Twee regendruppels op een ruit. Mila keek voor zich uit en dacht na. De weergoden hadden Antwerpen een regenachtige dag gegeven. Het leek wel alsof ze zich wouden aanpassen aan Mila. Ze had al dagen niet meer deftig gegeten, niet meer deftig geslapen en niet meer helder kunnen nadenken. Dit was zo ontzettend moeilijk. Ze was bang om Jonas te verliezen. Hij was altijd zo belangrijk voor haar geweest en ze wou hem geen tweede keer kwetsen. Wie weet wou hij haar zelfs niet meer. Ze wou haar vriendschap niet op het spel zetten, maar daarnaast kon ze ook niet langer zonder zijn liefde, zonder zijn lieve woorden en zonder zijn warmte.
Ze moest een manier vinden om het hem te zeggen. Met niet te veel rond, gewoon eerlijk en rechtuit. Maar haar gevoelens delen, daar was ze nooit goed in geweest. Na minutenlang naar het raam te staren besloot ze haar gsm te nemen. 'Een berichtje van Charlie'. "Mila, laat aub iets van je horen. Jonas maakt zich zorgen, en ik kan 'm niet vertellen waarom je er niet bent. Doe het gewoon. Alles komt goed." Ze wist dat Charlie gelijk had. Ze moest dit doen. Ze ging naar contacten en typte zijn naam in. De cursor pinkte, maar ze wist niet waarmee ze moest beginnen. "..." Uiteindelijk wou ze het kort en bondig houden, ze moest het meeste persoonlijk vertellen. "Hey Jonas, kunnen we afspreken? Muze binnen een uurtje? Sorry dat ik je zo bezorgd maakte, alles is oké! Kus." Haar vingers draaiden boven de verzendknop. Twintig seconden van extreem durven, dat had ze geleerd. Ze sloot haar ogen en liet haar vinger zakken. 'Bericht verzonden'. Nu kon ze niet meer terug.
Voila, een heel kort deeltje tussendoor.
Ik hoop dat ik hier in't vervolg meer tijd voor ga hebben en maken.
Reacties maken me blij!
Groetjessss