"Αγάπη μου?"
Ακούστηκε μια απαλή και σιγανή, αντρική φωνή.
*Ησυχία στο δωμάτιο*
"Ζωή μου?"
*Γυρνάει πλευρό*
"Αστέρι μου?"
*Φέικ ροχαλητό*
"Ε ΞΎΠΝΑ ΜΩΡΉ ΒΟΔΆΡΑ ΜΗ ΤΑ ΠΆΡΩ ΣΤΗ ΚΡΆΝΑ ΔΕΝ ΈΧΩ ΠΙΕΙ ΚΑΙ ΚΑΦΈ"
*Βολεύεται καλύτερα στο κρεβάτι της, αρνούμενη να σηκωθεί για να πάει στη κόλαση. Γνωστό και ως σχολείο. Πείτε το όπως θέλετε, το ίδιο είναι.*
"Το ξέρω ότι είσαι ξύπνια μικρή σκουλικαντέρα, σε άκουσα να λες καλημέρα στην ηλίθια αφίσα σου."
Είπε ηλίθιο τον Harry? ΕΊΠΕ ΗΛΊΘΙΟ ΤΟΝ HARRY STYLES?
Θα σηκωνόμουν να του χώσω φάπα αλλά έχε χάρη που χθες κοιμήθηκα ξημερώματα βλέποντας τη σειρά μου και δεν έχω κουράγιο ούτε να ανοίξω τα μάτια μου.
"Καλά, οκευ, δεν με νοιάζει. Θα φάω εγώ τις λαχταριστές, ζεστές βάφλες με μπόλικη Μερέντα και μπισκότο από πάνω."
Άνοιξα το ένα μου μάτι και είδα τον ηλίθιο Αντρέα με ένα χαζό θριαμβευτικό χαμόγελο στο πρόσωπο του.
"Δεν με κερδίζεις έτσι." Είπα νυσταγμενα με φωνή χειρότερη κι από νταλικερη καπνιστή παράλληλα με το ύφος ντίβας και του έκλεισα το μάτι.
"ΜΑΜΆΑΑΑΑ ΤΕΛΙΚΆ ΜΗΝ ΦΤΙΆΞΕΙΣ ΒΆΦΛΑ ΣΤΗ ΔΆΦΝΗ, ΔΕΝ ΘΈΛΕΙ" Φώναξε με την αγριοφωνάρα του. Αδερφός να σου τύχει.
Πετάχτηκα σαν ελατήριο από το κρεβάτι μου και άρχισα να τον βαράω όπου βρίσκω.
Ξάπλωσα πάλι, όταν είδα τον Αντρέα να γελάει σαν ηλίθιο. 18 χρονών βόδι και συμπεριφέρεται σαν 8. Δεν υπάρχει σωτηρία σε αυτόν τον κόσμο κορίτσια, το αποφάσισα.
"Το ήξερα ότι ήταν ο μόνος τρόπος να ξυπνήσεις μικρή υπναρού "
Είπε ο αδερφός μου ενα εκνευριστικό ύφος και μου τσίμπησε τα μάγουλα.
"παράτα με..."
Αναφώνησα θυμωμένα πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι μου με τη Ντόρα.
Άκουσα ένα "κλικ" και γρήγορα πέταξα από πάνω μου το μαξιλάρι.
"ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ!" Φώναξα στον ηλίθιο αδερφό μου και πήγα να του αρπάξω το κινητό από τα χέρια.
"Ωω αυτή έτσι και ανέβει θα κάνει θραύση στο fb" είπε και έσκασε στα γέλια.
Παραπάτησε και έπεσε πίσω στην ροζ πολυθρόνα μου , μπλέχτηκε με ένα ροζ φουλαρι μου και έπεσαν πάνω του όλα τα αρκουδάκια που είχα από όταν ήμουν 5.
Γρήγορα άρπαξα το κινητό μου και τον έβγαλα φωτογραφία.
"Δεν το έκανες!" Φώναξε παλεύοντας να ξεμπλέξει το φουλαρι από πάνω του που είχε τυλιχτεί σαν φίδι γύρω από τον λαιμό του.
Τώρα ήταν η σειρά μου να σκάσω στα γέλια.
"Τι έγινε Αντρέα? Δεν σου αρέσουν οι πλάκες τώρα?" Του είπα με ύφος εξυπνάκια.
"Την έχεις βάψει μικρή..."
"Ναι , ναι ότι πεις «μεγαλε»..."
"Αποχαιρέτα τη βάφλα σου" φώναξε και έτρεξε στον διάδρομο προς τη κουζίνα.
"ΈΧΕΙΣ ΉΔΗ ΠΕΘΆΝΕΙ ΑΝΤΡΈΑ" προσπάθησα να τρέξω αλλά πήγα να κοπανησω στον τοίχο από τη νύστα.
Μάλλον το ξυπνητήρι δεν έκανε τη δουλειά του σήμερα μιας και κοιμάμαι πιο βαριά απο πολική αρκούδα σε χειμερία νάρκη.
Από την άλλη ο αδελφός μου δυστυχώς ή ευτυχώς ξέρει τα ευαίσθητα σημεία μου , ειδικά όταν θέλει χάρη χτυπάει εκεί...
Και ναι αυτή είμαι εγώ. Υπναρού, λάτρης της Μερέντας, φυτό όπως με λενε πολλά παιδιά στο σχολείο. Είμαι 17 χρονών και πάω 2α λυκείου. Δεν είμαι πολύ παχιά, και είμαι γύρω στο 1.70ύψος (και με αυτό εννοώ κλασικά 1.65 το πολύ, ξέρετε εσείς) . Έχω καστανά μακριά μαλλιά και καστανά μάτια. Μου αρέσει το βόλλευ και ο χορός. Δεν κάνω τίποτα από αυτά βέβαια αλλά κουβέντα να γίνεται...
Γενικά δεν είμαι τίποτα το ασυνήθιστο, τίποτα το πρωτότυπο, μια βαρετή παρουσία.
Άρχισα να τρέχω προσεκτικά αυτή τη φορά στον διάδρομο.
Είχα φτάσει κοντά στη κουζίνα αλλά δεν μου μύριζαν βάφλες. Μην μου πεις ότι...
Λίγο πιο πέρα ήταν ο Αντρέας με ένα μήλο στο χέρι και ένα βλέμμα νικητή.
"Έτσι ξυπνάς σωστά την αδερφή σου"
Είπε στον εαυτό του και δάγκωσε το μήλο του.
"Ε ΆΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ" φώναξα και άρχισα να του πετάω τα μαξιλάρια του καναπέ. Αφού ήμουν τόσο τυχερή που ΟΎΤΕ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΠΈΤΥΧΑΝ τα παράτησα και ανέβηκα πάλι στον 2ο όροφο.
Πήγα τουαλέτα παραπατωντας εδώ κι εκεί ενώ η κοιλιά μου συνεχώς γουργούριζε. Με βαριά καρδιά επέστρεψα στον κάτω όροφο, ευτυχώς χωρίς καρουμπαλα και σπασμένα χέρια. Χαιρέτησα τους γονείς μου που συζητούσαν και έφαγα μια τεράστια φέτα ψωμί με Μερέντα.
Έι σόρρυ κι όλας άλλα είμαι άνθρωπος κι έχω αδυναμίες.
Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και ντύθηκα για το σχολείο βιαστικα. Φόρεσα ενα μαύρο κολάν με ένα άσπρο μπλουζάκι και τα άσπρα παπούτσια μου.
Χτένισα τα μαλλιά μου πιάνοντας τα σε μια ψηλή αλογοουρά και άνοιξα το κινητό μου για να χαζεψω λιγάκι στο Instagram.
Με το που το άνοιξα , είδα την φάτσα του Κώστα , μόλις είχε ανεβάσει μια φωτογραφία.
Ποιος είναι ο Κώστας θα μου πεις... Θα μάθετε αργότερα, προσωπικά θα ήθελα να ήμουν στη θέση σας και να μην τον ήξερα καν -ουψ κακό- αλλά αυτά έχει η ζωή...
@ _k.theKing_
3.000 ❤ 1.000 💬
@ _.k.TheKing_ Καλημέρες🔥🔞
...
@ Lila.h.8ea: babyyy❤
@ Kwstas.fan.page: my love💯
@ aris.the.sexy.boy : broo
See more comments...
3.000 Likes? Πλάκα μου κάνεις? Εγώ δεν παίρνω ούτε 50! Και σιγά τον ωραίο , έχω δει πολύ καλύτερους...
Όποιος λέει ψέματα πέφτει μέσ' τα αίματα κι όποιος λέει αλήθ-
ΣΚΆΣΕΕΕΕ
Καλά οκ, είναι ωραίος σε σύγκριση με άλλα αγόρια στο σχολείο που τα ξέρω, όχι με τις εκατοντάδες αφίσες του Zayn που έχω στο δωμάτιο μου...
Με νιώθει καμία? Όχι?
Εντάξει είναι ωραίος αλλά...κάθε μέρα με ένα μάτσο μαντραχαλους να καπνίζουν και να τσακώνονται στα διαλείμματα και με τα κορίτσια να κάνουν ουρές από πίσω του. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Εντάξει εδώ που τα λέμε δίκιο έχουν κι αυτές, ο Κώστας είναι 1.85+ περίπου ύψος , γυμνασμενος , με σκούρα καστανά μαλλιά και καταπράσινα μάτια που είναι τόσο όμορφα...κοίτα γωνίες στο πρόσωπο...και αυτό το μαλλί το ατιμελητο φωτιά σκετη!
ΠΩΠΩ ΣΟΒΑΡΈΨΟΥ ΔΆΦΝΗ ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ ΕΣΥ?
Ναι σωστά, πρέπει να κρατήσουμε κι ένα επίπεδο. Δεν θα ξανακυλησουμε πάλι στις κακιές συνήθειες.
Η ώρα ήταν 7:40 όταν άνοιξα το Instagram και τώρα ήταν 8:00.
WTF κοιτούσα 20 λεπτά την φωτογραφία του Κώστα?
Κατά τ'αλλα δεν σου αρέσει...
Αγνόησα την ενοχλητική φωνή στο κεφάλι μου και κατέβηκα κάτω, πήρα τη τσάντα μου και πήγα να φύγω.
"Α, ξέχασα να σου πω, θα έρθει ο Κώστας να πάμε μαζί σχολείο." Είπε χαλαρά ο αδερφός μου και ξεφύσηξα ενοχλημένη.
"Κάντε ο,τι θέλετε, δεν με νοιάζει. Θα πάω με την Ελένη."
Είπα και καλά αδιάφορη και άνοιξα τη πόρτα με φόρα για να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ, πριν έρθει εκείνος.
Τσίριξα και έκανα ένα βήμα πίσω όταν είδα τον Κώστα λίγα εκατοστά μακριά μου, να στερεώνεται με τον ώμο του στο πλάι της πόρτας. Ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο κρεμόταν από την άκρη των χειλιών του. Ένα δερμάτινο τζακετ κρεμόταν στον ώμο του, που το κρατούσε με το χέρι του, γεμάτος στιλ.
"Καλημέρα" είπε και «ξύπνησα» από τον λήθαργο μου.
"Εμ, ναι καλημέρα...εγώ... πάω." Είπα γεμάτη αμηχανία, αποφεύγοντας να τον κοιτάξω στα μάτια.
"ΠΟΎ 'ΣΑΙ ΡΕ ΜΑΛΆΚΑ" άκουσα τη φωνή του Αντρέα από μέσα και έτρεξα να φύγω.
Στον δρόμο συνάντησα την κολλητή μου την Ελένη και συνεχίσαμε μαζί τον δρόμο μας.
Μέναμε στην ίδια γειτονιά και ήταν πολύ εύκολο να βρεθούμε. Μου έδωσε έναν καφέ στο χέρι και ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας που έφτιαξε η μητέρα της... Πόσο θα φάω πρωινιατικα;;
Πάλι καλά που υπάρχει και η Ελένη αλλιώς δεν θα άντεχα στο σχολείο. Όχι ότι δεν μου αρέσει...
ΧΑΧΑΧΑΧΑ ΠΛΆΚΑ ΚΆΝΩ ΦΥΣΙΚΆ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΈΣΕΙ.
Μου εκτοξεύουν καθημερινά τοσα αρνητικά σχόλια , όπως :
"φυτό"
"ξενέρωτη"
"σπασικλακι"
"γλάστρα"
"ασχημη"
"ηλίθια"
Και άλλα τέτοια 'ωραία' πράγματα που με έχουν βοηθήσει στο να μην θέλω να πατάω το ποδι μου εκεί μέσα. Είναι φυσιολογικό να θέλω να τους βάλω όλους σε μια σειρά και να περνάω να τους ρίχνω σφαλιάρες?
Όλοι είναι χωρισμένοι σε κλίκες, οι καθηγητές κάνουν διακρίσεις και όλοι σε κρίνουν, χωρίς να σε ξέρουν.
Τουλάχιστον η Ελένη με αγαπάει γι'αυτο που είμαι και εγώ το ίδιο οπότε έχω και έναν άνθρωπο δικό μου εκει.
Την κοίταξα και της χαμογέλασα.
Ανταπέδωσε και συνεχίσαμε να μιλάμε και να κουτσομπολευουμε μέχρι να φτάσουμε στο σχολείο.
•
•
•
Χελλοου κοσμεεε💋
Αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία και γι'αυτό μπορεί να είναι λίγο βλακεία αλλά υγεία , πατήστε ένα ★ αν σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο αν και ξέρω ότι είναι λίγο βαρετό , ΜΕΊΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΈΝΟΙ
γιατί πιο μετά είναι το ζουμί της υπόθεσης, θα υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον και μεγαλύτερα κεφάλαια φυσικά!😉
Αυτά από εμένα για τώρα, τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο! 💋
~ Άννα ~