*• ျဖဴစင္ေသာခ်စ္သူ •*
ChanYeol
BaekHyun
Yaoi
••~••~••~
ကာလအခ်ိန္စက္ဝိုင္းကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္ကအရာရာကို ကုစားေပးသြားမွာပါဟု ေတြးထင္ခဲ့သမွ်သည္ လက္ေတြ႕မက်သည့္ အေတြးတစ္ခုအျဖစ္သာ တည္ရွိေတာ့သည္။
တစ္ခ်ိန္က တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ အားလံုးေနသားက်လာမွာပါဟု ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း BaekHyun ဘာနဲ႔မွ အသားမက်ေသးေပ။
နန္းေတာ္တမွ်ႀကီးမားခမ္းနားေသာ အိမ္ႀကီးအတြင္း ေနထိုင္ရသည္ကိုေရာ၊
သာမန္တိုက္ခန္းတစ္ခန္းစာေလာက္ အက်ယ္ရွိေသာ အခန္းထဲတြင္ ChanYeol ႏွင့္အတူေနရသည္ကိုေရာ၊
တစ္ခ်ိန္က အားလံုးကို ႐ိုက်ဳိးခဲ့ရေသာ္ျငား အခုေတာ့ အားလံုးက တေလးတစားဆက္ဆံေနၾကသည္ကိုေရာ၊
ဘယ္ဟာမွ်အဆင္မေျပ...။
ပိုဆိုးသည္က ဦးေႏွာက္မရွိစြာ၊
အသိဉာဏ္မဲ့စြာ၊
႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ျဖင့္
တဘဝလံုးစာမုန္းတီးလို႔ေတာင္ မေလာက္သည့္သူ႔ကို
တစ္ဘဝလံုးစာထက္ပိုကာ ခ်စ္မိသြားျခင္းပင္။
အထိအေတြ႕မွာ သာယာသြားတာလား...
ဟင့္အင္း..အဲ့အထိအေတြ႕က သူ႔ကိုခ်စ္လို႔ သာယာမိခဲ့တာ။
နည္းနည္းေလးေတာင္ ကိုယ့္ကိုဂ႐ုမစိုက္..
အေလးမထားသည့္သူ႔ကိုမွ
ဘာလို႔လဲဆိုသည့္ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေပါင္းလဲ မ်ားခဲ့ရသည္။
အျပင္ေလာကတြင္ တေျဖာက္ေျဖာက္ရြာသြန္းေနေသာ မိုးေလးမ်ားကိုေငးကာၾကည့္ရင္း ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္ေတာ့ စိတ္ၾကည္သြားသလိုပင္။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ၅:၀၃ မိနစ္ခန္႔။
တေအာင့္ေနလွ်င္သူျပန္လာေတာ့မည္ပဲ။
နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အာရံုစိုက္ခံခ်င္တာမို႔ နံနက္ကဝတ္ထားသည့္ အဝတ္အစားကိုလဲဝတ္ကာ သူလက္ေဆာင္ အျဖစ္ဝယ္ေပးထားသည့္ ေရေမႊးနည္းနည္းကို စြတ္လိုက္သည္။
ဒီေလာက္ဆို ဦးသေဘာက်မွာပါ။
တစ္ေန႔ကုန္အားယားေနသည္မို႔ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ေရး အိပ္ထား၍ အနည္းငယ္ပြေနေသာ အိပ္ယာခင္းကို လက္ျဖင့္ အျမန္ျပန္ျဖန္႔လိုက္သည္။
ကုတင္ေျခရင္းရွွိ မွန္အတြင္းမွ ေပၚေနေသာကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကည့္ရင္း ဦးေႏွာက္မရွိလိုက္တာ၊ အမွတ္သည္းေျခမရွိလိုက္တာ၊ အရွက္မရွိလိုက္တာ ဟူ၍ ေတြးလိုက္မိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တကယ္ပဲ အရွက္မဲ့ေနသည္လား။
အေႂကြးေတြေၾကာင့္ ဘဝကိုဖ်က္ဆီးသိမ္းပိုက္ခဲ့တာကို
ကြ်န္ေတာ္ေမ့ထားႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။
ျခံထဲကားသံကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ေလႀကီးမိုးႀကီးျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္စိတ္တို႔သည္ ေလထဲပ်ံ႕လြင့္ကုန္သည္။ ဘယ္လိုအရွိန္ႏႈန္းႏွင့္မ်ား အိမ္ေအာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ေျပးဆင္းလိုက္သည္မသိ။
စင္ဝင္ေရွ႕ရပ္ေစာင့္ေနသည္အထိ ဦးရဲ႕ကားပင္ စက္မသက္ရေသးေပ။
ရာယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ BaekHyun ရယ္။
အဲ့ေလာက္ေတာင္ ဂ႐ုစိုက္ခံခ်င္ေနတာလား...။
"မိုးေအးတယ္ေလ။
အေႏြးထည္ဝတ္ထား"
လက္ဆြဲအိတ္ကိုကမ္းေပးတဲ့ ဦးမ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္ မခတ္စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီလူႀကီး ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ၁၄ ႏွစ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ အမွန္ေရာဟုတ္ပါ့မလားေလ။
ခန္႔ညားလြန္း၏။
"ဟိတ္.."
"ဗ်ာ.."
"အိမ္ထဲဝင္မယ္ေလ"
အေရွ႕မွထြက္ကာသြားေသာဦးေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ေနရင္းမွ ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလေျပေလးေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဦးရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကိုရလိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ညေတြမွာ ဦးဆီက ရေနက် အနံ႔။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာကမွာ
ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုး
ရနံ႔တစ္ခု။
"ခ်ာတိတ္!
ေအးတယ္..ဝင္လာပါေတာ့ဆို"
ခပ္မာမာအသံကိုပင္ ၾကည္ႏူးစြာျပံဳးလိုက္မိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တကယ္႐ူးေနၿပီထင္ပါ၏။
--
"ကြ်န္ေတာ္ပန္းဆိုင္ေလးျပန္ဖြင့္ခ်င္တယ္"
Bathtub ၏ေဘာင္ေပၚတင္ထားေသာ ဦးရဲ႕ေခါင္းကို ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြေျပာင္ေအာင္ ေဆးခ်ရင္း စိတ္ထဲရည္ရြယ္ထားသည့္ စကားေလးကို အရဲစြန္႔ကာေျပာလိုက္မိသည္။
ေခါင္းေပၚမွအျမဳပ္ေတြေျပာင္သြားေတာ့ bathtub ထဲစိမ္ေနေသာ ဦး၏ ျမဳပ္ေနေသာ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ကာ ႏွိပ္ေပးလိုက္သည္။
"အိမ္မွာေနရတာပ်င္းလို႔လား?"
"ပ်င္းတယ္လို႔လဲမဟုတ္ပါဘူး။
ဝါသနာပါတာေလးမို႔ျပန္လုပ္ခ်င္လို႔ပါ"
ခ်စ္တယ္လို႔သာ စိတ္ထဲဟစ္ေႂကြးေနတာ အခုထိ စကားကို မရဲတရဲသာေပ်ာ္တတ္ေသးသည္။
ChanYeol ေရကန္ထဲကထလိုက္ေတာ့ အလိုက္သိလြန္းေသာ BaekHyun ကအနားမွာရွိသည့္ တဘက္ကိုလွမ္းေပး၏။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ေလ်ာ့ထိေလ်ာ့ရဲပတ္ကာ မွန္ေရွ႕တြင္ ChanYeol ကရပ္လိုက္၏။
အိမ္ေထာင္သက္တစ္ႏွစ္ပင္ျပည့္ေတာ့မည္မို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ရွက္မေနေတာ့တာ သဘာဝက်သည္ေလ။
တစ္ေယာက္ထဲရွိသည့္ ေယာက္်ားကိုမွရွက္ေနလို႔လဲ ျဖစ္မွမျဖစ္ပဲ။
"ဦး..
ခြင့္ျပဳမယ္မလား?"
"မင္းေရခ်ိဳးၿပီးသားမလား?
အက်ႌေတြေရစိုကုန္ပီ ျမန္ျမန္သြားလဲခ်ည္"
ႏွစ္ခါပင္ေျပာစရာမလိုေအာင္ စကားနားေထာင္သည္မို႔ BaekHyun သက္ျပင္းခ်ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထြက္လာလိုက္၏။
အခန္းထဲမွာပဲစိုေနသည့္ အဝတ္ေတြကိုခြ်တ္ကာလဲေနေတာ့ အေနာက္မွလိုက္ထြက္လာသည့္ ChanYeol မွခပ္ဟဟရယ္သည္။
"နည္းနည္းေလးေတာင္
အရင္ကလိုမရွက္ျပေတာ့ဘူးလား?"
"ဘယ္နားဘာရွိလဲေတာင္သိေနၿပီး
ရွက္ေနေတာ့ေရာဘာလုပ္ရမွာလဲ?
ျမင္ေနရတာလဲတစ္ခါႏွစ္ခါမွမဟုတ္ပဲနဲ႔"
"ဟ။
ခ်ာတိတ္..ေလသံနည္းနည္းမာတယ္။
ခန္႔မွန္းရသေလာက္ကေတာ့
စိတ္ေကာက္ေနျပီပဲ"
BaekHyun ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ကုတင္ေပၚထိုင္ကာ မေခါက္ရေသးေသာ ChanYeol ၏အဝတ္အစားမ်ားကို ေခါက္ေနလိုက္သည္။ ႐ိုက္သတ္၍မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္သမားေတြရွိပါရဲ႕ ကိုယ္တိုင္လုပ္ခ်င္ပါသည္ဟူ၍ အတင္းခြင့္ေတာင္းထားလို႔သာ သူ၏ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို လုပ္ခြင့္ေပးခဲ့ျခင္းသာ။
"ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္ရင္ဖြင့္ေလ။
ဒါေပမယ့္ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုဖြင့္"
"ဦးသက္သက္ညစ္တာပဲ။
ဦးမွကြ်န္ေတာ့္ကိုပိုက္ဆံကိုင္
မသံုးခိုင္းတာ။ ဦးမပါပဲဘယ္တံုးက
မ်ားကြ်န္ေတာ္အျပင္ထြက္ရလို႔
ကြ်န္ေတာ့္မွာပိုက္ဆံကရွိရမွာလဲ?"
ငိုသံစြက္ေနေသာ BaekHyun ေၾကာင့္ မေခ်ာ့တတ္သူပီပီ ChanYeol စိတ္ညစ္မိသည္။ နည္းနည္းေျပာလိုက္တာနဲ႔ ငိုတတ္သည့္ အက်င့္ကို တကယ္မုန္းေပမယ့္ ဒီကေလးနဲ႔မွ ဘာလို႔ သည္းခံေနမိသည္ကိုလဲ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ။
"ဒါဆိုမဖြင့္နဲ႔ေပါ့ကြာ။
ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ေတာ့
အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့"
"ဘာအလုပ္မွဦးမလုပ္ခိုင္းဘဲနဲ႔"
"ေကာင္ေလး။ ဒီေန႔မွ တစ္ခြန္း
မက်န္ကိုျပန္ေျပာေနတာပ့ါလား။
အရင္ကတစ္နာရီေနလို႔ စကားတစ္ခြန္း
ျပည့္ေအာင္ေျပာတဲ့ BaekHyun
ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?"
"ကြ်န္ေျပာတာမွားလို႔လားဦး?
ဦးနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးတာပဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္
ကြ်န္ေတာ္ အျပင္ထြက္ရတာ သံုးခါထဲရယ္။
ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနသလိုပဲ"
"အင္းပါ။ ငါမွားတယ္ပဲထား။
ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ အလကား
မရဘူး။ ဒီေန႔ မင္းဆိုင္ဖြင့္ခ်င္ရင္
ငါ့ကိုတစ္ခုျပန္လုပ္ေပးရမယ္။
ငါေတာင္းတဲ့ကတိေတြ မင္းတည္ရမယ္။
ငါ့စည္းကမ္းေတြမင္းလိုက္နာရမယ္။
ဘယ္လိုလဲ?"
"ကြ်န္ေတာ္လိုက္ေလ်ာရင္
ဆိုင္ျပန္ဖြင့္ခြင့္ေပးမွာလား?"
"ဒါေပါ့။
မင္းသာေသခ်ာလိုက္နာမယ္။
ကတိတည္မယ္ဆိုရင္
ငါကိုယ္တိုင္အကုန္လိုက္စီစဥ္ေပးမွာ"
"ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္ ဦးေျပာတာကို
သေဘာတူတယ္။"
ChanYeol ႐ိုးအလြန္းေသာ BaekHyun ကိုရယ္လိုက္မိသည္။
ဒီကေလးဟာ တကယ့္ကို ႐ိုးသားလြန္းရွာသည္။
႐ိုးသားလြန္းတဲ့ကေလးကိုမွ အိမ္ေထာင္ဟူေသာ ဘဝေထာင္ႀကီးထဲ အခ်ဳပ္ခ်ထားသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္မိပါ၏။
"စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထိုးရမွာေနာ္။
ကတိတစ္ခုဖ်က္ရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔"
"ဟုတ္..ဒါဆိုဦးရဲ႕
စည္းကမ္းေတြက?"
"ဆိုင္ကိုအႀကိဳအပို႔ ငါကလြဲၿပီး
ဘယ္သူမွလုပ္ခြင့္မရွိဘူး။
BaekHyun ေခါင္းၿငိမ့္သည္။
ခ်စ္ေနသူအဖို႔ေတာ့ ဒါဟာအထူးအခြင့္အေရးပဲေလ။
"ညေနေျခာက္နာရီထိပဲဖြင့္ရမယ္"
သိပ္ေတာ့သေဘာမက်ေပမယ့္ အနည္းဆံုးေတာ့ ဆိုင္ဖြင့္ရမွာပဲဖို႔ သူေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ျပန္သည္။
"customer ေတြကို အရမ္းသေဘာ
မေကာင္းျပနဲ႔"
"ဒါကေတာ့...."
"မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား?"
"ၿပီးေရာ!"
"ငါနဲ႔အတူ ညစာစားပြဲေတြ
လိုက္တတ္ေပး"
ျခားနားလြန္းတဲ့ဘဝအေျခအေန အဆင့္တန္း၊ ကြာျခားလြန္းတဲ့ အသက္အရြယ္ေတြေၾကာင့္ ဦးရဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္းမွ ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္တာေတြကိုမခံခ်င္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဦးတတ္သမွ် ပြဲေတြ၊ ဦးစီစဥ္တဲ့ပြဲေတြမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္မပါဝင္ခဲ့ဘူးေပ။ ဒါေၾကာင့္လဲ media ေတြႏွင့္ အျခားသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ Byun BaekHyun ဆိုသည့္နာမည္ကိုသာ ၾကားဖူး၍ လူမျမင္ဘူးျခင္းပင္။
"ကြ်န္ေတာ္..."
"သတၱိရွိသင့္ၿပီ ခ်ာတိတ္။"
BaekHyun ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္မိသလား မသိပါ။ သူသည္ စာရြက္အလြတ္တစ္ရြက္ကိုယူကာ လက္ေဗြႏွိပ္ခိုင္း၏။
"ဘာလို႔စာခ်ဳပ္ကအလြတ္ႀကီးလဲ?"
"စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ထပ္ထြက္လာရင္
ျဖည့္ေရးမလို႔ေပါ့။ ကဲ...
အေပးအယူကိစၥကေရာ?"
"ကြ်န္ေတာ္ကဘာေပးရမွာလဲ?
ေပးႏိုင္တာဆိုရင္ေတာ့ ဘာမဆိုေပး
ပါ့မယ္"
"မင္းေပးႏိုင္ပါတယ္"
BaekHyun ေငးၾကည့္ေနတံုး ChanYeol ၏ စကားေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္သြားရသည္။
"ဒီညအေပၚကေနၿပီး
ငါ့ကိုျပဳစုေပး"
To be continue ...
ဆက္ရန္ရွိပါေသးသည္။
••~••~••~
သေဘာက်တယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒီအပိုင္းေပါ့သြားလို႔လဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ 😢
ေနာက္အပိုင္းေတြ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ေရးပါ့မယ္