Chapter 52: Confession of the Heartthrob of All Campuses
Nikki's POV
"I'm sorry for two reasons. One.. For lying to you the other day.. And second, For letting myself falling in love with you each day"
Lumakas ang tibok ng puso ko nang marinig ko ang bawat salitang binibitiwan ni Vinci sa akin. At sa mga oras na ito, nakatulala lang ako sa kanya habang siya naman ay titig na titig lang sa akin.
Nang simulan nyang hawakan ang mga kamay ko, hindi ko maiwasang makaramdam ng panlalamig sa kinatatayuan ko. At habang pilit ko siyang tinitigan sa mga oras na ito, hindi maiwasan ng aking mukha na mamula ng ganito.
Pero.. a-ano nga ba talaga ang nangyayari ngayon?
Totoo nga bang.. s-sakin siya nagtatapat ng ganito?
"V-Vinci" yun nalang ang nasabi ko.
Sinubukan kong magsalita at itanong sa kanya ang lahat ng mga tanong na tumatakbo sa isipan ko,
Pero dahil sa mga nangyayari ngayon, at dahil hindi ko expected na mangyayari to, hindi ko ito masyadong magawa.
Habang patuloy na naghihiyawan ang mga tao sa paligid, patuloy na naninigas ang buong katawan ko. At habang nagtititigan kami sa isa't isa, sa mga oras na ito ay parang may kung anong bagay ang nakakapagpatahimik sakin.
Pero..
Ano nga ba ang dapat kong g-gawin? Ngayong nasa harapan ko na siya at nagtatapat ng ganito?
D-Dapat nga bang matuwa ako?
O hindi?
Hindi..
H-Hindi ko talaga alam.
Pero habang tinitigan ko ang mga mata nya..
At habang patuloy kong dinadama ang tila pagtigil ng mundo sa mga oras na 'to..
Isa lang ang masasabi ko..
Si Vinci lang ang kauna-unahang lalaki na nakagawa sa akin nito.
"I have a confession to make!"
Tumigil ang hiyawan sa paligid nang biglang may sumigaw mula sa likuran namin ni Vinci. Bago pa ako makalingon sa taong yun..
..napiglas ang pagkakahawak ni Vinci sa kamay ko.
..tuluyan kaming nagkahiwalay. At nang makita ko ang taong gumawa nun.
"J-James?" gulat na sabi ko "Anong ginagawa mo?"
Hindi niya sinagot ang tanong ko. Tinabi nya si Vinci at pumagitna sa amin. Siya na ngayon ang kaharap ko at..
"I like you too, Nicole Jane Sarmiento."
O_O
Wait-what?!!
T-Teka. Ano bang nangyayari?
Kanino ba talagang confession ba to?
Bago pako makareact, bigla nya akong hinila papunta sa kanya at-
Ugh!
"J-James!" Sabi ko kasi bigla nya akong niyakap
Bago ko pa siya matulak, nagulat naman ako nang bigla may humatak sa kanya.
"Don't touch her!" rinig kong sabi ni Vinci at siya naman ang pumagitna samin.
"What the?! Bakit mo ginawa yun ha?!" galit na galit na sabi nya at tumingin ng matalim kay Vinci.
"Because it's my confession and she is my girl-friend! So stay away from her!" agad na sinabi ni Vinci at nilagay nya ko sa likuran nya.
Tinitigan nya ngayon ng matalim sa mata si James habang ako naman..
.. dahil sa narinig ko ay biglang nanlamig sa kinatatayuan ko.
S-She is my girl....friend?
I-It's my confession?
Teka?
A-ano ba talaga ang nangyayari?
"Ah. She is your girl-friend?!" maangas na sabi ni James at-
Oh my God!
Nawala bigla ang panlalamig ko nang makita kong bigla niyang hinawakan si Vinci sa kwelyo.
"Eh siraulo ka din eh noh! Ang kapal din ng mukha mo."
"H-Huy! J-James! Ano ba! Tigilan mo yan!" sabi ko at agad na sinusubukang pigilan siya.
"At tandaan mo sa kokote mo to pare ha!" sabi ni James at dinuro duro ang noo ni Vinci. "Nagconfess ka lang sa kanya pero hindi pa siya napapasayo! Kaya wag mo kong sasabihan ng--"
*blaggg*
"VINCI!"
Napasigaw ako nang bigla nyang sinuntok ng sobrang lakas si James.
Kumapit kaagad ako sa braso nya para pigilan siya at.. Shock. Tumilapon sa sahig si James. Lahat kami gulat na gulat sa ginawa nya.
"F*ck." Sabi ni James at nakita nyang may dugo sa bibig nya. Tumayo siya agad at pasugod na kay Vinci. "Eh g*go ka pal-"
"ITIGIL NYO YAN!"
Natigilan ang lahat dahil sa napakalakas na sigaw mula sa panel area.
Si Xander yun at dahil sa sobrang lakas, lahat ng tao ay tumingin sa kanya.
"Sino may sabi sa inyong magsuntukan kayo dito?! Ha?! Hindi na kayo nahiya!"
This time, sumigaw na rin si Joseph. Tumayo na rin mula sa panel area.
Sa galit na boses ng mga panelist, natigilan sa pag-aaway si Vinci at si James. Pero habang tinitignan ko sila, nakikita ko pa rin na nagpapalitan sila ng matatalim na tingin.
N-Ngayon alam ko na kung bakit nung nakaraan..
..lagi silang nagkakainitan.
"At ikaw, Nicole Jane Sarmiento!"
Napatindig ako ng diretso sa kinatatayuan ko nang marinig kong ako naman ang tinawag. Si Jacob yun at this time, siya naman ang sumigaw mula sa panel area.
"B-Bakit?" kinakabahang sabi ko dahil alam kong pati ako pagagalitan nila.
Hindi nya sinagot ang tanong ko. Nanahimik lang siya habang nagsisimulang umaalis sa pwesto nya mula sa panel area.
Seryoso siyang naglakad paakyat sa second row.. At nang napadaan siya sa harapan ng dalawa.
"Tabi!" Sabi nya.
Agad na tumabi ang dalawa. At nang makaraan siya sa harapan, nakaramdam ako ng kaba nang makita kong papalapit na siya sakin.
Nang makaharap siya sakin..
"I have a confession to make!" seryosong sabi nya at...
.
.
.
..biglang lumuhod sa harapan ko??
"Will you marry me?"
"WHAT THE?!"
Sabay na nagreact ang dalawa.
"A-A-Anong sabi mo?" gulat na gulat na nakatingin ako sa kanya.
Bago pa makapagsalita si Jacob, actual na parang dudukot siya sa bulsa nya at..
*Pakk*
"Aray!" sabi ni Jacob nang biglang may bumatok sa kanya. Si Joseph yun na naglakad na pala mula sa panel area. Tapos sumulpot sa likuran nya"Pare naman. Bat mo ko binatukan?"
"Ang seryoso na namin ni Xander pre oh. Tapos bigla kang mag-ga-ga-ganyan?"
"Eh yun na nga eh. Ang seryoso nyo masyado. Maiba lang" sabi ni Jacob at tumayo na mula sa kinaluluhuran nya. Tapos..
..kinuha nya sa bulsa nya ang mentos kendi at binalatan sa harapan ni Joseph. "Saka hindi ako pwedeng mapatalo sa dalawang to. Crush ko din si Nikki"
Sabay subo at nguya.
Nakahinga naman ako ng maluwag dahil sa narinig ko.
Whew! Akala ko talaga pati siya..
"But you have to stop this!"
Biglang sumabat na ulit si Xander sa usapan at dahil sa sigaw nya mula sa panel area, naging seryoso na ulit ang lahat."Alalahanin nyo audition to at hindi stageplay na kailangang magkaroon ng action!"
Dagdag pa nya at seryosong umalis sa kinauupuan nya.
Tumahimik ang lahat ng magsimula siyang maglakad paakyat samin. Kahit si Joseph at Jacob, natigilan habang pinapanood siyang maglakad.
Habang tahimik na humahakbang si Xander papunta sa kinaroroonan namin, miski ako, nakakaramdam din ng kaba kasi..
Patay.
Mukhang galit na galit na yan.
Ang seryoso kasi ng mukha nya ngayon eh. Tapos, once na kasi siyang naging ganyan samin noon kaya.. kaya n-nakakatakot talaga.
Nang makarating siya sa may kinaroroon namin, napalunok kaming tatlo nila Joseph at Jacob. Pagkatapos, seryoso siyang humarap sa dalawang nag-aaway.
Tinignan nya ang dalawa ng diretso sa mata. Seryosong seryoso ang aura nya at matapos nyang tignan ang dalawa..
Shocks!
Tumingin siya kay Vinci.
Naku. Patay. Wag naman sana siyang pahiyain.
"Nag-audition ka palang pero pinairal mo na ang init ng ulo mo. Bago ka palang sa acting club pero nagcacause ka na agad ng gulo" panimulang sabi ni Xander. "Kaya kung ayaw mong masibak ng maagadito, umalis ka na..
.
.
...Mr. James Stambough"
At nagulat ang lahat ng tumingin siya kay James.
"W-What?!" gulat na sabi nya at tumingin kay Xander. "Teka? B-Bakit ako? Eh yang g*gong yan ang nagsimula ng lah-"
"Pero ikaw ang nagsimula ng gulo."agad na sabi ni Xander.
This time, humarap na siya ng seryoso kay James. "Kaya mamili ka, Mr. Stambough. Aalis ka ng auditorium?
...O ako mismo ang magpapakaladkad palabas sayo?"
Pagkasabi ni Xander nun, agad na nagsulputan ang mga lalaking ushers sa paligid ni James. Pati si Joseph at Jacob, tumabi na sa tabi ni Xander at seryosong tumingin sa kanya.
Sa gulat ni James sa mga pangyayari, hindi nya nagawang manlaban pa. At dahil napapaligiran na siya ng mga ushers at iba pang members ng acting club, wala na rin siyang nagawa.
Pumunta siya sa bleachers na kinauupuan nya kanina at padabog na kinuha ang electric guitar nya.
Pagkatapos..
"Fine! Aalis ako" ngising sabi nya at tumingin sa mga taong nasa paligid. "At para sabihin ko sa inyong lahat, hindi naman kawalan sakin ang acting club nato. Kaya para matahimik kayong lahat, ako.."
Tumingin siya ng maangas kay Xander
"..ako na mismo ang magqquit." *smirk*
Sinukbit nya ang gitara nya sa likuran nya at nagsimulang lumakad. Pero bago siya tuluyang makababa, tumapat siya kay Vinci at tinignan siya ng diretso sa mata.
"Alam mong hindi pa tayo tapos, dude. Kaya wag kang pakampante" ngising sabi nya sabay bunggo sa balikat ni Vinci.
Tahimik lang ang lahat habang pinapanood siyang lumakad palabas ng auditorium.
At nang makalabas siya,
Murmurs..
Nagsimulang magbulungan ang mga tao sa paligid.
Habang nagbubulungan ang lahat, tahimik na bumalik ang mga panellist sa upuan nila at ang ibang ushers naman ay bumalik na sa kani-kanilang pwesto.
Ako naman, napahinga ng sobrang luwag at tumingin kay Vinci. Na seryoso pa ring nakatingin sa nilabasan ni James.
Buti nalang.. hindi siya ang pinalabas.
"Ok, Let's proceed to the audition" seryosong nagsalita si Xander sa upuan nya at tumahimik ang lahat.
Bago pa kami makabalik sa inuupuan namin kanina, tumingin ako kay Xander na nag aayos na ng papel. At habang tahimik siyang nag aayos dun,
.. bigla akong napaisip.
Bakit nga ba si James lang ang pinalabas nya?
Samantalang dalawa sila ni Vinci na nag away kanina?
" Ok ka lang ba?"
Napalingon ako sa tabi ko nang marinig kong may nagtanong sakin. Si Vinci yun.
"Oo. Ok naman ako." sabi ko at tumingin ng worried sa kanya. "Ikaw ba? Ok ka lang?"
Tumango naman siya. "Yes. I'm ok--"
"And you two?"
Natigilan kami sa pag uusap ni Vinci nang biglang magsalita si Xander mula sa panel area. Dahil sa muli nyang pagsasalita, bigla akong nakaramdam ng kaba at dahan dahang tumingin sa kanya,
"B-Bakit?/Bakit?" sabay na sabi namin ni Vinci na kinagulat namin.
Tumayo si Xander mula sa panel area. Pagkatapos, tahimik siyang lumingon samin at tumingin ng napakaseryoso.
"Go to the props room" seryosong sabi ni Xander. "And..
.
.
..talk"
Sabay ngiti
"H-Huh? Anong talk-"
"Ayyyiiieee"
Dahil sa pagngiti ni Xander, nagsimulang maghiyawan ulit ang taong nasa paligid na parang walang nangyaring gulo kanina. At dahil sa hiyawang naririnig ko..
>//<
Waah! Nagsimula nanamang uminit ang pisngi ko.
Dahil dun, unti unti kong hinarap si Vinci at nang makita kong pulang pula na rin pala ang mukha nya,
Bigla akong humiwalay sa kanya!
"H-Hoy! A-Anong props room?!" bigla akong sumigaw kay Xander. "A-Anong gagawin namin dun ng.. ng kaming dalawa lang?!"
Natawa si Xander. "Pft. Ano pa. Diba sabi ko nga, talk?"
"Ayyiiee." At nagsimulang maghiyawan ulit ang nasa paligid.
"P-Pero Xander naman. B-baki-"
"It's an order, Ms. Vice President" mas lalo pa siyang ngumisi. "At tandaan mo, may kasalanan ka pa sa lahat ng mga taong nandito? Pft"
"P-pero.."
"Oo nga tama! May kasalanan ka samin"
"Kaya ayan sige na. Pumunta ka na sa props room"
"Oo nga. Oo nga"
Nagsimulang magsiayon kay Xander ang lahat ng mga tao sa paligid. Lahat sila nakangiti na at pati yung mga members ng acting club na nasigawan ko kahapon, nakangising nakatingin sakin.
Dahil sa mga naririnig kong pang aasar nila, mas lalong namula ang pisngi ko. At bago pa maging kamatis ng tuluyan tong pagmumukha ko.
"F-Fine! Sabi ko nga eh. Eto na!" napasigaw na ako at natawa naman sila sa reaction ko.
Dahil sa wala akong nagawa, yumuko nalang ako at dali-daling dumiretso sa props room. Ramdam kong sinusundan ako ni Vinci at kapag nagkakasabay kami sa paglalakad, lalong tumitindi ang hiyawan kaya binibilisan ko ang paglalalakad.
Waaah! Lord! Pwede bang lamunin ako ng lupa ngayon? Please.. Lunod na lunod na ko sa sobrang kahihiyan eh. Huhuhu..
"And Ms. Nicole Jane Sarmiento?"
Napahinto ako sa paglalakad nang may tumawag sakin. Si Xander ulit yun at nang tumingin ako sa kanya.
"Enjoy"
Ugh! Alexander David! >//<
****
[Hours later....]
Kasalukuyan na kaming naririto ni Vinci sa loob ng props room ng auditorium. Kung kanina, puro hiyawan ang naririnig namin, ngayon kahit bukas ang pintuan, nangingibabaw pa rin ang sobrang katahimikan. Kapwa parehas lang kasi kaming tahimik dito at parang nakikiramdam sa isa't isa.
Kung kanina rin, mapapansin nyo na magkatabi kami sa bleachers, ngayon naman.. l-literal na magkahiwalay kami. Ako nakaupo dito sa may make up area samantalang siya, ayun nasa tapat ko lang. Tahimik lang na kinakalikot ang sirang piano na nasa harapan nya at ako naman ay kinakalikot ang make up na nasa harapan ko.
Sobrang kakaiba ang atmosphere namin ngayon. At dahil sa.. sa nangyari kanina, isa lang ang masasabi ko.
..
.
..
Waah! Ang awkward. Sobrang awkward talaga! Huhu.
Mga baliw kasi tong mga kasama ko eh. Lalo na yang si Xander. Jusko promotor! Akala ko pa naman seryoso na siya kanina tapos biglang ganun? Makikiasar pala samin. Sabi ko sa inyo kahit gwapo yun, may pagkaweird talaga yun eh. Bukod sa kung ano ano ang tinatanong sakin, ayan. Di mo akalain na makikiasali ng ganun.
Pero the bottom line is... Waah! A-Ano nga ba ang gagawin namin dito? Ano to makikipag tinginan lang ba kami sa mga props na nandito? O..
..magtitinginan at maguusap nalang na parang walang nangyari kanina?
Saka hanggang anong oras naman kaya kami dito? Mag iisang oras na ata kami pero parang wala paring nangyayari samin.
Jusko! Mababaliw na ata ako. Ang hirap talaga pag nagawan mo ng masama ang ibang tao eh. Ang bilis nilang gumanti. Huhu.
Kaya kayo ha. Wag nyo kong gagayahin nung nakaraan. Kung ayaw nyong magantihan din kayo ng iba tulad nito.
"N-Nikki?"
O_O
*dugdugdug*
T-Teka. Tama ba ang narinig ko?
T-T-Tinatawag nya ba ako... ngayon?
Halos manlamig ako sa kinauupuan ko nang marinig ko ang boses ni Vinci na tumawag sakin. Sa sobrang lamig ng pakiramdam ko, para bang automatic na lumakas ang tibok ng puso ko.
At.. At kung ano ang naramdaman kong kaba kanina n-nung nagtapat siya sakin..
..g-ganun din ang nararamdaman ko ngayon.
Dugdug..dugdug..
Syet. K-kaya ko ba siyang kausapin ng ganito?
*inhale exhale*
"B-B-Bakit?" sabi ko at sinubukang humarap sa kanya.
Nang makita kong nakatingin siya sakin, para bang automatic din na namula ang pisngi ko at agad na umiwas ang tingin. Tapos, kinalikot ko agad ang make-up na nasa harapan ko habang pilit na pinipigilan ang paglakas ng kaba sa dibdib ko.
Pero jusko. A-ang hirap pala talaga ng ganito. Huhu.Lalo na pag kayo lang dalawa tapos parang nagpapakiramdaman lang sa sasabihin ng isa.
"It's.. awkward. Right?"
O_O
"Ha? Ahh ehh! H-Hindi ah." palusot na sabi ko habang nagppretend na may ginagawa. "I mean p-parang *ehem* parang hindi naman"
Dagdag ko pa napahinga ako ng malalim pagkatapos kong sabihin yun.
Pero yung totoo, agree din ako sa sinabi nya. Medyo awkward nga talaga. Huhu.
Nanatili lang akong nakaiwas ng tingin matapos kong sabihin yun. Pero habang nakaiwas ako ng tingin, unti-unti akong nagtataka kung bakit parang wala man lang akong naririnig na response mula sa kanya.
Nang mapansin kong hindi siya nagsasalita sa sinabi ko, dahan-dahan akong sumilip sa kanya. Sinubukan kong tignan siya ulit at--
Shocks!
N-Nakatitig pala siya sakin.
Automatic na napaiwas ako ng tingin dahil sa nakita ko.
Huhu. Dapat pala umamin na rin talaga ako eh. huhu. Ang awkward nga talaga.
"Hmm. I see" sabi nya.
After nyang sabihin yun, nakita ko sa gilid ng mata ko na umiwas na siya ng tingin sa akin. Nilagay nya nalang ang kamay nya sa mga piyesa ng pianong nasa harapan nya habang ako naman..
Whew.
Nakahinga ako ng sobrang luwag.
Buti nalang, hindi na ulit siya nakatingin. At least kahit papaano, nabawasan ang kaba na nararamdaman ko.
Matapos kong makahinga ng maluwag, nagsimula na naman kaming maging tahimik sa isa't isa. Kung kanina, kinakalikot ko yung makeup na nasa harapan ko, ngayon naman kinakalikot ko yung mga pirasong tela na nasa harapan ko para maiba naman. Siya ganun parin, piano pa rin ang kinakapa kapa nya.
Actually hindi ko talaga alam ang sasabihin ko sa mga oras na to. Kasi every time naman na magsasalita ako nauutal ako at everytime na napapatingin ako sa kanya, automatic na lumalakas ang tibok ng puso ko.
Huhu. Ang hirap talaga. Paano ko ba ioovercome to? Anong gagawin ko? T^T
"This is reason kung bakit nagdadalawang isip din akong sabihin to sayo noon pa. Ayoko sanang.. mailang ka sakin ng ganyan"
Natigilan ako sa ginagawa ko nang marinig kong bigla nanaman siyang nagsalita.
Pero this time, parang..
..parang may something akong naramdaman sa sinabi nya..
"But since.. it's already done.."
Lumingon ako sa kinalulugaran nya.
At nang makita ko siya..
"Don't worry. I'll get used to it"
Para bang may karayom na biglang tumusok sa dibdib ko.
Nakita ko na habang sinasabi nya ang mga salitang yun, medyo.. nag iiba na pala ang aura nya. At dahil sa pag iwas ko ng tingin sa kanya, hindi ko manlang namamalayan na.. na ganun na pala ang nagiging reaksyon nya.
Dahil sa ganun ang naging kilos nya..
"Hmm. Vinci? O-Ok ka lang?" sabi ko at nagsimulang mag alala sa kanya.
Hindi siya sumagot sa tanong ko. Tahimik lang siya habang pinipindot ang pianong nasa harapan nya. At habang naririnig ko ang mahinang tunog na naririnig ko sa piano na tinutugtog nya.
Alam ko na sa sarili ko na.. may hindi tama.
"H-Huy." Sabi ko at tumayo sa kinauupuan ko. Nagsimula akong lumapit sa kanya. "Bakit di ka sumasagot? May.. problema ba?"
Tumabi ako sa kanya.
Hininto naman nya ang pagtugtog sa pianong ginagalaw nya. Kahit ramdam nyang nasa tabi na nya ako, hindi pa rin siya lumilingon sakin. Ayon sa nakikita ko, para bang may halong lungkot ang mga mata nya habang tinitignan nya ang piano na nasa harapan nya.
Napansin kong huminga muna siya ng malalim at pagkatapos..
"I'm ok. Don't worry" sinubukan nyang ngumiti at nagsimulang pumindot ng piano
Tinitigan ko lang siya sa mga oras na to. Dahil sa kinikilos nya ngayon, hindi ko rin maintindihan ang sarili ko.
Para bang..
Unti unting nawawala ang pagkailang na kanina'y nararamdaman ko sa kanya at habang tinitignan ko siya sa mga oras na to ay napapalitan yun ng sobrang pag aalala.
Dahil sa nararamdaman ko ngayon, huminga ako ng malalim. Pagkatapos, tumingin ako sa kanya at nagsimulang magsalita habang siya naman ay nakatitig lang sa pianong tinutugtog nya.
"Vinci. Tingin ka sakin" Panimulang sabi ko.
Tumigil siya sa pagtutugtog dahil sa narinig nya mula sakin. Akala ko titingin na pero..
Hindi pa rin pala.
"Nikki, I'm ok." Ngumiti lang siya habang nakatitig sa harapan nya. "Hindi mo kailangan mag--"
Hinawakan ko bigla ang mukha nya at hindi ko siya pinatapos sa sinasabi nya. Pinaling ko sakin kaya napilitan siyang tignan ako.
"Now tell me. Bakit naging ganyan ang reaksyon mo?" sabi ko.
Alam kong nagulat siya sa ginawa ko pero nanatili lang ako na nakakatitig ng diretso sa mga mata nya. At sa mga oras na to gusto ko talaga malaman kung ano iniisip nya dahil..
..gusto ko ring malaman kung ano ang nasa puso nya ngayon.
Matapos ang pagtitig nya rin sakin ngayon, ngumiti lang siya. Hinawakan nya ang kamay ko para alisin sa mukha nya at..
"Don't worry. It's my problem" slight smile na sabi nya. "Not your-"
"Sasabihin mo o hindi?"
This time, mas naging seryoso ako.
Unti-unting nawala ang pagngiti nya nang mapansin nyang seryoso na ako. Habang naghihintay ako sa kung ano ang isasagot nya sa tanong ko, tinitigan nya lang ako diretso sa mata.
Nagpakiramdaman lang kami sa isa't isa habang nagtititigan ng ilang segundo. At nang mapansin kong gumalaw na ang mata nya.
"Geez. Naiinis talaga ako pag nagagawa mo kong pasunurin ng ganyan. Tss"hindi na siya nakatiis at inalis ang kamay ko. "But since you insisted, *sigh* Fine. I'll tell you" at huminga ng sobrang lalim.
"Good"sabi ko at napangiti ng kaunti sa sinabi nya.
Nang ibalik nya ang tingin nya sakin, tinigil ko ang pag ngiti ko. Nanumbalik ang paningin ko sa kanya at inulit ko nanaman ang tanong ko.
"Now tell me. Bakit ka naging ganyan?" seryosong sabi ko.
Natahimik nanaman siya habang tinitignan ako ng mga oras na ito. Ayon sa nakikita ko sa mga mata nya, hindi ko alam kung nagdadalawang isip ba siya ng kung sasabihin nya sakin o dahil hindi nya alam kung paano sisimulan ang sasabihin nya.
Pero since alam kong alam nya na ganun din ang mangyayari kapag hindi nya pa sinabi sakin kung ano ang gumugulo sa isip nya.
This time, may tiwala ako na sasabihin na nya yun.
"Well, a-actually" nagsimula na siyang magsalita at huminga muna ng malalim bago ituloy ang sinasabi. "Alam ko naman na mangyayari to eh. Yung ganyan. Maiilang ka sakin. But I did take the risk dahil gusto ko na din magtapat sayo. And Kyl was-"
"Hmm"
"And she was right. It's all or nothing. It's better to confess this feeling than doing nothing" sabi nya at huminga ulit ng malalim. "So since nagkaroon na rin lang ng fake article about samin and I guess mukhang naniniwala ka dun even though sinasabi ko sayo na hindi totoo yun, I did take the risk and.. and.. confess my feelings for you"
Dahil sa narinig ko, unti unti kong itinigil ang pagtingin sa kanya. Pagkatapos, ibinaling ko nalang ang tingin ko sa pianong nasa harapan ko at naramdaman ko lang ang sarili ko na parang..
..ako naman ang nagbago ang mood sa narinig ko.
"Ahh. Ganun ba?" tumango tango ako habang nakatitig lang sa piano na nasa harapan ko."So ibig sabihin pala.. kung hindi nagkaroon ng article na ganun, di mo sasabihin sakin yan? At.. kung hindi sinabi ni Kylie yan, hindi mo gagawin yan.."
"To be honest with you? Hmm. Y-Yeah" sabi nya at parang nahihiya pa
Nice. Hindi man lang nya dineny.
Sinimulan ko nalang na pindutin ang piano na nasa harapan ko. Tinuon ko nalang sa pag tugtog ang nararamdaman kong disappointment sa kanya.
Kung hindi pala nangyari yun, eh di hindi nya gagawin yung kanina. Tss
Habang pinipindot ko ang piano sa harapan ko, ramdam ko rin na nakitingin lang siya sakin pero this time, hinahayaan ko nalang siya. Basta ako itinutugtog ko nalang ang kung ano man ang nararamdaman ng puso ko.
"Well, maybe I do have reasons, Nikki."sabi nya habang pinapanood ako sa ginagawa ko. At tumingin rin sa piano na tinutugtog ko. " I mean.. hmm.. mukha lang akong malakas sa paningin mo pero.. nanghihina din naman ako eh. Nanghihina ako lalo na kapa-"
"kapag? Nandyan si Kyl?" sabi ko at huminto sa ginagawa ko.
"Hindi. Kapag ikaw na ang involved sa usapan" sabi nya at naramdaman kong tumingin siya sakin.
Natigilan ako sa kinauupuan ko dahil sa huling sinabi nya at nagsimulang lumakas ang tibok ng puso ko. Dahil rin sa mga salitang narinig ko mula sa kanya, hindi ko maiwasan ang kakaibang feeling na nararamdaman ko kaya unti unti akong napatingin sa kanya. Nakatitig lang siya sa mga mata ko at habang tinitignan ko rin ang mga mata nya ngayon, ramdam ko na this time..
..nagpapakatotoo na siya sa mga sinasabi nya.
"I feel so weak whenever you are with me, Nikki. And believe it or not, before man sabihin sakin ni Kylie yun, I have so many opportunities na gusto kong magtapat sayo. It's either laging may nangyayari or dahil.. dahil pinapangunahan ako ng kaba. Pinangungunahan ako ng takot. Kaya hindi ko rin talaga magawa-gawa"
Natahimik lang ako habang nakikinig sa kanya. At habang dinadama ko ang bawat salitang nagmumula sa bibig nya, unti unti kong nararamdaman ang pag gaang ng pakiramdam ko at dahil sa mga salitang binibitiwan nya..
..unti-unti ko nang naiintindihan kung bakit napili nyang itago tong nararamdaman nya.
"It was my first time to be attached with someone, Nikki. And everything that happened for the past few months was my first time" sabi nya habang titig na titig sakin. "When my mom left and my dad was so busy with his personal stuff, I was left alone and I became a very cold hearted person. Hindi ako yung tipo ng taong ngumingiti ng basta basta. Hindi ako yung tipo ng taong napapasunod. Hindi ako yung tipo ng taong gumagawa ng crazy stuffs because I know it's crazy."
Hinawakan nya ang isang kamay ko. At ipinagptuloy ang sinasabi nya.
"Pero nung dumating ka sa buhay ko, everything went upside down. Everything has changed. Including me. I changed. And it's all because of you." Dagdag pa nya "Because my heart starts beating as if it was very weak when it comes to you. And since it went so crazy whenever you are with me, that was the time I realize.. that I'm inlove with you."
Huminga siya ng sobrang lalim sa bawat salitang binibitiwan nya sakin. At dahil sa pinakahuling sinabi nya, naramdaman ko nalang ang sarili ko na..
Parang natutuwa sa mga naririnig ko.
"Sinubukan kong pigilan to, Nikki. Swear to God. Pero hindi eh.. hindi ko kinaya" sabi nya at ibinalik ang tingin nya sa akin. "So, now. I'm going to ask you. How can I prevent this? How can I prevent falling in love with you?"
Muli nya akong tinigan habang nakikita ko sa kanya ang sakit na nararamdaman nya.
"H-Honestly Vinci. I don't know."
This time..nagsalita na ako habang nakatitig sa kanya.
"B-But you don't have to prevent it, right? I mean. Yan na kasi yung nangyari eh. Yan na yung nararamdaman mo para sakin.. so why would you like to prevent it?"
"Because I don't want to ruin our friendship. I don't want to ruin your trust. And I don't.. I don't want to lose you"
"Well, you're not going to lose me, ok?" agad kong sinabi sa kanya. "And for the trust? Well. Maybe you ruin it nga kasi sinubukan mong magsinungaling about diyan sa nararamdaman mo eh. Pero dahil sinabi mo sakin yan ngayon, unti-unti ko na siyang naintindihan. Naiintindihan naman kita. So you don't have to pretend or to prevent it. And if you are worrying about our friendship, I guess.. it will remain..
..For now"
Natigilan siya nang marinig ang lahat ng sinasabi ko ngayon. Ayon sa nakikita ko, bakas sa mukha nya ang matinding confusion sa sinabi ko.
Hindi ko rin maintindihan kung bakit yun din ang nasabi ng bibig ko pero.. totoo naman din kasi eh. Hindi naman.. hindi naman nya kailangang pigilan yan.
Besides..
Parang may part din sakin na ayokong tumigil siya sa nararamdaman nya..
"For now? What do you mean by-'
"Whatever that means, you don't have to worry" sabi ko at hinawakan ang kamay nya. "Just.. be yourself, no pretending.. and..be true to your feelings."
Muli, tinignan nya ako na parang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Tinitigan ko lang din siya sa mga oras na ito. Wala mang lumalabas sa mga bibig namin pero kahit nagtitigan lang kami, alam kong naiintindihan nya ang gustong sabihin sa kanya at naiintidihan ko rin ang kung ano man ang nararamdaman nya.
"So.. W-walang magbabago? N-ngayong alam mo na?"sabi nya.
"Yes po, Mr. Vincent Romero. Ako naman ang magbubuo sa pangalan mo ah" ngiting sabi ko. "wala pong mababago. Pinky swear"
At tinaas pa sa harapan nya ang maliit na daliri ko.
Dahil sa sinabi ko, ngumiti siya sa akin. Ramdam kong gumaan ang pakiramdam nya at kahit tinitignan nya lang ako ng diretso sa mata, alam kong kahit papano ay nabasawan ang pag aalala na nararamdaman nya.
"Thanks, Nikking Makulit"
"You're welcome, Mr. Antipatiks"
Nagngitian kaming dalawa matapos naming magusap na dalawa. Ramdam kong gumaan na ang pakiramdam nya habang tinitignan nya ako.
Pero..
Nang mapansin kong lumalalim na ang pagtingin nya sakin at para bang nagkakalapit ang mga mukha namin, unti unting lumakas ang tibok ng puso ko at biglang akong umiwas ng tingin. Tumingin ako sa harapan habang ramdam kong namumula nanaman ang pisngi ko.
"S-So.. V-Vinci.." sabi ko at nagpipindot ng piano. "H-Hindi ko alam na.. kaya mo palang tumugtog ng ganun sa harap ng maraming tao"
Napangiti naman siya at nagsimulang magpipindot na rin.
"Actually, hindi ko nga rin alam na kaya ko yun eh." sabi nya habang nakikitugtog "Pero dahil sayo, nagawa ko yun."
Lalong uminit ang pisngi ko nang marinig ko ang sinabi nya at bumilis lalo ang tibok ng puso ko. . Pagkatapos, unti unti ring bumilis ang pag pipindot ko sa pianong nasa harapan ko at..
Teka..
N-Nasira ba ang aircon dito?
Bakit parang uminit ata dito?
"S-So. kailan pa ba yan?" Sabi ko at sinubukang ichange topic ang sinabi nya.
"Ang alin?"
"Y-yang.. hmm yang nararamdaman mo"sabi ko
"Ah. Eh eto ba? Hmm. Let's just say.. simula nung nabunggo kita ng bisikleta noon?"
"A-Ano?" Bigla akong napatingin sa kanya. "Eh diba inaway mo ko nun? Paano mangyayari yun?"
"Well yeah. Inaway nga kita noon" sabi nya tapos ngumiti "Pero ewan ko ba. Di ko naalis yung tingin ko sayo eh. Ganun ka ka-cute tignan lalo na pag galit"
Nagsimulang uminit nanaman ang pakiramdam ko dahil sa narinig ko. At jusko. Parang awa nyo na. Pakibukas nga yung aircon dito. T^T
"Saka buti nalang slow ka. Di mo nahalata kaagad yun. Pft"
Dahil sa narinig ko, nabawi agad yung init ng pisngi na naramdaman ko. Tumingin ako ng masama.
"Hoy. Anong sabi mo?" Tinaas ko pa kilay ko.
"Na slow ka" grin na sabi ko.
"Hindi ako slow noh!" sabi ko at sumimangot. "Sadyang torpe ka lang"
"Di rin, gusto mo isa isahin ko ngayon yung reason kung bakit ka slow? Pft"
"O gusto mo isa isahin ko rin ang reason kung bakit ka torpe?"
"Wala matatalo ka nyan. Sa dami ng iyo"
"Oy hindi rin. Masyado kang--"
"Ehem"
*stops*
"Tapos na kayo dyan? Pft."
Natigilan kami sa paguusap ni Vinci nang marinig naming may nagsalita mula sa pintuan. Dahil dun, unti unti kaming napalingon dun at pag tingin ko..
"X-Xander?"Sabi ko na.. ngayong nakangisi sa amin.
Dahil sa nakita namin, nagkatinginan kami ni Vinci. Pagkatapos, nang mapansin naming sobrang dikit pala namin sa isa't isa, biglang kaming naghiwalay.
Parehas kaming namula sa kinauupuan namin. At bago pa ako makareact sa tanong ni Xander,
"Y-Yeah. We're done"
Nagulat ako nang bigla siyang tumayo at dali dali ng maglakad papunta sa pintuan.
Nang makarating siya sa may pintuan, tumingin siya kay Xander. Pagkatapos,
"You're a lucky man"
Yun ang rinig kong sabi nya at dire diretso nang lumabas sa props room.
Nang makalabas na si Vinci at kami nalang ni Xander ang naiwan, napaisip bigla si Xander.
"Huh? Lucky?"Sabi nya at tumingin sa nilabasan ni Vinci.. "Eh diba siya yung lucky? Kasi.."tumingin siya sakin"... parang may pag asa naman siya sa babaeng gusto nya? Haha"
At nag grin siya sakin.
Namula naman ako dahil dun.
"He-he. Korny mo" sabi ko at agad na tumayo. Dire diretso ako sa may pintuan at sinubukang lampasan nalang siya.
"Oh? Ganun nalang? Walang kwento? Haha"
"Sira. Wala. Asa ka" Sabi ko at dali daling naglakad palabas.
"Hala. Daya oh. Haha"
"Tse." Sabi ko.
Habang naglalakad ako, huminga ako ng malalim. Pagkatapos, hinawakan ko ang dibdib ko habang ramdam pa rin ang pag init ng pisngi ko dahil sa pang aasar ni Xander. Napapangiti rin ako ngayon habang naglalakad palabas ng auditorium at..
Teka.
Kinikilig ba ako?
----
Vinci's POV
"You're a lucky man"
After kong makalabas ng props room, dire diretso akong lumabas ng auditorium. Sa backstage ako dumaan to prevent hundreds of people na possibleng mang asar samin. I dont know if the audition was already done. Pero i dont care. Mas mabuti na dumaan nalang dito.
Nang makalabas ako sa auditorium, I started to walk around the vicinities of the school. The wind blows beneath myself at habang nararamdaman ko ang hangin sa paligid.
Napangiti ako.
I just felt na parang nakawala ako sa kulungan. And I can say that I am now free from doubts and worries na matagal ko ng tinago sa sarili ko.
After kong langhapin ang simoy ng hangin, dumiretso na ako sa parking lot kung nasaan ang bisikleta ko. Pagkatapos, sumakay na ako at naghanda na para umuwi.
Bago ko patakbuhin ang bicycle na sinasakyan ko, nilabas ko muna ang cellphone ko. I immediately texted back the person who helped me through out this confession.
Alexander David..
---------
Xander's Pov
"Oh? Ganun nalang? Walang kwento? Haha"
"Sira. Wala. Asa ka"
"Hala. Daya oh. Haha"
"Tse."
Tawang tawa ako sa kinatatayuan ko habang pinagmamasdan si Nikki na naglalakad palayo ng props room. Natatawa ko kasi ang cute nya pala mamula ng ganun. Haha. At habang inaasar ko siya,mas lalong nagiging weird ang actions nya.
Pero ang mas kinatutuwa ko ngayon ay dahil para bang naramdaman ko na nakatulong ako sa bagay na to. Pft. Buti nalang pala hindi kaagad ako nakatulog kagabi. Kundi hindi ko masasagot yung tawag ni Vincent Romero at hindi ko malalaman ang binabalak nya kay Nikki. At pag nagkataon, hindi ko mapaghahandaan ang mangyayari ngayon. Haha.
*Tootoot*
Teka. May nag text ata sakin ah.
Nang maramdaman kong nagvibrate ang phone ko, kinuha ko ito sa bulsa ko at tinignan ang mensahe.
1 message receive.
From: Vincent Romero
Thanks, Alexander.
Oh. Speaking of. Nagtext na sakin haha. Kala ko nakalimutan na nya. Pft
*texting message*
To: Vincent Romero
"You're welcome bro. Dont mention it"
Pagkatapos kong mabasa at sagutin ang text nya sakin, napangiti ako at binulsa na ang cellphone. Tapos, nagsimula akong maglakad pabalik ng auditorium at binalikan ang mga members ng acting club.
Tapos na kasi ang audition 30 mins ago kaya binalikan ko na agad ang dalawa.
Nang makarating ako sa loob ng auditorium, nakita ko ang ibang members ng acting club, mga busy na rin sa pagliligpit at pag aayos ng gamit.
"Oh? Ok pa ba kayo dyan?"Ngiting sabi ko sa kanila.
"Yes, president! Ok pa!"Sigaw nila.
"Pft. Good" sabi ko at naglakad lakad.
"Ako, president, hindi ok"
Napatingin ako sa gilid ko nang may magsalita. Pft. Jacob yun.
"Oh bakit di ka ok?" Natatawang sabi ko pero parang alam ko na ang ibig sabihin nya.
"Kasi tinulungan mo pa yung lalaking yun na magconfess samantalang ako kaibigan mo ah. Kadayaan mo talaga!" Sabi nya sakin at natawa ako ng makita kong nakapout pa.
Nilapitan ko siya at inakbayan.
"Hayaan mo na. Mas marami pa namang babae dyan haha." Sabi ko. "Besides, papakilala nalang kita sa kapatid ko. Diba crush mo din yun?"
Kuminang naman bigla ang paningin nya.
"Talaga? Papakilala mo nako dun?" Sabi nya at nakangiti ng malapad.
"Pft. Oo na. Kaya wag ka ng magtampo. Haha" sabi ko. "Basta maging matino ka dun ah. Mahal ko yun kaya dapat alagaan mo yun"
"Aba oo naman! Matino ako. Alam mo yan"
"Pft. Oo na. Kahit pasaway. Haha" sabi ko at inalis ang braso ko sa pagkakaakbay sa kanya. "Oh siya. Bilisan mo na mag ayos dyan. Nang makaalis na tayo"
"Yes, president! Masusunod!" Nagsalute siya at binilisan ang pagaayos ng evaluatiin papers. "Thank you!"
"Haha. Welcome" sabi ko.
After kong kausapin si Jacob, lumapit naman ako sa technical team. Nilapitan ko ang technical leader nila para tanungin sa isang bagay.
"Lincoln"
"Oh. President" sabi nya habang nililigpit ang mga wires na ginamit kanina.
"Narecord ba yung kanina?"
"Yung kanina? Ah yes po" ngiting sabi nya.
"Pwede bang makita?"
"Sure. Oo naman po" sabi nya at binitiwan muna ang hawak nya.
Sinundan ko siya sa may bandang likuran kung saan nakapwesto ang camera na ginamit kanina. Pagtapos..
"Oh. President" sabi nya at binigay sa akin ang video cam.
Kinuha ko naman ito at pinindot ang power button. Pagkatapos, binuksan ko sa gallery at hinanap ang video kanina.
Pft. Ano kaya itsura nito? Haha
*pindot ng play*
"Yes. Kylie is the most appealing woman that I've ever known. She's beautiful, elegant, does have a very good sense of fashion, and most of all, an ideal girlfriend for every man in this campus. She was the woman whom I could always count on in times of my doubts and needs. But inspite of this positive characteristics, I don't have any romantic affection for her... Not because she's not an attractive woman, but because the truth is...she was the only person who knew everything about my true feelings for.. Nicole Sarmiento"
Natawa ako bigla nang makita kong finocus nila ang mukha ni Nikki. Halatang gulat na gulat talaga siya sa nangyari. Haha
"And yes.. you're the woman I love, Nicole Jane Sa---"
*error*
*stops*
Hala.
*pukpok sa cam*
Ano nangyari?
Habang pinapanood ko ang video, tumingin ako kay Lincoln. "Bakit naputol? Ano nangyari?"
"Huh? Naputol po?"Sabi ni Lincoln at biglang hinawakan ang cam. "Wait lang president ah"
"Sure. Sige lang" sabi ko.
Pinanood ko siya habang kinakalikot ang camera. Nang huminto siya bigla..
"Oh? Ano nangyari?"
"P-president" sabi nya at dahan dahan lumingon sakin. "May p-problema"
At nakita kong namutla siya sa kinatatayuan nya. Dahil sa reaction nya, nagtaka ako.
"Anong problema?"
"Exceeded memory na. Kaya naputol"
"Hala? Totoo?"
Kinuha ko ang camera mula sa kanya. Pinindot ko ang play at..
Naku exceeded nga. Tsk. Sayang naman.
"P-Pasensya na president. Hindi k-ko sinasadya"
Dahil sa sinabi nya, Lumingon ako at ngumiti. "Pft. It's ok bro. Hayaan mo na"
"Ok lang sayo yun?"gulat na sabi nya.
"Oo naman. Haha ok lang" sabi ko at tinap ang shoulders nya. "Besides, i'm sure naman na hindi makakalimutan ng lahat ang nangyari ngayon. Na kahit hindi narecord yan, di makakalimutan yan."
Dahil sa sinabi ko, nakahinga ng maluwag si Lincoln.
"Pft. Sabagay. Kahit walang camera, paniguradong makakarating to sa head writers ng Xavier's Headlines. Matatanggal din ang article na yun"
"Exactly. Haha"sabi ko. "Kaya tapusin nyo na yan ah. Ako nalang pupunta dun."
"Ok, president" sabi ni Lincoln at nagsimulang mag ligpit ng gamit.
Papunta na sana ako sa panel area nang biglang akong makarinig ng sumisigaw papunta sakin.
"Xander pre! Xander!"
Si Joseph yun na nagmamadaling pumunta sakin. Hingal na hingal siya nang makarating sa harap ko.
"Oh bakit?" Sabi ko at nagtaka sa kinilos nya.
"M-may problema"sabi nya habang hingal na hingal.
"Huh? Anong problema?"
"Basta! Tara na sa actor's lounge! Dali!" sabi nya at tinulak tulak ako papunta run.
Kahit hindi ko alam ang nangyayari, agad kong nilapag ang camera ko. Nang magsimulang tumakbo si Joseph, naki-takbo na rin ako.
"President? Pre? Anong nangyayari?" Sabi ni Jacob ng madaanan namin siya.
"Basta pre! Sumunod ka nalang! Dali!" Sabi ni Joseph at nakitakbo na rin si Jacob samin.
Tatlo kaming nagmadali papunta sa Actor's lounge kung saan nakalagay ang lahat ng gamit namin. At nagbuksan ko ang pinto..
Nagulat ako sa aking nakita.
Si Christian Jimenez. Nakaupo sa sofa na nasa harapan namin. Matalim ang tingin habang.. tinitignan ako ng diretso sa mata.
Kinabahan ako ng makita ko siya. Pero mas kinabahan ako nang makita ko ang hawak nya..
Ang isa sa mga Loveletter na pinapadala ko kay Ashley...
..bilang Marius.
-------------------------> See you in Next Chapter 53: Marius' Weakest Point