"Αθήνα"
"Αλέξη"
"ο κύριος?"
Γύρισα και είδα τον Αλέξη ξαφνικά μπροστά μου έτρεμαν τα πόδια μου μας είδε μας είδε να φιλιομαστε δεν μπορούσα να αρθωσω λέξη κόκαλοσα στην θέση μου
"εε Στέφ..."
"ένας παλιός φίλος"
Πρόλαβα εγώ να πω δεν ήθελα να πει το όνομα του δεν ήθελα να μάθει
" παλιός φίλος; και τους παλιούς φίλους τους φίλας στο στόμα εσύ;"
"Αλέξη τι θες τώρα έλεγχο μου κάνεις εσύ σε εμένα δεν είμαστε καλά"
"ξέχνας ότι είσαι ακόμα γυναίκα μου "
" στα χαρτιά γιατί στην ζωή όχι πια"
Τον σκόνταψε πιάνω το Στέφανο από το μπράτσο και τον προσπερνάω
" όπα που νομίζεις ότι πας πάνω είναι το παιδί μας"
" το παιδί μου"
" δεν το Κάνες μόνη σου"
" τουλάχιστον εγώ τον φέρνω μπροστά στο παιδί δεν το κάνω μέσα στα ασανσέρ "
Ο Στέφανος με το ζόρι κρατιοταν τον έβλεπα δεν Μπορουσε να πει κατι
"Αθήνα καλύτερα να πηγαίνω μην δημιουργώ πρόβλημα... Εε χαρηκα"
Χαμογέλασε και έφυγε γρήγορα γύρισα το βλέμμα μου στον αλεξη
" δεν ντρέπεσαι "
" εγώ να ντρέπομαι αγόρι μου πας καλά ακούς τι λες;"
"έξω από το σπίτι σου τόσο τσούλα είσαι πια"
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι γυρνάω σηκώνω το χέρι μου το οποίο προσγειωνεται στο μάγουλο του με δύναμη δεν ήξερα πως το κάνα δεν το Ελενχα το χέρι του πήγε μόνο του..
" φύγε Αυτή την στιγμή "
" Αθήνα συγνώμη δεν το ήθελα δεν ήθελα να ακουστεί ετσι"
"εξαφανίσου"
Και Γύρισα να φύγω περπατούσα γρήγορα μέχρι να μπω στο διαμέρισμα μεσα
"Αθήνα πρόσεχε Αθήνα"
Γρήγορα γρήγορα δεν έχουμε χρόνο την χάνουμε..
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου ήμουν σε ένα πολύ όμορφο μέρος με γρασίδι λουλούδια και ένα μεγάλο καταραχτη που ήμουν δεν ήξερα σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω
"γειά σου "
Γύρισα πίσω μου και είδα ένα μικρό κοριτσάκι με κατά ξανθά μαλλιά γαλάζια ματιά και ένα άσπρο φόρεμα πολύ ωραίο κοριτσάκι σαν αγγελος
"γειά είμαι."
"η Αθήνα το ξέρω"
"πως;"
"είχες ένα ατύχημα"
"εγω?.. Δεν θυμάμαι τίποτα"
"ναι σε χτύπησε ένα αμάξι και έπεσες αναίσθητη στο έδαφος έχασες πολύ αίμα"
"μα μα δεν είμαι τραυματισμενη"
"εδώ όχι εδώ δεν πονάς Αθήνα"
"τι τι εννοείς"
"έλα μαζί μου"
Με πήρε από το χέρι και προχωρησαμε ξαφνικά όλα χάθηκαν από μπροστά μου τα λουλούδια ο ήλιος όλα βρέθηκαμε αστραπιαία σε ένα μεγάλο κτίριο
" που είμαστε? "
" εδώ σε φέραν "
" κάτσε νοσοκομείο είναι? "
" ακριβώς ελα"
Άνοιξαν οι πόρτες και μπήκαμε μέσα προχωρησαμε μέχρι που φτάσαμε στον όροφο που έπρεπε
Ενας μεγάλος και στενός διάδρομος μας οδήγησε στο προορισμό μας
Ξαφνικά είδα στην καρέκλα τον Αλέξη καθισμένο δίπλα του ήταν η στεφάνια μου ήταν λυπημένη
" στεφάνια αγάπη μου τι έχει;"
"δεν σε βλέπει Αθήνα"
"Αλέξη?"
"ούτε αυτός κανένας δεν μπορεί να σε δει Αθήνα"
"πέθανα?"