Söz bitince gönül pınarında, nefesi kesilirmiş şairin
Cümle noktasını atamaz, virgülüne hasret beklermiş
O hiçliğe taşar şair
Bir nedene ahval olamamaya hayret giydirir tümcesini
Keşkenin kükreyişi esaret alır şairi
İmkansızlık ağı tuzak kurar, deli bedende
Yelkovan ve akrep hançer gibi saplanır sanki de
Kanar amâde şair gözleri
O gözler ki bulanmaz asla pes etmişlik bulantısıyla
Öyle ya..
Ne Aşık Veysel'i
Ne Nazım Hikmet'i
Ne de nicelerini durdurabilmiştir
Kimisine Orhan Veli'den İstanbulu Dinliyorum Gözlerim Kapalı
Kimisineyse Necip Fazıl'dan Gözler şiiri
Biraz yorgunluk, biraz tecrübe en çokta ifade.
Bitmeyen çığlıklarını, susturmak için yazarlar bütün şairler. Bazen sahipsizliğe sahip çıkmalarına dövünürler, bazense kendilerini öldürüp taşarlar kahpe dünyanın ruhani filizlerine. Dert çukurlarını yırtarlar sanki de, iniverir hakikat perdesi gözlerinin önüne. Maskeleşmiş köhne bedenlere indirir kalemini de kıramaz kimse oyunlarla cehaletle.