~♡~
Jouw ogen slaan langzaam neer als de herinneringen je gedachtes vol maken. De gedachtes duisteren en je ogen prikken van de tranen.
"Ik weet dat het je eng lijkt maar je moet begrijpen dat ik het moet weten..."
Je voelt een brok in je keel als je probeert te slikken. Je legt het bekertje naast je en haalt diep adem.
"Neem je tijd. Ik heb het café net gesloten."
Je knikt opnieuw en laat je gedachtes naar jaren geleden teruggaan.
"Ik ben een weeskind."
Geen reactie van Jeongguk.
"Als ik naar mijn oudste herinnering terugdenk, ga ik naar het adoptie huis waar ik vroeger in verbleef met 4 andere kinderen. De meeste waren al een stuk ouder dan ik, en ik was daar al sinds mijn geboorte."
Vanuit je ooghoeken zie je Jeongguk je strak aankijken met volle concentratie.
"Ik kon er niet tegen, na 14 jaar in dat huis gebleven te hebben, zonder dat iemand mij wilde, had ik een plan gemaakt: ik zou gaan vluchten."
Stilte vult de keuken. Je neemt een korte slok van je latte en kucht kort.
"Dus ik greep mijn belangrijkste spullen, pakte die in en vluchtte. Ik moest gewoon weg van dat huis dat me constant herinnerde dat ik niet gewild was."
Jeongguk plaatst een hand op je knie. "Dat ben je nu wel, Y/N-ie..."
Je knikt kort en vermijdt oogcontact met hem, je wangen begonnen hevig te blozen.
"I-ik kwam ook ver..."
Mijn hoofd begint een beetje pijn te doen als ik het volgende uitspreek,
"Totdat ik tegen een obstakel aankwam."