*• ျဖဴစင္ေသာခ်စ္သူ •*
ChanYeol
BaekHyun
Yaoi
••~••~••~
ေရာက္ရွိေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကင္းေဝးေနေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ေရွ႕ ရွိေနရျခင္းသည္ အျခားေသာမည္သည့္အသံမွ် မၾကားရေလာက္ေအာင္ အသံဆိတ္ေနသလိုခံစားရသည္။ ေနရာေဒသကိုအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီဗီထဲတြင္မၾကာခဏေတြ႕ဘူးသည္ လူခ်မ္းသားမ်ား သြားေနၾက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္လိုပင္။
BaekHyun ပိုင္ဆိုင္သည့္ ဆိုင္ခန္းထက္ပင္ တန္ဖိုးႀကီးမည္ျဖစ္ေသာ မီးဆိုင္းမ်ားသည္ တစ္ဆိုင္လံုးအျပည့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူရွိေနသည္။ စားပြဲခင္းႏွင့္ ထိုင္ခံုမ်ားသည္ပင္ စိတ္ထင္ေန၍လားမသိ အေတာ္အဆင့္ျမင္ပံုေပၚ၏။ လံုးဝရင္းႏွီးမႈမရွိသည့္ ဂႏၷဝင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးပ်ံ႕လြင့္လို႔ေနသည္။
အေနခက္လာသည္မို႔ BaekHyun ကိုယ္ကိုက်ံဳ႕လိုက္မိသည္။ ေျပာင္လက္ေနေသာ လက္ဝတ္လက္စားမ်ား၊ တန္ဖိုးႀကီး ဖိနပ္မ်ား၊ နာရီ..ပိုက္ဆံအိတ္စသည့္ အျပင္ဆင္မ်ားၾကားတြင္ သူတစ္ေယာက္ထဲသာ ဆြယ္တာအဝါတစ္ထည္ကို ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္ျဖင့္ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားသည္ေလ။
သိပ္ငယ္စိတ္ကသူ႔အလိုလို မဖိတ္ေခၚပါပဲရင္ထဲျပည့္လွ်ံလာေလေတာ့ သူ႔အလိုလိုေခါင္းငံု႔လိုက္မိ၏။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ဟင္းပြဲမ်ားမွာယူေနေသာ သူထံ မသိမသာခိုးၾကည့္မိေတာ့ နက္ျပာေရာင္အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုျဖင့္ သားနားလြန္းေနသည္။ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ေရႊအိုေရာင္ နာရီတစ္လံုးသည္ သူ႔အားပိုၿပီး ခန္႔ညားေစသလိုလို။ ေသသပ္စြာလွန္တင္ထားေသာ အညိဳေရာင္ဆံႏြယ္တို႔သည္ သူႏွင့္လိုက္ဖက္လွသည္။
"ေပၚတင္ၾကည့္လဲျဖစ္တယ္"
BaekHyun ေခါင္းကိုပိုငံု႔လိုက္မိသည္ထင္သည္။ ထိုသူသည္ အေသးဖြဲေလးကစ အကုန္သိသူပီပီ ခိုးၾကည့္ေနတာကိုပင္ သတိထားမိေန၏။ တေျဖးေျဖးစိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာသည္မို႔ စားပြဲေပၚမွ ဝိုင္ခြက္ထဲရွိ ဝိုင္အစားေရတို႔ကို တစ္က်ဳိက္ထဲ ေမာ့ေသာက္ပလိုက္သည္။
"မ..မၾကည့္ပါဘူး"
သူ႔ေရွ႕ေရာက္လွ်င္ အလိုလိုေနရင္း တတုန္တုန္တရင္ရင္ ျဖစ္ေနသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မုန္းမိပါသည္။ လူေၾကာက္တာလဲမဟုတ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးညံ့ဖ်င္းသည့္ သူလဲမဟုတ္ပါပဲ သူႏွင့္ဆိုလွ်င္ကို အၿမဲလိုလို ငတံုးငအတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားရသည္။ သူ႔ရဲ႕ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈေတြေၾကာင့္လား..အရွိန္ဝါေတြေၾကာင့္လားေတာ့ ေသခ်ာမသိ။ ဒီတိုင္းသူ႔ကိုဆို ေၾကာက္သည္။
သူဆိုတာကလဲ စီးပြားေလာကရဲ႕ က်ား၊ ရွင္ဘုရင္တစ္ေယာက္ဟူ၍ တင္စားခံရေသာ Park ChanYeol ပင္။
"ငါ့ကိုလိမ္လို႔ရမယ္ထင္လို႔လား?"
ခပ္မာမာအသံေၾကာင့္ BaekHyun သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီးမွ ေခါင္းကိုအျမန္ျပန္ငံု႔လိုက္ရသည္။ အၾကည့္ခ်င္းစံုရဲေလာက္သည္ထိ သတိၱမ်ိဳး အေတာ္ပင္ႀကိဳးစားေမြးယူရဦးမည္ထင္ပါ၏။ စကားကိုအၿမဲလိုလို ခပ္မာမာသာေျပာတတ္ၿပီး ျပတ္သားေသခ်ာသည့္အၾကည့္တို႔သည္ သူ႔ဘဝတြင္အမွားဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူးသည့္သူတစ္ေယာက္လို ၾကည္လင္ေနတတ္သည္။
"မဟုတ္ပါဘူး"
ေျဖရွင္းခ်က္ေပးရန္စကားစလိုက္ေသာ္ျငား စားပြဲထိုးမွ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္မွာထားသည္မ်ားကို လာခ်ေပးေတာ့ စကားစျပတ္သြားရသည္။ တကယ္ေတာ့ BaekHyun စားပြဲထိုးေလးကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ အခ်ိန္ကိုက္သူ႔ကို ကူညီဖို႔ေရာက္လာသည္ဟု ေတာင္ထင္ရသည္ေလ။
"ငါပင္လယ္စာနဲ႔သိပ္မတည့္ဘူး။
မင္းႀကိဳက္တယ္ေျပာဘူးလို႔
မွာေပးတာ။ ငါရွိတယ္လို႔
မေတြးပဲကုန္ေအာင္စား"
သူရွိေနလွ်င္ အလြဲလြဲအမွားမွားသာျဖစ္တတ္ေသာ BaekHyun ကို သတိေပးသလိုမွာေတာ့ ေခါင္းတစပ္စပ္ၿငိမ့္ျပကာ ကိုယ္ကိုမတ္၍ထိုင္သည္။ ခက္တာက စားဖို႔ခ်ထားေပးတာက ဇြန္းမဟုတ္ပဲ ဓားနဲ႔ခက္ရင္း။ ဘယ္လက္ကဓားကိုင္လို႔ ကိုင္ရမယ္မသိ၊မည္သို႔မည္ပံုလွီးရမည္မသိေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကုတ္လိုက္မိသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ညီညီလွီးျဖတ္ထားၿပီးသား အသားတံုးေလးေတြကို ဝိုင္တစ္ခြက္ျဖင့္ အရသာခံကာေသာက္ေန၏။
ChanYeol သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည္မို႔ ေမးဆပ္ျပလိုက္ေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေခါင္းကိုအျမန္ျပန္ငံု႔လိုက္ျပန္သည္။
"စားေလ။ အရသာမရွိဘူးလား?"
"ရွိ..ရွိပါတယ္"
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို BaekHyun ပန္းကန္ကိုသူ႔ဘက္ကို ဆြဲယူကာ ပုဇြန္အႀကီးႀကီးအား ဓားျဖင့္ ခပ္ေသးေသးအတံုးေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္လွီးျဖတ္ေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္မခတ္သာ ပန္းကန္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
သူႏွင့္သိခဲ့သည့္တစ္ႏွစ္။
ထိုတစ္ႏွစ္တြင္းပထမဆံုး ဂ႐ုစိုက္ေပးျခင္းပင္။
"စားေလ။ ခက္ရင္းေတာ့
မင္းကိုင္တတ္ပါတယ္"
ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳပုဇြန္အရသာသည္ လွ်ာဖ်ားေပၚတြင္ ေပ်ာ္ဆင္းသြားသည္။ alcohol အလက္ဂ်ီရွိသူမို႔ သူမ်ားေတြလို ဝိုင္ခြက္ေလးကိုင္ကာ ဇိမ္ခံစားလို႔မရသည္မို႔ သူမွာေပးထားသည့္ လိေမၼာ္ရည္ကိုသာ ေသာက္လိုက္ရသည္။
"ဒီေန႔တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီေနာ္
ခ်ာတိတ္။ မင္းလဲမွတ္မိမယ္
ထင္ပါတယ္"
ေသာက္လိုက္ရသည့္ လိေမၼာ္ရည္သည္ ခါးသက္သြားသလိုလို..စားေနရသည့္ ပုဇြန္သည္ အရသာမရွိေတာ့သလို.. ခုန္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားေလး ၿငိမ္သက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ စားေနတဲ့လက္ေတြကို စားပြဲေပၚမွျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားရင္ အၿမဲလုပ္တတ္သည့္ အက်င့္အတ္ိုင္း လက္သည္းေတြကို ကုတ္ဖဲ့ေနမိ၏။
သူေျပာသည့္အတိုင္း BaekHyun ေကာင္းေကာင္းႀကီးမွတ္မိပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ခန္႔က ထိုေန႔သည္ BaekHyun ဘဝၿပိဳလဲသြားသည့္ေန႔..ကိုယ့္ဘဝကိုမပိုင္ေတာ့သည့္ေနတစ္ေန႔။
စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ ကိုယ္တိုင္ၾကည္ျဖဴစြာ ေရးထိုးခဲ့ေသာ လက္မွတ္သည္ အခုခ်ိန္ထိထင္ရွားစြာရွိေနသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ..တစ္ႏွစ္ဆိုတာ အရမ္းႀကီးၾကာသည့္ အခ်ိန္မွမဟုတ္တာပဲ။
"မင္းေျပာတဲ့အတိုင္း
ငါတစ္ႏွစ္ေစာင့္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္။
မင္းဘက္ကေရာ? ငါ့ကိုေပးရမယ့္
ေငြတစ္ဝက္ရၿပီလား?"
တစ္ႏွစ္ဆိုသည့္အခ်ိန္အတြင္း ေငြမရွာႏိုင္သည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ ဝန္ထမ္းမပီသစြာပဲ ကုမၼဏီ ဘဏၰာေငြေတြကိုအလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး ထြက္ေျပးေနတဲ့ ပိေထြးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ သားဘက္ကိုမပါပဲ ေယာက္်ားဘက္ကို ပါသည့္ အေမ့ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလားဆိုတာ မသိေတာ့ပါ။
ငတံုးငအလုပ္ၿပီး ၾကားထဲက Park ChanYeol ကိုသြားေတြ႕မိသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ မုန္းလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
"ကြ်န္ေတာ္.."
"မင္းမလို႔ငါေငြေတြအကုန္
ေတာင္မဟုတ္ပဲ တစ္ဝက္ထိ
ေလွ်ာ့ေပးခဲ့တာ။ ဒီထက္ပိုၿပီး
ငါ့ကိုလူဆိုးျဖစ္ေအာင္မလုပ္နဲ႔"
"ကြ်န္ေတာ္ ကတိတည္မွာပါ ဦး"
BaekHyun စကားကိုအသိအမွတ္ျပဳသည့္ သေဘာျဖင့္ သူရယ္သည္။ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ ရယ္ေနေသာ သူ႔ပံုစံသည္ ေလွာင္ေနမွန္းသိေသာ္လည္း ၾကည့္ေကာင္းသည္ကိုေတာ့ ဝန္မခံခ်င္ေပမယ့္လဲ အသိမွတ္ျပဳပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ပိုႀကီးသည့္ သူ႔ကို စစေတြ႕ခ်င္းတံုးက 'မင္းနဲ႔ငါ' သံုးကာ ႐ိုင္း႐ိုင္းဆိုင္းဆိုင္းေျပာခဲ့ျခင္းပင္။
"ဒါဆို လက္ထပ္ပြဲကို
မင္းဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္လဲ?"
တစ္ႏွစ္အတြင္း ဝမ္သန္းငါးဆယ္မဆပ္ႏိုုင္လွ်င္ သူႏွင့္ လက္ထပ္ရမည္ဆိုတာကို ထိုအခ်ိန္တံုးက လြယ္လြယ္ေလးေတြးလိုက္ မိသည္ထင္ပါ၏။ ပိုင္ဆိုင္တာဘာမွမရွိသည့္မို႔ ပိုက္ဆံဆပ္ေအာင္ ေျခာက္ေျပာလိုက္သည္ဟု ေပါ့ဆၿပီးေတြးခဲ့မိတာ မ်ားလဲရွိသည္။
သို႔ေပမယ့္ Park ChanYeol ဆိုတာ ေျပာရင္ေျပာတဲ့တိုင္း လုပ္တတ္သည့္ဆိုတာ သူခဏေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္ပဲ။
၁၉ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ တကယ္ပဲလက္ထပ္ရေတာ့မွာလား.. တကၠသိုလ္တတ္မို႔ေတာင္ ေငြမရွိတဲ့သူက အေႂကြးေတြဆပ္ဖို႔ ဝါသနာအရဖြင့္ထားသည္ ပန္းဆိုင္၏ ဆိုင္ခန္းေလးကိုေတာင္ ငွားကာ ရရာအလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာ..။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ..ဝါသနာေတြ..အေကာင္ထည္ဖို႔ အိပ္မက္ေတြ အမ်ာႀကီးရွိေသးသည္..၊ အခုလို အိမ္ေထာင္အေစာႀကီးက်ၿပီး ဘဝကို အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြ ၾကားမွာ ရွင္သန္ရေတာ့မယ္တဲ့လား။
မျပည့္စံုတဲ့မိသားစုမွာ ေမြးဖြားလာရၿပီး သူမ်ားသားသမီးေတြလို မိဘေမတၱာဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိ အခုအရြယ္ထိႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္။ ဘဝမလွေပမယ့္ မလွတဲ့ဘဝေလးမွာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခ်င္သည့္ ဆုေတာင္းေလးသည္ မျပည့္ေတာ့ဘူးထင္ပါ၏။ ရည္းစားေတာင္တစ္ခါမွမထားဘူးပါပဲ အခုေတာ့ လက္ထပ္ရေတာ့မည္။
ကိုယ့္ကိုမခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ တစ္သက္လံုး ဘယ္လိုမ်ားေနသြားရပါ့မလဲ။ မ်က္လံုးေတာင္လွန္မၾကည့္ရဲ..အသံၾကားရံုႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုးေခြ်းျပန္သည္ထိေၾကာက္ရေသာသူႏွင့္ ဘယ္လိုမ်ား ဘဝတစ္ခုကိုထူေထာင္ရပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ ၁၄ႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည့္ သူႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္လိုျမင္ၾကမလဲ..။ ကံေကာင္းလိုက္တာလို႔ျမင္ၿပီး အားက်မလား..ဒါမွမဟုတ္ ပိုင္းလံုးေကာင္ တစ္ဘဝစာ စပြန္ဆာရွာတယ္လိုျမင္ၾကမလားမသိ။
တစ္ခ်ိန္လံုး ခပ္မာမာေလသံျဖင့္သာ စကားေျပာၿပီး ေအးစက္စက္အၾကည့္မ်ားျဖင့္သာ လူကိုၾကည့္တတ္ေသာသူသည္ ဘာေၾကာင့္မ်ား လက္ထပ္ဖို႔ ေျပာသည္ကိုလဲ နားမလည္ႏိုင္။
ဆိုးဝါးသည့္ကံကိုသာအျပစ္တင္ရင္း
ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေပးခဲ့မိသည့္ ကတိတစ္ခုအတြက္
ျပန္ေပးဆပ္ရန္သာရွိေတာ့သည္။
"ဦး သေဘာပါ"
"ငါ့သေဘာရဆိုရင္ေတာ့
မင္းသိတဲ့အတိုင္း ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း
ေလးပဲျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္
စီးပြားဖက္လုပ္ငန္းရွင္ေတြကိုလဲမဖိတ္လို႔
မျဖစ္ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ Shilla hotel မွာ
မနက္ပြဲေရာ ညေနပြဲပါလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။
ဖိတ္ရမယ့္သူေတြမ်ားလို႔ တစ္ပြဲတည္းေတာ့
ရမယ္မထင္ဘူး။"
"ဟုတ္.."
"ငါအားတဲ့ေန႔မင္းအိမ္ကိုကားလႊတ္
လိုက္မယ္။
လက္စြပ္နဲ႔ ဝတ္စံုစီစဥ္ဖို႔။"
"ဟုတ္ကဲ့ဦး"
"မင္းပိေထြးကိုလဲျပန္လာဖို႔
ေျပာလိုက္ပါ။ အေႂကြးလဲေၾကသြားပီပဲ"
BaekHyun ဘာမွျပန္မေျပာမိ။ ပိေထြးဆိုတာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုပင္။ ေသြးသားေတာ္ဆပ္သည္ဆိုလို႔ အဘိုးအဘြားႏွင့္ အေမအျပင္မရွိေတာ့ေပ။ အေမမွာလဲ လင္ပါသားသမီးေတြေလာက္ေတာင္ သားအရင္းကို အဖတ္လုပ္သူမဟုတ္ေတာ့ အဘိုးအဘြားကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိသည့္ဘဝသာ ျဖစ္သည္။
"ေျပာလိုက္ပါ့မယ္"
ခုနကတိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ထားေသာ ဆိုင္အတြင္းအေျခအေန၏ အသံမ်ားသည္ အခုေတာ့နားထဲက်ယ္ေလာင္စြာ တိုးဝင္လာသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရေသာ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕၏ ညဘက္အလွသည္ စာဖြဲ႕၍ပင္မွီႏိုင္မည္မထင္။
ကြ်န္ေတာ့္ဘဝေလးလဲ ထိုမွ်ေလာက္လွလွ်င္
ဘယ္လိုမ်ားေနလိမ့္မလဲ...။
*• ျဖဴစင္ေသာခ်စ္သူ •*
ခ်စ္တယ္လို႔မေျပာတဲ့သူကပဲ
မွားသလား။
ခ်စ္လားလို႔ မေမးတဲ့သူကပဲ
မွားေနသလား ခ်စ္သူ...
To be continue ...
ဆက္ရန္ရွိပါေသးသည္။
--
ပထမဆံုးစေရးတာမို႔ အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
အားလဲအားေပးၾကပါဦး 🙏🏻