Ito po ay Rated SPG - Striktong Patnubay at Gabay. Strict Parental Guidance. Maaaring may maseselang Tema, Lingguwahe, Karahasan, Sekswal, Horror at Droga para sa mga BATANG MAMBABASA.
______________________________________________
KASUKDULAN
by Heather_Juno
Gaano nga ba kalaki ang kaya mong isakripisyo para makapag-aral?
Katorse, Katorse anyos na ako nang magsimula ako sa first year. Dalawang taon kasi ako huminto sa pag-aaral kasi pinagtrabaho na ako ng nanay ko sa pagtuntong ko sa edad na dose,
Ito lang naman ang hiling ko sa kanya, dahil lahat naman ng sinesweldo ko ay sa kanya rin napupunta. May maganda naman akong trabaho. Kumikita ako ng mas malaki kaysa sa ibang bata dyan na nagbebenta ng bote at dyaryo, nangangalakal, nagbebenta ng sampaguita sa simbahan at ung anu-ano pang pambatang pagkakakitaan. Trabaho.... trabaho. Trabaho nga ba ang tawag doon?
Birthday ko nun. Ang araw na tumuntong na ako sa edad na dose. Masayang masaya ako dahil ibinili ako ni nanay ng bestida na araw-araw kong tinitingala sa divisoria. Pati na rin ang panty at bra na nakikita ko sa iba kong mga kaklase na ibinili rin ng sarili nilang mga ina. Masaya ako. Masayang-masaya. Dahil ngayon lang 'to ginawa ni nanay.
Nagpasalamat ako sa kanya. Minsan lang kasi niya ako bilhan ng bagong mga damit. Mabibilang mo lamang sa daliri. Nakangiting inutos niya na Isuot ko daw lahat at pagdating daw ng bandang pahapon ay magkakaroon ako ng pabirthday, at hindi lang ang iniisip kong regalo na nakabalot sa kumikinang na tela -- kundi pera daw. Maraming maraming pera, Basta daw maging masunurin lang ako at magpaganda lalo, maipagpapatuloy ko na daw ang pag-aaral ko.
Excited ako. Pagdating ng bandang alas-singko ng hapon ay nagbihis na ako. Kinuha ko rin ang mumurahing polbo ni nanay sa kanyang inaanay na cabinet, pati na rin ang lipstick niya na sobrang pudpod na. Tumingin ako sa salamin. Ngumiti. Maganda na ako.
Nakangiting pinuri ako ni nanay. Ang tatay ko ay nagtatrabaho bilang kargador sa palengke at wala pa siya kaya hindi niya nakita ang ayos ko. Pero nangako siya sa aking uuwi siya para iselebra ang aking kaarawan. Siguradong matutuwa siya pag nakapag-abot na ako sa kanya ng pera.
Niyakag na ako ni nanay sa may kanto. Doon daw kami mag-aabang ng sasakyan, Habang nandoon kami, hindi nakaligtas sa pandinig ko ang sinasabi ng mga lasenggo sa kanto.
"Putangina rin! Tibay ng sikmura ni Ibyang!"
"Sadyang nangalakal na ng tuluyan!"
"Wag kayong mga ganyan, pare! Nakakalibre dutdot ako kay Ibyang."
"Magsitahimik kayo, mga punyeta!" Sigaw ng isang babae.
Ibyang. Ang aking ina. Ano ang ibig nilang sabihin?
Maya-maya ay may pumaradang isang magarang kotse sa harapan ko. Bumukas iyon at patulak na ipinasok ako ni nanay.
"Masunurin yan." Nakangiting sabi ni nanay. At inabutan na niya si nanay ng sobre. Tumingin ako sa lalaki. Matanda na ito at malaki ang tiyan. Hindi pumasok si nanay ng kotse at binulungan ako,
"Sumunod ka lang ng sumunod, mag-aaral ka. Sumama ka sa kanya." Hindi ako nakaimik. Mag-aaral ako. Gusto ko pang magkapera para may ipampagamot sa TB ni tatay... hika ni Boy... at ipampakain sa anim ko pang mga kapatid na mukha nang mga butete.
Nasa kotse pa lamang kami ay hinawakan na niya ako sa hita. Napakislot ako pero hindi umimik. Hinimas himas niya ito. Wala akong magawa. Sumunod lang daw ako, makakapag-aral ako. Tumaas ng tumaas ang kamay niya hanggang sa mapunta sa higit na pribado. Dahil nakabestida ako, mabilis niya itong nalilis. Naninigas na ako. Hanggang sa tumawa siya ng nakakaloko. "Masunurin kang talaga. Wag kang mag-alala, makakapag-aral ka."
Tama, makakapag-aral ako.
Hinawakan na niya ako sa dibdib ko, nilamas lamas ito... Nakakapanghina. Tumawa siya ng tumawa hanggang sa iparada na niya ang kotse sa harap ng isang malaking bahay. Malaki na kumpara sa pinagtagpi-tagping mga karatula sa aming bahay.
Hinila niya ako papasok.
At nahantad sa akin ang tatlo pang lalaki na kapareho ng tingin ng matabang lalaki na nakasama ko sa kotse.
Natatakot ako sa mga mangyayari... Ano ang gagawin nila sa akin? Ang mga ginawa ng lalaki sa kotse?
Papayagan ko ba sila?
Oo, bulong ng isip ko. Para makapag-aral ka.
Inutusan nila akong maghubad. Tumalima ako. Kahit ilang na ilang ako, ginawa ko ang gusto nila. Pinasalta nila ako sa lamesa ng nakahubad, tumalima ako. Pinasayaw nila ako sa saliw ng hayok nilang tawanan, sumunod ako. Hanggang sa hilahin ng isa ang isa kong binti at pabukaka akong napaupo sa mesa. Masakit. Masakit ang pagkakabagsak ko.
Pero hindi ko masyado napagbigyang pansin nang isa isa na nilang nilamutak ang katawan ko. Isa isa nilang tinikman ang himaymay ng katawan ko.
Ang mga mapaglaro at mabibigat nilang kamay ay patuloy na naglalakbay sa kabuuan ko.
Ang mga labi nila na kung saan-saan dumadapo.. ang dila nilang tumitikim sa kaloob-looban ko.
Ang mga daliri nila na dumidiin sa sulok na iyon. Mahapdi, masarap.
Hanggang sa sumabay na ako sa indayog na kanilang sayaw. Isa-isang pumasok at lumabas ang mga pinagmamalaki nilang sandata.. masakit na pumasok sa akin. Hindi ko na kaya ang nararamdaman ko. Sasabog na ako.
Ang mga kamay nila na mahigpit na hawak ang mga kamay ko... mahigpit na hila-hila ang buhok ko... at magaspang na pinaglalandas sa akin ang siya rin palang magbibigay sa akin ng luwalhati.
Ilang beses pa ulit nangyari iyon, ng gabi ng kaarawan ko.
Masakit. Mahapdi. Hindi lang ang katawan ko kundi pati ng damdamin ko. Isa lang ang maliwanag sa akin -- ibinenta ako ng aking ina.
Hanggang sa kotse, hindi nila pinatawad. Ginamit pa rin nila ako nang ginamit. Gusto nilang sulitin ang ibabayad nila sa akin.
Bago ako bumaba, limang perang papel ang inabot nila sa akin.
Limang Isandaan.
Limangdaan para sa sakit ng katawan.
Pag-uwi ko, nakita ko ang aking ama na kasama si nanay. Nakangiti sa akin si nanay. Sinalubong naman ako ng tatay ng yakap. Inabot sa akin ang regalo niya kahit ala-una na. Tapos na ang ikalabindalawang kaarawan ko.
Kwintas. Kwintas ang regalo sa akin ni tatay. 925 Silver na korteng krus. Naisip ko, Wala akong pagsisisihan sa mga nangyari.
Tama. Mag-iipon ako para sa pag-aaral ko at gamot ni tatay at ni Boy.
At hanggang ngayon nga, yan pa rin ang hanapbuhay ko. Naibibili ko na sina tatay at Boy ng gamot. Hanggang isang araw ay namatay na si tatay. Bumubula ang bibig. Expired na daw ang gamot na naibenta sa isa kong kapatid. Sinugod ko ang punyetang botika na yan pero ako pa ang ipinahuli sa mga pulis, paninirang puri daw.
Hindi ko na alam ang ginawa kay tatay ng gabing yun. Iyak ako ng iyak. Nawalan ako ng karapatang ipaglaban ang karapatan ko.. namin. Hanggang sa alukin ako ng isang pulis na ilalabas na daw niya ako.. naaawa daw siya sa akin.
"Masisikmura mo ba na nakatengga ka dito at nakalibing ang tatay mo?" Tama siya. Pumayag ako sa alok niya. Lalabas na ako nang dalhin niya ako sa banyo.
Lahat daw ng bagay may kapalit. At doon, sa maruming banyong iyon, sa nagngangalit niyang pagkalalaki, hinila lamang niya ang salawal ko at pinagsawaan na ako doon.
Nakalabas nga ako. Wala pala akong kaso. Nanggulo lamang daw ako sa barangay.
Bigla kong naalala ang... alagad ng batas na yun? Ang mga tao na dapat ay nagpapatupad ng mga batas sa mga mamamayan.
Ang mga respetadong opisyal ng gobyerno. Ang mismong sumisira ng ipinapatupad nilang prinsipyo.
Ah, ano pa nga bang aasahan sa kanila? Sila ang mga natatapalan ng kayamanan para pagtakpan ang kasalanan ng mga mayayaman!
Nasaan ang sistema? Nasaan ang hustisya?
Nang gabing yun, lumayas ang nanay ko. Sumama sa kabit niya nang mahuli ko silang malakas na humahalinghing sa kwarto nila ng aking ama, sa gabi ng unang lamay ng nito. Sino ba ang kabit? Edi ang ninong ko. Ang taong nangangakong pangangalagaan ang anak ng kumpare niya.
Ang galing. Ang galing galing. Napakarespetado.
Umalis ako ng bahay, wala akong pera. Ubos na ang ipon ko pampaaral sana sa sarili ko para sa ataul ng tatay ko.
Pumunta ako kay Mayor. Ang sekretong parokyano ng mga pokpok ng aming lugar. Malaki raw magbayad, sabi ng isang pokpok din.
Inalok ko ang sarili ko sa kanya kapalit ng isang malaking halaga.
Masaya siya, nakatikim siya ng trese anyos. Trese anyos na laspag. Buong madaling araw niya akong pinagsawaan sa motel na pagmamay-ari niya hanggang sa napagod na yata siya. Hindi ko siya masisisi, marami din akong natutunan sa mga luma kong customer. Iba't-ibang posisyon, iba't-ibang anggulo. Natuwa yata. Binigyan ako ng limang libo. Humiling pa ako ng kinse dahil gipit na gipit na ako, pumayag siya, basta bukas daw ay nasa lugar na iyon din ako at gigibain namin ang lugar na iyon. Tumawa ako, na may kasamang ismid.
Mayor? Ang pinuno at alkalde ng aming bayan?
Ah, hindi na ako nagtataka.
Naulit ulit ang pangyayaring iyon nang marami pang beses, mga isa't kalahating linggo pa, paulit-ulit, kahit nailibing na si tatay. Di na masama, sabi ko. Sa huling gabi, para daw hindi siya malugi, ipinasa naman niya ako sa mga bodguard niya. Pwe. Mga lalaking punung-puno ng pawis at libag ang nagpakasasa sa katawan ko. Wala man lang perang galing sa kanila ang lumapat sa kamay ko. Pero diretso pa rin ako sa pagkakalakal ng katawan ko hanggang sa makaipon ako.
Dalawang buwan matapos ang ikalabing apat kong kaarawan ay pumasok na ako. May pera na ako. Malaki-laki na din para masustentuhan kaming walong magkakapatid.
Maganda ako. Kaya miski sa paaralan namin, sikat ako, bilang bayaran. Kumalat na sa mga kalalakihan ang trabaho ko, at doon naging saksi ang pampublikong palikuran at library ng paaralang yun sa kalaswaang ginagawa namin. Limampu, kada sampung minuto. Kahit kasabay ng kayod ko, ay nakakapag-aral pa din ako. Isa ako sa mga nangunguna sa klase namin.
Natutuwa din naman ako sa nangyayari, dahil minsan sa buhay ko, nakatikim na din ako ng mga kaedad ko. Sawa na ako sa mga matatanda.
At dahil kumalat nang kumalat ang balitang bayaran ako, pati mga teacher alam na din. Itinanggi ko ang lahat. Gusto kong makapagtapos ng may karangalan.
Nag-aral ako ng mabuti. Pero may isa pa ding bagsak. Ang paborito kong Math. Nakakagulat. Dahil alam kong mataas ang nakuha ko dito na mga exam. Tinawag ako ng kaklase ko, kakausapin daw ako ng teacher namin sa Math, sa Math Club Room. Ang matandang binatang si Sir Feliceo.
Itataas daw niya ang marka ko, kapalit ay ang katawan ko. Hindi ako pumayag. Alam kong matataas ang mga marka ko. At hindi ako naniniwalang mababa ako sa Math na yun. Sabi niya na pagbigyan ko lang daw siya at makakapag-aral ako ng maayos, tataas pa ang marka ko. Nagalit siya. Sinaktan niya ako. Hanggang sa hubarin niya ang saplot ko, marahas akong binalya, at patuloy akong ginamit kahit mapugto na ang hininga ko sa palahaw mula sa bibig ko. Malakas siya... at ginamitan niya ako nito. Masakit na ang panga ko sa sampal niya para tumahimik ako. Makisama lang daw ako at makakapagtapos ako. Hindi ako makaiyak. Bakit ayaw ko sa kanya? Bakit ayaw ko sa ginagawa niya?
Dahil siguro alam ko ang katotohanang matataas ang nakuha ko s exam... ayaw ko ng pandaraya.... at sawang sawa na ako. Napuno na ako marahil sa pang-araw-araw kong buhay na puro kalibugan lang naman. At ginagamit na muli ang pamblackmail na nakasawaan ko nang pakinggan...
Hanggang sa bumukas ang pinto. Nakita ko ang kaklase kong tumawag sa akin. Napairit siya sa gulat kaya ang ibang guro ay nakiusyoso na din. Umabot ang kaso sa korte. Nagsampa ng kaso ang adviser ko na alam ang kakayahan ko. Natalo ako. Ninang pala ni Feliceong Demonyo ang asawa ng judge. Hindi daw naging sapat ang ebidensya at testigo, kahit pasa-pasa ang katawan at mukha ko, dumudugo ang labi ko at bali ang buto ko sa may balakang. Hindi pa daw sapat ang ebidensya! Punyeta!
Lahat ginawa ko, makapag-aral lang tapos ito lang ang makukuha ko?! Putang ina! At makikita ko ang guro na yan, masayang masaya at pagala-gala lang? Panalo sa kasong dapat ay ako? Nakalaya sa halip na nakakulong?
Kaya nagpagaling ako.
Nang magkaroon ako ng pagkakataon, sinundan ko siya.
Labing apat na saksak. Nakaluwa ang mata. Nakahiwalay ang pagkalalaki.
Nakangisi ako. Hindi mo ako masisisi. Gusto ko lang talagang makapag-aral.
Gusto ko lang mag-aral at makapagtapos ng may karangalan.
May nakita akong maliit na krus sa kalsada. Dinampot ko.
Ang pendant na regalo sa akin ni tatay.
Sa lahat pala ng nangyari sa buhay ko, ngayon ko lang naalala ang Diyos. Psh. Para namang may magagawa siya.
Author's Note:
Naadik na yata ako dun sa "Minsan May Isang Puta" kaya gumawa din ako ng narrative short story. Ang Justice System sa Pilipinas, ang mga maabusong maykapangyarihan, ang ginagawa ng isang mahirap na mamamayan para makapag-aral at makakain, at ang pangangalakal ng katawan kumita lang ang hinighlight ko. Bitter kasi ako pagdating dun eh. Nakakatungayaw lang.
Feel free to comment. Ngayon lang ako nakagawa ng ganito kaya pagbigyan niyo na ako. Hehehe ^U^
@naughtycrime! nakakainis ka naman eh! hahaha!
*sighs*
Heather_Juno