BG song : ถ้าเรายังคิดถึงกัน - Blue Shade
Red horn reindeer is comming to town
"น้องวิว น้องวิวครับ ตื่นได้แล้วนะครับเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"ผมที่กำลังหลับฝันดีขยับตัวหนีเสียงปลุกและฝ่ามือที่กำลังลูบศีรษะอย่างอ่อนโยนนั่น
ขี้เกียจจัง อยากนอนต่ออีกสักสิบนาที
"วันนี่คริสต์มาสง่ะพี่เจ โรงเรียนหยุด"ผมหลับตาตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียขั้นสุดจนคนที่นั่งข้างๆ หลุดขำพรืดออกมา
"โรงเรียนเราจัดคริสต์มาสที่ไหนกันหืม? รีบลุกไปอาบน้ำเร็ว เจ้าแถวสายโดนเก็บขยะทำโทษพี่ไม่รู้ด้วยนะ"
"ดึงหน่อย"แขนเล็กๆ ของผมกระแทกเอวเขาเบาๆสองสามที พี่เจไม่ดึงแขน แต่กลับเข้ามาหิ้วปีกผมให้ลุกขึ้นซะงั้น
"แค่นี้พอนะ พี่อุ้มเราไม่ไหวหรอก"เขาพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป วันนี้ข้าวเช้าเป็นอะไรนะ เริ่มหิวซะแล้วสิ
"วันนี้เรียนพละเหรอครับ"พี่เจที่สาละวนแกะยางมัดปากถุงข้าวต้มถามขึ้นอย่างยิ้มๆ
"ช่าย"ผมนั่งลงตรงที่นั่งประจำ พอดีกับที่เขายื่นชามข้าวต้มมาให้ "วันนี้พี่เจหล่อจัง"
"ฮ่าๆๆๆๆ วันนี้อยากได้อะไรเหรอ ชมพี่แต่เช้าเลย"พี่เจที่อยู่ในชุดเสื้อสเวตเตอร์สีเขียวต้นสนที่ใส่ทับเสื้อเชิ้ตสีแดงด้านในถามขึ้นอย่างเขินๆ
"งั้นไหนของขวัญคริสต์มาสเค้าล่ะ"ผมแบมือทวงคนตรงหน้าที่นอกจากจะไม่มีของขวัญให้แล้วยังดีดหน้าผากผมทีนึงอย่างจัง
"เจ็บนะพี่เจ"
"ขอโทษจ้า"เขาโยกหัวผมไปมาแล้วรีบตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองบ้าง
นี่แหละ ชีวิตตอนเช้าในทุกๆ วันของผม
"วันนี้ครูน้องด๊องลาเหรอ"น้องเจมหันไปถามโอ๊คที่กำลังพูดกับเพื่อนถึงครูประจำชั้นซึ่งมีสอนตะกร้อนักเรียนห้องตัวเองคาบสองวันนี้
แต่ดันป่วยจนต้องลาซะได้...
"ปรบมือเลย คาบว่างชัวร์"ผมหันไปปรบมือแปะๆ ใส่หน้าน้องเจมที่มองตามครูพี่มิวมิวที่ยืนฟังผอ.พูดอะไรสักอย่างอยู่บริเวณแถวห้องม.4/2
"แต่เสียใจด้วยจ้า เหมือนครูน้องด๊องจะให้คนมาสอนแทน"สิ้นเสียงเจ้าจอมที่หันมาร่วมวงเม้าท์แข่งกับเสียงผอ.หน้าเสาธงด้วย ผมถึงกับตบหน้าผากตัวเองดังแปะ
ถึงครูน้องด๊องไม่อยู่ แต่ก็ยังฝากความรักพวกผมผ่านคนอื่นมาอยู่ดีสินะ
เรียนมาจนสอบไม่รู้กี่ครั้ง ผมก็ยังเตะตะกร้อไม่เป็นอยู่ดี
ร้องไห้ได้ไหม
อยากเก็บคาบว่างไว้นอน
"ครูบอกว่าให้ยืดหยุ่นร่างกายไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวครูมา"ยัยจูหัวหน้าห้องวิ่งมาจากไหนไม่รู้ก่อนจะเข้ามาบอกคำสั่งกับเรา ผมและเพื่อนๆ เลยต้องยืดแขนยืดขา สลัดข้อมือ ข้อเท้าอย่างเหนื่อยหน่าย เนื่องจากความขี้เกียจเพราะอากาศเย็นๆ มันชวนให้อยากนอนหลับเสียมากกว่า
"แบ่งเป็นสี่แถวนะครับนักเรียน"เสียงทุ้มต่ำสั่งเราจากด้านหลังก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่หนักเท่ากันอย่างสม่ำเสมอเดินไปข้างหน้า
พวกเราจัดแถวกันอย่างอ้อยอิ่งตามคำสั่งผู้มาใหม่ ถึงแม้อากาศจะหนาวแต่ความจ้าของดวงอาทิตย์ไม่ได้ลดลงไปเลย ทำให้ผมเห็นครูผู้สอนไม่ชัดนัก แต่อะไรแว้บๆ ครูมีเขาด้วยหรอ
"แสบตากันใช่ไหม หันมาทางนี้นืดาึงดีกว่าเนอะ"เราขยับตามทิศทางที่ครูนำไป ทำให้ผมเห็นอะไรชัดเจนขึ้น
เชี่ยยยยยยย
"โอ๊ยยยยย"ผมหยิกน้องเจมที่ยืนข้างๆ จนมันร้องขึ้น แต่มันร้องโอเวอร์เกินจริงไปหน่อย ก่อนจะขยี้ตาตัวเองแรงๆ
"อีน้องเจม นั่นมัน..."ผมสะกิดเพื่อนก่อนชี้ไปที่คนตรงหน้าอย่างตะลึง
ผู้ชายไหล่กว้าง รูปร่างสมส่วนในชุดพละสีขาว กางเกงสีกรมท่า ทรงผมตัดสั้นปล่อยลงมาสบายโดยไม่เซ็ต รับกับใบหน้าดุดัน คิ้วหนา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเมื่อเล่นกับแสง จมูกโด่ง ริมฝีปากบางที่กำลังยิ้มเขินพร้อมยกมือขึ้นมาปิดหน้าไว้ครึ่งนึง ทำให้ใบหน้านั้นดร็อปความดุลงไปมาก แถมยังน่ารักขึ้นอีกเป็นกองเมื่อสวมเขากวางเรนเดียร์สีแดงให้เข้าธีมเทศกาลคริสต์มาส
...โฮม
ผมจำได้ ถึงเขาจะเปลี่ยนไป แต่เขาก็คือโฮมของผม
ในที่สุดก็ได้เจอกันสักที
"อะแฮ่ม...จ้องกันขนาดนั้นครูก็เขินเป็นนะครับ"เขาพูดยิ้มๆ ปรามเสียงกรี๊ดกร๊าดโวยวายของนักเรียนตรงหน้า โดยเฉพาะอิเจ้าจอม เสียงดังสุดไรสุด
ชอบสายหมีหมาแมวขนาดนี้เลยเนาะ
"ก่อนอื่นต้องแนะนำตัวหน่อยเนาะ ครูชื่อ 'ครูพี่หนุ่ย'นะครับ วันนี้จะมาสอนแทนครูน้องด๊องวันนึง ซึ่งเทอมหน้าครูตะมาสอนวิชายูโดม.5แทนอาจารย์คังในที่จะเกษียร คงได้เจอกันเนาะ"พูดจบเขาก็เกาหัวแก้เขินแล้วส่งยิ้มสดใสมาให้
อยากเป็นลมโว้ยยยยยย
แต่ทำไมชื่อครูพี่หนุ่ย ไม่ใช่โฮมหรอกเหรอ...
อะไรวะ
"เตะแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บข้อเท้าหรอกครับ"ครูพี่โฮม เอ้ย! ครูพี่หนุ่ยคว้ามือจับตะกร้อที่ผมเตะไปเมื่อครู่ไม่ให้เตะต่อ
เขากวางเรนเดียร์สีแดงสะดุดตาชะมัด
อากาศเย็นๆ แบบนี้อยากอยู่ใกล้ๆ เขาไปทั้งวันเลย คนอะไร ผลิตความอบอุ่นได้เหรอ
"ผมไม่ชอบตะกร้อนี่นา"
"แล้วชอบอะไรครับ"เขาหันมาถามพร้อมกับเสียงกระดิ่งบนเขากรุ๊งกริ๊งๆ ไปมา
ตอบว่าชอบเขาได้ไหม...
ไม่ได้สินะ
"วอลเลย์บอลครับ"
"นึกว่าจะตอบว่าชอบครูซะอีก ฮ่าๆๆๆ"เขาพูดพลางขยี้ผมของผมจนเสียทรง อุตส่าห์ไดร์มาอย่างดีเลยนะ
...แต่อุ่นจัง
ขอกอดได้ไหมครับคุณครู
"กอดกูทำไมเนี่ย"พอลืมตาขึ้นมาก็กลายเป็นอีน้องเจมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ส่วนครูพี่โฮม เอ้ย! ครูพี่หนุ่ยก็ไปคุยกับพวกเจ้าจอมแล้ว
เดี๋ยวนะ...
เมื่อกี้ครูเขาเต๊าะผมหรอ
มารับผิดชอบหัวใจเดี๋ยวนี้เลย
.
.
"จริงเหรอครับพี่เจ มีปาร์ตี้จับของขวัญคริสต์มาสเหรอ เดี๋ยวผมแวะหาซื้อของขวัญก่อนนะ ถึงบ้านก่อนหกโมงแน่นอน"
[ช่วยพี่เลือกหน้าพิซซ่าหน่อยครับ พี่เลือกไม่ถูก]
"เค้าชอบเปปเปอโรนีง่ะ แต่เอาผักโขมอบชีสด้วยนะ ให้ผมซื้อเข้าไปก็ได้"
[เราจะยกไหวเหรอ สามถาดใหญ่นะ]
"กินกันสี่คนสามถาดเลยเหรอ แต่ได้ครับ พี่เจส่งออเดอร์มาในไลน์เค้าละกันนะ"
ผมกดวางโทรศัพท์ก่อนจะพาน้องเจมไปที่ห้องพักครูคณิตศาสตร์ วันนี้ทั้งวันผมเอาแต่มองหาครูพี่โฮม เอ้ย! ครูพี่หนุ่ยไปทั่ว เจอมากินข้าวกับครูพี่มิวที่โรงอาหารบ้าง เดินสวนกันตามตึกเรียนบ้าง
และแน่นอนเย็นนี้
ครูพี่มิวมิวคือคำตอบอีกชัวร์
"ร้อยวันพันปีส่งแค่หน้าตึก วันนี้ลงทุนจังเนาะมึงน่ะ"อีน้องเจมกลอกตามองบนใส่ผมจนนึกว่าตาเหลือกเพราะจะเป็นลมมากกว่ากลอกตาใส่
"ขึ้นมาส่งก็ดีแล้วไง เรื่องมากจริง"ผมจับมือน้องเจมที่กำลังผลักประตูห้องพักครูเข้าไป ไหว้ย่อคุณครูทุกคนที่อยู่ในนั้น
นั่นไง! ครูพี่โฮม เอ้ย! ครูพี่หนุ่ยอยู่ในนี้จริงๆ ด้วยยยยย
"ใจดีจังนะครับ พาน้องเจมน้องเจมมาส่งด้วย"น้ำเสียงใจดีปนเชือดเฉือนที่แสนคุ้นเคยจากครูพี่มิวมิวดังมาทันทีที่ผมพาน้องเจมเข้าไปหา ผมยิ้มตอบรอยยิ้มที่เหมือนจะใจดีแต่จริงๆ รู้ทันนั่นก่อนจะหันไปสนใจคนข้างๆ เขาซึ่งตอนนี่ถอดเขากวางสีแดงนั่นออกแล้ว
เขายิ้มให้พวกผมแว้บหนึ่งก่อนจะก้มไปสนใจโทรศัพท์ตรงหน้าต่อ
โอเค วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้ เขาสนิทกับทั้งพี่เจ ครูพี่มิว และคนอื่นๆ มากมาย ค่อยหาโอกาสใกล้ชิดทีหลัง
แต่ไม่สนใจกันแบบนี้...
เขาจำผมไม่ได้จริงเหรอ?
หรือเขาชื่อหนุ่ยจริงๆ ไม่ใช่โฮมคนที่ผมเฝ้ารอ
"ไปก่อนนะครับ ผมต้องรีบไปซื้อของขวัญ"ผมไหว้คุณครูสองท่านก่อนจะโบกมือบ๊ายบายน้องเจมแล้วเดินออกมาจากห้องพักครู ซื้ออะไรไปจับฉลากดีนะ
"เดี๋ยวครับ"เสียงที่ผมอยากได้ยินดังขึ้นจากทางด้านหลัง ผมหันไปยิ้มให้ช้าๆ
"ครับ?"
"พี่ชายเราบอกให้ครูไปส่งที่บ้านหน่อยเพราะกลัวเราถือพิซซ่าลำบาก"ตามมาเพราะพี่เจของั้นเหรอ
"อ่า...ผมไม่ได้ไปซื้อพิซซ่าอย่างเดียวนะครับ ต้องไปเลือกของขวัญจับฉลากอีก"
"ดีเลยครับ ช่วยครูเลือกของขวัญหน่อยนะ"เขาพูดพลางเดินนำผมไปที่รถ ก่อนที่ความเงียบจะเกิดขึ้น ไม่รู้จะคุยอะไรต่อแล้วแฮะ
"เห็นเจบอกเราชอบกินหมี่หยกเป็ดมากเลยเหรอ แวะซื้อที่เอ็มเคดีมั้ย ครูซื้อให้เอง"คนที่กำลังตั้งใจขับรถถามขึ้นโดยเอาแต่มองทางตรงหน้า
"หมี่หยกเป็ดกับพิซซ่าเนี่ยนะครับ ไม่เข้ากันสักนิดอ่ะ"
"ทำไมล่ะ เก็บไว้กินมื้อดึกก็ได้นี่นา"สิ้นเสียง เขาก็ค่อยๆ หยุดรถพอดีกับที่ไฟแดงขึ้นเป็นร้อยวินาที
"...โฮม...แกจำเราไม่ได้จริงๆ เหรอ?"จู่ๆ ผมก็โพล่งถามขึ้นมา บรรยากาศเบาสบายเมื่อสักครู่ถูกแทนที่ด้วยความอึดอัด
พลาดแล้วล่ะเรา...
"เราไม่เคยลืมแกเลยต่างหาก...น้องวิว"ไฟจราจรถูกเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี เขาขยับมือเปลี่ยนเกียร์ก่อนจะคว้ามือผมเข้าไปกุมไว้ก่อนจะ
...จูบที่หลังมือเบาๆ
"นะ...นี่ขับรถอยู่นะ!"ผมตะโกนลั่นด้วยความเขินปนกลัว ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไงกัน
"เราขับรถเก่งนะ"เขาไม่ได้สนใจสักนิด ก่อนจะใช้มือเดียวจับพวงมาลัยไปแบบนั้น
เร่งแอร์ได้มั้ย อากาศในรถเริ่มร้อนขึ้นอย่างแปลกๆ แล้ว
"แล้วทำไมต้องโกหกว่าชื่อครูพี่หนุ่ยด้วย"
"ก็อยากรู้ว่าเด็กแถวนี้จะจำได้รึเปล่าน่ะสิ"เขาพูดยิ้มๆ ก่อนจะถอยรถเข้าซองอย่างชำนาญ
"คราวหลังแกก็ปลอมตัวให้เนียนกว่านี้หน่อยสิ...เจ้ากวางเรนเดียร์เขาแดงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊ง"พูดจบผมก็พยายามจะเปิดประตูรถ แต่เขาก็ไม่ปลดล็อกให้สักที "ปลดล็อคให้เราหน่อยโฮม"
"คิดว่าแซวคนอื่นแล้วจะหนีไปง่ายๆ เหรอ มานี่ก่อน"เขาจับไหล่ผมให้หันไปหา ก่อนจะใช้มือใหญ่นั่นล็อคแก้มผม
"เฉ่บนะ"เพราะโดนบีบแก้มไว้เลยทำให้พูดไม่ชัด นั่นทำให้เขาถูกใจจนหัวเราะตาแทบปิด
ตลกมากมั้ยเนี่ย!
เขาเอามือออกก่อนจะใช้ทั้งสองมือดึงแก้มผมให้ยืดออก
"เล่นเจ็บแบบนี้ก็ไม่อยากเล่นด้วยแล้ว"ผมดึงมือเขาออกจากแก้มก่อนทำหน้ามุ่ยใส่ คนนิสัยไม่ดี
"งั้นเล่นแบบไม่เจ็บ"สิ้นเสียงเขาก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มผมซ้ายขวาก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของผมขึ้นมาแล้วจูบย้ำๆ ไปสองที
บ้าเอ้ย...ขยับตัวไม่ได้แล้ว
"โฮม...แก..."
"ที่ปากเก็บไว้ก่อน"เขาใช้นิ้วชี้แตะปากผมเบาๆ ก่อนจะปลดล็อคและลงจากรถไป
มาทำให้ใจเต้นแล้วหนีไม่ได้นะ
"..."
"ไม่ลงเหรอ"
"เชี่ย!"จู่ๆ เขาที่คิดว่าจะเดินเข้าห้างไปแล้วก็เปิดประตูฝั่งผมออก
ใจหายใจคว่ำหมดเลย
น้องร้องแล้วนะ
"พูดไม่เพราะก็ต้องโดนทำโทษอีก"
เขาเอี้ยวตัวเข้ามากอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
แต่อบอุ่นชะมัด
"คิดถึงว่ะน้องวิว...โคตรคิดถึงเลย"เขากระชับวงแขนแน่นขึ้นอีก
แบบนี้ เหมือนเคยกอดที่ไหนเลย?
"เราก็คิดถึงแกเหมือนกันโฮม อย่าหายไปไหนนะ"
อยากเอื้อมไปกดหยุดนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ถ้ามันทำให้เวลาตรงนี้หยุดลงได้จริงๆ
.
.
"เลอะปากหมดแล้ว"คนข้างๆ ใช้นิ้วหัวแม่มือปาดซอสพิซซ่าที่เปื้อนแก้มผมออกก่อนจะดูดซอสนั่นเข้าปากตัวเอง
ง่ะ เขิน
"ต่อหน้าต่อตากูเลยนะไอ้โฮม"พี่เจที่เคี้ยวพิซซ่าแก้มตุ่ยส่งสายตาพิฆาตให้คนที่นั่งข้างๆ ผมอย่างเปิดเผย
"ไม่ป๊อดแบบไอ้มิวไง"เขาหันไปพาดพิงคนที่นั่งตรงข้าม
"แก้มน้องเจมน้องเจมเลอะป่ะครับ"อีน้องเจมเด็กดอก(ไม้) ยื่นแก้มที่เลอะพิซซ่าปลอมๆ เข้าหาครูพี่มิว
"เดี๋ยวเอาทิชชู่เปียกเช็ดให้นะครับ"ครูพี่มิวดึงทิชชู่เปียกออกจากซองเช็ดแก้มให้น้องเจมอย่างเบามือ จนมันต้องหันมาขอความช่วยเหลือผม
คือช่วยไรได้วะ?
"น้องวิวเอากล่องของขวัญไปวางที่ต้นคริสต์มาสหรือยังครับ"พี่เจถามพลางหันไปมองต้นคริสต์มาสที่ตกแต่งเองด้วยลูกบอลสีเงิน ด้านล่างมีกล่องของขวัญอยู่สามกล่องต่างขนาดกัน
"เดี๋ยวเราเอาไปวางเอง"คนข้างๆ ผมลุกขึ้นไปหยิบกล่องของขวัญที่ห่อกระดาษเข้าธีมพี่เจไว้ วางจัดเรียงอย่างดี
.
.
"มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว"เจ้าเรนเดียร์น้อยเขาแดงถามผมที่นั่งดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยบนดาดฟ้า หลังจากที่จับของขวัญแล้วผมก็ได้ตุ๊กตาน่องไก่ย่างจากนังเด็กเจมเจมมานอนกอดแทนหมอนข้าง
อยากได้กล่องไฟเปลี่ยนข้อความได้ของโฮมมากกว่าอ่ะ จะแปะไว้ว่า HOME&VIEW
"มานั่งคิดว่าจะเก็บหมอนน่องไก่ไว้ตรงไหนดี"ผมท้าวคางมองคนข้างๆ ที่กำลังใส่หมวกไหมพรมให้
"งั้นเหรอ"
"เราไม่หนาว ไม่ต้องมาใส่ให้เลย อ้าว หมวกซานต้านี่"ผมดึงหมวกสีแดงจุกขาวที่ล้อมรอบไปด้วยขนปุยๆ ที่ขอบหมวก เออ กดแล้วมีไฟบลิ๊งค์ๆ อีกต่างหาก
นึกว่าห่วงสุขภาพกันซะอีก
"เราเป็นเรนเดียร์ แกเป็นซานต้าไง"
"ซานต้าต้องขี่เรนเดียร์นะ"
"ไม่ได้ขี่รึเปล่าวะ ซานต้านั่งบนรถให้เรนเดียร์ลากเหอะ"
"แต่เราอยากขี่อ่ะ"
"น้องวิว!"
"ดึงแจ้มอีกแย้วนะ"ผมจับมือคนข้างๆ ให้เอามือออกจากแก้มผม ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลย
"ชอบทำตัวน่าแกล้งเองนี่นา"เขาค่อยๆ ปล่อยมือออกจากแก้มก่อนจะกอดเอวผมไว้หลวมๆ
"หึ"
"น่าหมั่นไส้จริงน้าาา"เขาจุ๊บที่หน้าผากผมเบาๆ แล้วกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีก อยากมีช่วงเวลาแบบนี้ทุกวันเลยแฮะ
โฮม...อยู่แกล้งเรา กอดเราไปนานๆ นะ
.
.
"น้องวิว น้องวิว ตื่นได้แล้วครับเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"
.
.
.
.
Merry Christmas คร่ะทุกคน
โยนเข้าแท็ก #ไทม์มิ่งแบคฮวีเลยจ้า