Τις νύχτες, γυρίζω πίσω
Στα μέρη που έχουν ποτίσει
με τον έρωτα μας.
Ανάβω το τσιγάρο,
θυμάμαι πόσες φορές μου έλεγες να το κόψω.
Και φυσάω τον καπνό,
να διώξει τη μυρωδιά σου από το μυαλό μου.
Αυτή η ησυχία,
κάνει τόση φασαρία στο κεφάλι μου,
και το άδειο μας παγκάκι,
εκεί που γεννήθηκε και πέθανε ο έρωτας,
σαν οθόνη του σινεμά,
παίζει ξανά και ξανά,
τις ίδιες σκηνές,
τις δικές μας στιγμές.
Και οι σκιές μας είναι ακόμα εκεί,
Χορεύουν ανέμελα,
δεν ξέρουν ακόμα
πόσο κοντά είναι το τέλος.
Μα δε θα τους το χαλάσω,
γιατί στην τελική,
είναι το μόνο που έχει μείνει
από εμάς,
δύο φαντάσματα,
μες τη νύχτα.
Μη λυπάσαι,
θα τα επισκέπτομαι συχνά.
Καληνύχτα.