindi niya iyon ipinahalata sa dalaga. "Napansin ko lang kasi na wala siya sa bahay nyo at palaging si Tita Facia lang ang kasama nyo ni Irene. I hope you don't mind me asking." Alanganing nginitian siya ng dalaga. "Um, we barely know things about each other dahil palagai lang tayong nag-aaway noon, and now..."
Masuyo niyang tiningnan si Kim. Alam niya ang ibig nitong sabihin. Gusto lamang nitong malaman ang mga simpleng bagay tungkol sa kanya. Hindi niya ipagkakait iyon dito. Afterall, knowing each other very well is a strong foundation for a good relationship.
"Hindi ko alam kung nasaan ang tatay ko at wala akong paki-alam sa kanya." Mahina ngunit matatag ang kanyang tinig. "Huling beses ko siyang nakita ay noong labing dalawang taong gulang ako at may kasama siyang ibang babae. Akala ko, pinagtataksilan niya si nanay, pero ganoon nalang ang galit ko ng malaman kong kami pala ang ikalawang pamilya."
Inilahad niya dito ang istorya kung bakit hindi nagtangkang habulin ng kanyang ina ang kanyang ama at sa halip ay inangkin nito ang responsibilidad ng una. Hirap na hirap siyang tanggapin noong una ang nangyari sa kanila ngunit kalaunan natauhan siya at inako na niya ang responsibilidad bilang taga-taguyod ng kanilang pamilya.
Nakita niya ang pagkabigla sa mukha ni Kim dahil sa mga sinabi niya. "Kung makikita mob a siya ngayon, mapapatawad mo pa ba siya?"
"Hell, no!" nang mapagtantong tumaas ang boses niya ay agad niyang kinalma ang kanyang sarili. "Hindi ko siya mapapatawad matapos ang lahat ng hirap na dinanas namin. At iyon din ang dahilan kung bakit ayaw na ayaw kong nakakakita ng mga batang walang mga magulang, partikular na ang isang ama. I know how it feels like to have one but doesn't feel like you have."
Hinawakan ni Kim ng mahigpit ang kamay niya marahil ay para ipaalam sa kanyang kasama niya ito and he appreciated it. Nagsunod-sunod pa ang mga tanong nito na magiliw naman niyang sinagot.
"Bukod sa trabaho dito sa hacienda, ano pang pinagkakaabalahan mo?"
A sly smile broke his lips, "you."
She blushed. "Silly. I meant businesses o kaya ay mga hobby mo."
"I'm working as a sort of a negotiator for a distillery company and Hacienda Azuela. Ang Hhcienda ang supplier ng mga produkto mula niyog na ginagawang iba't ibang inumin. You should meet Mr. Arevalo sometime, he was a very nice man and he had a very nice daughter. Sa tingin ko magkakasundo kayo. " Nginitian niya si Kim saka niya nilapit ang kanyang mukha sa mukha nito. "And as for my hobby, let me show you what it is."
In an instant, he covered her mouth with his.
KINAPA ni Kim ang kanyang damdamin ng makita niyang papasok sa loob ng restaurant si David. Kahapon ay tinawagan siya nito at nagtatanong kung maaari silang magkita para magkausap. Pinaunlakan naman niya ang paanyaya ng binata dahil wala siyang nakikitang dahilan para tanggihan iyon. Afterall, they were still friends after what happened between them. Ito ang isa sa pinakamalapit niyang kaibigan simula noong bata pa siya kaya alam niyang sooner or later ay kailangan din niyang kausapin ang binata upang magkaayos sila.
Nang dumako sa kanya ang paningin ng binata at ngumiti ito doon lang niya napagtantong wala na ang sakit na ilang linggo lamang ang nakakaraan ay iniinda pa niya. She smiled widely at him when he stood beside the table and looked at her.
He smiled at her. Ngunit hindi kagaya ng dati, wala ng epekto iyon sa kanya. She suddenly missed that certain hypnotic smile she was used to seeing for days now. "K-Kim..." Tumayo siya sa kinauupuan at niyakap ang binata dahil mukhang naiilang pa ito sa kanya.
"How are you Dave?" Sinsero niyang tanong ng parehas na silang maka-upo ng binata.
"I'm good," mataman siya nitong tiningnan. "How are you, Kim? I..I'm really sorry—"
"Cut it out, Dave." putol niya sa sinasabi nito. "I told you to be happy, right? That's the least thing you can do for me." Nginitian niya ito. Masyado niyang kialala ang binata na kahit na may ankikita siyang guilt sa mga mata nito aya alam niyag masaya ito. His eyes would always give him away. "And by the way, you're not the only one who is happy."
"You are," David stated. "You are not only happy Kim, I think you have a lot to tell me too. I can see it in your eyes. "
She smiled in return at bago pa niya namalayan ay ikinuwento na niya sa binata ang tungkol sa isang lalaking dahilan ng mabilis na pintig ng kanyang puso at ang rason sa kanyang mga ngiti. It really felt good talking to him like this again. Para lang silang bumalik sa panahon kung saan matalik na magkaibigan ang turingan nila sa isa't isa. Well, they still are, aren't they?
"I'm glad you're happy Kim," sabi ni David matapos niyang magkwento dito.
Ngumiti siya. Hidni niya alam kung kalian nga ba talaga siya tuluyang nakamove on. Ang alam niya, buong niya ay si David lamang ang nag-iisang lalaki na maaaring magmay-ari ng kanyang puso. Ngunit mali siya.
Kahit gaano man kabilis ang mga pangyayari sa pagitan nila ni Jeremy, alam niyang mas higit ang nararamdamn niyang pagmamahal para sa binata kaysa sa naramdaman niya kay David noon.
Pagmamahal—big word. But it was true. Mahal na niya si Jeremy, hindi niya alam kung kalian ngunit sigurado siya doon. Wala na siyang paki-alam kung kalian niya nakumpirma iyon dahil hindi nasusukat ng panahon—mabilis man iyon o abutin man ng taon—kung kalian mo maaaring mahalin ang isang tao. The same way that there is no mathematical equation that would answer how fast or slow you would be able to forget the pain of the past that will enable you to love again.
"I'm glad I am too," sagot niya sa binata. Ngunit sa tuwina, nagsusumiksik pa rin sa kanyang isip si Sweetie Pie, whoever she is. Idagdag pa ang hindi nila opisyal na relasyon ni Jeremy. Why can't one be happy without having to worry about things?
Matapos ang ilang oras pa ng pagku-kwentuhan nila ni David ay nagpasya na silang magpaalam sa isa't isa. Kailangan pa niyang bumalik sa Hacienda Azuela. Sinabi lang kasi niya kay Jeremy at sa kanyang abuela na luluwas siya ng Maynila dahil may kailangan siyang kausapin para sa trabaho—na siya rin naman nilang ginawa ni David. Kabilang sa mga pinag-usapan nila ay ang blogger's event na matagal na nilang inoorganisa na gaganapin sa isang linggo.
Niyakap niya si David, "See you sa Blogger's Con, ha? And please bring Lolita with you next time. I want to talk to her too."
Maluwag ang ngiti ni David. "Of course, bebeloves would be thrilled to meet you again. Anyway, did you bring your car with you?"
"Yeah."
Hinawakan ni David ang siko niya upang alalayan siya."Halika, ihahatid na kita sa labas."
"Thank you, but I can take it from here."
Bigla siyang napaigtad ng marinig ang baritonong tinig na iyon. Kahit hindi siya lumingon ay kilalang kilala niya kung sino iyon. Ngunit bakit ito naroroon?
"I guess you're Jeremy," sabi ni David habang nakatingin sa binatang nasa likod niya.
"Yes," marahang tinanggal ni Jeremy ang kamay ni David sa siko niya saka siya hinarap. "Let's go."
Nasa parking lot na sila ng bitawan ni Jeremy ang kamay niya na hinawakan nito noong basta nalang siyang akayin nito palabas ng restaurant. Inismiran niya ito. Hindi man lang siya nakapagpaalam kay David. "What was that all about?"
"Hindi mo sinabi sa'kin na si David pala ang kikitain mo ngayon." His face was grim and his lips were pressed in a thin line.
"Hindi mo rin sinabing susundan mo ako," kastigo niya dito. Hindi siya galit, she was teasing him. Nakikita kasi niya ang kakaibang kislap sa mga mata nito at alam niya ang ibig sabihin niyon. He was jealous.
Hindi siya nito sinagot sa halip ay nameywang lamang ito sa harap niya.
"Why did you follow me here, Jeremy?"
Mataman siya nitong tiningnan ng diretso sa mata saka bumuntong hininga. "I can't stand any second without seeing you. Pakiramdam ko ang bagal bagal ng oras kapag hindi kita nakikita o nahahawakan. Every second that passed feels like eternity of unending hell. I'm used to having you beside me that's why I followed you. Tapos pagdating ko dito, makikita kong kasama mo ang lalaking nanakit sayo? Ang lalaking nagpa-iyak sayo? Do you even know how much self control it afforded me to stop myself from punching him?"
Mahaba ang naging litanya ng binata at sa bawat salitang sinasabi nito tila lumulobo ang puso niya. Ah, it feels so good to hear someone say such things. But it was much better if it comes from the one you love the most.
"Were you eavesdropping to our conversation?" tanong niya sa binata, suppressing a smile.
"No." tila naiinis na sagot nito. "I have to keep my distance from the two of you para mapigilan ko ang sarili kong kunin ka sa kanya sa tuwing ngingitian at yayakapin mo siya."
"And why is that?"
"Isn't it obvious? I love you that's why!" he exasperatingly blurted out.
Nabigla siya sa narinig. Hearing it aloud from him did not only make her heart ache with so much happiness but made her soar up above the sky and slide on the rainbow. It was...heavenly.
She smiled. "Sinundan mo nalang din ako dito, sana nilubos mo na at nakinig ka sa pinag-uusapan naming. You should've heard how many times I told David I love you."
Natigilan ang binata sa narinig ngunit saglit lamang iyon dahil ipinulupot nito ang isang braso nito sa kanyang bewang habang ang isa ay hinawakan ang likod ng kanyang ulo para siilin siya ng halik. She responded of course. Pareho nilang habol ang kanilang hininga matapos ang halik na iyon.
Pinagdikit ni Jeremy ang knilang mga noo saka nagtama ang kanilang mga mata. There was an undeniable glint in his eyes that she would bet was also on hers. "Say that again," he said.
"I love you, Jeremy." Buong sinsero niyang sabi dito. "Say what you said to me awhile ago."
"I love you more than anything, Frencheska Kim Bernal," paanas na sabi ni Jeremy sa kanya.
Kung gaano kasarap sabihin na mahal mo ang isang tao ay mas masarap palang marinig iyon kung galing sa mismong taong iyon. Right then and there, she knew that being loved by the person you love the most is a million times better than falling in love.
Parang bulang naglaho na ang lahat ng mga pangamba niya. Hearing him say that he loves her was like a security blanket that covered her system. He is now officially hers and she was his. Napangisi siya sa kanyang naisip.
Well, sweetie pie. Whoever you are, back off my man!
She gave him a quick peck on the lips. "Wala ka ng rason para pagselosan si David, okay? He's still my friend afterall."
Bumuntong hininga si Jeremy. "I can't promise you that. But I will try. Just so you know, when it comes to you, I'd rather be selfish than see you in another man's arms."
Lalong lumobo ang puso niya sa sinabi nito. "You jealous freak, I love you."
"You can't blame the man who is so madly in love with you, can you?"
No of course, she just can't.