Hindi nagpahinga ang mga sumunod na araw para lalo akong asarin. Heto kami ngayon sa isang kilalang chinese restaurant sa Ortigas at talagang todo plano na sila sa nalalapit na kasal. As if sila ang ikakasal kaya napakadali lang para sa kanila.
"Do you think po na it's too early for us to get married. I'm still underage and Kurt on the other hand is just two years older than me. Pwede naman po muna nating ipagpaliban." Halos magtunog nagmamakaawa na ako pero patay malisya lang ang mga ito.
"Hija, the earlier the better. You don't have to take the path of boyfriend girlfriend thingy and eventually pagnagsama naman kayo saka niyo na makikilala ang isa't isa. You can fall in love while in the process." Pinigilan kong mapairap at sagutin ang mommy ni Kurt. Fall in love? Hindi na lang.
"I'm not prepared pa po. Kurt is the same rin." Tiningnan ko ang mokong at parang wala itong naririnig na todo kalikot sa kaniyang cellphone.
"No one does hija." Ngumiti ang mommy ni Kurt. "About you not reaching the legality here in the Philippines, don't worry you will be wed in Paris."
"P-paris po?" Napalunok ako at pinukol na talaga ng tingin si Kurt at walang sabi-sabing inapakan ko ang paa nito. Nag-angat naman ito ng ulo sabay tingin sa akin.
"Paris?" Tumango-tango pa ito. "Not bad." It's better to shut his mouth.
"Yeah you both heard it right so bawal na ring icancell yun dahil napamigay na ang mga invitation and ready na rin ang flight niyo. Nakangiti si Mommy na ikinakilabot ko naman.
Hindi na ako nag-aksayang abalahin si Kurt dahil ang mga salitang lumalabas sa kaniyang bibig ay nakakapangbwisit lalo sa akin. He's not cooperating. At feeling ko pa ay okay lang sa kaniya kahit sabihin ng mga ito na bukas na sia ikasal. As if this has nothing to do with us being tied together to who knows how long.
Napabuntunghininga naman ako at wala pa si Daddy ngayon. Wala akong kakampi.
Tinuloy ko ang pakikibaka na matapos ang araw na ito at makauwi na. I will be married soon. Hindi ko man gusto wala naman akong magagawa. I was busy reminding myself to stay calm when the person in front of me held my hand. Nanlaki naman ang mata ko.
"We both need to talk." Seryoso nitong saad sa mga tao sa lamesa.
"Sure hijo." Si Mommy na ang sumagot at may kakaibang ngiti na nakapaskil sa mukha nito. She's enjoying everything that is happening.
"I'll send her home. Una na po kami." Ngumiti na lamamng ako sa mga ito at nagpadala sa paghila nito sa akin.
Nang makalayo na kami ay agad kong inalis ang pagkakahawak niya sa akin. Hindi ako okay sa kaniya ngayon. He is ruining my night. Kung makipagcooperate sana siya sa akin na bigyan pa ng palugit ay 'di sana ay mas ayos. But I don't know what's wrong with him. He's getting into my nerves.
"That look won't kill me Margo." Ngumiti naman ako ng napakasarcastic .
"I don't want to dirty my hands with your blood Kurt. So just shut up."
"Are you mad?" Gusto ko siyang suntukin sa intestine para malaman niyang nag-aalab ang galit ko sa kaniya.
"No, I am not." Tumingin ako diretso sa kaibuturan niya. Ang lakas ng loob niyang tanungin ako. "Just super mad that I want to cut you into pieces."
"Woaw lady that's morbid!"
"It's normal. Ano bang gusto mong pagusapan? Yung nakakabwisit mong attitude na tipong wala kang pakielam na malapit na tayong ikasal. Okay na sa akin makasal but can't they wait? I mean we all have the time in this world para maisakatuparan 'yon. I don't get them Kurt. I don't get you." Napahalukipkip naman ito at pinatunog ang kotse nito.
"You won't get me Margo. Ever." Lumapit ito sa kotse niya at binuksan iyon para papasukin ako sa passengers seat. Hindi naman na ako nag-inarte at sumakay na rin. Pumasok na rin siya sa loob at lumingon muna sa akin. "Just let me handle everything."
Kurt's POV
Yes let me handle everything hanggang ako na mismo ang magising sa kahibangan ko. I know I'm being an ass to Margo and I can actually move the wedding. But why move if it will happen sooner. Hindi rin naman masama ang gusto nilang ikasal kami sa labas ng bansa. Annulment is a hard case in the Philippines. Divorce is just normal in other country.
"I'm afraid that I don't trust you." Mahina niyang bulong.
"Alam ko. HIndi naman kita pipilitin."
"You are selfish."
Ngumiti naman ako ng malumanay. "I am."
The whole ride was full of silence. She's not even talking so why bother talking to. At last we reached the place that is very close to my heart. The place where I dreamed to build a beautiful palace for my princess, but those dream was all vanished when she leaved me hanging.
It has been three years and the pain is still there. Nakakatakot na hanggang ngayon buhay pa rin lahat sa ala-ala ko. She left me. I think that was the stopping signal.
Ayokong takasan ang mahinang ako taon na ang nakakalipas. I was drown to her existence that breathing already depends on her. I was too dependent that I live just for her. Matagal ko na itong binabaon sa limot then here goes Margo.
Nakatulog na pala ito kaya agad kong inayos ang buhok nito na nakawala sa likod ng kaniyang tainga. She is not you alam ko. You reminds me of her. Sorry for involving you in my mess Margo. Kaya pala iba ang pakiramdam ko sayo. The existence of me from the past is getting alive since you came.
I'm sorry.
Margos' POV
Naalimpungatan akong ng may hanging bumubuga sa tainga ko. Wala sa loob na napahampas ako at may natamaan noon. Agad akong napadilat at ang pagmumukha ni Kurt na sapo ang pisngi ang sumalubong sa akin.
"Hindi ko alam boksingero ka pala."Wala sa loob akong napairap dahil bwisitin mo na ang lasing 'wag lang ang bagong gising. Nag-unat ako ng leeg at braso ko. Wala rin akong balak magsorry dahil ang walanghiya talagang hinihipan ang tenga ko para magising ako.
"Pwede mo naman akong gisingin ng maayos."
"I tried. Hindi naman umepekto sa'yo. Tulog mantika ka kasi."
"Sinungaling!"
Saka ko lang napansin na nasa isang burol pala kami at mula sa kinatatayuan namin makikita mo yung kabuuan ng city at sakto namang gabi na kaya puro liwanag na galing sa naglalakihang building ang makikita mo. Kulang ang salitang wow para idescribe ang lugar.
"Ang ganda rito Kurt." Lumabas ako sa kotse at mas namangha sa buong paligid.
"I know. I chose this place to build my dream house." Napatingin naman ako sa kaniya. Hindi ko alam na may ganoon itong mga iniisip. I though he will just live forever cuddling with different women.
"Uunahan kita! Ako nalang magtatayo dito."I'm already in love with this place."
"Dapat pala 'di na lang kita sinama." Alam kong nang-aasar siya.
"Edi go ikaw magpatayo parenta na lang ng kwarto at dito ako magbabakasyon."
"Why would you rent if you can live with me?" Napatingin ako sa kaniya at tinapik ito sa balikat. Wala sa isip kong manirahan sa dream place niya na kaming dalawa lang.
"We will be separated if that time comes. Have a blissful family here Kurt. I'm sure kahit maliit ang porsyento you can be a great father and husband to your children and wife." I sound sincere and this is the first time na parang kaibigan ang sinasabihan ko.
"I'm afraid."
"Huh?"
"Wala. Sabi ko ang pangit mo. Uso na retoke ngayon Margo hindi mo naisipan? Padagdag ka na rin ng dibdib." Agad ko naman siyang sinuntok sa braso. Kahit kailan ay nakakabwisit siya. Okay na yung atmosphere napakapanira niya.
Umupo siya sa damuhan. Umupo rin ako eh sa gaya-gaya ako.
"I hope that time comes. I'm afraid I will never be falling in love to anyone." I can see another side of him. Ito yung siya na mahirap hagilapin.
"You can. Masyado ka lang talagang malibog." Tumawa naman ito.
"I'm a man, I have needs." Those words stings. Parang mga tanga ang mga lalaki. Parang nasa taas ang sex sa needs nila.
"Damn man and their needs." Lalo itong natawa. "Seriously Kurt you should try to love someone."
Natahimik naman ito bigla. His eyes is dark and unfathomable.
"Building a house here, I think that dream is really for the woman I will love." He sound so sincere and genuine. Hindi ko mapigilang mapaiwas ng tingin dahil bigla akong kinabahan. My heartbeat beats fast. Napahawak pa ako roon.
Am I scared? Or no...