Ik wandel de grote ijzeren poort door. Het ziet er uit zoals ik me had voorgesteld: groepjes leerlingen staan verspreid over het plein en anderen hangen op bankjes of zitten op het grasveld. Ik kijk naar links waar daarjuist Caroline nog stond en zie haar nog net een hoek omgaan. Ik zal dan alles maar alleen regelen. Ik loop richting de hoofdingang, op zoek naar het secretariaat.
De vrouw achter de balie glimlacht naar me. 'Waar kan ik je mee helpen?' vraagt ze.
'Ik ben nieuw, ze hebben me gezegd dat ik best even langs hier kwam voor wat meer informatie.'
'Oh oke, welkom op Asheville High. Hoe heet je?'
'Caila Marin' zeg ik.
'Oke laat me even de papieren zoeken.'
De vrouw begint als een bezetene door een hele papierberg te rommelen.
'Waar liggen die verdomde dingen? Het is hier altijd zo'n rommel.' Ze gooit het ene papier na het andere op de grond. 'Aha, gevonden! Sorry voor het wachten, hier is je lessenrooster.' Ze overhandigt me een licht gekreukt papier. 'Dit is de code van je kluisje en dit zijn je boeken. Heb je verder nog iets nodig?'
'Nee, dit is alles.'
'Oke, veel succes vandaag!' Ze schenkt me een bemoedigende glimlach.
Ik bedank haar, stapel alles op elkaar en loop in de richting waarvan ik vermoed dat de gang met kluisjes is. Het is inderdaad de juiste gang. Ik loop door op zoek naar nummer 184. Ik ga de hoek om bij nummer 160 en bots tegen iets aan - of nee - niet iets, maar iemand.
Al vloekend draait de jongen waar ik zonet tegen botste zich om. Zijn blauwe ogen fonkelen kwaad wanneer hij me aankijkt. Op zijn witte schoolhemd zit een grote bruine koffievlek. Shit!
'Kijk is uit je doppen, lomp wicht!'
Een paar van de jongens die achter hem staan kijken me afkeurend aan alsof ik een of andere besmettelijke ziekte heb.
'Euh s-sorry ik wou niet, ik-ik kon niet...' stotter ik.
Ik leg mijn boeken neer en grabbel haastig in mijn tas op zoek naar zakdoekjes om de vlek mee af te kuisen. Wanneer ik het pakje eindelijk heb gevonden tilt hij een wenkbrauw omhoog.
'Je denkt toch niet dat ik met deze zooi' hij gebaart naar de vlek, 'een hele dag blijf rondlopen?'
'Ik wil het wel voor je wassen' stel ik voor.
Heel even verandert zijn kwade uitdrukking in iets dat lijkt op verbazing, maar al snel fronsen zijn wenkbrauwen weer. 'Nee, laat het maar. Met al die onhandigheid van je kleur je het nog roze. Ik los het zelf wel op.'
En plots kan het me niet meer schelen dat ik ervoor heb gezorgd dat er een grote koffievlek op zijn shirt zit. Deze ondankbare klootzak verdient niet beter!
'Zoals u wenst uwe majesteit' zeg ik theatraal. Ik maak een overdreven buiging, raap mijn stapel boeken op en loop zonder om te kijken naar het einde van de gang waar ik mijn kluisje vind.
'Kom we gaan' hoor ik meneer koffievlek tegen zijn vrienden zeggen en hij loopt de gang uit met zijn vrienden achter hem.
De eerste dag en ik weet al meteen wie ik best kan mijden. Ik leg de boeken in mijn kluisje, verander de code en ga terug naar het plein. Ik besluit om maar even op een bank te gaan zitten. Ik zit goed en wel of er komt een meisje aan mijn bank zitten. Ze begint meteen tegen me te praten.
'Jij bent nieuw hé? Je komt me niet bekend voor en ik ken bijna heel de school. Ik ben Livia en jij?'
'Caila en ja ik ben nieuw.'
Er passeert net een groep giechelend meisjes. '...heb je die vlek gezien op zijn shirt?' Degene die dat gedaan heeft zal hij het wel betaald zetten....'
Ze hebben het over de jongen van daarjuist en de koffievlek die ík hem heb bezorgd.
Livia kijkt ook hun kant uit en grijnst. 'Wie hem ook die vlek ook bezorgde, hij had het verdiend' zegt ze vervolgens.
'Helemaal gelijk, hij had die koffievlek zeker en vast verdient' zeg ik terwijl ik de dop van mijn flesje water draai.
Livia kijkt me glimlachend aan en plots gaan haar wenkbrauwen omhoog 'En hoe weet jij dat het koffie was waarmee die vlek is gemaakt?'
Shit, betrapt! Heel even denk ik eraan om te liegen, maar het lijkt me toch beter om haar de waarheid te vertellen. Livia vond bovendien dat hij het verdiende.
'Misschien omdat ik heel per ongeluk tegen hem botste in de gang en hem die vlek bezorgde.'
Livia schiet in de lach. 'Za-lig, je hebt geen idee hoe blij ik ben dat je mijn broer zijn verdiende loon hebt gegeven!'
'Broer?!' Ik verslik me in een slok water en krijg hierdoor een enorme hoestbui.
Livia klopt behulpzaam op mijn rug om het hoesten te stoppen. 'Ja, Aiden is mijn broer. Ik weet het hij lijkt niet op mij, maar als je onze ouders ziet dan begrijp je het wel. Hij heeft me vanmorgen trouwens naar school laten lopen, aangezien zijn auto moest hersteld worden en hij het een goed idee vond om mijn auto te nemen om zijn vrienden op te halen.'
'Dat meen je niet!'
'Ja, hij kan soms een enorme klootzak zijn, maar hij heeft ook zijn goede kanten hoor. Je moet hem gewoon wat beter leren kennen.'
'Nee, bedankt.' Nog in geen honderd jaar.
Livia rolt met haar ogen, maar begint dan te glimlachen. 'Ik mag jou wel, ik denk dat wij nog goede vriendinnen gaan worden.' Ze schenkt me een betekenisvolle knipoog.
Ik heb nog nooit echt vrienden gehad, maar dit gaat volgens mij de goede kant op. Dit meisje is een en al energie en vrolijkheid.
'Welk vak heb jij zodadelijk?' Vraag ik hoopvol. Misschien hebben we vakken samen en dan hoef ik al iets minder te stressen.
Tot mijn grote teleurstelling blijkt Livia een jaar jonger te zijn en heeft ze bovendien Spaans en ik heb geschiedenis. Ik wil haar net vragen naar haar andere vakken, maar op dat moment gaat de bel.
Livia springt recht. 'Ik moet gaan. We zien elkaar straks wel bij de lunch.'
'Oke, waar kan ik je vinden?' Roep ik haar nog na, maar ze is al in de massa verdwenen.
Even later baan ik me een weg door de gangen die helemaal gevuld zijn met leerlingen die op en af lopen en zich haasten naar het juiste lokaal. Ik kom aan bij het lokaal waar ik dacht dat ik les had, maar voor het nummer staat een 'A' en ik heb les in lokaal B 113. Dit is dus het foute lokaal. Zuchtend loop ik weer naar beneden, het plein op. Nu zie ik dat er dus een A-blok, B-blok en C-blok is. Ik haast me naar de B-blok en ren de trappen op. Doordat ik verkeerd ben gelopen heb ik veel tijd verloren en de meeste leerlingen zitten al in hun lokaal. Wanneer ik lokaal 'B113' heb gevonden klop ik op de deur en ga naar binnen. De hele klas staart me aan. Oke, slechte eerste indruk maken, check.
'Jij moet Caila Marin zijn, de nieuwe leerling?'
Nu pas besef ik dat er natuurlijk ook een leerkracht aanwezig is. Een man van rond de 40 verschijnt in beeld. Hij heeft een kortgeschoren baard en bruin haar. Zijn grijze ogen kijken me vriendelijk aan.
'Ja, dat klopt. Mijn excuses dat ik te laat ben. Ik vond het lokaal niet.'
Ik hoor iemand een afkeurend geluid maken.
'Geen probleem, dat kan gebeuren op je eerste dag' zegt de leerkracht. 'Ik ben meneer Larson en ik geef geschiedenis. Wil je jezelf misschien even kort voorstellen zodat iedereen weet wie je bent?' Hij geeft me een enthousiaste glimlach.
Oh nee, alsjeblieft niet! Wanhopig kijk ik om me heen zoekend naar een uitweg. Ik haat spreken voor de klas, zeker als die in dit geval bestaat uit een hoop afkeurende en ongeïnteresseerde blikken.
Er is echter geen ontkomen aan en ik richt me dan maar tot de klas. 'Ik ben Caila Marin, 18 jaar en ben een paar dagen geleden samen met mijn moeder en jongere zus naar hier verhuisd.'
Niemand van de leerlingen reageert, maar meneer Larson gaat er maar al te graag op verder.
'En bevalt het je hier al wat in Asheville?'
'Ja, tot nu toe wel maar ik heb nog niet zoveel gezien.' Dat heb je als je een heel weekend alle dozen aan het uitpakken bent.
'Ah, natuurlijk je hebt nog tijd genoeg om de stad te ontdekken.' Even is er een korte stilte, maar vervolgens kijkt meneer Larson rond in de klas. 'Eens kijken waar er nog plek voor je is om te zitten. Aha, daar,' hij wijst naar een lege plek achteraan in de klas,
'voor Aiden.'