•ΧΡΉΣΤΟΥ POV•
Πωωω ρε πουστη μου, πόσο μαλακας παίζει να είμαι; 'Στις 5 στο σπιτι των γονιών μου' ΤΟΝ ΓΟΝΙΏΝ ΜΟΥ; Αλήθεια; Άλλη παπαρια δηλαδή δεν μπορούσα να πω; Γιατί δεν ειπα 'σπίτι μου';
Όταν η ώρα πήγε 4 αποφάσισα να φύγω από το σπίτι μου.
<<ΦΕΎΓΩ!>> Φώναξα και βγήκα έξω.
Ξεκίνησα να περπατάω προς το πατρικό μου και μετα από 5 λεπτά έφτασα.
Ανοιξα με τα κλειδια μου και μπηκα μεσα.
<<γεια σου μαμα>> την χαιρετησα και πηγα προς το δωμάτιο μου. Άφησα τα πράγματα μου για την εργασία και πηγα κάτω.
<<στις 5 θα ερθει η Μυρτώ για μια εργασία που έχουμε.>> της ειπα καθως πηρα ενα μηλο <<εντάξει παιδί μου. Εγώ πρέπει να φύγω μαζί με την αποστολια.>> μου ειπε και απλα της εγνεψα.
Πηγα στο σαλονι και έκατσα στο καναπέ. Ανοιξα την τηλεόραση και μετά από λίγο ακουσα κάποια βήματα. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την Ανδρονίκη
<<εππ, πάλι εδώ;>> με ρωτησε <<πάλι εδώ>> Ειπα καθως εκατσε δίπλα μου <<πως είσαι;>> με ρωτησε <<σκατα>> της ειπα την αληθεια <<ακουσα θα ερθει η Μυρτώ.>> μου ειπε καθως εκατσε καλυτερα <<ναι για την εργασία>> της απαντησα καθως εκλεισα την τηλεοραση αφου δεν ειχε τιποτα ενδιαφερον
<<μάλιστα. Εγω λέω να φύγω να σας αφήσω μόνους.>> <<και που θα πας;>> την ρωτησα με σουφρωμενα φρυδια <<στις Στεφανίας. Είναι εκεί και η Μαρία επειδή κάνουν την εργασία της Δήμου.>> <<εσύ με τον Δημήτρη ξεκινησατε;>> <<ναι, είχε έρθει χθες από εδώ και ξεκινήσαμε>> <<ωραια>> της απαντησα και πηγα να σηκωθω για να παω στην κουζινα μπας και βρω κατι αλλο να φαω
<<Χρήστο;>> με σταματησε η φωνη της <<ελα>> της απαντησα καθως εκατσα παλι στην θεση μου <<πιστεύω πως πρέπει->> <<τα έχουμε ξανά πει αυτά Άνδρονίκη, όχι! Καλύτερα έτσι!>> την διεκοψα και απλα με κοιταξε με ενα βλεμμα 'οκευ εσυ ξες' και πήγε πάνω ενω εγω εκατσα να κοιταω τον τοιχο απεναντι σαν χαζος. Παλι χαμενος στις σκέψεις μου.
Το κουδούνι χτύπησε και πηγα να ανοίξω την πόρτα.
<<γεια>> Της είπα και έκανα στην άκρη για να μπει <<γεια>> Είπε αμηχανα και μπήκε μέσα δειλά. Μπορω να ομολογήσω πως μου έχει λείψει!
<<αα, εε Μυρτώ γεια>> της ειπε η Ανδρονικη μολις την ειδε <<γεια>> της απαντησε χωρίς να έχει όρεξη για συζήτηση <<φεύγω>> Είπε η αδερφη μου και έφυγε
<<παμε πάνω;>> την ρωτησα μολις η Ανδρονικη εκλεισε την πορτα <<καλύτερα εδώ>> ειπε καθως μπηκαμε στο σαλονι <<δεν θα κάνω τίποτα, πάμε πανω>> της ειπα και εκεινη αναστεναξε αλλα με ακολούθησε ως πάνω.
<<ας ξεκινήσουμε να τελειώνουμε>> ειπε καθως εβγαλε τα πραγματα της απο την τσαντα της <<τόσο πολύ θες να φύγεις;>> Την έφερα σε δύσκολη θέση. Το κατάλαβα γιατί προσπάθησε να μην με κοιτάει, όχι ότι με έχει κοιτάξει και καθόλου...
<<ωραια λοιπόν, ας ξεκινήσουμε.>> συνεχισα αφου καταλαβα οτι δεν ειχε σκοπο να μου απαντήσει. <<Ποια πιστεύεις ότι είναι η διαφορά της αγαπης και του ερωτα;>> την ρωτησα το θεμα της εκθεσης. Δεν μου απαντησε για ενα λεπτο. Φαινεται να ηταν χαμενη στις σκεψεις της.
<<έρωτας είναι ένα έντονο συναίσθημα αλλά δεν διαρκεί για πάντα. Έχει ημερομηνία λήξης! Ερωτευεσαι πολλους αλλα αγαπάς μονο έναν και όταν αγαπήσεις; Όλα αλλαζουν! Αγάπη είναι κάτι άλλο! Είναι κάτι πρωτογνωρο που συμβαίνει μια φορά! Η τουλαχιστον μια ειναι η φορα που το ζεις τοσο συνατα! Τον αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι. Τον αγαπάς με τα ελαττώματα του αλλα και για τα προτερήματα του, κατανοεις την διαφορετικοτητα του και υπέρ ισχύει το 'εμείς'. Τον αγαπάς για όλη σου την ζωη! Όσο καιρός και αν περάσει. Είτε θα είστε μαζί είτε όχι. Θα είναι για πάντα στην καρδιά σου και στο μυαλό σου. Ότι και να κάνει! Οτι και εαν γινει!>>
•ΜΥΡΤΩΣ POV•
Ειπα ενώ είχα χαθεί στο πράσινο των ματιών του
<<εσύ Μυρτώ, έχεις αγαπήσει ποτέ;>> με ρώτησε και με κοιτούσε βαθια μεσα στα ματια. Δεν ενιωθα αμηχανια. Ηθελα μεν να του πω για τα συναισθήματα μου για εκείνον αλλα ο εγωισμός μου δεν θα με άφηνε να το κανω τοσο ευκολα μετα απο ολα αυτα που εκανε και ειπε.
<<ναι>> του απαντησα χωρίς να το πολύ σκεφτώ ενω συνεχιζα να τον καρφωνω μεσα στα ματια <<Ποιον;>> με ρωτησε και τοτε μονο εσπασα την οπτικη μας επαφη. <<καλύτερα να το σταματήσουμε εδώ. Δεν ειναι αυτο το θεμα του προτζεκτ!>> Ειπα και σηκώθηκα αλλά με έπιασε από το καρπό
<<με αγαπήσεις ποτέ;>> με ρώτησε και σηκώθηκε χωρίς να χάσει την οπτική του επαφή με τα μάτια μου και εκεινη την στιγμη ενιωσα πεταλουδες στο στομαχι μου καθως παραλληλα εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου. Δεν περιμενα να με ρωτησει κατι τετοιο. <<δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση, έχουμε χωρισει>> Ειπα προσπαθώντας να αποφυγω την ερωτηση του <<απάντησε μου Μυρτώ, με αγαπήσεις ποτέ;>> με ξανα ρωτησε <<ε ναι λοιπόν, σε αγάπησα!>> του ειπα κοιταζοντας τον μεσα στα ματια και αμεσως μετα τρέχοντας κατέβηκα τις σκαλες. Βγήκα από την πόρτα και άρχισα να τρεχω. Γαμωτο! Βρέχει...
<<Μυρτώ!>> Ακουσα την φωνη του από πίσω μου <<Μυρτώ!>> ξανα είπε λαχανιασμενος και με γύρισε προς την μεριά του <<ΤΙ ΘΕΣ;>> τον ρώτησα κλαίγοντας <<γαμωτο>> ειπε και πιεσε τα χειλη του <<ΤΙ 'ΓΑΜΏΤΟ' ΡΕ ΧΡΉΣΤΟ; ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΕΣ ΑΠΌ ΕΜΈΝΑ; ΤΙ ΘΕΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ; ΜΟΥ ΈΧΕΙΣ ΓΑΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΊΑ! ΜΕ ΈΧΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΈΨΕΙ! ΠΌΣΟ ΥΠΕΡΙΦΑΝΟΣ ΝΙΏΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ ΕΕ;>> Ειχα σταματησει να κλαιω. Απλα του φωναζα με νευρα. Μου ειχε εξαντλησει την υπομονη. Με ειχε καταστρεψει! <<πίστεψε με, καθόλου>> ειπε τοσο ψιθυριστά που ηταν δυσκολο να το ακουσω. Λες και ηθελε να το πει στον εαυτο του. Να το ακουσει μονο εκεινος! <<τότε άσε με>> του ειπα ήρεμα και έφυγα από κοντά του με δάκρυα στα μάτια. Πάλι εκλαψα. Πάλι τα κατάφερε να με κάνει να κλαψω. Πάλι...
Μπήκα στο σπιτι μου βιαστικά και πηγα προς το δωμάτιομου
<<ΜΥΡΤΩ!>> με φωναξε η μαμα μου μολις με ειδε σε αυτη την κατασταση <<ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ>> της ειπα και ανεβηκα τρεχοντας τις σκαλες <<ΜΥΡΤΏ ΓΙΑΤΊ ΜΟΥ ΜΙΛΆΣ ΈΤΣΙ;>> μου ξαναφωναξε αλλα ειχα ηδη μπει στο δωματιο μου και έπεσα στο κρεβάτι
<<τι έγινε γιατί κλαις;>> με ρωτησε και ήρθε δίπλα μου <<τι- τιποτα>> της ειπα μεσα απο τα αναφηλητα μου <<εγω σε εχω γεννήσει>> <<α- αστο ρε μα-μα, τ- τίποτα δε-ν εί- ειναι>> της ειπα παλι μεσα απο τα αναφηλητα μου <<καλα, παω στο σαλόνι. Αν θες να μου μιλήσεις έλα>> ειπε καθως μου εδωσε ενα φιλι στο κεφαλι και εφυγε
<<δεν θα θέλω>> ειπα μολις εκλεισε η πορτα και συνέχισα να κλαίω
•ΧΡΉΣΤΟΥ POV•
<<την έκανα πάλι να κλαίει ρε φίλε>> ειπα στο Δημητρη τον πονο μου για αλλη μια φορα <<Σταμάτα να κλαιγεσαι ρε μαλακα! Και σταματα να πίνεις!>> Είπε και μου πήρε το ποτήρι με το ουίσκι; Βότκα; Χαχα δεν ξέρω τι πινω, θα σας γελάσω...
<<την ρωτησα αν με αγαπησε>> του ειπα <<ναι, μου το ξανά είπες>> μου απαντησε αλλα δεν του εδωσα σημασια <<και ξέρεις τι μου είπε;>> τον ρώτησα και γελασα <<ναι, σε αγάπησα. Αγάπησα. Παρελθόν. Δεν είπε σαγαπώ αλλά σε αγάπησα>> Είπαμε ταυτόχρονα <<που ξέρεις τι μου είπε;>> Τον ρώτησα και άρχισα να γελαω <<δέκα φορές που μου το είπες το έμαθα απεξω, άντε πάμε σπίτι. Πάλι πιτα έγινες..>>
<<πίτα εε; Τι πίτα; Εγώ τυροπιτα θέλω>> Ειπα και γελασα <<οχι πάλι τα ίδια και άντε πάμε σπίτι ρε αγόρι μου, αύριο εχουμε σχολειο!>>