အခန်း ( ၁၃ )
မိုး ကော်ဖီဆိုင်က ထွက်လာပြီးနောက် ပန်းဆိုင်လေးကို ပြန်လာခဲ့တယ် ။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ ၊ မျက်နှာလည်း မကောင်းပါလား "
"ငါ အေမီနဲ့ တွေ့ခဲ့တယ် ။ သူက မောင့်အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတဲ့လေ"
"အေမီဆိုတာ နင့်အရင် ရည်းစားဟောင်းရဲ့ ညီမ မဟုတ်လား..."
"အင်း..."
"သူ နင့်ကို ဘာပြောသေးလဲ"
"သူ့အစ်ကို ဆုံးတာ ငါ့ကြောင့်လို့ ထင်နေတယ်လေ"
"ဟင် ၊ ကိုခန့်ထည်က ကားအက်စီးဒန့်နဲ့ ဆုံးတာမဟုတ်လား။ နင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ ။ သူက ဘာကိစ္စ အပြစ်တင်နေရတာလဲ "
"အင်း..."
"အေမီစကားတွေကြောင့် မောင် ငါ့ကို အထင်လွဲသွားမှာလည်း စိုးတယ် "
"မြတ်မင်းမောင်ကို စိတ်ပူနေသေးတယ် ။ နင် သူ့ကို ဒီလောက် နားလည်မှုပေးထားတာပဲ ။ သူ့ဘက်ကလည်း နားလည်မှု ရှိရမှာပေါ့"
"အင်း....နားလည်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ရတာပဲ"
"ကဲပါ စိတ်ညစ်စရာတွေ မေ့ထားလိုက်ပါ။ ဒါနဲ့ ငါ ဒီနေ့ စောစောပြန်ရမယ်ဟ ။ သွားစရာရှိတယ် "
"အင်း ပြန်လေ။ ငါလည်း ဒီနေ့ ဆိုင်စောစောပိတ်မလားလို့"
"ကောင်းတယ်။ နင် အနားယူဦး"
"အင်း..."
မိုး ဆိုင်က ကောင်မလေးကိုရော စောစောပြန်ခိုင်းပြီး မောင့်ကို စောင့်နေမိတယ် ။ မောင်နဲ့ တွေ့ပြီးမှ မိုးလည်း စောစောပြန်နားတော့မယ် ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မြတ်မင်းမောင်က အေမီ့ကို လိုက်ပို့ပြီးနောက် စိတ်ပြေတဲ့အထိ ခဏနေပေးပြီးမှ မိုးဆီ ထွက်လာခဲ့တယ် ။
"မိုး..."
"ဪ မောင်...ရောက်လာပြီပဲ"
"အင်း...ခုနကိစ္စ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ။ အေမီက နည်းနည်းတယူသန်တယ် "
"မိုး...သိပါတယ်။
မောင်....မိုးကို ယုံရဲ့လား ဟင်"
"ယုံတာပေါ့ မိုးရယ် "
"မိုးဘက်က မှန်တဲ့အတွက် ရှင်းပြစရာမလိုဘူးလို့ ခံယူထားတယ် ။ ဒါပေမဲ့ မောင့်ကို အမှန်အတိုင်း သိစေချင်တယ် ။ မိုး မောင့်ကို မပြောပြခဲ့မိဘူး ။ မိုး တမင် မပြောဘဲနေတာ မဟုတ်ပါဘူး ။မိုး ပြန်မတွေးချင်တဲ့ အတိတ်ဆိုးမို့ မေ့ထားခဲ့တာပါ "
မိုး မျက်ဝန်းတွေမှာ နာကျင်ရိပ်သန်းနေတယ် ။
"ရပါတယ် မိုး ၊ မိုး အဆင်ပြေမှ ကိုယ့်ကို ပြောပါ"
"တကယ်တော့ မိုး နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်တုန်းက ကိုခန့်ထည် နဲ့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။မိုးတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် နားလည်မှုရှိကြပြီး လက်တွဲနိုင်ဖို့ မျှော်လင့်ထားခဲ့ကြတာ ။ ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့မှာ သူက မိုးရဲ့သူငယ်ချင်းနဲ့ တွဲနေတာ သိလိုက်ရတယ် ။ မိုး အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ငယ်ရွယ်ပြီး မရင့်ကျက်သေးဘူး ။ အဲ့ဒီလိုတွေ ဖြစ်လာတဲ့အချိန် သည်းမခံနိုင်ခဲ့ဘူး။သူတို့ကို လမ်းခွဲဖို့ ပြသနာရှာခဲ့မိတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က လက်ထပ်ဖို့တောင် လုပ်နေကြပြီ ။ မိုး ဘာမှ မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး လက်လျော့ပြီး သူ့ကို မေ့ပစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး မြန်မာပြည် ပြန်လာခဲ့တယ် ။ ဒါပေမဲ့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ပဲ အဲ့ဒီနေ့မှာ ခန့်ထည် နဲ့ သူ့ဇနီးလောင်း ကားအက်စီးဒန့်နဲ့ ဆုံးသွားခဲ့မှန်း ပြန်သလိုက်ရတယ် ။ အဲ့ဒီ သတင်းကြားရတယ မိုး စိတ်ထဲ စိတ်မကောင်းပါဘူး"
"အင်း...."
"မိုး ကိုခန့်ထည်နဲ့ လမ်းခွဲပြီးထဲက ဘယ်သူနဲ့မှ ထပ်မတွဲဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား ။ မိုး နောက်တစ်ခါ ပစ်ချခံရမှာ သိပ်ကြောက်တယ်။ မိုးကို သစ္စာဖောက်သွားမှာလည်း ကြောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မိုး....မောင့်ကို ထပ်ပြီး ချစ်မိသွားပြန်တယ် ။ ဒါပေမဲ့ မိုးဘက်က မောင့်ကို ပြသနာရှာရင် မောင်စိတ်ကုန်ပြီး မိုးကို ပစ်သွားမှာလည်း ကြောက်တယ်။ မောင့်ကို မိုး နားလည်နိုင်အောင်ဘဲ ကြိုးစားခဲ့တယ် ။ မောင့်ကို အရမ်းချစ်လို့ပါ ။ မိုးလေ မောင်နဲ့ လမ်းမခွဲချင်ဘူး"
မိုး ပြောပြီး မျက်ရည်တွေ အတားအဆီးမဲ့ စီးကျလာတယ် ။
"မိုးရယ်...."
မြတ်မင်းမောင်က မိုးရဲ့ စကားတွေကြောင့် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရတယ် ။ ကိုခန့်ကလည်း မိုးကို နာကျင်အောင်လုပ်ခဲ့တယ် ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ဒုတိယအကြိမ် နာကျင်ရအောင် လုပ်ခဲ့မိပြန်တယ်။ မိုးက သူ့ကို ချစ်လွန်းလို့ နားလည်ပေးတာကို သူအနိုင်ယူခဲ့မိတယ် ။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် မိုး....။ ခုချိန်ကစပြီး ကိုယ် မိုးအပေါ် သစ္စာရှိပါ့မယ် ။ ကိုယ် နောက်ထပ်ဘယ်သူနဲ့မှ ထပ်မတွဲတော့ဘူးလို့ ကတိပေးတယ်နော်...."
မိုးရဲ့ မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးရင်း မိုးကို တင်းတင်းဖက်ထားမိတယ် ။
မိုးကတော့ မောင့်ရဲ့ ကတိစကားကြောင့် ၀မ်းနည်း၀မ်းသာဖြစ်ပြီး မောင့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ရင်း ငိုနေမိပြန်တယ် ။
~~~~~~~~~~~~~~~~
နောက်နေ့ မိုး ပြင်ဆင်ပြီး ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ ထွက်လာခဲ့တယ် ။ ခြံရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားကြောင့် မိုး အံသြသွားရတယ် ။ ကားပေါ်မှ မောင်က တံခါးဖွင့်ပြီး ဆင်းလာတယ် ။
"မောင်..."
"မိုး.."
"မောင်...ဘယ်ကို လာတာလဲ "
"မိုးဆီကိုလာတာလေ။ ကိုယ် မိုးကို မနက်စာ လိုက်ကျွေးမယ်။ ပြီးရင် ဆိုင်လိုက်ပို့ပေးမယ်"
"တကယ်လား မောင် ...."
မိုးရှေ့မှာ မောင်ရောက်နေတာကို တွေ့နေပါရက် အိပ်မက်တစ်ခုလို ခံစားနေရတယ် ။
"တကယ်ပေါ့..."
မောင်က ကားတံခါးဖွင့်ပေးတယ်။မိုး ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်မိတယ် ။
မောင်က မနက်စာလိုက်ကျွေးပြီး မိုးကို ဆိုင်ထိလိုက်ပို့ပေးတယ် ။ မောင် အရင်က တစ်ခါမှ လိုက်မပို့ပေးခဲ့ဘူး ။ မောင် မိုးအပေါ် ဒီလို ဆက်ဆံပေးတဲ့အတွက် မိုးအရမ်းကို ပျော်ရွှင်ကြည်နူးနေမိတယ် ။အပြန်ကျရင် လာကြိုမယ်လို့ မောင်က ပြောသွားပါသေးတယ် ။
"မိုး....ဘာ၀မ်းသာစရာ ရှိလို့လဲ...မျက်နှာက ပြုံးနေတာပဲ"
ရတနာက ဆိုင်ထဲ ၀င်လာတော့ ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံး ဖြစ်နေတဲ့ မိုးကို မနေနိုင်စွာ မေးလိုက်မိတယ် ။
"မောင်က ငါနဲ့ မနက်စာ အတူစားတယ် ။ ဆိုင်ကိုလည်း လိုက်ပို့ပေးတယ် ။အပြန်လည်း လာကြိုမယ်လို့ ပြောသွားသေးတယ်ဟ"
"ဪ....မြတ်မင်းကြောင့်ကိုး....အေးပါ...ဒီလိုလုပ်ပေးတယ်ဆိုတော့လည်း မဆိုးပါဘူး"
ရတနာ့စိတ်ထဲမှာတော့ မြတ်မင်းမောင်က မိုးအပေါ် ဒီလို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံတာ ဘယ်နှစ်ရက်ခံမလဲလို့ တွေးနေမိတယ် ။ မိုးကတော့ မြတ်မင်းမောင် သူ့အပေါ်နည်းနည်းကောင်းရင် ဘယ်လောက်ပဲ မကောင်းတာ လုပ်ခဲ့လုပ်ခဲ့ ခွင့်လွှတ်တယ် ။' အမှတ်မရှိတဲ့ မိုး 'ရတနာတော့ မိုးအစား ရင်လေးနေမိတယ်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ငါ့ကို ခေါ်တာ ဘာပြောမလို့လဲ အေမီ"
"ပြောစရာရှိမှ ခေါ်ရမှာလား..."
"မဟုတ်ပါဘူး...အေမီကလည်း"
"ငါ မနက်ဖြန် ကျောင်းမှာ ပိုက်ဆံသွားလှူမှာ ။ နင် ငါ့ကို လိုက်ပို့ရမှာ ။ မေ့နေမှာစိုးလို့"
"မမေ့ပါဘူး။ဘယ်နေရာမှာလဲ..."
".......မြို့။ ငါတို့ ဒီကို မပြောင်းလာခင်က တက်ခဲ့တဲ့ကျောင်းလေ"
"ဪ....ဒါဆို ငါတို့ စောစောသွားရမယ် ။ နည်းနည်းဝေးတယ်ဆိုတော့"
"အင်း..."
"အေမီ...ဒါနဲ့....ဟို.."
"ဘာပြောမလို့လဲ မြတ်မင်း"
"ဘာမှ မဟုတ်တော့ပါဘူး"
"မိုးမခနဲ့ အကြောင်းမဟုတ်လား...ပြောလေ"
"ကိုခန့်က မိုး သူငယ်ချင်းနဲ့ တွဲခဲ့တာဆို ဟုတ်လား။ နင်ပြောတော့ နင့်မိဘတွေ သဘောတူတဲ့သူနဲ့ လက်ထပ်မလို့ဆို"
"မိုးမခ ပြောတာလား "
"အင်း"
"ကိုကို...သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ တွဲတာတော့မှန်တယ် ။ မေမေ နဲ့ ဖေဖေ လည်း သဘောတူကြတယ်။ မိုးမခကကြတော့ အရမ်းပြသနာရှာတယ် ၊ နောက်ပြီး မိုးမခက မိဘမဲ့တစ်ယောက် သူဘယ်လို နေထိုင်လာခဲ့တယ်ဆိုတာ မသိရဘူးလေ။အဲ့ဒီတော့ သဘောမတူနိုင်တာ မဆန်းပါဘူး"
"ဘာလို့ အဲ့ဒီလိုပြောရတာလဲ အေမီ "
"ငါ အမှန်တိုင်းပြောနေတာလေ။ နင်လည်း မိုးမခကို သိပ်မယုံနဲ့ ၊ သူ နင့်ကို ဟန်ဆောင်နေတာ"
"တော်တော့...အေမီ...ငါ့အထင် ပြောရရင် မိုးဘက်က နစ်နာခဲ့တာချည်းပဲ ။ တကယ်ဆို လက်ထပ်ဖို့အထိပါ ရည်ရွယ်ခဲ့ပြီးမှ ကိုခန့်က သစ္စာဖောက်ပြီး နောက်တစ်ယောက်နဲ့ တွဲတာလေ။ အဲ့ဒီတော့ မိုးစိတ်ဆိုးပြီး ပြောခဲ့မိမှာပေါ့ ။ ဒါကို နင်ကပါ မိုးအပေါ် အငြိုးအတေးမထားသင့်ဘူးလေဟာ"
"မြတ်မင်း.....နင် ငါ့ကို ဒီလိုပြောတယ်ပေါ့။ နင်က ဘာသိလို့လဲ"
"ကျစ် ! ထားလိုက်ပါတော့....ငါ ပြန်တော့မယ်...မနက်ဖြန်မနက် နင့်ကို လာခေါ်မယ်"
"ငါ ညကျရင် ကလပ်သွားမလို့၊ နင် ငါ့ကို လိုက်ပို့ဦး"
"ငါ ဒီနေ့မအားဘူး ။ မိုးကို ညနေကြိုပြီး ငါတို့ ညစာ သွားစားကြမလို့"
"ဘာ!....အေး ...ဒါဆိုလည်း မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်.."
"အင်း...ငါ...သွားပြီ။"
"အေး"
ထွက်သွားတဲ့ မြတ်မင်းမောင်ကို ကြည့်ရင်း အေမီ့ ရင်ထဲမှာ ဒေါသတွေဆူပွက်လာရတယ် ။ "မိုးမခ...ငါ့အစ်ကို ကို သေအောင်လုပ်ပြီး ခုပျော်နေနိုင်သေးတယ်ပေါ့ ။ နင် မြတ်မင်း အနားကနေ ထွက်သွားရအောင် ငါ လုပ်ပြမယ်။ နင် စိတ်ဆင်းရဲနေရတာကို ငါမပြန်ခင် မြင်သွားချင်တယ် "
အေမီ ဒေါသတကြီး ကြုံးဝါးနေမိတယ် ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
မိုး ဆိုင်သိမ်းပြီး ထွက်လာတော့ မောင့်ရဲ့ ကားလေးက မိုးရဲ့ အရှေ့ကို မောင်းလာတယ် ။မောင် တကယ်လာကြိုတာပဲ တွေးမိတော့ မိုး ရင်ထဲ လှိုက်ခနဲ ခုန်သွားတယ် ။
"မိုး...."
"ကားပေါ်တက်လေ..."
"အင်း...."
"မိုး....ဘာစားချင်လဲ "
"ရပါတယ်...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.."
"ဒါဆို...မိုးတို့ လမ်းထိပ်က ပင်လင်စာဆိုင်လေးမှာ စားကြတာပေါ့..."
"အင်း...ကောင်းသားပဲ"
မိုးတို့ ဆိုင်လေးမှာ အစားအသောက်တချို့ မှာပြီး စားစောက်နေကြစဉ်...။
"မိုး..."
"ဟင်.."
"မောင်...မနက်ဖြန် သွားစရာရှိတယ်..."
"အင်း ၊ မောင်က အရင်က သွားစရာရှိရင် တကူးတက မပြောဖူးပါဘူး"
"အေမီနဲ့ သွားရမှာ..."
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မိုး ရင်ထဲ ဆစ်ခနဲ နာကျင်သွားရတယ် ။
"ဟုတ်လား..."
"အင်း....သူ့အစ်ကိုအတွက် စာသင်ကျောင်းဆောက်ဖို့စွားလှူမှာ ၊ အဲ့ဒါကိုယ်အဖေါ်လိုက်သွားပေးရမယ်။ နည်းနည်းတော့ ဝေးတယ် ။ဒါပေမဲ့ စောစောသွားပြီး ပြန်လာမှာပါ"
"အင်း..."
"မိုး....ကိုယ့်ကို ယုံတယ်မဟုတ်လား"
"ယုံတာပေါ့ "
တကယ်ဆို မိုးစိတ်ထဲ သိပ်တော့မကောင်း၊ ကိုခန့်ထည်က မိုးကို သစ္စာဖောက်ခဲ့တယ်။ အေမီကလည်း မိုးကို မကျေနပ်ဘူးဆိုတော့ မောင့်ကို မိုးနဲ့ ဝေးအောင် လုပ်မှာ စိုးရိမ်မိတာအမှန် ။
°º¤ø,¸¸,ø¤º°'°º¤ø,¸,°º¤ø,¸¸,ø¤º°'°º¤ø,¸,
နောက်နေ့ မြတ်မင်း နဲ့ အေမီ မနက်စောစောထပြီး မြို့လေးသို့ ကားမောင်းထွက်လာခဲ့ကြတယ် ။သုံးနာရီလောက် မောင်းပြီးချိန်မှာတော့ ကျောင်းလေးရှေ့ကို ရောက်လာခဲ့တယ် ။
အေမီက ကျောင်စအုပ်ဆရာမကြီးနဲ့ စကားပြောဆိုနေကြတယ် ။ မြတ်မင်းမောင်ကတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ထိုင်နေလိုက်တယ် ။ ဒီမြို့လေးက အေးချမ်းပြီး နေချင်စရာကောင်းလှတယ် ။ ကျောင်း၀န်းလေးထဲမှာ နားချိန်မို့ ထင်တယ် ၊ ကလေးလေးတွေ ပျော်ရွှင်စွာ ဆော့ကစားနေကြတယ် ။
"မြတ်မင်း...."
အေမီ့ အသံကြောင့် ကလေးတွေကို ငေးနေရာမှ လှည့်ကြည့်မိတယ် ။
"ကိုကို နဲ့ ငါ ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့အချိန်ကို ပြန်သတိရမိတယ်.."
"အင်း...."
"ကိစ္စတွေ အားလုံး ပြီးပြီ"
" ဒါဆိုငါတို့ ပြန်ကြမယ်လေ"
"ခဏနေပါဦး...ခုမှ နေ့လည်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ငါ့ ငယ်သူငယ်ချင်းနဲ့ ခဏသွားတွေ့လိုက်ဦးမယ်။သူနဲ့ ဖုန်းအဆက်သွယ်ပဲ ရှိတာ၊ လူချင်းမတွေ့တာ ကြာပြီ။သွားတွေ့မလို့ လိုက်ပို့ပေးဦး"
"အင်း"
မြတ်မင်းက အေမီ့ကို ကားမောင်းပြီး လိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ် ။
"ငါ အထဲ မလိုက်တော့ဘူး။ဒီနားမှာဘဲ စောင့်နေတော့မယ်"
"နင်ကလည်း...လိုက်ခဲ့ပါဟာ"
"မလိုက်တော့ဘူး"
"ဒါဆိုလည်း...နင် တစ်ခုခုသွားစားပြီးမှ ပြန်လာခဲ့ ။ ခုက နေ့လည်စာစားချိန်ရောက်နေပြီ"
"အင်း...ဒါဆို ငါ သွားပြီ"
အေမီ အိမ်ထဲ၀င်သွားပြီး မြတ်မင်းလည်း ကားမောင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ် ။
စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှာ၀င်ပြီး သူစားနေတုန်း လမ်းပေါ်မှာ ဖြတ်သွားတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို မြင်သော် အံ့သြသွားရတယ် ။ ထိုသူက အခြားသူ မဟုတ်၊ ထက်မြတ် ။ ထက်မြတ်က ဘယ်လိုလုပ် ဒီမြို့ကို ရောက်နေရတာလဲ ။ သူ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်တတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီမြို့မှာ သူတို့လုပ်ငန်းမှ မရှိတာဘဲ ။
ထက်မြတ်နောက်ကို လိုက်သွားချင်စိတ် ပေါ်လာတယ် ။ သူ စားထားတဲ့ ငွေရှင်းပြီး ကားနဲ့ လိုက်ခဲ့တယ် ။ ထက်မြတ်ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေက ဆေးရုံတစ်ခုထဲ ဦးတည်သွားတယ် ။
မြတ်မင်း ဆေးရုံရှေ့မှာ ကားရပ်ထားရင်း အံ့သြသွားရပြန်တယ် ။ ဆေးရုံကို ထက်မြတ် ဘာလာလုပ်တာလဲ ။ သူ နေမကောင်းလို့လား ။
ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ထက်မြတ်နောက်ကို မြန်မြန်လိုက်သွားမိတယ် ။ ထက်မြတ်က အခန်းတစ်ခုရှေ့အရောက် ခဏ ရပ်လိုက်ပြီး တံခါးဖွင့် ၀င်သွားတယ် ။
မြတ်မင်းက ထက်မြတ် ၀င်သွားတဲ့ အခန်းရှေ့အရောက် တံခါးဖွင့်ဖို့ တုံ့ဆိုင်းနေမိတယ် ။ ထက်မြတ်နဲ့ မြတ်မင် ယခုနောက်ပိုင်း ဆက်ဆံရေးကောင်းတော့တာ မဟုတ်။ သူ ထက်မြတ်မေးရင် ဘာပြန်ပြောရမလဲ။ မြတ်မင်း ခဏတွေဝေနေပြီးမှ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ် ။
သူ့ကို မြင်တော့ အကြီးအကျယ် မျက်နှာပျက်သွားတဲ့ ထက်မြတ် ကို မြင်လိုက်ရတယ် ။ ထက်မြတ်ဘေးက လူနာကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သူဆီ အကြည့်အရောက် သူ့မျက်လုံးတို့ ပြူးကျယ်သွားရတယ် ။
::::::::::::::::>::::::::::::::::>
ဆက်ရန်....
Thin Zar Moe Oo
အခန္း ( ၁၃ )
မိုး ေကာ္ဖီဆိုင္က ထြက္လာၿပီးေနာက္ ပန္းဆိုင္ေလးကို ျပန္လာခဲ့တယ္ ။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ ၊ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား "
"ငါ ေအမီနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္ ။ သူက ေမာင့္အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းတဲ့ေလ"
"ေအမီဆိုတာ နင့္အရင္ ရည္းစားေဟာင္းရဲ႕ ညီမ မဟုတ္လား..."
"အင္း..."
"သူ နင့္ကို ဘာေျပာေသးလဲ"
"သူ႕အစ္ကို ဆုံးတာ ငါ့ေၾကာင့္လို႔ ထင္ေနတယ္ေလ"
"ဟင္ ၊ ကိုခန့္ထည္က ကားအက္စီးဒန့္နဲ႕ ဆုံးတာမဟုတ္လား။ နင္နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ။ သူက ဘာကိစၥ အျပစ္တင္ေနရတာလဲ "
"အင္း..."
"ေအမီစကားေတြေၾကာင့္ ေမာင္ ငါ့ကို အထင္လြဲသြားမွာလည္း စိုးတယ္ "
"ျမတ္မင္းေမာင္ကို စိတ္ပူေနေသးတယ္ ။ နင္ သူ႕ကို ဒီေလာက္ နားလည္မႈေပးထားတာပဲ ။ သူ႕ဘက္ကလည္း နားလည္မႈ ရွိရမွာေပါ့"
"အင္း....နားလည္ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ"
"ကဲပါ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေမ့ထားလိုက္ပါ။ ဒါနဲ႕ ငါ ဒီေန႕ ေစာေစာျပန္ရမယ္ဟ ။ သြားစရာရွိတယ္ "
"အင္း ျပန္ေလ။ ငါလည္း ဒီေန႕ ဆိုင္ေစာေစာပိတ္မလားလို႔"
"ေကာင္းတယ္။ နင္ အနားယူဦး"
"အင္း..."
မိုး ဆိုင္က ေကာင္မေလးကိုေရာ ေစာေစာျပန္ခိုင္းၿပီး ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနမိတယ္ ။ ေမာင္နဲ႕ ေတြ႕ၿပီးမွ မိုးလည္း ေစာေစာျပန္နားေတာ့မယ္ ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ျမတ္မင္းေမာင္က ေအမီ့ကို လိုက္ပို႔ၿပီးေနာက္ စိတ္ေျပတဲ့အထိ ခဏေနေပးၿပီးမွ မိုးဆီ ထြက္လာခဲ့တယ္ ။
"မိုး..."
"ဪ ေမာင္...ေရာက္လာၿပီပဲ"
"အင္း...ခုနကိစၥ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ ေအမီက နည္းနည္းတယူသန္တယ္ "
"မိုး...သိပါတယ္။
ေမာင္....မိုးကို ယုံရဲ႕လား ဟင္"
"ယုံတာေပါ့ မိုးရယ္ "
"မိုးဘက္က မွန္တဲ့အတြက္ ရွင္းျပစရာမလိုဘူးလို႔ ခံယူထားတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ေမာင့္ကို အမွန္အတိုင္း သိေစခ်င္တယ္ ။ မိုး ေမာင့္ကို မေျပာျပခဲ့မိဘူး ။ မိုး တမင္ မေျပာဘဲေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ။မိုး ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့ အတိတ္ဆိုးမို႔ ေမ့ထားခဲ့တာပါ "
မိုး မ်က္ဝန္းေတြမွာ နာက်င္ရိပ္သန္းေနတယ္ ။
"ရပါတယ္ မိုး ၊ မိုး အဆင္ေျပမွ ကိုယ့္ကို ေျပာပါ"
"တကယ္ေတာ့ မိုး နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ကိုခန့္ထည္ နဲ႕ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။မိုးတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ နားလည္မႈရွိၾကၿပီး လက္တြဲနိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကတာ ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႕မွာ သူက မိုးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ တြဲေနတာ သိလိုက္ရတယ္ ။ မိုး အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ငယ္႐ြယ္ၿပီး မရင့္က်က္ေသးဘူး ။ အဲ့ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ သည္းမခံနိုင္ခဲ့ဘူး။သူတို႔ကို လမ္းခြဲဖို႔ ျပသနာရွာခဲ့မိတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လက္ထပ္ဖို႔ေတာင္ လုပ္ေနၾကၿပီ ။ မိုး ဘာမွ မတတ္နိုင္တဲ့အဆုံး လက္ေလ်ာ့ၿပီး သူ႕ကို ေမ့ပစ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္လာခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပဲ အဲ့ဒီေန႕မွာ ခန့္ထည္ နဲ႕ သူ႕ဇနီးေလာင္း ကားအက္စီးဒန႔္နဲ႕ ဆုံးသြားခဲ့မွန္း ျပန္သလိုက္ရတယ္ ။ အဲ့ဒီ သတင္းၾကားရတယ မိုး စိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး"
"အင္း...."
"မိုး ကိုခန့္ထည္နဲ႕ လမ္းခြဲၿပီးထဲက ဘယ္သူနဲ႕မွ ထပ္မတြဲဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသား ။ မိုး ေနာက္တစ္ခါ ပစ္ခ်ခံရမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ မိုးကို သစၥာေဖာက္သြားမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုး....ေမာင့္ကို ထပ္ၿပီး ခ်စ္မိသြားျပန္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ မိုးဘက္က ေမာင့္ကို ျပသနာရွာရင္ ေမာင္စိတ္ကုန္ၿပီး မိုးကို ပစ္သြားမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ ေမာင့္ကို မိုး နားလည္နိုင္ေအာင္ဘဲ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ ။ ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္လို႔ပါ ။ မိုးေလ ေမာင္နဲ႕ လမ္းမခြဲခ်င္ဘူး"
မိုး ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လာတယ္ ။
"မိုးရယ္...."
ျမတ္မင္းေမာင္က မိုးရဲ႕ စကားေတြေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတယ္ ။ ကိုခန့္ကလည္း မိုးကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္ ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ နာက်င္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့မိျပန္တယ္။ မိုးက သူ႕ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ နားလည္ေပးတာကို သူအနိုင္ယူခဲ့မိတယ္ ။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိုး....။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ္ မိုးအေပၚ သစၥာရွိပါ့မယ္ ။ ကိုယ္ ေနာက္ထပ္ဘယ္သူနဲ႕မွ ထပ္မတြဲေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးတယ္ေနာ္...."
မိုးရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးရင္း မိုးကို တင္းတင္းဖက္ထားမိတယ္ ။
မိုးကေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ ကတိစကားေၾကာင့္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာျဖစ္ၿပီး ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ရင္း ငိုေနမိျပန္တယ္ ။
~~~~~~~~~~~~~~~~
ေနာက္ေန႕ မိုး ျပင္ဆင္ၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ ၿခံေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားေၾကာင့္ မိုး အံၾသသြားရတယ္ ။ ကားေပၚမွ ေမာင္က တံခါးဖြင့္ၿပီး ဆင္းလာတယ္ ။
"ေမာင္..."
"မိုး.."
"ေမာင္...ဘယ္ကို လာတာလဲ "
"မိုးဆီကိုလာတာေလ။ ကိုယ္ မိုးကို မနက္စာ လိုက္ေကြၽးမယ္။ ၿပီးရင္ ဆိုင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"တကယ္လား ေမာင္ ...."
မိုးေရွ႕မွာ ေမာင္ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ေနပါရက္ အိပ္မက္တစ္ခုလို ခံစားေနရတယ္ ။
"တကယ္ေပါ့..."
ေမာင္က ကားတံခါးဖြင့္ေပးတယ္။မိုး ေပ်ာ္႐ႊင္စြာနဲ႕ ကားေပၚတက္ထိုင္လိုက္မိတယ္ ။
ေမာင္က မနက္စာလိုက္ေကြၽးၿပီး မိုးကို ဆိုင္ထိလိုက္ပို႔ေပးတယ္ ။ ေမာင္ အရင္က တစ္ခါမွ လိုက္မပို႔ေပးခဲ့ဘူး ။ ေမာင္ မိုးအေပၚ ဒီလို ဆက္ဆံေပးတဲ့အတြက္ မိုးအရမ္းကို ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးေနမိတယ္ ။အျပန္က်ရင္ လာႀကိဳမယ္လို႔ ေမာင္က ေျပာသြားပါေသးတယ္ ။
"မိုး....ဘာ၀မ္းသာစရာ ရွိလို႔လဲ...မ်က္ႏွာက ၿပဳံးေနတာပဲ"
ရတနာက ဆိုင္ထဲ ၀င္လာေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံး ျဖစ္ေနတဲ့ မိုးကို မေနနိုင္စြာ ေမးလိုက္မိတယ္ ။
"ေမာင္က ငါနဲ႕ မနက္စာ အတူစားတယ္ ။ ဆိုင္ကိုလည္း လိုက္ပို႔ေပးတယ္ ။အျပန္လည္း လာႀကိဳမယ္လို႔ ေျပာသြားေသးတယ္ဟ"
"ဪ....ျမတ္မင္းေၾကာင့္ကိုး....ေအးပါ...ဒီလိုလုပ္ေပးတယ္ဆိုေတာ့လည္း မဆိုးပါဘူး"
ရတနာ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျမတ္မင္းေမာင္က မိုးအေပၚ ဒီလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ခံမလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္ ။ မိုးကေတာ့ ျမတ္မင္းေမာင္ သူ႕အေပၚနည္းနည္းေကာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ မေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ ခြင့္လႊတ္တယ္ ။' အမွတ္မရွိတဲ့ မိုး 'ရတနာေတာ့ မိုးအစား ရင္ေလးေနမိတယ္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ငါ့ကို ေခၚတာ ဘာေျပာမလို႔လဲ ေအမီ"
"ေျပာစရာရွိမွ ေခၚရမွာလား..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ေအမီကလည္း"
"ငါ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းမွာ ပိုက္ဆံသြားလႉမွာ ။ နင္ ငါ့ကို လိုက္ပို႔ရမွာ ။ ေမ့ေနမွာစိုးလို႔"
"မေမ့ပါဘူး။ဘယ္ေနရာမွာလဲ..."
".......ၿမိဳ႕။ ငါတို႔ ဒီကို မေျပာင္းလာခင္က တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေလ"
"ဪ....ဒါဆို ငါတို႔ ေစာေစာသြားရမယ္ ။ နည္းနည္းေဝးတယ္ဆိုေတာ့"
"အင္း..."
"ေအမီ...ဒါနဲ႕....ဟို.."
"ဘာေျပာမလို႔လဲ ျမတ္မင္း"
"ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး"
"မိုးမခနဲ႕ အေၾကာင္းမဟုတ္လား...ေျပာေလ"
"ကိုခန့္က မိုး သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ တြဲခဲ့တာဆို ဟုတ္လား။ နင္ေျပာေတာ့ နင့္မိဘေတြ သေဘာတူတဲ့သူနဲ႕ လက္ထပ္မလို႔ဆို"
"မိုးမခ ေျပာတာလား "
"အင္း"
"ကိုကို...သူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ တြဲတာေတာ့မွန္တယ္ ။ ေမေမ နဲ႕ ေဖေဖ လည္း သေဘာတူၾကတယ္။ မိုးမခကၾကေတာ့ အရမ္းျပသနာရွာတယ္ ၊ ေနာက္ၿပီး မိုးမခက မိဘမဲ့တစ္ေယာက္ သူဘယ္လို ေနထိုင္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိရဘူးေလ။အဲ့ဒီေတာ့ သေဘာမတူနိုင္တာ မဆန္းပါဘူး"
"ဘာလို႔ အဲ့ဒီလိုေျပာရတာလဲ ေအမီ "
"ငါ အမွန္တိုင္းေျပာေနတာေလ။ နင္လည္း မိုးမခကို သိပ္မယုံနဲ႕ ၊ သူ နင့္ကို ဟန္ေဆာင္ေနတာ"
"ေတာ္ေတာ့...ေအမီ...ငါ့အထင္ ေျပာရရင္ မိုးဘက္က နစ္နာခဲ့တာခ်ည္းပဲ ။ တကယ္ဆို လက္ထပ္ဖို႔အထိပါ ရည္႐ြယ္ခဲ့ၿပီးမွ ကိုခန့္က သစၥာေဖာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲတာေလ။ အဲ့ဒီေတာ့ မိုးစိတ္ဆိုးၿပီး ေျပာခဲ့မိမွာေပါ့ ။ ဒါကို နင္ကပါ မိုးအေပၚ အၿငိဳးအေတးမထားသင့္ဘူးေလဟာ"
"ျမတ္မင္း.....နင္ ငါ့ကို ဒီလိုေျပာတယ္ေပါ့။ နင္က ဘာသိလို႔လဲ"
"က်စ္ ! ထားလိုက္ပါေတာ့....ငါ ျပန္ေတာ့မယ္...မနက္ျဖန္မနက္ နင့္ကို လာေခၚမယ္"
"ငါ ညက်ရင္ ကလပ္သြားမလို႔၊ နင္ ငါ့ကို လိုက္ပို႔ဦး"
"ငါ ဒီေန႕မအားဘူး ။ မိုးကို ညေနႀကိဳၿပီး ငါတို႔ ညစာ သြားစားၾကမလို႔"
"ဘာ!....ေအး ...ဒါဆိုလည္း မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕မယ္.."
"အင္း...ငါ...သြားၿပီ။"
"ေအး"
ထြက္သြားတဲ့ ျမတ္မင္းေမာင္ကို ၾကည့္ရင္း ေအမီ့ ရင္ထဲမွာ ေဒါသေတြဆူပြက္လာရတယ္ ။ "မိုးမခ...ငါ့အစ္ကို ကို ေသေအာင္လုပ္ၿပီး ခုေပ်ာ္ေနနိုင္ေသးတယ္ေပါ့ ။ နင္ ျမတ္မင္း အနားကေန ထြက္သြားရေအာင္ ငါ လုပ္ျပမယ္။ နင္ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာကို ငါမျပန္ခင္ ျမင္သြားခ်င္တယ္ "
ေအမီ ေဒါသတႀကီး ႀကဳံးဝါးေနမိတယ္ ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
မိုး ဆိုင္သိမ္းၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ ကားေလးက မိုးရဲ႕ အေရွ႕ကို ေမာင္းလာတယ္ ။ေမာင္ တကယ္လာႀကိဳတာပဲ ေတြးမိေတာ့ မိုး ရင္ထဲ လွိုက္ခနဲ ခုန္သြားတယ္ ။
"မိုး...."
"ကားေပၚတက္ေလ..."
"အင္း...."
"မိုး....ဘာစားခ်င္လဲ "
"ရပါတယ္...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.."
"ဒါဆို...မိုးတို႔ လမ္းထိပ္က ပင္လင္စာဆိုင္ေလးမွာ စားၾကတာေပါ့..."
"အင္း...ေကာင္းသားပဲ"
မိုးတို႔ ဆိုင္ေလးမွာ အစားအေသာက္တခ်ိဳ႕ မွာၿပီး စားေစာက္ေနၾကစဥ္...။
"မိုး..."
"ဟင္.."
"ေမာင္...မနက္ျဖန္ သြားစရာရွိတယ္..."
"အင္း ၊ ေမာင္က အရင္က သြားစရာရွိရင္ တကူးတက မေျပာဖူးပါဘူး"
"ေအမီနဲ႕ သြားရမွာ..."
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မိုး ရင္ထဲ ဆစ္ခနဲ နာက်င္သြားရတယ္ ။
"ဟုတ္လား..."
"အင္း....သူ႕အစ္ကိုအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔စြားလႉမွာ ၊ အဲ့ဒါကိုယ္အေဖၚလိုက္သြားေပးရမယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ေဝးတယ္ ။ဒါေပမဲ့ ေစာေစာသြားၿပီး ျပန္လာမွာပါ"
"အင္း..."
"မိုး....ကိုယ့္ကို ယုံတယ္မဟုတ္လား"
"ယုံတာေပါ့ "
တကယ္ဆို မိုးစိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့မေကာင္း၊ ကိုခန့္ထည္က မိုးကို သစၥာေဖာက္ခဲ့တယ္။ ေအမီကလည္း မိုးကို မေက်နပ္ဘူးဆိုေတာ့ ေမာင့္ကို မိုးနဲ႕ ေဝးေအာင္ လုပ္မွာ စိုးရိမ္မိတာအမွန္ ။
°º¤ø,¸¸,ø¤º°'°º¤ø,¸,°º¤ø,¸¸,ø¤º°'°º¤ø,¸,
ေနာက္ေန႕ ျမတ္မင္း နဲ႕ ေအမီ မနက္ေစာေစာထၿပီး ၿမိဳ႕ေလးသို႔ ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့ၾကတယ္ ။သုံးနာရီေလာက္ ေမာင္းၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေလးေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္ ။
ေအမီက ေက်ာင္စအုပ္ဆရာမႀကီးနဲ႕ စကားေျပာဆိုေနၾကတယ္ ။ ျမတ္မင္းေမာင္ကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္ ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးက ေအးခ်မ္းၿပီး ေနခ်င္စရာေကာင္းလွတယ္ ။ ေက်ာင္း၀န္းေလးထဲမွာ နားခ်ိန္မို႔ ထင္တယ္ ၊ ကေလးေလးေတြ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေဆာ့ကစားေနၾကတယ္ ။
"ျမတ္မင္း...."
ေအမီ့ အသံေၾကာင့္ ကေလးေတြကို ေငးေနရာမွ လွည့္ၾကည့္မိတယ္ ။
"ကိုကို နဲ႕ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္သတိရမိတယ္.."
"အင္း...."
"ကိစၥေတြ အားလုံး ၿပီးၿပီ"
" ဒါဆိုငါတို႔ ျပန္ၾကမယ္ေလ"
"ခဏေနပါဦး...ခုမွ ေန႕လည္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ငါ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ခဏသြားေတြ႕လိုက္ဦးမယ္။သူနဲ႕ ဖုန္းအဆက္သြယ္ပဲ ရွိတာ၊ လူခ်င္းမေတြ႕တာ ၾကာၿပီ။သြားေတြ႕မလို႔ လိုက္ပို႔ေပးဦး"
"အင္း"
ျမတ္မင္းက ေအမီ့ကို ကားေမာင္းၿပီး လိုက္ပို႔ေပးလိုက္တယ္ ။
"ငါ အထဲ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ဒီနားမွာဘဲ ေစာင့္ေနေတာ့မယ္"
"နင္ကလည္း...လိုက္ခဲ့ပါဟာ"
"မလိုက္ေတာ့ဘူး"
"ဒါဆိုလည္း...နင္ တစ္ခုခုသြားစားၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ ။ ခုက ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ"
"အင္း...ဒါဆို ငါ သြားၿပီ"
ေအမီ အိမ္ထဲ၀င္သြားၿပီး ျမတ္မင္းလည္း ကားေမာင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္ ။
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ၀င္ၿပီး သူစားေနတုန္း လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေသာ္ အံ့ၾသသြားရတယ္ ။ ထိုသူက အျခားသူ မဟုတ္၊ ထက္ျမတ္ ။ ထက္ျမတ္က ဘယ္လိုလုပ္ ဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနရတာလဲ ။ သူ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ခရီးထြက္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီၿမိဳ႕မွာ သူတို႔လုပ္ငန္းမွ မရွိတာဘဲ ။
ထက္ျမတ္ေနာက္ကို လိုက္သြားခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္ ။ သူ စားထားတဲ့ ေငြရွင္းၿပီး ကားနဲ႕ လိုက္ခဲ့တယ္ ။ ထက္ျမတ္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ေဆး႐ုံတစ္ခုထဲ ဦးတည္သြားတယ္ ။
ျမတ္မင္း ေဆး႐ုံေရွ႕မွာ ကားရပ္ထားရင္း အံ့ၾသသြားရျပန္တယ္ ။ ေဆး႐ုံကို ထက္ျမတ္ ဘာလာလုပ္တာလဲ ။ သူ ေနမေကာင္းလို႔လား ။
ကားေပၚကဆင္းၿပီး ထက္ျမတ္ေနာက္ကို ျမန္ျမန္လိုက္သြားမိတယ္ ။ ထက္ျမတ္က အခန္းတစ္ခုေရွ႕အေရာက္ ခဏ ရပ္လိုက္ၿပီး တံခါးဖြင့္ ၀င္သြားတယ္ ။
ျမတ္မင္းက ထက္ျမတ္ ၀င္သြားတဲ့ အခန္းေရွ႕အေရာက္ တံခါးဖြင့္ဖို႔ တုံ႕ဆိုင္းေနမိတယ္ ။ ထက္ျမတ္နဲ႕ ျမတ္မင္ ယခုေနာက္ပိုင္း ဆက္ဆံေရးေကာင္းေတာ့တာ မဟုတ္။ သူ ထက္ျမတ္ေမးရင္ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ။ ျမတ္မင္း ခဏေတြေဝေနၿပီးမွ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္ ။
သူ႕ကို ျမင္ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတဲ့ ထက္ျမတ္ ကို ျမင္လိုက္ရတယ္ ။ ထက္ျမတ္ေဘးက လူနာကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူဆီ အၾကည့္အေရာက္ သူ႕မ်က္လုံးတို႔ ျပဴးက်ယ္သြားရတယ္ ။
::::::::::::::::>::::::::::::::::>
ဆက္ရန္....
Thin Zar Moe Oo