Powieść napisana przez Kingę Dębską to jej literacki debiut. Jest to historia dwóch sióstr, Marty i Kasi, które od dziecka rywalizują ze sobą, lecz dopiero śmierć matki i ciężka choroba ojca zbliżają je do siebie. Dwie siostry, Marta - aktorka i Kasia - nauczycielka, różnią się praktycznie pod każdym względem. Niewyjaśnione nieporozumienia, mające swoje źródła jeszcze w czasach dzieciństwa, wciąż potęgują wzajemną niechęć. Chcąc nie chcąc muszą jednak zbliżyć się do siebie w obliczu choroby, która najpierw spada na ich matkę, a krótko po tym na ojca. Poprzez wewnętrzne monologi sióstr, poznajemy odbiór tej nieoczekiwanej i traumatycznej sytuacji przez każdą z nich. Historia, jaka tworzy się z tych zapisków, pełna jest uczuć, które w przeważającej części są pełne smutku, niepewności i obaw. Odmienne charaktery sióstr pokazują wręcz kontrastowo ich sposoby radzenia sobie ze zmianami.
Powieść ta oparta jest na bardzo przemyślanym i rzetelnie zrealizowanym zabiegu konstrukcyjnym. Autorka, konfrontując czytelnika z dwiema perspektywami narracyjnymi, odtworzyła w rzeczywistości dwa odmienne życiorysy, dwa odległe od siebie bieguny, które w obliczu doznawanej traumy niejako mimochodem pozwalają sobie na zbliżenie. W konsekwencji z monologów wewnętrznych sióstr wyłania się bezpretensjonalny i uczciwy obraz współczesnych relacji rodzinnych, nakreślonych z perspektywy prowincjonalnej przyzwoitości, w której wszelkie demony należy trzymać pod kluczem, a brudy prać w czterech ścianach.
"Moje córki krowy" to powieść, która zabiera cząstkę serca. Czułam się jakby ktoś kopnął mnie w żołądek - jest niesamowicie mocna i sugestywna, a przy tym skłania do refleksji i zastanowienia się, jak ja bym się zachowała w takiej sytuacji. Z jednej strony szpitala sparaliżowana matka w bardzo ciężkim stanie, a z drugiej - ojciec z guzem mózgu, który zupełnie nie radzi sobie bez swej żony. A po środku, dwie siostry, które zupełnie nie mogą się ze sobą dogadać i żyją w różnych światach. Muszą się nauczyć wzajemnych relacji na nowo, muszą się wspierać i współpracować - a to wcale nie jest takie proste w tej trudnej sytuacji. Marta "bierze na klatę" informacje od lekarzy i ma świadomość, że koniec jest już blisko. Natomiast Kasia chwyta się wszelkich środków, aby tę czarną przyszłość odsunąć od siebie, wyjeżdża z mężem, sprowadza szamanów, chwyta się każdego sposobu. Każda z nich działa jak umie, a sytuacja, w jakiej się znajdują wielu by załamała z miejsca.
Jest jeszcze jeden, być może najważniejszy aspekt, powieści Dębskiej. To bezkompromisowe i przenikliwe zmierzenie się z zagadnieniem polskiej służby zdrowia oraz z możliwościami nowoczesnej medycyny. Jedno i drugie, jak się okazuje, nie zdaje egzaminu w obliczu śmierci. Jednak Dębska w swojej powieści nie poprzestaje na tej banalnej konstatacji. Koncentruje się na tym, jak żyć do samego końca, samodzielnie, godnie, radośnie; jak radzić sobie ze stratą, jak łączyć czułość z bólem oraz wzruszenie ze śmiechem.
„Moje córki krowy" to książka wyczekana i ze wszech miar potrzebna na polskim rynku wydawniczym. Historia sprawia, że czytelnik może wreszcie śmiać się bez zażenowania z rzeczy, z których – jak mawia konwenans – nie wypada. Powieść imponuje doskonale zbalansowaną równowagą między wulgarnością a subtelnością nastrojów. Nie ma przesady w żadną ze stron ani nadmiernej szarży. Jest na pozór prosta i niespektakularna relacja. Za to z wielką siłą rażenia.
Opowieść ta chwyta za serce, wzrusza i porusza głęboko ukryte struny w duszy każdego z nas. A przy tym jej powieść nie jest przygnębiająca, autorka pokazuje problem w sposób lekko sarkastyczny, z nutą drwiny. Lekko, ale nie prześmiewczo. I ta okładka, zupełnie nie pasująca mi do wnetrza, jest taką właśnie nutą. Jestem pod wrażeniem tej mądrej i głębokiej książki o rodzinie - każdy z nas może znaleźć się w takiej sytuacji. Jak się zachowamy? Czy podołamy wyzwaniu, które stawia przed nami życie? Na te pytania musicie odpowiedzieć sobie sami...