Second Star: Nightmare
—
I slowly opened my eyes, everything is dark, quiet and ramdam kong spacious ang silid. Where the hell am I? I looked around, Tatayo sana ako ng makarinig ng chains noong gumalaw ako. Oh, great. Naka-kadena ako.
Tsaka ko lang din naramdaman na naka-handcuffs ang kamay ko sa silyang inuupuan ko ngayon, maging ang mga paa ko. Ramdam ko ang pagtulo ng mainit na likido sa aking mga braso at pisnge, blood.
Bakit ako nandito, nasaan ako ngayon?
The tense in the atmosphere, that strange feeling, I'm in great danger.
The air in this room is cold, yet not enough to dry up the sweat that rolls down in my face. I can feel the stinging pain almost in every part of my body habang patagal ng patagal.
"Is she really the one they're looking for?" A manly voice asked from the outside.
"Possible. Kung hindi ako nag-kakamali, nagagamit na niya ang kaniyang kapangyarihan, nagawa niyang pakiramdaman ang pag-subaybay ko sa kaniya habang bumababa siya ng burol." Sagot naman ng kaniyang kasama.
"She's the one that they're looking for. The girl with the cursed ability." Sagot naman ng lalaki.
"Amaris Evans of Morodevillo." Dagdag nito. Tatlong magkakaibang boses ang aking narinig mula sa labas ng silid na kinaroroonan ko. The three different voices I heard was a man's voice, I'm sure of it.
It gave me shivers down to my spine, Amaris Evans of Morodevillo.
Ramdam kong papalapit na sila ng papalapit sa kinaroroonan ko, hindi ako nagkamali dahil pumasok sila sa kwarto kung nasaan ako ngayon. Isang nakakasilaw na liwanag ang sumalubong sa aking mga mata, I closed my eyes hanggang sa nasanay na ito sa ilaw. The yellowish light was dimly lit, sadyang madilim lang kanina kaya't nanibago siguro ang aking mata.
Isang maruming kwarto ang bumungad sa aking paningin, mukha itong abandonado na't lahat ng gamit dito'y bakal na kinakalawang, making ang mga posas na ginamit sa'kin. Napangiwi ako sa nakita. Yikes!
Ngumisi ang isang lalaki na nasa harap ko, sinalubong ko ang kaniyang mga mata with a sharp glare. Be brave, Amaris. Gamitin mo ang natutunan mo kay Mr. Thomlinson, don't be such a weakling!
"Look what we have here." Saad ng lalaking nakangisi sa harap ko, the two men infront of me is dressed in black from his body down to toe. Kalahati ng mga mukha nila'y natatakpan ng maskarang itim.
Kinuyom ko ang aking kamao, ramdam ko ang panginginig nito. Lumapit sa akin ang lalaking nakangisi, inilapit nito ang kaniyang mukha sa mukha ko, tila ina-assess nito ang aking katauhan. Napalunok at iniiwas ko ang aking tingin. Ilang segundo ang lumipas, at lumayo na ito sa akin ng ilang sentimetro. Ngumiti ito sa akin, "Scared, eh?"
Sinamaan ko ito ng tingin at walang takot na sinalubong ito, "Oh, Fuck you." Nanggigigil kong saad. Lumingon ito sa dalawang kalalakihan na nasa kaniyang likod at sumenyas.
"Dalahin niyo na 'yan sa Laboratory." Utos nito sa dalawang lalaki. Kita ko namang tumango ang dalawa, malalaki ang katawan nito, maskuladong-maskulado kumbaga. Tinakpan nito ang aking mga mata gamit ang isang itim na tela at kinaladkad ako ng dalawa palabas ng silid.
"S-saan niyo ako dadalahin? Let me go! Wala akong ginagawang masama sa inyo!" My voice cracked, beads of sweat rolled down from my forehead. Dad's self-defense can't help me in this situation.
"Can you believe this? This amatron looks completely normal." The man in my left said. What the hell is an amatron?
"Isa sa pinakamalalakas, pero tignan mo. Sa likod ng napakaamo niyang mukha, 'di mo aakalain siya ang may hawak ng kapalaran ng lahat." Dagdag pa ng isa, mas kumunot ang aking noo sa naririnig.
"Y-you got the wrong person." Tumigil sa paglalakad ang dalawang lalaki. May humawak sa aking panga at ramdam ko ang kaniyang hininga. You're just putting your life in great fucking danger, Amaris. Damn it.
"So, you are saying that you're not an amatron?" Saad ng lalaking nakahawak sa aking panga, nagtagis-bagang ako dito.
"Well definitely, yes! I don't even fucking know what's an amatron!" Sigaw ko dito.
"Non-sense." Sabat nito't hinawakan na ko muli sa braso't nagpatuloy sa paglalakad. It was a very long walk from the room where I was chained to their laboratory. Nang bitiwan ako ng dalawang lalaki, ramdam ko nakahiga na ako sa isang bakal na lamesa, iginapos ng mga ito ang aking mga kamay at paa, 'saka nila tinanggal ang aking nasa mata.
"N-nasaan ako ngayon, ano pakay niyo sa akin?" Halata sa boses ko ang panghihina.
"Nakakapanghinayang nga naman talaga kapag sa isang walang-kwenta napunta ang isa sa mga cursed ability—"
"H-hindi ko alam ang sinasabi niyo, w-wala akong cursed ability!" Pagputol ko sa kaniyang sinasabi.
The guy infront of me smirked, "Ang tagapag-bantay na ang bahala sa'yo." At lumabas na ang dalawa sa silid na kinaroroonan ko.
Iginala ko ang aking tingin sa kwarto, napakalawak. Walang tao ngayon sa laboratory kundi ako lang. Pinagmasdan ang paligid, sa kaliwa, makikita ang isang mahabang table na gawa sa bakal at may katabi itong container na mas matangkad sa akin, may laman itong mga laboratory tools. Nakalatag din ang mga panghalo, kutsilyo at kung ano-ano pang ginamit sa mga pagtetest sa mga nakalalasong kemikal sa lamesa.
"Masyado ba akong matagal, Miss Evans?"
Natigilan ako ng marinig ko ang boses na nanggagaling mula sa likod.
"Nasaan na ang tapang mo, Amaris?"
Ang pamilyar ng boses, narinig ko na ito noon.
Isang halakhak ang kaniyang pinakawalan, nakakabinging halakhak na nag-eecho sa loob ng puting kwarto.
Kilala ko ang boses na 'to. Onti-onti akong lumingon sa kaniya.
Hindi ako maaaring magkamali.
"AMARIS!"
"GUMISING KA, AMARIS!"
I stopped for a moment, dahil sa boses na aking narinig.
Dion.
Nakaramdam ako ng biglaang pagkahilo, tumingala ako't pakiramdam ko'y naikot ang buong paligid. What the heck is happening.
Onti-onting lumalabo ang aking paningin, my vision is hazy and I can't think clearly.
"AMARIS!"
"D-dion..." Wala sa sarili kong sinabi. I can't see anything but black, yet i'm still conscious.
Ican feel Dion's touch in my face, ramdam kong nasa ibang lugar na ako ngayon. Pinikit ko ng mariin ang aking mga mata nang maramdaman ko ang onti-onting pagsakit ng aking ulo.
"What the fuck, I thought you're going to leave me." He cried. Halos masakal ako sa kaniyang yakap, how long have I been sleeping here? Where am I?
Minulat ko ng dahan-dahan ang aking mga mata, the blinding light welcomed my sight. Nasa ospital pala ako. Nakayakap sa akin si Dion at tinulak ko siya ng marahan.
"H-hey, y-you're squeezing me..." Tumawa siya ng marahan at onri-onti rin itong bumitiw. Tinignan ko siya, he looks fine. Buti naman walang nangyaring masama sa kaniya.
Hanggang sa dumapo ang paningin ko sa kaniyang mapupulang labi.
He's smiling.
He's smiling at me.
Agad akong umiwas ng tingin at ramdam ko ang pag-init ng aking mukha. Oh God. Mukha na siguro akong kamatis.
"G-gaano na ako katagal dito?" Basag ko sa katahimikang bumabalot sa amin.
Nag-halumbaba ito, he just shrugged, "Your condition was critical these past few days. Hindi makatulog si Mom and Dad sa labis na pagaalala sa'yo." Napa-oh what the hell naman ako sa kaniyang sinabi.
"Well, at least I still managed to wake up." Sagot ko na para bang wala akong takot na harapin si kamatayan at siyam ang aking buhay. Tumawa naman ito at napailing-iling.
"So? How do you feel, do you need or want anything? Uhm, pain reliever? Food or water?" Aniya.
"I don't need anything, I feel completely fine, Dion." Saad ko dito at tinaasan ko siya ng isang kilay.
"Really? Siguro maya-maya pagnawala na ang effect ng anesthesia sa katawan mo, baka laklakin mo na ang isang bote ng pain reliever—" kinuha niya sa kaniyang bulsa ang cellphone niyang nag-riring at tinignan kung sino ang tumatawag.
"Excuse me for a while." Pumunta ito sa isang sulok ng kuwarto at nakipag-usap sa tumatawag sa kaniya.
Inilibot ko ang aking tingin sa kuwarto, the room is just right. Hindi masyadong malaki nor maliit. The walls are painted white and brown, may isang table sa harap ng kamang hinihigaan ko at isang hindi kalakihang flat screen TV.
Pinikit ko ang aking mga mata, Amaris Evans of Morodevillo.
'Yan ang salitang nag-lalaro sa aking isipan kanina pa. After all, those shits was just a dream.
Yet it feels real at the same time.
"Mom said they will be here in a minute." Saad niyo habang kinakalikot niya ang kaniyang cellphone. Tumango naman ako.
"How are you these past few days?" I asked with a formal voice. He just shrugged and sat on my bed beside me.
"Hmm, these previous days? It was boring, 'di ako makaalis kasi kailangan kitang bantayan. Also, nagstay ako sa isang room dito sa hospital for two days," Tumango-tango naman ako.
"We were found in the woods, it was three in the morning when Dad saw us lying in the ground unconscious. Nasa ibang parte ka ng burol noon, you were found beside the seaside, sa pinakalikod ng burol." He added na ikinakunot ng aking noo. Nasa likod ako ng burol? How come, nawalan ako ng malay sa tabi ni Dion.
"Uhm, Amaris... I have something to tell you—"
"Thank goodness you're okay!" Tumakbo ng mabilis si Mom sa akin at niyakap ako ng mahigpit. I hugged her back so tight.
Nakita ko namang nasa pinto si Dad, may kinakausap itong pulis. 'Di nagtagal ay pumunta rin ito sa aking kinaroroonan at niyakap din ako.
"We were so worried, Amaris..." Saad ni Mom. Hinimas-himas nito ang aking buhok at ngumiti ako dito. Naaninag ko si Dion sa isang sulok, nakaupo ito sa pulang sofa na malapit sa pintuan.
"Pwede ka ng i-discharge mamaya, Sweetie. You can go back home with us later..." Dad said, tumango naman ako't niyakap ko siya.
"You should rest for now, Amaris... Maya-maya mawawala na ang epekto ng gamot na itinurok sa'yo. Just call Dion if you need anything, okay?" Tumango ako dito't hinalikan ako nito sa noo.
"Bababa lang kami ng Mom niyo, we'll pay the hospital bills," Dagdag nito. "Dion, look after your sister. Babalik din kami agad." Tumango naman ito kay Mom. Kumaway sila sa akin bago nila i-sara ang pinto.
"Nagugutom ka na ba? May mabibiliham ng lugaw, lomi at—"
"No thanks, 'di pa ako gutom." Pagputol ko sa kaniya, tinaasan naman ako nito ng kilay.
"Hmm okay. Why don't you rest or take a nap for a while? Maya-maya pa naman ang alis natin." Aniya.
"Okay, pero ano ba 'yong sasabihin mo kanina?" Tanong ko sa kaniya, natahimik naman ito at inilagay ang dalawa niyang kamay sa bulsa ng kaniyang black hoodie.
"Mamaya ko na lang sasabihin paguwi..." Tumalikod ito sa akin, I nodded and sighed.
Humiga na muli ako sa kama, at onti-onti kong ipinikit ang aking mga mata.
Amaris Evans...
That voice again... Nanatili ako sa aking posisyon at kalmado, iniimagine ko lang 'yon. It's just a weird dream.
Amaris Evans...
I ignored the whispers, that voice... Narinig ko na 'to noon, ngunit hindi ko maalala kung kanino...
Hindi ko na 'to binigyan ng pansin at ramdam ko na ang pagbigat ng aking katawan, and I drifted to sleep.
—End of Chapter two—