✿ ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း ✿
------------------ ( အပိုင္း 13) -----------------------
နႏၵသည္ ညီညီငယ္ ကသူ႔ေၿခေထာက္ကုိ ႏွိပ္နယ္ေပးေနသည္ကုိ တစ္ခ်က္ခ်က္တြန္႔သြားကာ နာေနရင္းက ညီညီငယ္ကုိ ငုံ႔ၾကည့္ေနမိသည္။ ေသခ်ာ ၾကည့္ေတာ့မွ ညီညီငယ္ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါသည္။ မ်က္နာေလးက အၿပစ္ကင္းစင္သည္။ ေအးၿမေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ရဲတက္ေနသည္။ ထုိအရဲေလးေပၚမွ အသားကၿဖဴေတာ့ အေမြးစိမ္းစိမ္းေလေတြ ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
ဟုိအရင္တုံးကလုိ နာက်ဥ္းစိတ္ေတြမရွိေတာ့၊ ရြံရွာတဲ့စိတ္ေတြမရွိေတာ့၊ သူရင္ထဲမွာ ထုိအရာမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ခံစားေနရသည္ဟု စိတ္ထဲထင္မိသည္။
ပန္းကေလးေတြေပၚမွာ ပ်ားပိတုန္းေတြ၀ဲပ်ံေနသလား ထင္ရေအာင္ ၾကည္ႏူးေနပါသည္။ ေဘးပတ္၀န္က်င္ သည္ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းလွေအာင္ အၿမင္တြင္ တင့္တယ္လွပေနပါေတာ့သည္။
သူ႔စိတ္ေတြဘာၿဖစ္သြားသည္မသိေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ဆြဲေမာ့လုိက္ၿပီး ႏုတ္ခမ္းကုိ တစ္ၿခဳိက္မက္မက္ နမ္းပစ္လုိက္ေတာ့သည္။
“ဟင္”
ညီညီငယ္ နႏၵလက္က သူ႕မ်က္နာကုိ ေမာ့ေစလုိက္ၿပီး နမ္းပစ္လုိက္ေသာ အခါ၊ အံ့ၾသမက္သက္ ကာ မ်က္လုံးမ်ားၿပဴးသြားပါေတာ့သည္။
အခ်ိန္သည္ ၁ မိနစ္ေတာင္ ၿပည့္မည္မထင္၊
ထုိအခ်ိန္ေလတြင္ ညီညီငယ္လြင့္ေမ်ာ္သြားေတာ့သည္။ မိမိအား နႏၵနမ္းလုိက္သည္ကုိ သိလုိက္သည္။ ထုိအနမ္းသည္ ခ်ဳိၿမိန္ပါသည္။ ေနာက္ခါးသက္လွပါသည္။ ေနာက္ အဆိပ္ေတြပါလာသည္ ဟုအသိက ၀င္လာေတာ့ ညီညီငယ္ နႏၵကုိ ေစာင့္တြန္းလုိက္ေတာ့သည္။
“မင္းဒါဘာလုပ္တာလဲ”
ညီညီငယ္ ေဒါသမ်ားထြက္ကာ အသက္ရွဴသံပင္ၿပင္းလာသည့္ အတြက္၊ ရင္တစ္စုံမွာလည္း နိမ့္ခ်ည္ၿမင့္ခ်ည္ႏွင့္ အသက္ရွဴသံၿပင္းလုိ႔ေနပါေတာ့သည္။
“ဟုိ…ဟုိ…ငါ…ငါေလ…ငါဘာၿဖစ္သြားလဲမသိဘူး..ငါ”
နႏၵ၏ရွက္ကုိးရွက္ကန္ ေခါင္းငုံ႔ေၿဖေနေသာ အၿပဳမူက ညီညီငယ္ေဒါသကုိ ပုိထြက္ေစသည္။
“ေတာက္”
ညီညီငယ္ ထုိေနရာမွထထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေဒါသကလည္း အရမ္းထြက္လာသည္။ သူကုိနႏၵအထင္ေသးလုိ႔ ဒီလုိဆက္ဆံလုိက္တာဟုပင္ ညီညီငယ္ေခါင္းထဲဆြဲေနသည္။
ညီညီငယ္ ထထြက္သြားသည့္ေနာက္သုိ႔ နႏၵစိတ္မေကာင္းစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ လြန္ပါသည္။ သူသိပါသည္။ ညီညီငယ္အေပၚမွာ သူမတရားတာကုိ သူသိသည္။ ထုိေၾကာင့္ စိတ္လည္း လြန္စြာ မေကာင္းေအာင္ ခံစားရသည္။
ညီညီငယ္ ထထြက္လာကာ စခန္း၃ ခုၾကားက ေတာင္ဂမုေလးရွိေက်ာက္တုံးေပၚထုိင္ေနရင္ အေ၀းသုိ႔ေငးကာ ေနမိသည္။
(ေတာက္ ငါ့ဘ၀ကလဲ ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါ့လား အရင္တခါတုံးကလဲ မလိုတူပါပဲ အနမ္းခံခဲ့ရတယ္၊ ခုဒီတစ္ခါကေရာ ဘာထူးသလဲ၊ ဒီလုိၾကီးပဲ လူေတြကုိငါ့က ဒုကၡေပးေနတာလာ၊ လူေတြကပဲငါ့ကုိ ေရြးၿပီး ဒုကၡေပးေနၾကတာလာ၊ ေတာက္…..ေလာကၾကီးမတရားဘူး)
ညီညီငယ္ မိမိကုိယ္ကုိ သိမ္ငယ္စြာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ခံစားလုိက္ရသည္။ အရင္တစ္ခ်ိန္တုံးက ငယ္ေသးသည့္အတြက္ ဒီေလာက္ အေတြးေခၚဗဟုသုတမရွိေတာ့ ဒီေလာက္မခံစားခဲ့ရ၊ ခုေတာ့ အရြယ္ကလဲ ေရာက္၊ အသိပညာေတြလည္း တုိးတက္လာေတာ့ ပုိလုိ႔ေတာင္ ခံစားရပါသည္။
ညီညီငယ္ကုိယ့္ဘ၀ကုိ သနားလာသည္။ ေရွးဘ၀က ကုသိုလ္နည္းခဲ့လုိ႔ ခုတာ့ တစ္ပါးသူ အထင္ေသးအၿမင္ေသးခံခဲ့ရၿပီးၿဖစ္သည္။
ညညီအေတြးေကာင္းေနတုံး အနားသုိ႔ နႏၵလာထုိင္သည္ကုိ သိလုိက္ရသည္။ သူထထြက္သြားမည္လုပ္ေတာ့ နႏၵသည္ ညီညီငယ္လက္ကုိ လွမ္းဆြဲထားသည္။
“ငါေတာင္းပန္မလုိ႔ပါညီငယ္၊ ထေတာ့မထြက္သြားပါနဲ႔ကြာ၊ ငါေတာင္ပန္ပါတယ္”
“ဘာလဲ မင္းတုိ႔ေတြက လြန္သြားမွ ေတာင္ပန္တတ္တာလာ မလြန္ခင္ကေတာ့ မစဥ္းစားမိၾကဘူးလား”
“မင္းတုိ႔ေတြ…”
နႏၵ အံ့ၾသကာ သံေယာင္လုိက္မိသည္။
“ဟုတ္တယ္ မင္းတုိ႔ေတြ အားလုံးအတူတူပဲ မင္းတုိ႔ေတြက ငါ့ကုိ ေတာ္ေတာ္ အထင္ၿမင္ေသးၾကတဲ့သူေတြေလ မင္းေၾကာင့္ ငါတစ္ခါ လူၾကားထဲဘယ္လုိ ေနရမွန္းမသိေအာင္ ၿဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ခုတစ္ခါ မင္းက မင္းတုိ႔ဆီမွာ ငါကုိမၿမင္ေတြ႔ခ်င္ေတာ့လုိ႔ ထက္ၾကဳိးစားေနတာလဲ”
“ေတာ္ ေတာ့ညီညီငယ္ ငါကုိတစ္ၿခားလူေတြနဲ႔ မႏွဳိင္းနဲ႔”
“မဟုတ္လု႔ိလား မင္းတုိ႔လုပ္ခဲ့တဲ့ အတိတ္က အရာေတြက သက္ေသေတြပဲေလ”
“ေတာ္ေတာ့ ညီညီငယ္ မင္းလြန္လွၿပီး ငါ့အခ်စ္ကုိ မေစာ္ကားနဲ႔ ငါမင္းကုိ ခ်စ္တာ မင္းကုိပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ဘယ္လုိမွမလုပ္ဘူး”
“ဘာ…….”
ညီညီငယ္ ေခါင္းမ်ားပင္ၾကီးသြားေတာ့သည္။ မထင္မွတ္ေသာ စကားသည္ နႏၵဆီမွၾကားလုိက္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
“ဟုတ္တယ္ ငါမင္းကုိခ်စ္လုိ႔ ဒီလုိ မထင္မွတ္ပဲ ၿဖစ္သြားတာ”
“ဟားဟားဟား…..နႏၵ…နႏၵ…
ငါ့ကုိ အေၿခာက္ အေၿခာက္နဲ႔ ေၿပာေနၿပီးေတာ့ တကယ္တမ္းေၿခာက္ေနတာက မင္းၿဖစ္ေနတာကုိ ေတာ္ေတာ္ရီရပါလာဟ…မင္းဟာသ ေတာ္ေတာ္ေၿပာတတ္တာပဲ”
“မင္းငါ့ကုိ ေစာ္ကားလုိ႔ရတယ္ ငါ့အခ်စ္ကုိေတာ့ မေစာ္ကားနဲ႔ ခ်စ္တယ္ေၿပာတာ ဟာသေၿပာေနတာမဟုတ္ဘူး”
“အလဲ့…ဒါဆုိမင္းက အေၿခာက္လား”
“ဘာ….”
“ေၿဖေလ မင္းက အေၿခာက္လား အေၿခာက္ကုိ ၾကည့္မရပါဘူး ရြံပါတယ္လုိ႔ ေၿပာေၿပာေနတဲ့ မင္းပါစပ္က ထြက္လာတဲ့ စကားေနာ္ ငါေၿပာတာမဟုတ္ဘူး ဒါေတြကုိ ၿပန္ေၿပာေနစရာ မလုိပဲ မင္းသိပါတယ္”
နႏၵ ညီညီငယ္ကုိ ေၾကာင္ေငးေနသည္။
“ေၿဖေလ မင္းကအေၿခာက္လား”
ညီညီငယ္ မ်က္နာတြင္ နာက်င္ေနသည့္ အေနထားကုိ ေတြ႔ၿမင္ေနရေသာ နႏၵ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိသည္။
“ဟုတ္တယ္ ကြာ ငါေၿခာက္ေနတယ္ ဘာၿဖစ္လဲ ဘာၿဖစ္လဲ ငါေၿခာက္ေနတယ္ကြာ”
ညီညီငယ္ မုန္းတီးေသာ အၾကည့္မ်ားၿဖင့္ နႏၵကုိေသၿခားစုိက္ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ မေၿပာမဆုိၿဖင့္ နႏၵလက္ကုိ ဆြဲကာ ေခၚခဲ့ေတာ့သည္။
“လာခဲ့”
နႏၵသည္ ေၿခေထာက္က နာေနသည့္ အနာကုိ ၾကိတ္မွိတ္ခံကာ ညီညီငယ္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚသြားရာေနာက္သုိ႔ တရြတ္တုိက္ မပါရုံတမယ္ ၿဖစ္လုိက္ပါသြားရေတာ့သည္။ ညီညီငယ္တုိ႔ တည္းဘုိ႔ စခန္းေပးထားသည့္ အခန္းထဲသုိ႔ နႏၵကုိ ဆြဲတြန္းလုိက္ေတာ့သည္။
“အ…”
“လာခဲ့ မင္းဒီေလာက္ေၿခာက္ေနတဲ့ေကာင္ လာေလ၊ ဘာၿဖစ္လုိ႔ခုမွရုန္းေနတာလဲ”
ညီညီငယ္ ေၿပာလည္းေၿပာ နႏၵကုိ အတင္းဆြဲဖက္နမ္းေတာ့သည္။ ထုိေနာက္ အေပၚမွ ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္စားမ်ားကုိ ဆြဲခြ်တ္ပစ္လုိက္ကာ ညီညီငယ္ ပြဲၾကမ္းပါေတာ့သည္။
အစပထမ နႏၵရုန္းပါေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္သည္ သူ႔အခ်စ္ကုိ ေစာ္ကားေမာ္ကား ေၿပာရက္သည္။ ထုိသုိ႔ေၿပာလုိ႔လည္း နႏၵစိတ္တြင္းမွ ယခင္က ညီညီငယ္အေပၚအႏုိင္ ယူခဲ့ေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားၿဖင့္ေၿဖသိမ့္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုလုိမ်ဳိးအလုိမတူပါပဲ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကုိေတာ့ ၀မ္းနည္းမိသည္။ ညီညီငယ္ကုိ ခ်စ္သည့္စိတ္က ပုိလုိ႔ေနေတာ့သည့္အတြက္ ညီညီငယ္လုပ္သမွ်ကုိ မရုန္းေတာ့ပဲ အသာၿငိမ္ေနလုိက္ေတာ့သည္။
အကယ္၍မ်ား ညီညီငယ္ နႏၵကုိ အႏူိင္ယူခ်င္လွ်င္လည္း နႏၵစိတ္ကေတာ့ မလုိလာပါပဲ ညီညီငယ္ေက်နပ္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လုပ္ပါေတာ့၊ ညီညီငယ္ သူ႔၏အခ်စ္ကုိ ေစာ္ကားသည္ကုိေတာ့ ၀မ္းနည္းမိသည္။ တခါမွမခ်စ္ဖူသည့္ သူ႔အခ်စ္သည္ ညီညီငယ္ကုိ ခ်စ္ေနမိပါေတာ့သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာကုိ ခ်စ္မိပါသည္။
ညီညီငယ္ နႏၵကုိအတင္းနမ္းကာ ႏုိ႔ေတြေရာ ေက်ာေတြေရာ ပြတ္သပ္ကာ ေနသည္။ ညီညီငယ္ အၿဖစ္က ေဒါသမ်ားၿဖင့္ အသိမ်ားေပ်ာက္လုိ႔ေနပါေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ နႏၵလည္ပင္ကုိနမ္းေနရင္က ႏူတ္ခမ္းကုိ သြားနမ္းေတာ့ နႏၵမ်က္နာေရွာင္လုိက္သည္။ ထုိေၾကာင့္မ်က္နာခ်င္းအနီးကပ္ၿမင္သြားေတာ့ နႏၵမ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ားကုိ ၿမင္လုိက္ေတာ့ ညီညီငယ္ အသိမ်ားၿပန္၀င္လာေတာ့သည္။
နႏၵကုိၾကည့္ေနရင္းမွ အတိတ္က မိမိၿဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားကေပၚလာေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ လန္႔ဖ်တ္ကာ ေနာက္သုိ႔ဆုတ္လုိက္ကာ နႏၵကုိ တအံ့တၾသၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
နႏၵကေတာ့ ညီညီငယ္နမ္းေနခဲ့သည့္ နံရံေလမွာ မွီၿပီးထုိင္ေနဆဲ၊ မ်က္နာကေတာ့ ညီညီငယ္ဘက္သုိ႔ၾကည့္မေနပါ။ အၿပင္သုိ႔သာ ေငးေနသည္။ ကုိယ္ေပၚမွာေတာ့ အ၀တ္က တပုိင္းတပ်က္ ခြ်တ္လွ်က္ႏွင့္ ရွိေနသည္။ ေအာက္ပုိင္းဂ်င္းပင္ကေတာ့ ဇစ္ေတြၿပဳတ္ေနသည္။ ထုိအရာေတြကုိ ညီညီငယ္လုပ္လုိက္သည္ဟု ကုိယ္တိုင္ပင္မယုံၾကည္ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားေတာ့သည္။
“ငါေတာင္ပန္ပါတယ္ ငါလြန္သြားတယ္ နႏၵ ေဆာ္ဒီး”
ညီညီငယ္ နႏၵအ၀တ္စားမ်ားကုိ ေနရာတက်ၿဖစ္ရန္ နႏၵကုိ ၿပန္လုပ္ေပးေနသည္။ နႏၵကေတာ့ ၿငိမ္သက္လွ်က္ ဘာမွလည္း ၿပန္မေၿပာေတာ့ပါ။ ညီညီငယ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ကာ သြားသည္။ နႏၵအ၀တ္စားမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ၿပန္၀တ္ေပးခဲ့ၿပီးမွ ညီညီငယ္ ထုိအခန္းထဲမွ ၿပန္ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
နႏၵကေတာ့ ထုိေနရာမွာပဲ မလွဳပ္မရက္ က်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ သူရင္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းမွဳ့ေတြနဲ႔။
ႏွလုံးသားက အသံတစ္ခ်က္ထအခုန္မွာ
ငါ့အသဲတံခါးပြင့္ေနခဲ့တယ္။
စမ္းစစ္လုိက္ေတာ့ ေၿခရာတစ္စုံက အနက္ခ်ဳိင္းဆုံးမွာ ရပ္ေနသည္။
ရပ္ေနသည့္ေၿခအစုံကုိ မလာပါနဲ႔လုိ႔ မေၿပာရက္သလုိ၊ ထြက္သြားမွာကုိလည္း မလုိလား
မသိလုိက္တ့ဲအခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္စြာ ေၿခအစံုပုိင္ရွင္ကုိ မက္ေမာေနခဲ့ၿပီး။
ငါေခ်ာက္ထဲနစ္ခဲ့ၿပီး။
......................................................
နႏၵႏွင့္ ညီညီငယ္တညလုံးမအိပ္ခဲ့ၾကပါ။ တစ္ေယာက္က အခန္းထဲရွိ နံရံတြင္ မလွဳပ္မယက္ေနခဲ့သလုိ အခန္းအၿပင္ဘက္မွာငုတ္တုတ္ထုိင္ခဲ့သည့္ တစ္ေယာက္ကလဲ ၾကယ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္ ၀မ္းနည္းစြာ ငုိေၾကြးေနခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ ႏွစ္စီးတြယ္က်ခဲ့ေသာ ညေလးတစ္ည ကုိ အသံတိတ္စြာ ၿဖတ္တမ္းခဲ့ၾကသည္။
မနက္မုိးလင္းေတာ့ ညီညီငယ္ ႏွင့္နႏၵကုိ ေတာစခန္းမွ လူၾကီးမ်ားက ရြာသုိ႔လုိက္ပုိ႔သည္။ ရြာရွိေစာင့္ေနၾကေသာ ဆရာမ်ားႏွင့္ေက်ာင္းသားေတြဆီရာသုိ႔ သူတုိ႔ မနက္မုိးလင္း တုံးေခါက္ေတာ့ ဆင္းလာခဲ့သည္။
ရြာတြင္ေတာ့ ဆရာႏွင့္ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္သာ ညီညီငယ္ႏွင့္နႏၵကုိ ေစာင့္ေနၾကၿပီး ဆရာတစ္ခ်ဳိ႔ႏွင့္ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္ ေက်ာင္းသူအားလုံးကေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးဆီသုိ႔ၿပန္သြားႏွင့္ၾကပါသည္။
“ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ကြြိဳင္ပဲ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ”
“ေၿပာရမွာလာ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာကုိ”
ကုိကုိေလး ေအာင္ေအာင္ကုိ အၿမင္ကတ္စြာေမးလုိက္သည္။ ဘာေတြၿဖစ္ေနသည္ကုိမသိ၊ တစ္ညလုံးလည္း ပြက္ေလာရုိက္ေနသည္က အနားကလူေတြပင္စိတ္ညစ္ရသည္။
“မင္းပါးစပ္ကုိပိတ္ ၿငိမ္ၿငိ္မ္ေလ ေနရင္ပုိေကာင္းမယ္”
“ဟာကုိကုိေလး မင္းကေလ ငါ့ဆုိတစ္စက္မွ အေကာင္းမေၿပာဘူး”
“မင္းက အေကာင္းေၿပာခ်င္စရာကုိး ၊ေတာ္ေတာ္ အၿမင္ကတ္ေအာင္လုပ္တာပဲ၊ ငါ့ညီကုိ ငါလည္းစုိးရိမ္တာပဲကြ”
ေအာင္ေအာင္မေက်နပ္ပဲ တစ္ကုိယ္သာၾကားႏုိင္သည့္ ေလသံမ်ဳိးၿဖင့္ ႏုတ္ခမ္းလွဳပ္ရုံသာ ေၿပာဆုိလုိက္ပါသည္။
“အပုိေတြ၊ တစ္ၿခားလူသြားေၿပာ မသိတာၾကေနတာပဲ”
“ဘာပြစိ ပြစိနဲ႔လုပ္ေနတာလဲ ဘာေၿပာတာလဲ”
“ဘာမွမေၿပာဘူး”
“ရုပ္ကုိက၊ ေမ်ာက္ေလာင္းက်ေနတာပဲ တစ္စက္မွကုိ အၿငိမ္မေနဘူး”
ေအာင္ေအာင္ ကုိကုိေလးေၿပာေနသည္ကုိ ဂရုမစုိက္ပဲ မ်က္နာေတာင္ ေမာ့ထားလုိက္ေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ စုိးရိမ္စိတ္ကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားပါ။
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ မုိးနတ္မင္းေတြေရာ ေတာေစာင့္နတ္ေတြေရာ အားလုံးစုံသြားသည္။ ဆုေတာင္းရသည္။
သူဆုေတာင္းၿပည့္ခဲ့သည္ ဟုေၿပာရမည္လားပင္ ညီညီငယ္တုိ႔ ၿပန္ေရာက္လာေတာ့ ေအာင္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ေရာက္ေတာ့လည္း ပ်ာယာခက္ကာ မေမာတမ္းေမးေနေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္ ေမးသမွ်ကုိ ညီညီငယ္ႏွင့္ နႏၵစိတ္မပါပဲ ေၿဖဆုိေနၾကပါသည္။
သူတို႔ေရာက္မွပင္ အားလုံး ေက်ာင္းၾကီးဆီသုိ႔ၿပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿
~ ဆက္ရန္ ~