Afstand en behendigheid. Linksboven, rechtsonder. Een dans der zwaarden moest het zijn. Een dans waarbij ik de bovenhand moest hebben. Als ik dat niet zou hebben, zou Clarisse mij zonder genade afmaken. Daar was ze voor in de wieg gelegd. Ze was een prinses van Tiberion, afstammeling van een familie van winnaars. Ik was een jonge generaal, voorbestemd om de koninklijke garde te betreden en was tevens een afstammeling van een familie van noemenswaardige krijgers. Ik zou willen zeggen dat ik er zeker van was dat ik zou winnen. Mijn zintuigen waren aangescherpt door mijn ervaring op het slagveld, ik had vaker mensen uitgeschakeld die er op gebrand waren om mij mijn leven te ontnemen. Maar Clarisse was vaardig en daarom kon ik die woorden niet uitspreken.
Ik had haar niet meer gesproken sinds onze ruzie. We hadden enkele keren een blik gewisseld, ook vandaag in de trainingsruimte. Meer dan dat was er niet tussen ons. Vandaag was de gebruikelijke haat in haar ogen echter wel verdwenen. Waarschijnlijk was ze tevreden gesteld door de reddingsactie die mij bijna mijn eigen leven had gekost.
In de pauzes tussen het trainen met Alexis door, vroeg ik mij stilletjes af of Caine nog in vrijheid was geweest als Killian en ik niet terug de arena in waren gegaan. Abel zou het ongetwijfeld niet overleefd hebben, maar de jongen die zo dicht bij de overwinning was geweest waarschijnlijk wel. De kans dat hij inmiddels aan zijn nare verwonding was bezweken, was een mogelijkheid die ik het liefste naar mijn achterhoofd duwde. De Exitium zouden hem niet ontvoeren als ze hem niet tegen ons wilden gebruiken en als ze dat wilden doen, moesten ze hem wel in leven houden. Dat stelde mij enigszins gerust.
Ik vroeg me af of ik die chantage nog zou meekrijgen. Caden had gezegd dat hij over een paar dagen een groep soldaten naar Ovon zou sturen om de rebellen af te maken. Het gevolg van die uitspraak was een vurige woordenwisseling tussen hem en mij, waarop ik de vergaderzaal was uitgebeend. Als hij het uitzenden van zijn peloton nu zou uitstellen, zou hij de rebellen een kans geven om te ontsnappen. Hoewel Alexis dat beaamde, moest de jonge koning daar niets van hebben.
Er werd op mijn deur geklopt en mijn hart schoot in mijn keel. Ik had nog zeker tien minuten voordat ik naar het nieuwe strijdterrein moest gaan. De grote finale zou op het plein voor het landhuis plaatsvinden en werd vanmiddag al helemaal in gereedheid gebracht. Tegen de tijd dat Alexis en ik mijn traningssessie moesten afronden voor het avondeten, stonden de geïmproviseerde koningslounges al op de been.
De deur ging langzaam open en ik draaide mij op mijn kruk naar de opening om me met een zenuwachtige glimlach weer terug te draaien. De laatste vijf minuten had ik doelloos mijn haar gekamd in een poging tot rust te komen. De kaptafel met een spiegel die mij veel kwetsbaarder liet voelen dan ik zou moeten zijn maakte mij enkel zenuwachtiger. Het maakte mij bewuster van de strijdkleding die ik droeg en de wallen onder mijn ogen die ik over had gehouden aan het overpeinzen van mijn moordplan.
'Het is al weer even geleden dat ik je voor het laatst in mijn slaapkamer aantrof,' grinnikte ik terwijl ik de haarborstel door mijn haren liet glijden. Als er nu nog een klit in zou zitten, zou het een waar wonder zijn.
Toen Killian de deur sloot, dwong ik mijzelf de borstel weg te leggen om ervoor te zorgen dat de prins mijn trillende handen niet zou zien. De faalangst greep mij naar mijn keel.
'Ik dacht dat je het misschien leuk vond om te weten dat Caden alsnog een peloton heeft gestuurd,' zei hij terwijl hij verder de kamer in kwam. 'Ze zijn net vertrokken.'
'Wie heeft hem die wijsheid in zijn hoofd gepraat?' vroeg ik, gespeeld verbaasd. De zenuwen maakten me niet alleen onrustig, maar ook wat melig.
'Ik denk dezelfde persoon die enkele scheldwoorden naar zijn hoofd gooide,' zei hij schouderophalend. 'Ik vraag me af of ze wel eens nadenkt voor ze spreekt en al helemaal in het bijzijn van een koning.'
Hij bleef achter mij staan en keek me met pretlichtjes in zijn ogen via de spiegel aan. Ik had wel gezien hoe hij achter zijn hand een lach had geprobeerd te onderdrukken toen ik tegen zijn broer tekeer ging.
Ik draaide mij naar hem toe en keek naar hem op. 'Nadenken? Nee, ik ben graag net zo verrast als iedereen over wat er uit mijn mond komt.' Daarna stond ik op en liep ik langs hem op naar mijn zwaard dat in de hoek van mijn kamer op mij wachtte.
Killian begon te lachen en dat bezorgde mij de rillingen. 'Ben je al een beetje zenuwachtig?'
Met mijn rug naar hem toe was het makkelijker om mijn zenuwen te verbergen, maar die schijn deed ik al snel teniet toen ik een poging deed om de schede van mijn zwaard aan mijn riem vast te maken.
'Zenuwachtig?' vroeg ik snuivend. 'Misschien een beetje. Probeer je maar eens in te denken dat je tegenover iemand staat die ook goed getraind is. Iemand waarmee je zo'n knallende ruzie hebt gehad dat je er zeker van bent dat ze een poging gaat doen om je oprecht te doden.' Ik was aan het ratelen, waarbij ik steeds wat meer gefrustreerd raakte door de schede die niet mee wilde werken. 'Ik bedoel maar. Ik heb al drie dagen niet goed geslapen, ben zo gek om de dag voor mijn grote gevecht een brandende arena te doorkruisen en heb ook nog eens last van mijn hand omdat de neus van die rat van vanmiddag iets harder was dan ik mij had voorgesteld.' Met een klap zette ik mijn zwaard op de grond en ik draaide mij naar Killian terug. 'En nu sta ik op het punt om een gevecht in te gaan. Een gevecht waar ik niet alleen vecht voor de winst, maar ook voor mijn vrijheid. En waarschijnlijk ga ik hem nog verliezen ook. Dus ja, ik ben misschien een groot beetje zenuwachtig.'
Alles wat mij bezig had gehouden omtrent het gevecht, wat aan mij had geknaagd tot aan dit moment, lag nu voor zijn voeten. Het was altijd mijn zwakte geweest. Ik zou altijd dingen opkroppen, zeggen dat ik mij wel zou redden, om vervolgens een keer te breken. De druk op mijn schouders werd te groot en ik mocht van geluk spreken dat ik niet ook over de stress had gesproken die mijn vader met zich meebracht. Het was een schande dat ik zo tegenover Killian, de prins van Zania en mijn gezworen vijand, los was gegaan.
Maar er was een probleem. En dat probleem lag in de blik in Killians ogen die veranderde. De pret doofde en maakte plaats voor begrip. Normaal gesproken wilde ik iedereen die zo naar mij durfde te kijken afsnauwen, maar ik kreeg geen vloekende woorden over mijn lippen. Ik was hier gekomen als een gevallen generaal en had hem veracht vanaf dat eerste moment. Maar ik was mijn weg omhoog gaan vechten en was de sociale kring van dit koningshuis binnengedrongen. Mijn vader had gezegd dat ik deze prins moest verleiden. Een actie van het hart dat slechts een leugen zou zijn. Toch was er iets wat waarheid was ontstaan. Ondanks dat hij mijn gezworen vijand was, was hij ook een luisterend oor. Hij was een vriend geworden. En nu moest ik de overweging maken of ik een vriend wilde doden voor mijn eigen gewin. Deze prins maakte alles verdomd lastig.
Ik haalde mijn vrije hand door mijn haar. 'Het spijt me. Zoals je weet denk ik niet echt na over wat ik zeg.'
Hij liep zwijgend naar mij toe en pakte mijn zwaard uit mijn hand. Het koste hem geen moeite om mijn zwaard aan mijn riem vast te maken. 'Ik kan het mij niet voorstellen, maar ik kan het wel begrijpen. Meredith, als ik jou was zou ik je niet teveel druk maken om dat gevecht.'
Toen onze ogen elkaar even ontmoetten, zo dichtbij dat ik de overgang van zijn bruine irissen naar zijn zwarte pupillen kon zien, wendde ik mijn blik af. 'Dat is pas makkelijk praten.'
Ik schrok van zijn aanraking toen hij met een voorzichtige, maar licht dwingende, greep bij mijn kin mijn hoofd terugdraaide, waardoor ik hem wel moest aankijken.
'Ik weet waar ik over praat. Ik heb je zien vechten. Jouw vaardigheden zijn verfijnd door jarenlange ervaring. Echte ervaring met echte vijanden.' Hij liet mij los en hield zijn hoofd een beetje schuin. 'Ik hoorde dat een deel van trainingspartners haar hebben laten winnen zodat ze geen vurige, blonde prinses tegen zich zouden krijgen.'
Grinnikend schudde ik mijn hoofd. 'Dat is ongetwijfeld onzin.'
'Volgens mij ben jij geboren met een zwaard in je handen. Je wint wel. Je moet wel, want ik heb een weddenschap gesloten en er staat geld op het spel.'
'Je hebt wat? Heb je op mij gewed?' Dat betekende dat ik niet alleen voor Jordan, die ook beweerde dat ze op mij ging wedden, moest winnen, maar ook voor hem.
'Absoluut. Alexis ook trouwens.'
Ik schudde mijn hoofd en liep terug naar de kaptafel om mijn haren in een strakke staart te binden. 'Jeetje, wat een druk op mijn schouders nu. Dan moet ik maar winnen.'
Het was gestopt met sneeuwen, maar de wereld kleurde wit. Dat maakte ook dat er een ijzige kou in de lucht hing toen ik het landhuis uit kwam en het plein ervoor, en daarmee ook het strijdtoneel, betrad. Clarisse stond al klaar, haar hand op het gevest van haar zwaard en haar strakke blik naar voren gericht. Ze keek langs mij op, maar de kilheid die ze uitstraalde was genoeg om mij te vertellen dat dit geen vriendschappelijk gevecht werd.
Met mijn aanwezigheid was het gehele gezelschap compleet. Er was een handjevol aanwezigen die zich naast de koningslounges hadden opgesteld. De rest van de grote menigte die niet belangrijk genoeg waren om het gevecht live bij te wonen, zou het waarschijnlijk volgen op de vele schermen in de stad. De lounges waren gevuld met de koningshuizen en hun belangrijkste adviseurs en daarmee leek het op een miniatuur versie van een openluchtarena. Er waren zelfs symbolische muren gemaakt die de koningskrijgers van de belangrijke gasten moest scheiden. De nadruk lag op symbolisch, want de muren waren gemaakt van glazen wanden die ongeveer drie meter hoog waren. Een korte slag met mijn zwaard en ik zou het in duizenden stukjes breken.
Rechts van mij, op de Zaniaanse koningslounge, stond Caden op. Hij spreidde met een glimlach zijn armen. Dit was het moment waar hij naar uit had gekeken sinds het moment dat we de deal hadden gesloten. 'Welkom allen bij het gevecht van de eeuw.'
Er klonken enthousiaste geluiden en ik zag de cameramannen hun best doen om alle vrolijke gezichten op beeld te krijgen.
'Voor jullie staan Clarisse Jackson en Meredith Ragna, de koningskrijgers van dit jaar. Deze twee vaardige jongedames zullen een gevecht leveren zoals we nog nooit hebben gezien. Met een goede reden, want we gaan iets zien wat in de geschiedenis van de arenagevechten nog niet is voorgekomen. Dames, jullie mogen jullie zwaarden afstaan.'
Met een ruk keek ik naar Caden en in mijn ooghoeken zag ik Clarisse hetzelfde doen. Niet begrijpend keek ik hem aan, maar hij was te enthousiast over hetgeen wat hij gepland had om naar mij te kijken. Of naar de overige twee leden van de drieling, die net zo verrast naar hun broer keken als ik dat deed.
Met enige onzekerheid gespte ik mijn wapenriem af en overhandigde ik die aan de bediende die naar mij toe was gesneld. Toen Clarisse hetzelfde had gedaan, en de menigte ook enkele verwarde blikken met elkaar hadden gedeeld, ging Caden met een zelfgenoegzame glimlach verder.
'Tiberion en Zania kunnen elkaar veel bieden. Er zijn vele handelscontracten tussen onze twee landen, waaronder een contract voor handel in wapens. Omdat we dit jaar een jubileum vieren, hebben onze vrienden een speciaal wapen meegenomen waarmee onze krijgers zullen strijden.'
Met een knip in zijn vingers kwam een soldaat met een afgedekt dienblad naar voren. Toen hij eenmaal in het midden van het strijdveld stond, tilde hij de deksel van het dienblad, waarmee hij twee vuurwapens onthulde. Met grote ogen keek ik naar de wapens. Nog nooit in mijn leven had ik er een in het echt gezien. Als ik ze al zag, was dat op afbeeldingen of op de schermen. Deze wapens bestonden nog niet lang in dit continent.
Maar wel in Tiberion. Het land dat ze maakte en testte. Hun vaardigheid in het maken van gevaarlijke wapens, maakte dat men niet graag ruzie zocht met het grote, noordelijke land. Wat een toeval dat mijn tegenstander afkomstig was uit dit wapenland.
Zou Caden het hebben geweten? Nee, hij wilde winnen, daarom had hij onze deal voorgesteld. Misschien was hij blind geweest door het spektakel dat bij zo'n gevecht kwam kijken. Hij vertelde mij dat het in deze wereld draaide om geld en macht. Toch had hij de macht bij Tiberion gelegd toen hij de wapens aannam.
Het feit dat Clarisse het wapen van het dienblad pakte met een stevige, zelfverzekerde greep, bevestigde mijn vermoedens. Ze mocht dan wel een zwaard prefereren, net zoals ik dat deed, maar ze kende dit vuurwapen. Clarisse wist hoe ze het moest vasthouden en ongetwijfeld ook hoe ze het moest hanteren. En als haar hand net zo stabiel was als bij het vechten met een zwaard, zou het mijn dood worden.