BU ÜLKEDE BÖYLE PİSLİKLERİN, BÖYLE ŞEREFSİZLERİN DOLANMASI KANIMA DOKUNUYOR. AYNI HAVAYI SOLUMAMIZ NEFRETİMİ TEK TEK AŞILIYOR.
O KÜÇÜCÜK BİR KIZDI. ACI ÇEKE ÇEKE O MİNNAK BEDENİ GÖZ GÖRE GÖRE ÖLÜME SÜRÜKLENDİ. SIRF KENDİ ÇIĞLIĞI İLE KULAK ZARI PATLADI.
CANIM ÇOK YANIYOR. ÇOK YANIYOR HEM DE.
ALLAH CEZANIZI VERSİN. SİZ VE SİZİN GİBİLERDEN NEFRET EDİYORUM.
*****
"Arkadaşlarınla vedalaşabilirsin." Kimya hocasının ifadesiz sesiyle beraber kendimi Survivor'da konseyde gibi hissetmiştim. Derin bir nefes aldım ve sınıfı süzen Selim'e kafamı çevirdim. Selim elinde ki çantasıyla sınıfı dolaşırken omuz silktim ve kafamı sıraya gömdüm.
Kendimi az da olsa kötü hissetmiştim aslında. Her ne kadar sınıfın önünde rezil de etse, benim yanımda başka kızı da süzse ve sinemaya başka bir kız ile de gitse...
Allah cezanı versin Selim.
"Dersin kaynaması için böyle yaptıysan Selim, başarılı bir sonuç elde ettin." Selim'in güldüğünü duydum. "Kaçıncı noktadayız hocam?" En arkadan sayko bir ses duyulurken, merakla hocanın diyeceği şeyi bekledim.
"Ne noktası Mert?" Mert ve arkadaşları tekrardan sayko bir gülüş beyan ettikten sonra tekrardan Mert'in sesini duydum.
"Kaynama noktası hocam." Sınıf gülmeye başlarken kafamı olumsuzca salladım. Sınıf espriler yüzünden fazla soğuk olmuştu.
"Saçmalamaz mısın Mert lütfen? İlsu kafanı kaldır sen de. Arkadaşınla vedalaşmayacak mısın?" Kimya hocasının tiz sesi sıçramama sebep olurken kafamı kaldırdım. Baş ucumda eli sıraya dayalı Selim'i görmemle derin bir nefes aldım ve ayağa kalktım.
Sınıf ve Ceyda gene aynı tavrı takınmıştı. Sınıf şaşkın ve bir o kadar hüzünle bize baksa da Ceyda da sinirli gözlerle bize bakıyordu.
Ceyda'yı hiçbir zaman anlamayacaktım. Davranışlarını, duygularını, ani tepkileri de bunlara dahildi.
"Yolun açık olsun. Hayatında başarılar." Yavaşça sarılarak geriye çekildim ve Selim'e bakmadan sırama oturdum. Selim yukarıdan bana bakmaya devam ederken derin bir nefes aldım ve kafamı tekrardan sıraya gömdüm. Bu sefer Selim'in sıranın etrafında döndü ve Ceyda'ya sarıldı.
Kafamı kaldırmadım tabii ki. Sadece hissediyordum. Çünkü Ceyda'nın kalbinin sesini buradan duyuyordum. Mübalağa yapmıyordum gerçekten de nefes alış-verişinde bile heyecan vardı.
Ben meraklandığım için kafamı tekrardan kaldırdım.
"Selim numaranı alabilir miyim?" Ceyda'nın göz yaşları bocalırken Selim kaşlarını çatarak Ceyda'ya baktı. Daha sonrasında Ceyda'nın kalemiyle sıraya numarasını yazmaya başladı.
Numarasını ezbere biliyordum. Maalesef ki unutmamıştım. Unutmak için bir çaba da göstermemiştim ama olsun.
Selim yavaşça kalemi bıraktı ve Kimya hocasıyla vedalaşmaya başladı. Ben ise kafamı kaldırarak Selim'in sıraya yazdığı numaraya bakıyordum.
Selim numarasını bilerek olsa gerek yanlış vermişti. Sinirle soludum ve kalemi alarak son iki hanesini sildim ve düzelttim. "Ne yapıyorsun?" Ceyda'nın sesinde meraklık varken bir o kadar da sinir vardı.
"Yanlış numara verdi Ceyda." Bana kaşlarını çattı ve sildiğim haneleri tekrardan silerek eski haline getirdi. Omuz silktim. "Amaçsız olarak dünyaya gelmek nasıl bir duygu acaba?" Kendi kendime düşünüyor gibi yapsamda Ceyda'ya da duyurmaya çalışıyordum.
"İlsu sırf numarayı almayayım diye böyle bir şey mi yaptın?" Sinirle nefes aldım ve verdim. Bunu bir kaç defa daha tekrarladım. Daha sonrasında gülümsedim ve kafamı Ceyda'ya çevirdim. Gülümsememi durduramıyordum.
"Senin öldürürüm Ceyda." Gülümsememle beraber hafifçe göz kırptım ve önüme döndüm. Ceyda bir şey demeyerek tekrardan Selim'e döndü.
O ve Selim umrumda dahi değildi.
Aslında artık kimse umrumda değildi. Kimse için uğraşmayacaktım, kimse için üzülmeyecektim. Kendi hayatıma bakacak ve kimseyi yakın görerek güvenmeyecektim.
Çok düşündüm.
Herkesi kendimden çok düşündüm. Herkese güvenmekten canım çok yanmıştı.
Eski halime dönmeyecek kadar insan sarrafı olmuştum artık. 'Kimin neyi? ne derecede?' yapabileceğini anlayabiliyordum. Kesin olmasa da bir tahminim vardı en azından.
Okul çıkışında ağır adımlarla eve doğru yürümeye başlamıştım. Havalar eskiye karşın biraz daha esnekleşmiş, biraz daha sıcak olmaya başlamıştı.
Hâlâ karla karışık yağmur yağıyordu tabii ki.
Telefonumu elime aldım ve annemin numarasını çevirdim. Annem çalar çalmaz açarken karşıdan karşıya geçtim ve derin bir nefes aldım. "Günaydın bayan. Kalkabildin mi?" Annem gülerken ben de gülümsedim.
"Ne demezsin? Baban bir hışımla dışarı çıktı. Sebebini bilmiyorum ama..." Annem konuşmaya devam ederken kaşlarımı çattım.
"Anne neden ki?" Aniden kuruyan dudaklarımı yaladım. "Bilmiyorum." Gözlerimi devirdim ve karşı yoldan ağır ağır ilerlemeye devam ettim.
"Anne ben sana bir şey diyecektim." Annem belli belirsiz homurdandı. Bu annece 'söyle hadi seninle mi uğraşacağım?' demekti.
"Anne ben yatılı bir yerde kalmak istiyorum. Üniversite sınavlarına da bizi hazırlıyorlarmış. Yaklaşık bir sene boyunca orada kalacağım. Ve oraya yakın bir okulda varmış. Kaydımı da oraya alacağım." Nefesimi titrekçe verdim.
"Neden böyle bir şey yapıyorsun?" Annem imayla karışık bir ses tonuyla konuşurken öksürdüm ve devam ettim. "Ne için olacak anne? Beyin göçü yapacağım ya ondan." İşin ciddiliğini bir kez daha bozan anneme içimden bir alkış gönderdim.
"Ben ciddiyim."
"İlsu ciddi olman umrumda mı sence?" Sinirle nefesimi tekrardan verdim. "Eve geleceğim ve bu durumu düzgünce, adamca konuşacağız. Tamam mı?" Bir an Merve Aydın'a dönmüştüm.
'Adamca, Yunanca, Azerice, Rusça...'
"Peki."
Ellerimi cebime koydum ve montumun şapkasıyla kafamı örttüm. Ve aklıma Semih geldi.
Sebebini bilmiyordum ama aklımdan çıkmıyordu. Her eylemimde aklıma geliyordu. Tuvalette bile. Geçen de kendi kendime konuşurken 'o da işerdi' demiştim.
Kafayı yemiştim.
Aklım bir Semih'te bir de İrem denilen o kızdaydı. Semih nasıl inanmıştı o kıza? Gökçe nasıl kabullenmişti dayak yemeye? Peki Semih'in annesi nasıl susmuştu?
Kafamı sağa sola salladım ve yürümeye devam ettim.
"Anne!" Anahtarı gelişigüzel fırlattım ve odaya doğru yürümeye başladım. Annem Göktuğ'un altını değiştiyor bir yandan da bana cevap vermeye çalışıyordu.
"Gel kızım." İçeri geçtim ve annemin tam karşısına oturdum. "Anne. Şu konuyu konuşalım mı?" Annem kafasıyla beni tasdiklerken ellerimi omzuma atarak çantamı koltuğun üzerine koydum.
"Anne ben kararımı verdim. Gideceğim." Annem derin bir nefes aldı.
"Babanla da konuşalım. Yani belki istemez." Gözlerimi anneme diktim. "Babam kesinlikle izin verir. Sonuçta notlarımın düzelmesini oldukça istiyor." Annem konuşmaya başlayacakken telefonu çalmaya başladı. Bir umut babamın aradığını sanarken Elif ablanın ismini görmemle gözlerimi devirdim ve somurtarak sırtımı koltuğa yasladım.
"Elif nasılsın canım?" Annem gülümserken merakla diyeceği şeyi beklemeye başladım. "Ne?"
Annem hızla ayağa kalkarak elini başına götürdü. Gözleri kızarmaya başlarken şüpheyle ayağa kalktım ve anneme bakarak seslendim.
"Anne ne oldu? Sakin olsana." Annem telefonu kulağından indirdi ve gözlerini bana dikerek titreyen dudaklarını araladı.
"Semih...Semih'e motor çarpmış."
******************
Merhaba arkadaşlar.
Hepinize Selamlar. Öncelikle konuya balıklama atlayacağım.
Çok kısa bir bölüm oldu üzgünüm. Sonunu gene merak edilecek bir şey bıraktığım için de özür dilerim. Ama gerçekten çok yoğunum. Daha yeni dersin başından kalktım ve annemden habersiz bölüm yazmaya çalıştım.
Diş Hekimim hali hazırda varken paylaştım bu arada. Şimdi hani vaktin yoktu o zaman? Demeyin😂
KISA DUYURU:
Kitaba bölüm atmayacağım ve bu süre de yazım yanlışlarını artı bazı saçmalanmış yerleri düzelteceğim.
Fark ettim de aşırı klişe yerler varmış. Yani kitabımı sabah serviste okuyarak gidiyordum ve gerçekten kendime hayret kaldım.
Bazı yerler cidden klişe...
Ama düzelteceğim merak etmeyin nxnfnxndx
Hepinize İyi Geceler.
Canımsınız❤